Όχι άλλη εθνική υπερηφάνεια!

Δεν μπορώ να μιλήσω σαν διεθνολόγος ακόμα και αν έχω τελειώσει το Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Υπάρχουν άτομα μακράν πιο ικανά και πιο καταρτισμένα από μένα να το κάνουν αυτό. Το ξεκαθαρίζω εξ αρχής για να μην υπάρξουν παραφωνίες.

Δεν θα πάρω θέση στο τι είναι σωστό και τι λάθος να ψηφίσει κανείς την Κυριακή. Θεωρώ πως όποιος μιλάει με απόλυτη σιγουριά πάνω στο θέμα και ρίξει την ψήφο ελαφρά τη καρδία, είναι επικίνδυνος. Είναι επικίνδυνος κοινωνικά, γιατί δεν μπορεί να ξέρει ούτε η μια αλλά ούτε και η άλλη πλευρά τι θα επακολουθήσει ακριβώς την επομένη του δημοψηφίσματος. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο και η αλαζονεία του "τα ξέρω όλα" δεν βοηθάει πόσο μάλλον όταν επί της ουσίας νομίζει ότι τα ξέρει όλα ενώ κάτι τέτοιο είναι - αν όχι αδύνατο - εξαιρετικά σπάνιο.

Θα ήθελα να σταθώ ωστόσο στο επιχείρημα ψηφίζουμε "ΟΧΙ" για να σώσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Θα ήθελα να σταθώ στη βραχυχρόνια μνήμη του Έλληνα. Θα ήθελα να σταθώ στον χαμαιλεοντισμό του Έλληνα που αλλάζει απόψεις ανάλογα με αυτό που τον συμφέρει στην εκάστοτε περίπτωση.

- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν ζήταγες ρουσφέτια από πολιτικά πρόσωπα, για μια θεσούλα στο δημόσιο;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν "λάδωνες" για να πάρεις το δίπλωμα οδήγησης;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν έπαιρνες κονδύλια του ΕΣΠΑ ως αγρότης για παράδειγμα και τα έκανες Μercedes;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν έβαζες μέσο στον στρατό;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν έβγαζες της ουρά σου απ 'έξω και διαμαρτυρόσουν για τους πολιτικούς που ΕΣΥ ψήφισες;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν έχτιζες τα αυθαίρετα;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν φοροδιέφευγες εις βάρος άλλων;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν αποκαλούσες για παράδειγμα τους Θεσσαλονικείς, Βούλγαρους;
- Πού ήταν η εθνική σου υπερηφάνεια Έλληνα, όταν σου πλήρωναν τα μεταφορικά τα κόμματα για να πας να τους ψηφίσεις;

Ακούω συνεχώς και ιδιαίτερα τελευταία "να αντισταθούμε όπως και οι προγονοί μας". Όπως ο Λεωνίδας, όπως ο Κολοκοτρώνης, όπως οι ήρωες του Πολυτεχνείου. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό θα μας φάει. Η προσκόλληση σε ένα παρελθόν, άλλων ηθών, άλλων καταστάσεων και αξιών,  που μας κάνει να θεωρούμε ότι είμαστε οι ευλογημένοι, οι εκλεκτοί και πως όλα τα υπόλοιπα κράτη θα πρέπει λίγο-πολύ να μας ευγνωμονούν. Στην πραγματικότητα, η πλειονότητα των Ελλήνων δεν είναι (είμαστε, ό,τι θέλετε) ούτε στο ελάχιστο ικανή και άξια να συγκριθεί με τους προγόνους - αγωνιστές. Δεν έχουμε κάνει τίποτα τόσα χρόνια είτε για να διατηρήσουμε, είτε για να επεκτείνουμε την δυναμική και την κληρονομιά αυτών των ανθρώπων. Εμμένουμε απλά χαμένοι και προσκολλημένοι σε μια ιστορία, νομίζοντας ότι αυτό θα μας σώσει. Η ιστορία όμως γράφεται καθημερινά και δεν ξέρω ειλικρινά για πόσο ακόμα, χωρίς λαμπρά δείγματα από τη νεότερη, θα μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από την παλιά.

Δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε την άποψη του άλλου. Δεν έχουμε μάθει από το ρητό του Βολταίρου "διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες". Δεν έχουμε μάθει να κάνουμε αυτοκριτική. Δεν έχουμε μάθει να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να ζητάμε συγνώμη. Για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς. Δεν έχουμε μάθει να μην είμαστε θερμόαιμοι και να μην τσακωνόμαστε μεταξύ μας από το αν είναι καλαμάκι ή σουβλάκι μέχρι τα πιο σοβαρά.

Την Κυριακή ψήφισε "όχι" γιατί πιστεύεις ότι είναι η καλύτερη λύση με βάση όλων αυτών που έχεις διαβάσει, ακούσει, δει και όχι για την εθνική υπερηφάνεια. Ψήφισε "όχι" αν θες για την προσωπική, ατομική σου υπερηφάνεια.
Την Κυριακή ψήφισε "ναι" για τους ίδιους λόγους.

Κανείς όμως να μην κρίνει σκληρά την απόφαση του άλλου. Είναι προσωπικό δικαίωμα του καθενός να ψηφίσει το οτιδήποτε. Κανείς δεν είναι ειδήμονας. Μιλάμε για μια πρωτοφανή κατάσταση  που δεν έχει προηγούμενο και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν.

Όπως και να έχει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος και αν κάτι έχουμε μάθει από την ιστορία, είναι ότι τα προβλήματα και οι δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζονται όταν ένας λαός είναι ενωμένος. Όταν το άτομο δεν κοιτάει μόνο τη δική του σωτηρία αλλά και του διπλανού του. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό, τόσο πιο γρήγορα θα μπορούμε να μπούμε σε καλύτερη τροχιά. Και τότε ναι, θα μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο εθνικά υπερήφανοι!

Της Δανάης Κουτρέτση

Γλεντηστε το :)

Δικό σου ρε μάνα!

Παγκόσμια ημέρα της μητέρας, μανούλας, μαμάς σήμερα και, μιας και κατά καιρούς έχω γράψει για τα υπόλοιπα μέλη της - πολυπληθούς - οικογένειάς μου, αποφάσισα να γράψω και γι' αυτήν, την έρμη μάνα που έχω. Η αλήθεια είναι ότι είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου να γράψω και για εκείνη, αλλά το απέφευγα συστηματικά γιατί αυτό σήμαινε ότι παράλληλα θα έπρεπε να κάνω την αυτοκριτική μου και να ανοίξω μια σελίδα που είναι υπερβολικά προσωπική για μένα.

Μάνα, αν το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι ξεκινάω. Κάτσε στην αναπαυτική καρέκλα μου, που οικειοποιήθηκες τώρα που λείπω, βρες το σωστό γυαλί - αυτό της ανάγνωσης - και δώσε βάση.

Σε συνάντησα πρώτη φορά την 25η Ιουνίου - το '88 ήταν θυμάμαι - λίγο μετά τη μιάμιση το μεσημέρι. Τρομακτικό γεγονός και για τις δυο μας φαντάζομαι. Για σένα ήταν η πρώτη φορά που έγινες μάνα και για εμένα η πρώτη φορά που έγινα το οτιδήποτε. Έχοντας το ένστικτο από μικρό, με το που σε είδα άρχισα να κλαίω. Κάτι ήξερα μου φαίνεται...

Έχω πει και στο παρελθόν ότι, κατά τη διάρκεια της προσχολικής μου ζωής, θυμάμαι κυρίως τον παππού και τη γιαγιά αλλά οι αναρίθμητες φωτογραφίες που έχουμε μαζί από τότε αποδεικνύουν πως ίσως κάνω λάθος. Ήταν από τις εποχές που βγάζαμε μαζί συνέχεια στην κλασική πόζα αγκαλιάς. Όχι στημένες, αλλά ειλικρινείς και αγαπησιάρικες. Τώρα ψάχνω και δεν βρίσκω ίδια πρόσφατη. Θυμάσαι μαμά;

Οι επόμενες μνήμες που έχω είναι - φυσικά - από το σχολείο. Γνωρίζοντας και η ίδια πώς είναι να έχεις τον πατέρα σου δάσκαλο, αρχικά είχες αποφασίσει να μην το περάσω και εγώ αυτό το μαρτύριο - γιατί περί μαρτυρίου πρόκειται. Αλλά ποιον θα εμπιστευόσουν να με διδάξει καλύτερα από σένα; Έτσι, για 6 ολόκληρα χρόνια με είχες μαθήτρια και κόρη. Για 6 ολόκληρα χρόνια σε είχα δασκάλα και μάνα. Και κάπου εκεί το χάσαμε. Στην προσπάθειά σου να αποδείξεις ότι είσαι αμερόληπτη ως προς εμένα, η αυστηρότητα στον τρόπο χειρισμού μου ήταν "αδυσώπητη". Εγώ από την άλλη, επειδή δεν ήθελα να είμαι η "κόρη της δασκάλας", ανεξαρτητοποιούμουν όσο μπορούσα και όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Οι διαδικασίες αυτές μας έφθειραν και μας αποξένωσαν, όσο να πεις. Από την άλλη μεριά, μπορώ να πω ότι δεν έχει υπάρξει καλύτερη δασκάλα από σένα. Αν είμαι τώρα κάτι, στο οφείλω. Κοινώς, με γνώμονα το γνωστό ρητό, σου οφείλω και το ζην και το ευ ζην.

Εφηβεία VS Πυρηνική Καταστροφή 1-0. Κουβαλώντας το σοκ της εμπειρίας του δημοτικού, πιστεύω ότι σε έκανα να τα δεις όλα. Όχι άδικα, αν με ρωτάς. Οι σχέσεις μας πιο τεντωμένες από ποτέ, υπερπροστατευτική και δυναμική, να θες πάντα να έχεις λόγο στη ζωή μου και εγώ να μην σ' αφήνω, νεύρα, φωνές, υστερίες και ο Κουτρέτσης μες την μέση σαν άλλος ΟΗΕ, να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Όσο και να μην το παραδέχεσαι, ξέρεις τα λάθη σου, όσο και να μην το παραδέχομαι, ξέρω τα δικά μου. Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια. Εσύ να προσπαθείς να ισορροπήσεις τις σχέσεις και εγώ να βγάζω αντίδραση καθώς ήμουν καχύποπτη με οτιδήποτε και αν έκανες.

Μεγάλωνα και όλοι λέγανε πόσο ίδιες είμαστε. "Είσαι μια μικρή Νία". Κρύος ιδρώτας με έλουζε και η αγανάκτησή μου άγγιζε δυσθεώρητα ύψη. "Εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν την μάνα μου", έλεγα. Και το πίστευα.

Σε ένα μήνα κλείνω τα 27 και πολλές φορές νιώθω πιο "Νία" από ποτέ. Και ξέρεις κάτι ρε μάνα; Είμαι περήφανη γι' αυτό. Ναι, είμαι ισχυρογνώμων σαν κι εσένα, ξεροκέφαλη σαν κι εσένα, control freak σαν κι εσένα. Αλλά μου έμαθες να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν, να παίρνω πρωτοβουλίες, να μην στέκομαι απαθής στα κακώς κείμενα. Το να μάθεις σε κάποιον να μάχεται στη ζωή του δεν είναι και λίγο, έτσι;

Διαφέρουμε σε πολλά και διαφωνούμε σε άλλα τόσα. Έτσι ήταν, είναι και θα είναι η σχέση μάνας και κόρης. Το ξέρω γιατί το ζω. Σε βλέπω πολλές φορές να εκνευρίζεσαι με τη γιαγιά που ανακατεύεται στη ζωή σου ή που σου αλλάζει θέσεις στα πράγματα στο σπίτι και γελάω γνωρίζοντας ότι και εσύ κάνεις τα ίδια σε μένα. Δεν υπάρχει "σωτηρία" και όσο μεγαλώνω το αποδέχομαι και το διακωμωδώ.

Ήσουν πάντα εκεί να με βοηθήσεις όταν το είχα ανάγκη. Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει κάποια φορά που να σε χρειάστηκα και δεν ανταποκρίθηκες. Πάντα ήσουν εκεί να με σηκώνεις όταν έπεφτα, να με φροντίζεις όταν αρρώσταινα και να είσαι έτοιμη να κλείσεις εισιτήρια να έρθεις να με βρεις, όταν ήμουν μακριά και δεν απάνταγα στο κινητό. Και αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ, το ξέρω.

Δεν γεννήθηκε κανείς με manual μητρότητας. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω γιατί πάντα πίστευα ότι οι γονείς θα έπρεπε να έχουν de facto σωστές τακτικές. Γι' αυτό εξοργιζόμουν που στα μάτια μου ήταν λάθος κάποιες φορές.

Το Πάσχα που είχα έρθει, έπιασα τον εαυτό μου να αποζητά ένα βιβλίο που μας είχες βάλει να διαβάσουμε στο δημοτικό. "Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας". Με τα πολλά το ανακάλυψα καταχωνιασμένο στη βιβλιοθήκη και, ανοίγοντάς το, βρήκα μέσα ομαδικές φωτογραφίες από την τάξη. Ένα μάτσο παιδιά και εσύ στην μέση. Όμορφη, νέα και σικάτη. Πώς πέρασε έτσι ο καιρός ρε μαμά; Σαν χθες το θυμάμαι που μαζευτήκαμε στο προαύλιο να βγάλουμε τη φωτογραφία και έχουν περάσει 20 χρόνια... Και αυτό το ρημαδοβιβλίο που έψαξα τώρα με προσμονή, τότε με στοίχειωνε. Ανάγνωση, ορθογραφία και περίληψη...

Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω σωστή περίληψη της δικιάς μας "παράξενης αγάπης" και ελπίζω να μην βαθμολογήσεις αυστηρά όπως τότε. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια και η δικιά μας σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια σχέση ειλικρινής όμως με γερά θεμέλια.

Ξέρεις ότι σπάνια σου λέω ευχαριστώ και γι' αυτό θεωρείς ότι πολλά πράγματα που κάνεις τα παίρνω ως δεδομένα αλλά δεν είναι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι εάν ξεκινούσα να σε ευχαριστώ δεν θα είχαμε τελειωμό. Να ξέρεις όμως πως αν μου δινόταν η επιλογή να είχα άλλη μάνα, πάλι εσένα θα διάλεγα με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.

Χρόνια πολλά ρε μάνα και μην αλλάξεις ποτέ, σ' αγαπώ.

Το είδες αυτό; Μου θύμισε κατευθείαν εμάς.

by Danai

Γλεντηστε το :)

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δύο παράλληλες ιστορίες

Αφήγηση κοριτσιού

Λονδίνο 1845. Παραμονή Χριστουγέννων. Παχύ χιόνι σκεπάζει τους δρόμους της πόλης και ο αέρας λυσσομανάει σφυρίζοντας καθώς περνάει μέσα από τα στενοσόκακα της. Οι κάτοικοι τρέχουν να κάνουν τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Κύριοι με γιακάδες σηκωμένους, κυρίες με γούνες και μακριά φορέματα κρατούν στα χέρια τους χάρτινες σακούλες με φαγητά και πακέτα αμπαλαρισμένα με κόκκινες και κυπαρισσί κορδέλες.

Δεν φαίνεται να δίνουν σημασία στο μικρό κορίτσι με τα πυρόξανθα μαλλιά και τα μεγάλα πράσινα μάτια. Κυκλοφορεί ρακένδυτο, με ένα σκοροφαγωμένο μάλλινο παλτό. Στα κόκκινα από το κρύο χέρια της κρατάει ένα καλαθάκι με σπίρτα. "Χρόνια Πολλά! Θα θέλατε να αγοράσετε ένα σπίρτο;" ρωτάει τους διαβάτες. Κάνεις όμως δεν φαίνεται να την ακούει. "Σας παρακαλώ - συνεχίζει - δεν είμαι ζητιάνα! Πουλάω σπίρτα για να ζήσω!". Αδιάφορα πρόσωπα περνάνε σαν ταινία μπροστά από το μικρό κορίτσι, χωρίς κανείς να σταμάτα.

Ξαφνικά μια άμαξα χάνει τον έλεγχο πάνω στον χιονισμένο δρόμο και περνάει ξυστά από δίπλα της. H μικρή πέφτει άτσαλα προς την αντίθετη κατεύθυνση για να την αποφύγει. Σηκώνεται σαστισμένη και τρομαγμένη και αρχίζει να μαζεύει τα σπίρτα που έχουν σκορπίσει στον παγωμένο δρόμο. Είναι όλα σχεδόν μουσκεμένα! Δάκρυα αρχίζουν να αναβλύζουν από τα μάτια της. "Πώς θα καταφέρω να τα πουλήσω τώρα;" αναρωτιέται. "Πώς θα γυρίσω σπίτι χωρίς λεφτά; Τι θα πω στον πατέρα;". Η απόγνωση την κυριεύει. Ξέρει πως εάν γυρίσει σπίτι με άδεια χέρια ο πατέρας της θα την χτυπήσει βίαια.

Λες και δεν προσπαθεί αρκετά από τα ξημερώματα στους δρόμους να πουλήσει την πραμάτεια της. Μόνη. Χωρίς βοήθεια από κανέναν και μέσα στην παγωνιά. Πάνε πέντε χρόνια που έχασε την γιαγιά της. Της είχε σταθεί σε όλες τις δυσκολίες... σαν μάνα. Αναμνήσεις από την μητέρα της δεν είχε. Της είπαν πως πέθανε στη γέννα. Ο πατέρας της μάλιστα, ιδιαίτερα τις μέρες που μεθάει, την κατηγορεί χτυπώντας την για τον θάνατό της.

Ο κόσμος σιγά-σιγά έχει αρχίσει να επιστρέφει στα σπίτια του. Τα μαγαζιά πρέπει να κλείνουν γιατί ακούει τον ήχο από τα καμπανάκια στις πόρτες να αραιώνει. Όχι! Δεν μπορεί να γυρίσει σπίτι. Σίγουρα δεν την περιμένει τίποτα το γιορτινό και το στοργικό εκεί. Σηκώνει το κεφάλι της προς τον γεμάτο αστέρια ουρανό και πυκνές νιφάδες χιονιού της πέφτουν στα μαλλιά και το πρόσωπό της. Ξαφνικά, συνειδητοποιεί ότι είναι μόλις 6 χρόνων και δεν έχει ζήσει ούτε στο ελάχιστο την παιδική της ηλικία... Έχει χρόνια να νιώσει την αγάπη και την θαλπωρή... Ούτε που θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά πού έπαιξε με τα άλλα παιδιά... πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που κάποιος την κράτησε στην αγκαλιά του και της είπε "όλα θα πάνε καλά, μην φοβάσαι";

Η πραγματικότητα την χτύπησε στο πρόσωπο σαν δυνατό χαστούκι. Πιάνει τον εαυτό της να βαδίζει με γοργό βήμα που όσο περπάταγε τόσο και δυνάμωνε ώσπου έγινε τρεχαλητό. Οι δρόμοι πλέον είναι άδειοι και το κοριτσάκι στροβιλίζεται με τα χέρια ανοιχτά σε γρήγορο ρυθμό, πάντα με το καλαθάκι της όμως γαντζωμένο στην γροθιά της. Ανοίγει το στόμα της για να γευτεί το χιόνι που όλο και πύκνωνε. Νιώθει ελεύθερη και ευτυχισμένη. Η ματιά της πέφτει σ' ένα ανοιχτό παράθυρο. Μια οικογένεια με χαρούμενα πρόσωπα σερβίρεται γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Το δέντρο με τα λαμπάκια, η γαλοπούλα και η φωτιά από το τζάκι που έκαιγε την επανέφεραν στην πραγματικότητα.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και ήταν μόνη. Κούρνιασε σε μια γωνία ανάμεσα σε δυο χαμόσπιτα. Το σώμα της έτρεμε από το κρύο και  την κούραση. Έφερε τα πόδια πιο κοντά στο στέρνο για να μην κρυώνει τόσο και έπιασε να σκαλίζει το καλάθι της... Τα περισσότερα σπίρτα είχαν στεγνώσει. "Ίσως εάν άναβα ένα να ζεσταινόμουνα λίγο" σκέφτηκε . Μια ζωηρή φλόγα ξεπήδησε από το σπίρτο και αμέσως η κοπέλα αισθάνθηκε μια ζεστασιά. Εικόνες χαρούμενες από το παρελθόν άρχισαν να τρεμοπαίζουν μπροστά της και ένα χαμόγελο γαλήνης έκανε την εμφάνισή του στο πρόσωπό της. Ξάφνου χάθηκαν όλα! Είχε σβήσει το σπίρτο και μαζί του είχε πάρει όλη την χαρά.. Το κοριτσάκι άναψε και άλλο δίχως δεύτερη σκέψη. Κάθε σπίρτο που άναβε ήταν ένα διάλειμμα από την ζοφερή πραγματικότητα... την ταξίδευε σε μέρη χαρούμενα, με αγαπημένα πρόσωπα... ώσπου απόμεινε ένα... Διστακτικά το ανάβει και αυτό... Μια οικεία φιγούρα ξεπρόβαλε... Γκρίζα μαλλιά, πιασμένα ψηλά στο κεφάλι, καλοσυνάτο χαμόγελο και μάτια γεμάτα αγάπη... Ήταν η γιαγιά της... Την έπιασε από το μικρό της χεράκι και την βοήθησε να σηκωθεί. "Τώρα πια δεν θα ξανακρυώσεις ποτέ, δεν θα αισθανθείς μοναξιά ή πόνο. Τώρα ξαναείμαστε μαζί..." είπε και πήρε την μικρή στην αγκαλιά της και ξεκίνησαν έτσι αγκαλιασμένες το μεγάλο ταξίδι προς την αθανασία.

Αφήγηση περαστικής

Κοιτάει το ρολόι της εκκλησίας. Η ώρα 7 και μισή. "Δεν θα προλάβω" σκέφτεται. Επιταχύνει το βήμα της. Τα τακούνια της χτυπάνε στον πλακόστρωτο δρόμο. Σφίγγει πιο σφιχτά την γούνα της γύρω από το αποστεωμένο της σώμα. "Ψωμί, γάλα, κοτόπουλο" υπενθύμισε στον εαυτό της. Κοτόπουλο... Λεφτά για να αγοράσει γαλοπούλα - μέρες που είναι - δεν έχει.

Ο άνδρας της την παράτησε μόνη  με δύο παιδιά, αφού έφαγε όλα της τα λεφτά στα χαρτιά. Πάνε 2 χρόνια σχεδόν από την τελευταία φορά που τον είδε... Από τότε για να επιβιώσει κάνει δουλείες του ποδαριού... μέχρι και οικιακή βοηθός... αλλά όχι μέσα στο Λονδίνο. Εδώ έχει γνωστούς και δεν θέλει να ξέρουν την κατάντια της. Δεν θέλει να την λυπούνται. Το πρωί καθαρίζει σπίτια και το βράδυ βρίσκεται σε δεξιώσεις της αριστοκρατίας της πρωτεύουσας. "Χρόνια πολλά! Ένα κοτόπουλο αρκετό για τρία άτομα παρακαλώ".

Βγαίνει στον δρόμο. Ευτυχώς της έφτασαν τα λεφτά, δεν ήθελε να έρθει στην δύσκολη θέση να κάνει παζάρια. Χρήματα για να πάρει δώρο στους μικρούς γιους της δεν έχει. Πούλησε το χρυσό της ρολόι τις προάλλες όταν αρρώστησε ο μικρότερος της. Τα λεφτά που παίρνει ως οικονόμος δεν στάθηκαν αρκετά να καλύψουν τα έξοδα των φαρμάκων. Ας είναι. Σώθηκε το παιδί.

Την εποχή των γιορτών πάντα οι δρόμοι του Λονδίνου είναι γεμάτοι ασφυκτικά και ανησυχεί μήπως πετύχει κανέναν γνωστό. "ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ !!!" αναφωνεί! Μια άμαξα παραλίγο να πατήσει μια μικρή ζητιάνα! Πρόλαβε ευτυχώς την τελευταία στιγμή. Πάει προς το μέρος της. Ξαφνικά κοντοστέκεται. Θυμάται πως δεν μπορεί να σκύψει να την βοηθήσει να σηκωθεί. Το μοναδικό καλό της φόρεμα βρίσκεται στο σπίτι για επιδιόρθωση. Πάλι σχίστηκε στο μανίκι. Αυτό που φοράει τώρα μέσα από την ζεστή της γούνα είναι χιλιομπαλωμένο! Μπορεί να το δει κανείς και μετά να μάθει την αλήθεια! Όχι! Δεν μπορούσε να το επιτρέψει αυτό! Έχει μοχθήσει τόσα χρόνια για να διατηρήσει το μύθο γύρω από το όνομα της... Για να μην κοροϊδεύουν τα παιδιά της οι φίλοι τους και θα τα κάνει όλα στάχτη για ένα άγνωστο κοριτσάκι; Αποκλείεται!

Κανείς δεν φαίνεται να επηρεάζεται από την κατάσταση της κοπέλας. Γύρω της είναι σκορπισμένα σπίρτα. Ίσως δεν είναι τελικά ζητιάνα αλλά μικροπωλήτρια... Άραγε κατάφερε να βγάλει τίποτα σήμερα; Αμφιβάλλει. Ψάχνει τις τσέπες της... Φόδρα... Ούτε ένα κέρμα. Καλύτερα να δείξω πως αδιαφορώ όπως κάνουν όλοι τους - σκέφτηκε - παρά να καταλάβουν ότι δεν έχω χρήματα. Με βήμα ταχύ προσπέρασε το κοριτσάκι που εκείνη την στιγμή είχε ήδη καταφέρει να σηκωθεί.

Ο αέρας όλο και δυνάμωνε και έτσι αισθάνθηκε πολύ τυχερή που μόλις είχε στρίψει στην γωνία του σπιτιού της. Το κλειδί γύρισε απρόθυμα στην κλειδαριά και η παλιά πόρτα άνοιξε έπειτα από ένα δυνατό σπρώξιμο με τον ώμο. Οι γιοί της καθόντουσαν στο σαλόνι, γύρω από την χαμηλή φωτιά που συντηρούσαν με μεγάλη προσπάθεια δυο - τρία κούτσουρα. Κρέμασε την γούνα της προσεκτικά και πήγε να φιλήσει και να αγκαλιάσει τα παιδιά της.

"Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε λίγο" είπε και χάθηκε στην κουζίνα. Λίγη ώρα αργότερα όλα ήταν έτοιμα. "Σήμερα είναι ημέρα χαράς" μονολόγησε και έβγαλε το καλό τραπεζομάντηλο. Οι μικροί είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους και περίμεναν να σερβιριστούν. Τους κοίταξε εξεταστικά. Το κοριτσάκι που είδε πριν θα πρέπει να ήταν στην ηλικία τους πάνω - κάτω. Άραγε είχε κάπου να πάει; Μια μητέρα να την περιμένει με ένα πιάτο φαΐ; Κούνησε τα χέρια της στον αέρα σαν να έδιωχνε έτσι τις στενάχωρες σκέψεις. "Χρόνια πολλά αγάπες μου, καλή μας όρεξη".

by Danai

Γλεντηστε το :)

Χρόνια πολλά γιαγιά!

Για ακόμα μια φορά θα χρησιμοποιήσω το Glenti, σαν προσωπικό μου ψυχολόγο και διαμεσολαβητή για να φτάσει αυτό το κείμενο στα χέρια που πρέπει.

Ο πρώτος αριθμός που έμαθα να παίρνω τηλέφωνο ήταν του παππού και της γιαγιάς. Οι περισσότερες παιδικές αναμνήσεις που έχω είναι από αυτούς. Δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου τους γονείς μου εκείνη την περίοδο, όσο και να επιμένουν ότι αυτοί με μεγάλωσαν.

Θυμάμαι, όμως, στις ατελείωτες βόλτες σε πάρκα και παιδικές χαρές, τη γιαγιά, να κάθεται μαζί με τους "μεγάλους" στα άβολα παγκάκια και να συζητάει, έχοντας πάντα τον νου της στο παιδί. Θυμάμαι τη μυρωδιά στην κουζίνα, όταν η γιαγιά τηγάνιζε πατάτες και κεφτεδάκια που ήταν τα αγαπημένα μου. Θυμάμαι την πρώτη διαδρομή που έκανα μόνη μου με λεωφορείο, σχεδόν κρυφά, προς το σπίτι της.

Θυμάμαι, κάθε φορά που οι γονείς μου έβγαιναν, με άφηναν στο σπίτι των παππούδων μου στην οδό Ελάτειας, αριθμός 7, στην Κυψέλη. Πάντα κοιμόμουν με την γιαγιά, την οποία δεν την άφηνα να κοιμηθεί αν δεν μου πει το προβλεπόμενο παραμύθι. Πάλι, πάλι και  πάλι μέχρι να αποκοιμηθώ. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε ακόμα και αν έχανε τον ύπνο της. Πάντα εκεί να με πάρει αγκαλιά, να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να με νανουρίσει.

Την θαυμάζω την γιαγιά μου. Γυναίκα από χωριό, απολυτήριο δημοτικού και νοικοκυρά όλη της την ζωή. Δυο οικογένειες όμως έχουν στηριχθεί πάνω της. Του θείου μου και η δικιά μου. Και τα έχει βγάλει πέρα σαν παλικάρι. Είναι μέσα σ' όλα. Ακούει ανελλιπώς "Ελληνοφρένεια" και έχει φοβερή άποψη για όλα τα δρώμενα. Κοινωνικά θες; Πολιτικά; Οικονομικά; Ό,τι δεν καταλαβαίνει ή δεν ξέρει, θα το σημειώσει σε κάποιο χαρτάκι - συνήθως είναι ό,τι απέμεινε από το χαρτόνι κάποιου φαρμάκου, το οποίο το κόβει για να το χρησιμοποιήσει σαν χαρτί - και θα ρωτήσει την απορία της.

Τώρα που είμαι μακριά, κάθε φορά που μιλάμε θα καταλάβεις το σπάσιμο της φωνής της και έναν πνιγμένο λυγμό που έχει να με δει τόσο καιρό. "Σε πόνεσα!", μου λέει, και εγώ θέλω να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω, πράγμα αδύνατο. Φοβάται - μου λέει - ότι θα φύγω και δεν θα προλάβει να με ξαναδεί.  Εκεί θολώνω και την κατσαδιάζω σαν να είναι μικρό παιδί.

Τη μέρα που έφευγα ήταν τα γενέθλιά της. Γεννηθείσα το 1928, έκλεισε αισίως τα 86. Ακμαιότατη, ανεξάρτητη και ασταμάτητη. Έτσι ήταν και είναι η γιαγιά μου. Σήμερα έχει γιορτή και δεν μπορώ να είμαι εκεί να της ευχηθώ και να της δώσω ένα μεγάλο φιλί όπως κάνω πάντα. Αντί γι' αυτό, λοιπόν, γράφω αυτό το κείμενο σε μια προσπάθεια να εκφράσω την απέραντη αγάπη που της έχω και την ευγνωμοσύνη μου για όλα αυτά που έχει κάνει για μένα αλλά και για εκείνα που ήθελε να κάνει αλλά δεν μπορούσε.

Κλείνω με ένα τραγούδι που είχε ακούσει η ίδια στο ραδιόφωνο και δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς λεγόταν. Όταν κατάλαβα ποιο εννοούσε, της το έβαλα στο YouTube. Η εικόνα της γιαγιάς μου να το σιγοτραγουδάει, χαρούμενη που το βρήκε επιτέλους, θα μου μείνει, πιστεύω για πάντα, ως μια από τις πιο συγκινητικές της ζωής μου.

by Danai

Γλεντηστε το :)

It's not goodbye, it's just... see you later

Χθες το βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύρναγα στο κρεβάτι μέχρι τις 7:30 το πρωί. Δέκα μέρες σκεφτόμουν... Σε δέκα μέρες όλη η ζωή μου θα αλλάξει, ίσως και ριζικά...

Από πολύ μικρή κάνω συλλογή από κουτιά. Ακόμα και στο πιο μικρό κουτάκι θα έχω κάτι. Ίσως ένα τόσο δα κοχυλάκι, αλλά πάντως θα είναι γεμάτο. Και σίγουρα θα ξέρω ακριβώς τι υπάρχει μέσα στο κάθε κουτί. Αν κάποιος αλλάξει θέση σε κάποιο αντικείμενό μου - έστω και ένα εκατοστό - το καταλαβαίνω με την πρώτη ματιά. Την ίδια συλλογιστική ακολουθώ και στη ζωή μου. Πάντα - ακόμα και σε φάσεις που είχε αμφισβητηθεί αυτό από πολλούς - ήξερα πού βρισκόμουν. Ήξερα τι βρισκόταν δίπλα μου. Κατά κάποιον τρόπο, όλη μου η πορεία, όλο μου το παρελθόν, είναι σφηνωμένα σε κουτάκια.

Πάντα να υπεραναλύω καταστάσεις, χωρίζοντας τις σκέψεις μου σε κατηγορίες που κατέληγαν σε διαφορετικά πιθανά αποτελέσματα. Ξαφνικά, στα 26 μου και με την πρώτη κρίση ηλικίας - που μέχρι πρότινος το θεωρούσα γελοίο - να μου χτυπάει την πόρτα, φεύγω για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσω.

Δεν είναι ότι αγχώνομαι για τα μαθήματα. Φυσικά παίζει και αυτό τον ρόλο του. Απλώς, όσο γοητευτικό και να είναι το άγνωστο, είναι εξίσου τρομακτικό. Άσε που εγώ είμαι φύσει άτομο που δένεται με πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα. Ζω μέσα από τις αναμνήσεις μου, οι οποίες είναι και αυτές καταχωνιασμένες σε κουτιά. Κάθε που με πιάνει η νοσταλγία του παρελθόντος, ανοίγω κάποιο από αυτά και ξεχνιέμαι με τις ώρες διαβάζοντας λευκώματα, αφιερώσεις, γράμματα και χαρτάκια που ανταλλάσσαμε μέσα στην τάξη.

Από την άλλη μεριά, αυτός υπήρξε ένας πολύ περίεργος και δύσκολος χρόνος για μένα. Πολλές ανακατατάξεις στη ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα. Όλες έγιναν συνειδητά και επειδή τις ήθελα ή  έτσι νόμιζα τουλάχιστον... Έγιναν όπως και να 'χει. Θα ήθελα να δοκιμάσω να κάνω κάτι άλλο. Να αρχίσω κάτι καινούργιο. Όμως μπορεί αυτό να προϋποθέτει πως θα πρέπει να αφήσω κάποια άλλα και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο...

Θα μου λείψουν οι φίλοι μου, θα μου λείψουν οι κουβέντες μας και τα γέλια μέχρι δακρύων. Θα μου λείψουν οι δικοί μου άνθρωποι, που ήταν πάντα εκεί για μένα, ακόμα και όταν εγώ προσποιούμουν ότι δεν τους χρειαζόμουν. Θα μου λείψει να ξυπνώ και να νιώθω την χνουδωτή μπαλίτσα - την Fajita - δίπλα μου να βαριανασαίνει λες και σηκώνει τα βάρη όλου του κόσμου...

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως αντιδρώ υπερβολικά. Μπορεί να έχει και δίκιο αλλά ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Για εμένα αυτή ήταν η τελευταία χρονιά ανεμελιάς. Η τελευταία χρονιά που ήμουν "παιδί". Τώρα ξεκινάει η τελευταία χρονιά μου ως φοιτήτρια και δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Δεν έχω μάθει να κάνω κάτι άλλο. Θυμάμαι - με φρίκη πλέον - όταν συζητούσαμε με φίλους πώς σκεφτόμαστε τη ζωή μας στα 30, απαντούσα πως θα ήθελα να είχα μια δουλειά που αγαπάω και οικογένεια. Να 'μαι, λοιπόν, τέσσερα χρόνια πριν την ηλικία ορόσημο και νιώθω πιο ανέτοιμη από ποτέ!

Οπότε, ναι, η πρόκληση του να πατήσω στα δικά μου πόδια για να φτιάξω τη ζωή μου ξεκινάει τώρα και αυτό είναι φοβερά σοκαριστικό. Τα "δεκανίκια" των γονιών μου σιγά-σιγά πέφτουν και οι εποχές που στηριζόμουν αποκλειστικά σε εκείνους τελειώνουν.

Κάνω χώρο για ακόμα δυο κουτιά στο δωμάτιο μου. Ένα θα το γεμίσω από τις καινούργιες εμπειρίες και ένα θα το αφήσω κενό, για το άγνωστο που έρχεται.

Υ.Γ: Προσπάθησα πολύ να φτιάξω ένα πρόγραμμα για να μπορέσω να δω όσους περισσότερους φίλους γινόταν πριν φύγω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα πολύ καλά. Επιφυλάσσομαι για τα Χριστούγεννα! Τον νου σας "ρεμάλια" :)

by Danai

Γλεντηστε το :)

Σάλο έχει προκαλέσει ο Ρυθμός 94.9 με τον καινούργιο διαγωνισμό

Ο κακός χαμός γίνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στα social media με τον νέο διαγωνισμό του σταθμού Ρυθμός 94.9 όπου το έπαθλο είναι... πλαστική στήθους.

Πολλοί είναι εκείνοι που αντιδρούν έντονα κατηγορώντας τον σταθμό για σεξισμό και καλλιέργεια στερεοτύπων. Άλλοι με καυστικότητα αναρωτιούνται για ποιον λόγο δεν υπάρχει αντίστοιχος διαγωνισμός και για τους άνδρες που να αφορά άλλα επίμαχα σημεία του σώματος.

Από την άλλη μεριά, απ' ό,τι φαίνεται πρόκειται για έναν πολύ πετυχημένο διαγωνισμό εφόσον η συμμετοχή είναι τεράστια. Πολλές γυναίκες, λοιπόν, συμπληρώνοντας την απαιτούμενη φόρμα και βρίσκοντας σε φωτογραφία το πώς θα ήθελαν ιδανικά να είναι το στήθος τους, το ανεβάζουν στο twitter με την επισήμανση #KantaDikaSou. Με αυτόν τον τρόπο λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό.

Κάθε μέρα, και για 15 μέρες, στην πρωινή εκπομπή του Ρυθμού κληρώνεται και από μια τυχερή. Από αυτές θα βγει η τελική και μόνη νικήτρια που θα είναι wannabe κάτοχος του στήθους των ονείρων της.

Εσάς ποια είναι η άποψή σας για όλο αυτό;

Ο Ρυθμός 949 σας κάνει ΔΩΡΟ το ΣΤΗΘΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ σας! Συντονιστείτε #KantaDikaSou #rythmos949 pic.twitter.com/eVWczmMBuy
— Ρυθμός 949 fm (@Rythmos949fm) June 16, 2014

Γλεντηστε το :)

Ξύπνησε από το κώμα ο Σουμάχερ

Χθες ήταν η μέρα που όλοι μάθαμε - επίσημα - πως μετά από 6,5 μήνες στην εντατική θεραπεία, βρισκόμενος σε κώμα, ο Michael Schumacher τελικά άρχισε να ανταποκρίνεται. Η γερμανική εφημερίδα Blind είχε ενημερώσει ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα για την ευτυχή τροπή που είχε πάρει η κατάσταση της υγείας του, αλλά μέχρι να επιβεβαιωθεί επίσημα όλα θεωρούνταν εικασίες.

Το γεγονός επιβεβαίωσε ο ατζέντης του, δηλώνοντας πως έχει μεταφερθεί στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λωζάνης, όπου έχει διαμορφωθεί ειδική ιδιωτική πτέρυγα αποκατάστασης του "πιλότου" της Formula 1, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Δημοσιεύματα της εφημερίδας Blind θέλουν ο Σούμι να ανταποκρίνεται πολύ πιο εύκολα στη φωνή της γυναίκας του Corinna παρά σε οποιαδήποτε άλλη φωνή. Παράλληλα, όπως είναι φυσικό, ο ίδιος έχει ταλαιπωρηθεί σε υπερβολικό βαθμό, με αποτέλεσμα να έχει χάσει πολλά κιλά, γεγονός που χρήζει παρακολούθησης γιατί καθιστά αρκετά δύσκολη την πλήρη επαναφορά του στα κανονικά - προ ατυχήματος - πλαίσια.

Η οικογένεια του ευχαρίστησε όλους εκείνους που βοήθησαν εντός και εκτός νοσοκομείου καθώς όπως είπε: "οι προσευχές του κόσμου για το παιδί μας ήταν ένας από τους λόγους που τελικά ξύπνησε".

Michael Schumacher 'responding to wife's voice and can breathe unassisted' http://t.co/bu7DoF0Km9 pic.twitter.com/wrEu7z1QEI
— Daily Mirror (@DailyMirror) June 17, 2014

Γλεντηστε το :)

"Αισχρό το Gay Pride" δήλωσε ο Άνθιμος

Αυτοί οι "τραγοπαπάδες" δεν λένε να σταματήσουν να σχολιάζουν το gay pride. Κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια και αναρωτιέμαι το εδάφιο "αγαπάτε αλλήλους" πού παράπεσε; Και σε τελική ανάλυση, τα όργια που γίνονται στην εκκλησία δεν τους πείραξαν και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων;

Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, ο Άνθιμος, βγήκε έξω από τα χρυσά καλιμαύκια του εξαιτίας του gay pride που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη και δήλωσε πως πρόκειται για κάτι αισχρό και προκλητικό!

"Η εκκλησία έχει μια προτροπή: μη δώτε το άγιον τοις κυσί, δηλαδή μην ανακατεύετε τα άγια ζητήματα και τα πράγματα με τα σκυλιά" απάντησε ο μητροπολίτης στον - περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας - Τζιτζικώστα όταν ο τελευταίος τον ρώτησε σχετικά.

Φυσικά και δεν σταμάτησε εκεί, σε άλλες δηλώσεις του ανέφερε: "Σεβαστείτε και το σχήμα και τη ζωή μου ολόκληρη για τα θέματα της εκκλησίας και του λαού μας και την ευπρέπεια και μη με αναμιγνύετε με αυτό το αίσχος. Τελείωσε. Είναι μια διαστροφή της ανθρώπινης υπάρξεως".

Τέλος, απείλησε κιόλας, λέγοντας πως το βράδυ της Παρασκευής έχει προγραμματίσει συγκέντρωση χριστιανικών οργανώσεων, αλλά και αγρυπνία - γλέντι κανονικό δηλαδή - σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Φυσικά και ενοχλείται ο Ανθιμος από το Gay Pride.Οι παρελάσεις με εκθαμβωτικές αμφιέσεις είναι αποκλειστικότητα των ιεραρχών και μπράβο τους
— Manos Voularinos (@ManosVoularinos) June 1, 2013

Γλεντηστε το :)

13ο Αφρικανικό Φεστιβάλ - Βουτιά στην Αφρικανική κουλτούρα (+photos)

Περισσότερα από 8.500 άτομα στήριξαν το φεστιβάλ, δηλώνοντας έμμεσα και την εναντίωση τους στον ρατσισμό.

Ο κήπος της Νοτιοαφρικανικής πρεσβείας άνοιξε και φέτος τις πόρτες του για να φιλοξενήσει για 13η συνεχή χρονιά το αφρικανικό φεστιβάλ. Το φεστιβάλ ξεκίνησε με την προοπτική να ενημερωθεί ο κόσμος γύρω από την αφρικανική κουλτούρα και γαστρονομία αλλά - κυρίως - για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Αφρικής.

Στις 25 Μαΐου 1963, 30 από τους 32 ηγέτες των τότε ανεξάρτητων αφρικανικών χωρών, υπέγραψαν τον ιδρυτικό χάρτη της ένωσης της αφρικανικής ηπείρου, δημιουργώντας ουσιαστικά τη σημερινή Αφρικανική Ένωση. Με αυτόν τον τρόπο, έκαναν την αρχή για την ανεξαρτησία της.

Ο Πρέσβης της Νοτίου Αφρικής είχε βάλει στόχο να γνωρίσουν οι επισκέπτες την "αφρικανική ψυχή" μέσα από το συγκεκριμένο φεστιβάλ και έτσι και εγώ περίμενα να δω χρώματα, γλέντι, χορό, κέφι και φυσικά να δοκιμάσω την φοβερή κουζίνα.

12 φωτογραφίες από το 13ο Αφρικανικό Φεστιβάλ

Το, πάλαι ποτέ φιλικό προς παρκάρισμα, Π. Ψυχικό εκείνο το Σάββατο με έκανε να νιώσω πως οδηγώ τριαξονική νταλίκα αντί για το μικρό, βολικό στο παρκάρισμα φιατάκι μου, λόγω της μεγάλης προσέλευσης κόσμου στο φεστιβάλ. Ήδη από το προηγούμενο τετράγωνο της πρεσβείας, μπορούσα να ξεχωρίσω τους ήχους από τα μπόγκο και τις μαράκες που χτυπιόντουσαν ανελέητα, σε γρήγορους κοφτούς ρυθμούς. Ο κόσμος, που περίμενε να πληρώσει - για φιλανθρωπικό σκοπό - τα 2 ευρώ είσοδο, φαινόταν να εγκλιματίζεται ήδη από την αρχή σε αυτούς τους - πρωτόγνωρους για τα ελληνικά δεδομένα - συνδυασμούς ήχων, κουνώντας ρυθμικά το κορμί του.

Όλος ο κήπος είχε διαμορφωθεί σε ένα τεράστιο παζάρι όπου χώρες της μαύρης ηπείρου (54 στο σύνολο αν σας πέσει στο trivial) είχαν το δικό τους περίπτερο. Τα περισσότερα απ' αυτά πούλαγαν μπιχλιμπίδια, είδη διακόσμησης και χαρακτηριστικά αφρικάνικα κοσμήματα από κόκκαλο. Απ' ό,τι παρατήρησα, την τιμητική του είχε ο πάγκος της Μαδαγασκάρης. Εκεί, πέραν από τα διάφορα μπιζού, είχε και μια μεγάλη συλλογή από ψάθινα καπέλα, κυρίως τύπου Βουγιουκλάκη, τα οποία έγιναν πραγματικά ανάρπαστα.

Χαμός γινόταν και στα περίπτερα με τα φαγητά όπου οι μυρωδιές από τα μπαχάρια κυριαρχούσαν στον χώρο. Η Νοτιοαφρικανική κουζίνα έχει χαρακτηριστεί ως "κουζίνα ουράνιο τόξο" λόγω των πολλών επιρροών που έχει από την Ευρώπη και την Ασία. Η διαδικασία απλή: διάλεγες από μια πολύ μεγάλη ποικιλία γεύσεων, που είχε βάση το κρέας, και μετά έπαιζες με συνοδευτικά και σάλτσες καυτερές ή μη. Must eat ήταν το pap, ένα παραδοσιακό φαγητό των Αφρικανών που φτιάχνεται από καλαμπόκι. Με το πιάτο σου μετά - που συνήθως είχε ένα βουνό από φαγητό - μπορούσες να καθίσεις στα μεγάλα στρογγυλά τραπέζια που είχαν στηθεί για αυτόν τον σκοπό. Και αυτό φυσικά εάν έβρισκες θέση, με τόσο κόσμο. Κανέναν όμως δεν έδειχνε να τον χαλάει στο παραμικρό όλος αυτός ο συνωστισμός.

Τόσο τα φαγητά όσο και τα αντικείμενα τα έβρισκες σε πολύ χαμηλές τιμές, με πωλητές που - με το κέφι και τη ζωντάνια τους - σε έκαναν να αγοράσεις κάτι, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν το ήθελες και πολύ. Χαρακτηριστική περίπτωση η δική μου, που βρέθηκα να αγοράζω κοσμήματα που σπάνια φοράω.

Γενικά, οι εικόνες που έβλεπε κανείς στον χώρο του φεστιβάλ κάποιες φορές ήταν αρκετά ετερόκλητες. Ένα κλασικό παράδειγμα ήταν, από τη μια, οι κυρίες με τα φανταχτερά παραδοσιακά φορέματα και τα βραχιόλια στα πόδια και, από την άλλη, κυρίες με ευρωπαϊκό στυλ.

Όσο για τους παραδοσιακούς χορούς που πρόλαβα να παρακολουθήσω, μου θύμισαν aerobic γυμναστική με ethnic στοιχεία. Σχεδόν όλοι οι χορευτές ήταν σε ντουέτα και φορούσαν κάποιο χρωματιστό χαϊμαλί.

Πέρα όμως από το φαγοπότι και τη γενικότερη διασκέδαση, η σπουδαιότητα του φεστιβάλ έχει να κάνει και με την αντιρατσιστική του δύναμη. Την εποχή που η Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να μπει στη Βουλή και ο Κασιδιάρης παίρνει 16,12% στις Δημοτικές εκλογές, τέτοια events μας θυμίζουν πως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πέρα από το χρώμα και τη θρησκεία, πέρα από το κοινωνικό και οικονομικό στάτους. Υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν και σέβονται προσπάθειες αλληλεπίδρασης κουλτούρας μεταξύ των λαών. Και είναι πολλοί. Τελικά μέσα από τέτοιου είδους διοργανώσεις, αντιλαμβάνεσαι πως αυτά που μας χωρίζουν είναι πολύ λιγότερα, από αυτά που μας ενώνουν.

by Danai

Γλεντηστε το :)

Oι Έλληνες INDIGO μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη

Φέτος ο ελληνικός κινηματογράφος γιορτάζει τα εκατό του χρόνια από τη δημιουργία της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους "Γκόλφω" το 1914. Με την οικονομική κρίση να έχει χτυπήσει τα περισσότερα επαγγέλματα, όμως, όλο και λιγότερα κινηματογραφικά projects, ακόμα και τα πολλά υποσχόμενα, καταφέρνουν να υλοποιηθούν τελικά.

Ωστόσο, αυτή η κατάσταση δεν εμπόδισε τον βραβευμένο σκηνοθέτη Αντώνη Σωτηρόπουλο, αφού ήρθε κι ο ίδιος αντιμέτωπος με τις κλειστές πόρτες των εταιριών παραγωγής, να βρει έναν πρωτοποριακό τρόπο για να καταφέρει τελικά να πραγματοποιηθούν τόσο η δική του ταινία "Indigo", όσο και άλλες.

Χρησιμοποίησε την διαδικτυακή πλατφόρμα IndieGoGο και μέσα από αυτή ψάχνει χρηματοδότες για την ταινία του. Η βασική ιδέα πίσω απ' αυτό είναι να αποφασίζει το κοινό για το ποια ταινία αξίζει να βγει στην μεγάλη οθόνη. Γίνεται συμμέτοχο σε μια διαδικασία πολύ ανατρεπτική για τα ελληνικά - τουλάχιστον - δεδομένα, κάνοντας roi mat στους μεγαλοπαραγωγούς εύπεπτων και μαζικής κατανάλωσης ταινιών.

Πες μου λίγα λόγια για την ταινία. Τι πραγματεύεται και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέμα αυτό;

Αντώνης Σωτηρόπουλος: Η ταινία πραγματεύεται την ζωή 7 παιδιών που είναι γεννημένα τον Απρίλιο του 1983 και τα μελετάει η Ακαδημία Αθηνών από την γέννησή τους. Η Ακαδημία είχε στείλει στα παιδιά αυτά κάποια ερωτηματολόγια την περίοδο του δημοτικού και του λυκείου για να τα συμπληρώσουν τα ίδια, κάποια άλλα τα συμπλήρωσαν οι μαιευτήρες τους και κάποια άλλα οι γονείς τους. Αυτά τα ερωτηματολόγια υποτίθεται πως ήταν για μια έρευνα για καρδιαγγειακά νοσήματα, είχαν μέσα μεταφυσικές ερωτήσεις του στυλ: "ακούς φωνές όταν δεν υπάρχει κάποιος άλλος γύρω σου;", "πιστεύεις ότι η σκέψη σου επηρεάζει τους Η/Υ;". Αυτό με ιντρίγκαρε, να φτιάξω μια ιστορία μυστηρίου με 7 παιδιά τα οποία είναι χαρισματικά αλλά όχι με την χολλυγουντιανή έννοια. Δεν πετάνε ή κάτι τέτοιο.

Το σημαντικό είναι και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν οι χαρακτήρες. Είχαν την δυνατότητα και την ελευθερία να μιλήσουν για τις δυνάμεις τους και να τις αναπτύξουν ή φοβόντουσαν να τις εκμεταλλευτούν; Έτσι βρισκόμαστε σε μια τωρινή κατάσταση της Ελλάδας του σήμερα με την κρίση και όλα αυτά και τα παιδιά αυτά έχουν την δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο.

Ποιοι είναι οι χαρακτήρες του έργου και τι χαρίσματα έχουν;

A.Σ: H Ευγενία Δημητροπούλου που κάνει την Αθηνά στην ταινία έχει συναισθησία. Αυτό συμβαίνει όταν ένα άτομο έχει δυο αισθήσεις μαζί. Για παράδειγμα μπορεί να ακούει ήχους και να βλέπει και χρώματα. Αυτό συμβαίνει είτε από γενετική ανωμαλία, είτε από κάποιο χτύπημα γιατί το οπτικό και το ακουστικό νεύρο είναι πολύ κοντά, είτε από την χρήση παραισθησιογόνων. Η Αθηνά το έχει σαν χάρισμα και σαν κατάρα. Η Κατερίνα Τσάβαλου έχει την ικανότητα - και είναι η πιο extreme ικανότητα που έχω βάλει στην ταινία - να επηρεάζει τους Η/Υ και τα μηχανήματα με την σκέψη της. Ο Αποστόλης Τότσικας είναι μαθηματική διάνοια. Και υπάρχει άτομο τέτοιο στην Ελλάδα. Του δίνεις μια λέξη και σου βγάζει αμέσως τον λεξάριθμο με το πυθαγόρειο θεώρημα. Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης έχει το χάρισμα της εξωσωματικής εμπειρίας (αστρική προβολή) και υπάρχουν όντως άτομα που το κάνουν. Ο Γιώργος Καραμίχος βλέπει διορατικά όνειρα και η Γιουλίκα Σκαφιδά έχει υψηλή διαίσθηση. Ο 7ος και τελευταίος χαρακτήρας είναι ο Σταύρος Σβήγκος που εμφανίζεται στην αφίσα της ταινίας πράσινος και υπάρχει λόγος που δεν θα ήθελα ν' αποκαλύψω πριν βγει η ταινία. Ωστόσο είναι αυτός που έχει την ιδέα πώς ν' αλλάξει ο κόσμος.

Ο σκοπός της ταινίας ποιος είναι;

Α.Σ: Είναι να ιντριγκάρω τον κόσμο να δει την ταινία λόγω αυτής της μυστηριώδους έρευνας, να μάθει για τα παιδιά αυτά και να περάσουμε κάποια πολύ θετικά μηνύματα ακόμα και εν μέσω κρίσης.

Έχεις κάνει προσωπική έρευνα πάνω στο θέμα των παιδιών του Απρίλη 1983;

Α.Σ: Ναι. Δυο χρόνια έκανα έρευνα διαβάζοντας πάρα πολλά βιβλία γύρω από το θέμα, συναντώντας παιδιά που είχαν γεννηθεί τότε και παίρνοντας συνεντεύξεις. Έτσι έφτιαξα τους χαρακτήρες και την πλοκή της ιστορίας.

Αυτά που πίστευες πως θα ανακάλυπτες, αντικατοπτρίζουν αυτά που βρήκες;

Α.Σ: Ναι και γι' αυτό προστέθηκαν πολλά στοιχεία ακόμα. Οι προσωπικές μαρτυρίες ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικές. Αλλά να πω το εξής: όσα παιδιά συνάντησα δεν μου συστήθηκαν ως χαρισματικά ή ξεχωριστά, αλλά διέκρινα σε όλα τους υπερευαισθησία. Δεν ήταν απλά ευαίσθητα. Ήταν υπερευαίσθητα. Ίσως μάλιστα να ήταν αυτός ο λόγος που οι καιροί που ζούμε τους κεντρίζουν και δεν τους αφήνουν απαθείς και προσπαθούν να κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση.

Πες μου λίγο την λογική του crowd funding και την πλατφόρμα IndieGoGo.com.

Α.Σ: Είναι μια νέα μέθοδος που πλέον δεν αποφασίζουν τα μεγάλα studio ποιες ταινίες θα γυριστούν. Είναι μια ευκαιρία για τους ανεξάρτητους παραγωγούς και σκηνοθέτες - όπως είμαι και εγώ - να βρουν λεφτά για να κάνουν τ' όνειρό τους πραγματικότητα. Ο κόσμος συμμετέχει σ' αυτό ανταποδοτικά. Δηλαδή με 5e κάποιος μπορεί να παίξει ως extra στην ταινία. Με 20e μπορεί να πάρει το soundtrack της ταινίας. Με 50e το cd, το dvd και κάποιο poster, με 100e εισιτήριο για την πρεμιέρα και - όποιος είναι πολύ ανοιχτοχέρης - με 5.000e μπορεί να γίνει συμπαραγωγός της ταινίας και να μπει τ' όνομά του στους τίτλους.

Και πώς σου ήρθε η ιδέα;

Α.Σ: Ύστερα από 4 χρόνια ανέλπιδων προσπαθειών και πηγαίνοντας σχεδόν σε όλες τις εταιρίες που κάνουν ταινίες και παίρνοντας την ίδια απάντηση κάθε φορά: "Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον σενάριο, με πολύ δυνατό cast, αλλά είναι μια πολύ δύσκολη εποχή που προτιμούν πιο εύκολες και εύπεπτες συνταγές". Κάποια στιγμή υπογράψαμε συμβόλαιο με μια εταιρία και μετά από 6 μήνες δυστυχώς έκλεισε. Έχω σκοπό να μην το αφήσω κάτω, να βάλω όλα μου τα δυνατά και να γίνει αυτή η ταινία και έτσι σκέφτηκα το crowd funding.

Πιστεύεις ότι το crowd funding έχει αλλάξει την σχέση του κοινού με το έργο, από την στιγμή που το ίδιο το κοινό γίνεται πιο ισχυρό και εάν δεν του αρέσει το concept της ταινίας δεν θα την χρηματοδοτήσει; Μεγαλώνει η πρόκληση για σένα;

Α.Σ: Είναι διπλή πρόκληση γιατί αρχικά το crowd funding δεν είναι καθόλου διαδεδομένο στην Ελλάδα. Έχει γίνει μόνο μια με ταινία μέσω του IndieGoGo.com και άλλες 2 ανεξάρτητες παραγωγές - documanter του Άρη Χατζηστεφάνου. Οπότε πέραν του ότι πρέπει να βρεις ένα ξεχωριστό concept, πέρα από τα τετριμμένα, για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα, πρέπει να "εκπαιδευτεί" το ελληνικό κοινό σε κάτι εντελώς καινούργιο για τα δεδομένα του.

Πόσα λεφτά χρειάζεται για να γίνει η ταινία;

Α.Σ: Στις παλιές εποχές, οι ταινίες μεγάλου μήκους για να βγουν στο cinema κόστιζαν από μισό έως 1 εκατ. ευρώ. Όταν είχα πάει στις εταιρίες, το σενάριο το είχαν κοστολογήσει περίπου στις 300.000. Στο crowd funding έχω βάλει έναν στόχο 125.000e, με πολύ πιεσμένες καταστάσεις, μειωμένους μισθούς σε όλους, ώστε να βγει η ταινία. Τα λεφτά αυτά δεν θα πάνε σε πολυτέλειες. Με αυτό το ποσό δεν θα βγει κάτι απλώς αξιοπρεπές αλλά κάτι πάρα πολύ καλό. Επίσης σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην ταινία γιατί όσα promo έχουμε κάνει τα έχουν κάνει αφιλοκερδώς και αυτό σπανίζει στις μέρες μας.

Γιατί να χρηματοδοτήσει εσάς το κοινό; Τι διαφορετικό έχετε να προσφέρετε;

Α.Σ: Θα δουν μια ταινία διαφορετική από τις άλλες. Θα δουν μια ταινία η οποία έχει να μεταδώσει μηνύματα, δεν θα είναι μόνο ψυχαγωγική. Θα είναι μια ταινία αφύπνισης. Έτσι λέγεται και η ταινία "Indigo - η αφύπνιση". Ο θεατής θα πάρει στοιχεία από την ταινία όπως όλοι μας. Δεν χρειάζεται να είσαι super - ήρωας για να κάνεις κάτι που μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο σου. Πιστεύω πως ο θεατής όταν φύγει από την αίθουσα, δεν θα φύγει με απλώς ένα χαμόγελο ή συγκινημένος. Θα του γεννηθεί ο "σπόρος" να αναζητήσει τα χαρίσματα που έχει και εκείνος μέσα του.

Τι σας έκανε να πείτε το "ναι" σ' αυτήν την ταινία;

Ευγενία Δημητροπούλου: Καταρχάς, το γεγονός ότι ή ταινία έχει ένα θέμα το οποίο με αφορά πάρα πολύ, γιατί είμαι ένα από τα παιδιά του Απρίλη του '83. Έχω απαντήσει στο ερωτηματολόγιο και είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολύ. Την περίοδο μάλιστα που ήρθε να με βρει ο Αντώνης, το έψαχνα πολύ διαβάζοντας και ερευνώντας γύρω από το θέμα. Έτσι θεώρησα ότι θα έπρεπε να συνεισφέρω και εγώ με τον δικό μου τρόπο σ' αυτήν την ταινία. Αυτό δε σημαίνει ότι ταυτίζομαι ακριβώς με τον χαρακτήρα που υποδύομαι, αλλά έχω στοιχεία που τα βλέπω στους άλλους χαρακτήρες.

Κατερίνα Τσάβαλου: Λοιπόν, εγώ δεν ανήκω στα παιδιά Indigo αλλά είχα ασχοληθεί πολύ με το θέμα και θα ήθελα να είμαι. Μου αρέσει πολύ το concept και η προσέγγιση του Αντώνη. Επίσης μέσα από τους χαρακτήρες, αν το ψάξεις λίγο παραπάνω, όλοι μας έχουμε κάποια στοιχεία που μπορούμε να τα δουλέψουμε και να τα εξελίξουμε στην ζωή μας.

Λεωνίδας Καλφαγιάννης: Η ιστορία που έχει γράψει ο Αντώνης Σωτηρόπουλος, από μόνη της, είναι αρκετή για να θες να συμμετάσχεις . Η ιστορία προτείνει αφύπνιση και δεν θα μπορούσα να αρνηθώ να είμαι μέρος της, αφού είμαι ένας άνθρωπος κι εγώ που προτιμώ να μένω ξύπνιος όσο περισσότερο μπορώ.

Πιστεύετε στην ιστορία πίσω από τους Indigo;

Ε.Δ: Εγώ πια και ναι και όχι. Δεν θεωρώ πως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν τότε ή όλα τα παιδιά που συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο είναι Indigo. Στο λέω αυτό γιατί υπήρξαν συμμαθητές μου που μου είπαν πως δεν είχαν νιώσει τίποτα απ' αυτά που ρωτάει το ερωτηματολόγιο.

Κ.Τ: Ξέρεις τι; Πιστεύω και δεν πιστεύω. Το σίγουρο είναι ότι κάτι παίζει και έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν.

Λ.Κ: Πιστεύω πως όλοι κρύβουμε ένα χάρισμα, μικρό ή μεγάλο, και πως είναι η ώρα να του δώσουμε σημασία, να το εξελίξουμε, να το μοιραστούμε και να το καταθέσουμε σε ένα κοινό καλάθι από το οποίο πρέπει να αντλήσουμε για να πάμε την Ελλάδα πιο μπροστά. Όλοι είμαστε εν δυνάμει παιδιά indigo, ακόμα κι αν δεν έχουμε γεννηθεί το 1983. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας και να αποβάλουμε τον φόβο. Θεωρώ πως μπορούμε οι νέοι άνθρωποι να ξαναφτιάξουμε το μέλλον μας, να βρούμε νέο όραμα και να αποκτήσουμε τις προοπτικές που εμείς επιθυμούμε, αρκεί να είμαστε γενναίοι να απορρίψουμε οτιδήποτε στάσιμο και να επιλέξουμε την εξέλιξή μας.

Μέσα από την ταινία έχετε αρχίσει να αντιλαμβάνεστε διαφορετικά την καθημερινότητα; Παρατηρείτε πράγματα στα οποία δεν δίνατε πριν σημασία;

Κ.Τ: Εγώ επειδή ήμουν πάντα με τα σημάδια και με αυτά πολύ προσεκτική, τώρα απλά έγινα πιο "ανοιχτή". Αλλά ανέκαθεν έμπαινα σε αυτό το "τρυπάκι". Πάντως, πολλά άτομα έχουν το χάρισμα της διαίσθησης και απλά δεν δίνουν σημασία σ' αυτό. Εμένα μου βγαίνουν τα όνειρα πάρα πολύ χωρίς κάτι το "τσαρλατάνικο". Γι' αυτό είναι ωραία αυτή η ταινία.

Ε.Δ: Εγώ γενικότερα θεωρώ ότι κάποια από τα δυνατά μου χαρακτηριστικά είναι το ένστικτο και η διαίσθηση, που τα έχω πολύ έντονα. Πολλές φορές αισθάνομαι κάποια πράγματα και είτε βγαίνουν αληθινά, είτε όχι. Ωστόσο, όσο μεγάλωνα είχα μια πάρα πολύ δυνατή λογική η οποία έλεγε να μην επηρεαστώ από το ένστικτο και υπήρχε πάντα μια μεγάλη μάχη μεταξύ αυτών των δυο. Τα όρια τα ξέρεις μέσα σου. Πάντως υπήρξαν περιστατικά όταν ήμουν μικρή που έλεγα ότι κάτι θα συμβεί και όντως συνέβαινε, απλά εγώ δεν το αντιλαμβανόμουν ως κάτι περίεργο, περισσότερο "τρόμαζε" τους άλλους παρά εμένα.

Λ.Κ: Η αλήθεια είναι ότι τα έβλεπα και πριν γι' αυτό και όταν βρεθήκαμε με τον Αντώνη, αντί να μου
πει για την ταινία, αρχίσαμε να μιλάμε για μια πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω από αυτό που φαίνεται και που είναι τόσο δυνατή, όσο παράλογη κι αν ακούγεται. Πολλές φορές το παράλογο είναι και πιο κοντά στην αλήθεια. Πρέπει να ξεπεράσουμε την λογική  για να γίνουμε ικανοί να σπάσουμε τα όριά μας. Πρόσεξε πως αυτό δεν σημαίνει να γίνουμε τρελοί, απλά να γίνουμε πιο ανοιχτοί σε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε εύκολα με την πρώτη ματιά.

Το θέμα των Ελλήνων Indigo είχε δημιουργήσει πανικό στην κοινή γνώμη, σε σημείο να φτάσει ως τη Βουλή. Αυτό σας δημιουργεί επιπρόσθετο άγχος για το πώς θα διαχειριστείτε τους χαρακτήρες σας και στο τι αντίκτυπο θα έχει στο κοινό; 

Κ.Τ: Εμένα προσωπικά όχι γιατί από τότε μέχρι τώρα είμαστε κάπως πιο ανοιχτοί σε τέτοιου είδους θέματα. Πιθανά αν η ταινία έβγαινε 10 ή 20 χρόνια πριν θα μας έπαιρναν με τις πέτρες.

Ε.Δ: Όχι, καμία αγωνία δεν δημιουργεί από την στιγμή που έτσι και αλλιώς τα αρμόδια Υπουργεία δεν έχουν απαντήσει ευθέως για το πού πήγαν όλα αυτά τα ερωτηματολόγια που συμπληρώσαμε. Ίσα - ίσα! Ας μας έδιναν μια απάντηση και από εκεί και πέρα θα σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να ανησυχήσω.

Λ.Κ: Κανένα άγχος δεν δημιουργεί. Ο κόσμος είναι έτοιμος πια να δεχτεί το διαφορετικό αφού το ίδιο που ζει όλα αυτά τα χρόνια είδε πως δεν τον βοήθησε. Αυτό που θέλουμε να πούμε άλλωστε είναι απλό: όλοι είμαστε χαρισματικοί. Ας φτιάξουμε μόνοι μας το μέλλον μας και ας μην περιμένουμε από κανέναν πολιτικό ή μη να μας χαρίσει το όνειρό μας. Προτρέπουμε για ελευθερία που σημαίνει να πάμε επιτέλους προς τα εκεί που αγαπάμε.

Πιστεύετε ότι η ταινία μπορεί να κινητοποιήσει εκ νέου τον κόσμο, να ζητήσει απαντήσεις και περισσότερα στοιχεία από τους υπεύθυνους; 

Κ.Τ: Μακάρι!

Ε.Δ: Ναι, ξέρεις κάτι, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο δεν λένε τι συνέβη. Γιατί τέλος πάντων δεν υπάρχει ένα κοινό ανακοινωθέν γι' αυτή την ιστορία. Οπότε ελπίζω να ταρακουνήσει κάποιους.

Αν είχατε μια μεταφυσική δύναμη, σαν πραγματικοί Ιndigo, ποια θα θέλατε να είναι και γιατί;

Ε.Δ: Ξέρεις κάτι; Δεν νομίζω ότι είναι τύπου: "τώρα μπορώ να πετάω". Είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Είναι κάτι που ίσως μπορείς να το κάνεις αλλά θα έχει συνέπειες, αν όχι στους γύρω σου, σε σένα. Ας μην είμαστε τόσο σίγουροι πως το να έχεις ένα χάρισμα έχει πάντα θετικές προεκτάσεις.

Κ.Τ: Δεν ξέρω... Τα θέλω όλα! Πάντως, όντως όλα αυτά έχουν δυο όψεις. Πιστεύω ότι τέτοιου είδους χαρίσματα βρίσκονται μέσα μας. Για παράδειγμα, έχουμε έναν τέλειο εγκέφαλο από τον οποίο, ενώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μεγάλο ποσοστό, χρησιμοποιούμε ελάχιστο.

Λ.Κ: Θα ήθελα αυτό που έχω στην ταινία, να βγαίνω από το σώμα μου, κατά μια έννοια να πετάω. Ίσως και αυτό που έχει ο Αποστόλης ο Τότσικας, να μπορώ με γρήγορους μαθητικούς υπολογισμούς .να συλλαμβάνω το άπειρο, μιας και η λογική των μαθηματικών είναι αδυναμία μου.

Θέλω να μου συμπληρώσετε την φράση: Αξίζει να συνεισφέρετε στο project Indigo γιατί...

Ε.Δ: Γιατί αξίζει να επιλέγω την ταινία που θέλω να δω στο cinema.

Κ.Τ: Γιατί θα δει μια ταινία που δεν έχει ξαναδεί.

Λ.Κ: Γιατί αξίζει να επενδύουμε σε ό,τι μας ενώνει.

Της Δανάης Κουτρέτση

πηγή vice.com

Γλεντηστε το :)

Τα πάντα για την αγάπη (της φίλης) + video

Η αγάπη νικά τα πάντα, ακόμα και τις μεγαλύτερες στεναχώριες... και η φιλία είναι η "περιούσια" μας. Τυχερές οι γυναίκες που έχουν τέτοιες φίλες, όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο.

Σύμφωνα με το κείμενο που ακολουθεί το βίντεο, την 1η Φεβρουαρίου 2014 μία από τις φίλες της Gerdi McKenna έστειλε ένα e-mail, ζητώντας μία φωτογράφιση με όλες τις φίλες της, καθώς είχε διαγνωστεί ότι είχε καρκίνο του στήθους μερικούς μήνες νωρίτερα. Φυσικά όλες ήταν εκεί και της είχαν ετοιμάσει μία έκπληξη. Δείτε την αντίδρασή της. Είναι συγκλονιστικό!

Tης Κατερίνας Μαντά

πηγή: k-mag.gr

Γλεντηστε το :)

Jesus Christ *superstar* - Συνέντευξη με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ

Λίγο οι Active Member, λίγο το ότι γενικά είμαι αγνωστικίστρια, μου φάνηκε καλή ιδέα να διαλέξω για την εργασία μου να πάρω συνέντευξη από τον Χριστό και, μέρες που είναι, πιστεύω πως ταιριάζει "γάντι" με την πετσούλα από τ' αρνί. Τα λόγια που τον έχω "βάλει" να λέει είναι αυτά που θα ήθελα όντως να ακούσω σε περίπτωση που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του. Χρόνια Πολλά, λοιπόν, και Χριστός Ανέστη!

Πετάγομαι απότομα... H ώρα 00:33 π.μ. Ανακάθομαι λουσμένη στον ιδρώτα με μάτια που καίνε και τα μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπο... Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που οι εφιάλτες δεν με αφήνουν να κοιμηθώ... Κάθε νύχτα το ίδιο όνειρο, μου στερεί τον ύπνο. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, κάτι άλλαξε...

Βρίσκομαι σ' ένα περιβόλι ψηλά στο βουνό, μέρος που δεν έχω ξαναεπισκεφτεί σίγουρα. Κι όμως το περιβάλλον μου φαίνεται οικείο. Πρέπει να είναι γύρω στο φθινόπωρο γιατί ο αέρας φυσάει ανακουφιστικά χωρίς να σε παγώνει και η μυρωδιά του νωπού χώματος είναι διάχυτη παντού. Μπροστά μου, λίγο πιο μακριά, βρίσκεται ένας άνδρας με μακριά μαλλιά που ξεχύνονται μπούκλες στους ώμους του. Φοράει έναν μακρύ χιτώνα και κάτι σαν σάλι από πάνω. Δεν μπορώ να τον διακρίνω καλά γιατί κάθεται πλάτη πίσω από τον κορμό μιας ελιάς...

Τον πλησιάζω με αργά αλλά σταθερά βήματα και όσο πλησιάζω βλέπω περισσότερες λεπτομέρειες. Το κεφάλι του "κοσμεί" ένα στεφάνι με αγκάθια και ο χιτώνας του είναι ματωμένος... Κοντοστέκομαι... Δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου, βυθισμένος στις σκέψεις του, αν και έκανα αρκετό θόρυβο σπάζοντας με το βάρος μου τα κλωναράκια που έβρισκα στο διάβα μου. Με την σκέψη ότι μπορεί να χρειάζεται βοήθεια, του ακουμπάω απαλά τον ώμο. Βαθιές ουλές από το στεφάνι του χάραζαν το πρόσωπο και το ξεραμένο αίμα είχε μπλεχτεί στα μαλλιά του.

Το πρόσωπό του, φανερά καταπονημένο, είχε μια έκφραση απόγνωσης, απορίας, θλίψης και απέραντου πόνου. Λες και είχε σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου. Τα μάτια του γαλάζια του πάγου και ταυτόχρονα τόσο ζεστά, σε αιχμαλώτιζαν κατευθείαν, αποκαλύπτοντας μια ειλικρίνεια και μια ταπεινότητα που δεν είχα ξανασυναντήσει σε άνθρωπο. Τα χείλη του αφυδατωμένα, ξερά, δεν του επέτρεπαν να αρθρώσει λέξη, όσο και εάν προσπαθούσε να καθαρίσει τον λαιμό του. Θέλοντας να τον αποδεσμεύσω από την προσπάθεια που κατέβαλε, του προσφέρω ένα παγούρι με νερό που βρέθηκε να κρέμεται από τον λαιμό μου. Το δέχεται με ευγνωμοσύνη και αδειάζει λαίμαργα το περιεχόμενο του. "Ευχαριστώ, Δανάη" καταφέρνει να ψελλίσει. Τα χάνω! Πού ξέρει το όνομά μου; Σίγουρα, εάν τον είχα γνωρίσει κάποτε, θα τον θυμόμουν!

Αντιλαμβανόμενος την ταραχή μου, μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα του, κάτω από τον μεγάλο κορμό... Διστάζω... Χίλιες σκέψεις μου περνάνε από το μυαλό: ποιος είναι, πώς βρέθηκε εδώ; Το τελευταίο δεν το ξέρω ούτε για μένα... Περίεργο... Ίσως ο παράξενος αυτός άνδρας ξέρει κάτι παραπάνω... Διώχνω με το χέρι λίγο χώμα πάνω από μια πέτρα και κάθομαι. "Ποιος είσαι;", ρωτάω... Γυρνάει και με καρφώνει με τα μάτια του. Τον ένιωσα να αναμοχλεύει την ψυχή μου σε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. "Το όνομά μου είναι Ιησούς και κατάγομαι από τη Ναζαρέτ", μου απαντά.

Τον κοιτώ αποσβολωμένη. Αναρωτιέμαι εάν το εννοεί ή εάν μου κάνει πλάκα. Αρχίζω και φοβάμαι, σκεπτόμενη πως είμαι μόνη, σε ένα άγνωστο μέρος στη μέση του πουθενά, με κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα είναι θεότρελος! "Σοβαρολογείς;" τον ρωτάω με λίγο εχθρικό βλέμμα. "Άσε με να σου εξηγήσω", μου αντιτείνει. "Αυτήν τη στιγμή βρίσκεσαι σε όνειρο, είναι η τρίτη συνεχόμενη φορά που με συναντάς και η πρώτη που βρίσκεις το θάρρος να με πλησιάσεις και να μου μιλήσεις. Κάθε φορά τα παράταγες στα μισά της διαδρομής... Έχω ένα μήνυμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου και με τη σειρά σου, εσύ με τον κόσμο".

Συνέχιζα να τον κοιτάω σαν χαμένη, ωστόσο όσο περίεργα και να μου φαίνονταν όσα έλεγε, το βλέμμα του ήταν αγνό, χωρίς ίχνος δόλου ή ψέματος. Πιάνει μια πέτρα και την πετάει με δύναμη μπροστά. "Είσαι θυμωμένος, βλέπω", του λέω. "Θυμωμένος όχι, πληγωμένος είμαι. Την ιστορία μου την ξέρεις λίγο-πολύ. Πολλά έχουν γραφτεί, τόσο από τους μαθητές μου, όσο και από ανθρώπους που υποστήριζαν ότι με ήξεραν για να καρπωθούν δόξα και χρήματα. Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει από τότε χιλιάδες φορές. Η αλήθεια είναι πώς έχω πεθάνει πολλές περισσότερες. Κάθε μέρα που περνάει είναι για μένα ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος. Περπατάω ανάμεσά σας, χωρίς να με καταλαβαίνετε, και έρχομαι στα όνειρα σας, χωρίς να με περιμένετε. Βλέπω δυστυχία, πείνα, πολέμους, κακουχίες, φτώχεια. Ούτε εγώ ήμουν προετοιμασμένος για τόσο πόνο.

Θυσιάστηκα για τους ανθρώπους, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Για ένα καλύτερο μέλλον, για να μη φτάσετε χρόνια αργότερα να παλεύετε σαν τα ζώα για ένα κομμάτι ψωμί. Χιλιετίες αργότερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Και με θλίβει. Πολλοί περίμεναν τη Δευτέρα Παρουσία για να λυτρωθούν. Δεν το άξιζαν, όμως. Πλέον ξέρω πως πρέπει να μοχθήσουν οι άνθρωποι για να νιώσουν την πραγματική ουσία της λύτρωσης και της συγχώρεσης.

Πολλοί θεωρούν πως είναι πιστοί γιατί δεν βλασφημούν ή επειδή αφήνουν περιούσιες στις εκκλησίες ανά τον κόσμο. Θρησκεία είναι η αγάπη. Η αγάπη προς τους άλλους, η ανιδιοτελής. Αυτή η αγάπη δεν γνωρίζει ούτε χρώμα, ούτε κοινωνικό στρώμα και προφανώς ούτε δόγματα. Δεν έχει σημασία εάν είσαι χριστιανός, εάν είσαι μουσουλμάνος ή βουδιστής. Εάν αγαπάς πραγματικά τον πλησίον σου, δεν θα σκεφτείς πότε να τον βλάψεις σε κανένα επίπεδο. Και αυτοί που λένε πως είναι οι εκπρόσωποι μου στη Γη, αυτοί με έχουν πικράνει πιο πολύ... Λουσμένοι στα χρυσά, στα ακριβά κοστούμια, με σκήπτρα που τους δίνουν κύρος και δαχτυλίδια πιο βαριά από ένα υποσιτισμένο παιδάκι στην Αφρική. ΑΥΤΟΙ έχουν χάσει κάθε έννοια αγάπης, κάθε έννοια πίστης. Έχουν ντροπιάσει το όνομά Του σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης. Στην πραγματικότητα, οι άπιστοι είναι και αυτοί που πιστεύουν περισσότερο. Όταν κάνεις κάτι για τον άλλο, δεν πρέπει να το κάνεις με τον φόβο μιας ζωής στην κόλαση. Πρέπει να το κάνεις γιατί θες να βοηθήσεις".

Τον άκουγα τόση ώρα να μιλάει με ένταση στη φωνή, αλλά και με διάχυτη κούραση στο πρόσωπό του. Σκέφτηκα πώς θα ήταν τότε που μίλαγε για πρώτη φορά στους ανθρώπους, χωρίς το αγκαθωτό στέμμα, χωρίς την απελπισία στο βλέμμα. Τον φαντάστηκα με λαμπερό πρόσωπο, καθαρό, δίχως αίματα, λιτό όπως τώρα, αλλά ταυτόχρονα και αρχοντικό, γεμάτο θέληση. "Θέλω να τους τα πεις - μου λέει - όλα αυτά, θέλω να ξέρουν πως οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο τους, οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο των παιδιών τους. Πες τους, αφού φωνάζουν όλοι αυτοί και αφού σκοτώνουν στο όνομα μου, πως αναβάλλεται η γιορτή, πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου. Πες τους, πως παίξανε μαζί μου στους αιώνες και από την γέννηση μου βγάλανε χρυσό, αυτοκράτορα με χρίσανε, μεγάλο στρατηγό, τα απλά μου λόγια τα σκόρπισαν σαν κανόνες και δεν ήξερα τίποτα εγώ. Πες στους εχθρούς μου πως είχαν λόγο καλό και τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν, όταν με σκότωναν κοίταζαν ουρανό και έτσι πρόλαβαν από εκεί και συγχωρεθήκαν".

Σηκώνεται και στερεώνει καλύτερα το στεφάνι του χλευασμού στο μέτωπό του. "Γιατί το φοράς ακόμα;", τον ρωτώ. "Θέλω να θυμάμαι, κάθε ουλή είναι μια υπενθύμιση πως η αγάπη μπορεί και να πληγώσει. Όσο μεγαλύτερη είναι μάλιστα, τόσο περισσότερο μπορεί να σου κάνει κακό. Το θέμα είναι να συγχωρείς και να προχωράς". Σκύβει και με φιλάει στο μέτωπο, τα αγκάθια από το στεφάνι μπλέκονται για λίγο στα μαλλιά μου. Δεν με απασχολεί, όμως. Νιώθω δέος. "Ήρθε η ώρα να φύγω... Μην ξεχάσεις αυτά που σου 'πα... Μίλα τους! Πες πως με είδες και τι είπαμε! Να είσαι έτοιμη να σε περιπαίξουν, να σε βγάλουν τρελή. Μην πτοηθείς". Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου, όχι για την αντιμετώπιση από τον κόσμο. Δεν με νοιάζει αυτό. Δακρύζω γιατί δίσταζα τόσες μέρες να του μιλήσω, δακρύζω γιατί ξέρω πως μάλλον δεν θα ξαναέχω ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε. Δακρύζω γιατί όλα αυτά που είπε ήταν αληθινά. "Θα ξανασυναντηθούμε ποτέ;", αναρωτιέμαι φωναχτά. "Νιώθω ότι πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος". "Θα επιστρέψω μόλις οι άνθρωποι μάθουν να αγαπούν", μου απαντά. Τον παρακολουθώ να απομακρύνεται, μέχρι που η σιλουέτα του χάνεται στο άπειρο, και εγώ ακόμα καθισμένη κάτω από την σκιά της ελιάς.

Ανοίγω τα μάτια μου.

by Danai

Γλεντηστε το :)

"Too old to rock 'n' roll, too young to die" - Συνέντευξη με τον, μπαμπά μου, Νίκο Κουτρέτση

Όταν μας δόθηκε η εργασία, το σε ποιον θα έπρεπε να πάρω συνέντευξη δεν πέρασε δεύτερη φορά από το μυαλό μου. Ο πατέρας μου είναι το άτομο που εκτιμώ και αγαπάω περισσότερο σ' αυτόν τον κόσμο. Μου έμαθε ό,τι αξίες και ιδανικά έχω. Μου έμαθε να αγαπάω ανιδιοτελώς τους ανθρώπους. Μου έμαθε ότι οφείλω να μάχομαι για τα ιδανικά και τα πιστεύω μου, όπως και εκείνος άλλωστε. Πολλοί λένε ότι είμαι μια μικρογραφία του και εγώ κορδώνομαι τότε, σαν γύφτικο σκεπάρνι. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να τον κάνω να κορδώνεται και αυτός έτσι και για μένα.

"Μπαμπά θα σου πάρω συνέντευξη". Τρανταχτά γέλια ακούστηκαν από την άλλη μεριά του ακουστικού. "Ok", μου λέει αφού κατάφερε να συνέλθει. Μετά από έναν αγώνα δρόμου για να έχουμε κενό την ίδια ώρα και μέρα, καταφέραμε και τα είπαμε χθες. Άραγε πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε οι δυο μας τόση ώρα; Στο τραπέζι τα απαραίτητα για να βγει αλώβητος από τις ερωτήσεις μου: τσιγάρο και ουίσκι.

Καταρχήν, πώς σου φαίνεται που σου παίρνω εγώ συνέντευξη;
Μπορώ να το δω από διάφορες μεριές. Σαν ευκαιρία επικοινωνίας, διότι έχεις γαϊδουρέψει πάρα πολύ και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, σαν ευκαιρία να κάνουμε λίγη πλάκα, σαν ευκαιρία να με κάνεις φίρμα, σαν ευκαιρία να κάνεις κάτι και εσύ στη σχολή που πας, τα βρίσκουμε όλα αυτά...

Υπάρχει κάτι που δεν θες να σε ρωτήσω;
Όπως σου είπα, θα προτιμούσα να ήξερα από την αρχή τις ερωτήσεις και, να σου πω την αλήθεια, τώρα που πήγαινα μέσα, είδα μια ερώτηση η οποία είχε να κάνει με την φυλάκισή μου κτλ. Δεν είναι ότι δεν θέλω να το κουβεντιάζω αυτό το θέμα, αλλά δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να είναι αντικείμενο της συνέντευξης.

Είναι εφ' όλης της ύλης, μπαμπά... Θέλω να μου πεις για τα παιδικά σου χρόνια: μια ανάμνηση που την θυμάσαι με χαρά και μια που σε είχε στεναχωρήσει και γιατί.
Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενο παιδί γιατί ήμουν λιγάκι μικρομέγαλος και ένιωθα κάποιο βάρος υποχρέωσης.

Γιατί ήσουν μικρομέγαλος;
Γιατί μου είχανε φουσκώσει τα μυαλά οι γονείς μου ότι θα πρέπει να πετύχω διάφορα πράγματα στην ζωή μου, ότι θα πρέπει να κάνω το καθήκον μου κτλ και αυτά μου είχανε δημιουργήσει ένα υπερεγώ, το οποίο μπορεί να μην ήταν ακριβώς υπερφίαλο, ωστόσο, δεν με άφηνε να έχω την φυσιολογική επαφή που θα έπρεπε να έχω με τον άλλο κόσμο. Έπαιρνα τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, για να στο πω λιγάκι αλλιώς.

Και τώρα σου βγαίνει ανάποδα;
Και τώρα ακριβώς μου βγαίνει ανάποδα και ευτυχώς (γελάει) που γίνεται αυτό! Απέκτησα λίγο χιούμορ παραπάνω από ό,τι είχα στην παιδική μου ηλικία. Τώρα, όσον αφορά τις αναμνήσεις, δεν θυμάμαι μεμονωμένα περιστατικά και ούτε έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Με ποιον ήσουν πιο πολύ δεμένος; Με τον παππού ή με την γιαγιά;
Με την γιαγιά.

Παρ' όλ' αυτά, όταν ο παππούς θα πέθαινε, έπαιρνες ηρεμιστικά...
Δεν θυμάμαι εάν είχα πάρει ηρεμιστικά όταν πέθανε ο παππούς. Η σχέση μου με τον παππού ήταν λιγάκι πιο δύσκολη, γιατί ήταν άνθρωπος παλαιών αρχών, μη ευέλικτος - το αντίθετο θα έλεγα - και η επανάσταση που έκανα τον έβαζε τελείως κόντρα. Πρακτικά δεν υπήρχε επίπεδο επικοινωνίας με τον πατέρα μου. Δεν μπορούσαμε δηλαδή να ανταλλάξουμε στο ίδιο επίπεδο απόψεις, να τις δουλέψουμε. Μονάχα μετά από πολύ καιρό και προϋπόθεση γι' αυτό - να το έχεις και εσύ υπόψιν σου στην πάλη που δίνεις με τους γονείς σου - ήταν να ανεξαρτητοποιηθώ απ' αυτούς. Και έτσι βρήκα την ηρεμία μου. Όσο είσαι εξαρτημένος, οικονομικά βασικά, αναπτύσσεις και μια τάση αντίδρασης, εκδίκησης γιατί υπάρχει ζήτημα ολοκλήρωσης της ταυτότητάς σου. Όταν ανεξαρτητοποιείσαι οικονομικά, αποστασιοποιείσαι και βλέπεις την κατάσταση με άλλο μάτι. Με τον πατέρα μου, νιώθω πολύ δεμένος αυτήν τη στιγμή, γιατί ήταν άνθρωπος και αυτός ιδιαίτερα συναισθηματικός και πίσω από την άτηκτη - κατά κάποιον τρόπο - στάση του, έκρυβε μια καρδιά από ζάχαρη.

Πώς αποφάσισες, από την θεωρητική κατεύθυνση, να πας στο μαθηματικό και μετέπειτα για μεταπτυχιακό πάνω στην πληροφορική; Είσαι ικανοποιημένος από τις επιλογές σου;
Πάντοτε είχα κλίση στις θετικές επιστήμες, περισσότερο από όσο είχα στης θεωρητικές ή τουλάχιστον αυτά τα πράγματα ήθελα. Το ότι το σχολείο μου ήταν θεωρητικό αυτό ήταν θέμα εποχής γιατί τότε ήταν ελάχιστα τα πρακτικά σχολεία στη χώρα και στη Θεσσαλονίκη ειδικότερα. Από την άλλη μεριά, ήταν ένα πολύ καλό σχολείο, στο οποίο στόχευα από μικρός να πάω και το ότι ήταν θεωρητικής κατεύθυνσης δεν με εμπόδισε. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι από την τάξη μου, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ακολούθησαν θετικές επιστήμες.

Τώρα γιατί τα μαθηματικά; Τα μαθηματικά δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Το δυνατό μου σημείο ήταν η φυσική. Τελειώνοντας το λύκειο, είχα διάφορες ανησυχίες. Για παράδειγμα, είχα αρχίσει να βλέπω και τη μεγάλη αξία της οικονομίας σαν επιστήμη, της κοινωνιολογίας κτλ . Θεώρησα ότι η φυσική, εάν την ακολουθούσα από την αρχή σαν κλάδο, θα με δέσμευε πολύ σαν αντικείμενο και έτσι προτίμησα να κάνω μαθηματικά, τα οποία θεώρησα ότι είναι βάση για όλες τις επιστήμες. Βέβαια το πανεπιστήμιο ήταν αρκετά χάσιμο χρόνου, με την έννοια ότι δεν μαθαίνεις μαθηματικά στο πανεπιστήμιο - ή τουλάχιστον δεν μάθαινες τότε. Η πληροφορική μου πήγε λίγο γάντι γιατί ταίριαζε αρκετά στην ιδιοσυγκρασία μου. Ιδιαίτερα το να κάνω προγράμματα και να προσπαθώ να βρω λύσεις σε προβλήματα που παρουσιάζονται σε έναν οργανισμό. Παρότι ήθελα πάντοτε να το προσεγγίζω από την οργανωτική σκοπιά, δηλαδή τις ανάγκες του οργανισμού και πώς αυτές θα εξυπηρετηθούν καλύτερα μέσω της πληροφορικής, με τραβούσε πολύ και από τεχνική άποψη. Ήμουν ένας πολύ καλός προγραμματιστής - αναλυτής και ακόμα και τώρα με ξεκουράζει μερικές φορές να φτιάχνω προγράμματα.

Είσαι ικανοποιημένος με αυτές τις επιλογές σου;
Ναι! Το καλό με τον υπολογιστή είναι ότι είναι τίμιος. Σου δίνει αμέσως το μέτρο της βλακείας σου και της εξυπνάδας σου. Του λες σωστά πράγματα, θα σου βγάλει σωστά αποτελέσματα. Του λες σαχλαμάρες, θα σου βγάλει σαχλαμάρες. Οι άνθρωποι είναι πιο περίεργοι.

Εάν δεν έκανες την δουλεία που κάνεις τι θα ήθελες να κάνεις;
Θα μπορούσα να είμαι και πανεπιστημιακός. Είναι κάτι που το "έφτυνα" παλιά αλλά τώρα το βλέπω διαφορετικά. Η σχέση μου με την εκπαίδευση είναι λίγο περίεργη. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω μάθημα σε ανήλικους, γυμνάσιο - λύκειο ή κάτι τέτοιο, γιατί η επικοινωνία μου θα ήταν πιο δύσκολη, αλλά θα μπορούσα πολύ καλά να κάνω μάθημα σε ενήλικες και φαντάζομαι και σε φοιτητές. Επομένως θεωρώ ότι το να έκανα μάθημα σε πανεπιστήμιο θα ήταν κάτι που θα μου άρεσε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σε βρίσκει μάχιμο στην Θεσσαλονίκη. Τι σε ώθησε, παρά το συντηρητικό περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκες (ο παππούς δεν χαλιόταν με την Χούντα), να πας ενάντια σ' αυτό; 

Δεν θέλω να αδικήσω τους γονείς μου, παρά τις συντηρητικές τους απόψεις σε ζητήματα πολιτικής, που βέβαια όταν μεγαλώνεις βλέπεις ότι κάπου είχαν δίκιο σε κάποια πραγματάκια, ήταν άνθρωποι φοβερά δίκαιοι και οι δυο και μου στάλαξαν αυτό το συναίσθημα της δικαιοσύνης. Υπήρχε και ένας έντονος ρομαντισμός εκείνη την εποχή, επομένως, η διάθεση δικαιοσύνης, η διάθεση ελευθερίας σε συνδυασμό με όλον αυτόν τον ρομαντισμό είναι αρκετό - εάν έχεις και τα κότσια - να σε βγάλουν σε μια αντίθεση με ένα φασιστικό καθεστώς. Στα πλαίσια αυτής της πάλης με το φασιστικό καθεστώς, ανέπτυξα και αρκετές θέσεις αριστερές ή ακραιφνώς αριστερές και δεν μετανιώνω γι' αυτό ανεξάρτητα με το εάν δεν τις ασπάζομαι τώρα. Ήταν μια εποχή με πάρα πολύ πάθος, πολλή ένταση, εάν ήθελες να κάνεις - και να μην είσαι λίγο πολύ Άχθος Αρούρης - όφειλες να πάρεις θέση και να παλέψεις σ' αυτό το κίνημα.

Και σε μπουζουριάζουν...
Ε, συμβαίνουν αυτά! (γελάει)

Πες μου για τις συνθήκες που βίωσες μέσα στη φυλακή κατά τη διάρκεια της Χούντας. Ποιες ήταν οι κατηγορίες σου;
Όντας αριστερός και ξέροντας ότι οι αριστεροί κάνουν πολλή φυλακή, πρωτομπήκα στην φυλακή με μια άνεση. Η πρώτη μου σκέψη όταν με βάλαν στο κελί ήταν "ωραία, τώρα ξεκινήσαμε, πρέπει να αρχίζω να συνηθίζω αυτή την ιδέα".

Θεώρησες ότι θα μπορέσεις να ηρωοποιηθείς κιόλας μέσα από όλο αυτό;
Ναι, αυτός ο πειρασμός είναι αρκετά έντονος σε όλον τον κόσμο ο οποίος ασχολείται, παρόλο που δεν είναι το κίνητρο. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να απεμπολήσεις εύκολα και ούτως ή άλλως οι εποχές ήταν τέτοιες όπου πραγματικά ηρωοποιούσουν. Έβγαινες από την φυλακή και οι γυναίκες σε κοιτάζανε σαν ξερολούκουμο. Βέβαια, μην τρελαθούμε κιόλας, οι κίνδυνοι τους οποίους αντιμετωπίζαμε και αυτά τα οποία μπορούσαμε να τραβήξουμε ήταν πολύ πιο ισχυρά από τα προνόμια του ήρωα που μπορούσες να είχες μετά από αυτό.

Οι κατηγορίες είχαν διάφορους βαθμούς γιατί έχω πιαστεί τρεις φορές. Την πρώτη φορά ήταν της πλάκας γιατί ετοιμάζαμε μια φασαρία στο πανεπιστήμιο και κάθισα μέσα κάποιες μέρες, τρως ένα χέρι ξύλο αλλά δεν σημαίνει τίποτα.

Στην συνέχεια οργανώθηκα σε μια αριστερή οργάνωση ονόματι ΑΑΣΠΕ η οποία ήταν η φοιτητική παράταξη του ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας). Εκεί μέσα γινόντουσαν πολλές ζυμώσεις και μάθαινες και πράγματα τα οποία δεν ήταν εύκολο να μάθεις διαφορετικά σε επίπεδο ιδεολογίας, ανάλυσης, οικονομίας κ.ο.κ. Δεύτερη φορά που με πιάσανε, ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί με πιάσανε για λάθος οργάνωση! (γελάει σε σημείο που πνίγεται από τα γέλια!)

Τότε είχανε χτυπήσει την Πανσπουδαστική (ΚΚΕ) και επειδή είχαμε κάποιες επαφές και κάναμε κάποιες κοινές συναντήσεις (χωρίς αναγκαστικά να αποκαλύπτουμε την πολιτική μας ταυτότητα αλλά όλοι ξέραμε πάνω - κάτω τι είναι ο καθένας), όταν μαθεύτηκε, μπουζουριάσανε και εμένα. Μπαίνω στην ασφάλεια και ο βλάκας ο ασφαλίτης γυρνάει και μου λέει: "Δεν θα μου την γλιτώσεις αυτήν τη φορά! Θα μου τα πεις όλα για την Αντι-ΕΦΕΕ". Μου 'ρθε να τον φιλήσω! Βέβαια, έφαγα τις φάλαγγες μου για να δούνε τι ξέρω, αλλά ήμουν πάρα πολύ κύριος και γενικά ήταν μια κατάσταση που δεν με ζόρισε. Την τρίτη φορά, που με πιάσανε για την σωστή οργάνωση, ζορίστηκα.

Πόσο καιρό έφαγες μέσα;
Συνολικά κάθισα κανά πεντάρι μήνες... έξι ίσως... κάτι τέτοιο.

Ήταν σχολείο η φυλακή;
Όχι, θα μπορούσα και να μην το είχα κάνει. Ντάξει, βλέπεις κάποιες αντοχές σου, από αυτήν την άποψη ισχύει. Βλέπεις τις αντοχές σου πρώτα - πρώτα στο πώς μπορείς να ζήσεις. Το κελί μου στην αρχή είχε τρία δάχτυλα νερό και δεν μπορούσες να ξαπλώσεις και έμαθα να ξεκουράζομαι ακουμπώντας στον τοίχο και με το που με έπιανε ο ύπνος λυγίζανε τα γόνατά μου, ξύπναγα και ξανά τα ίδια. Βέβαια, επειδή είχα ακούσει ιστορίες της φυλακής, είχα φροντίσει να πάω καλά ντυμένος - μέχρι και με σκελέες (γελάει), ειδάλλως το κρύο - μιλάμε τώρα για Φλεβάρη μήνα - θα μου είχε αλλάξει τα φώτα. Όταν μαζευτήκαμε και πολλοί σε ένα κελί είχαμε και διάφορες πλάκες. Νέα παιδιά ήμασταν, τα παίρναμε όλα στην πλάκα.

Πώς σου φαίνεται που, αν και είχες αντιστασιακό και επαναστατικό παρελθόν, τώρα συντηρείς και εσύ ένα σύστημα που - αν και δεν μοιάζει τόσο με την Χούντα - είναι επιβλαβές για την κοινωνία και για σένα τον ίδιο;

Υπάρχει μια προσευχή που λέει: "ο Θεός να μου δίνει την δύναμη να υπομένω αυτά που δεν μπορώ ν' αλλάξω, το θάρρος για ν' αλλάζω αυτά που μπορώ και την σοφία για να καταλαβαίνω την διαφορά". Τελεία.

Δυο γάμοι - δυο παιδιά. Πόσο εύκολο ήταν να διατηρήσεις τις ισορροπίες ανάμεσα σε δυο ουσιαστικά οικογένειες;
Είσαι σίγουρη ότι θες να το ακούσεις; (γελάμε)

Φυσικά! Γι' αυτό και ρωτάω!
Δεν ήταν εύκολο, αποδείχθηκε πως δεν ήταν. Το είχα πάρει λιγάκι αψήφιστα και τις δυο φορές που παντρεύτηκα. Είναι φυσικό ότι όταν υπάρχει μια διεκδίκηση από δυο μεριές, υπάρχουν και συγκρούσεις και το ποιος φταίει γι' αυτό είναι άστα να παν στο διάολο. Εν πάσει περιπτώσει, μπορώ να πω ότι περίπου μια δεκαετία την πέρασα φοβερά ζορισμένος.

Είσαι ικανοποιημένος από την έκβαση;
Ναι. Θεωρώ ότι τα παιδιά μου έχουνε φτάσει να έχουν μια αρκετά καλή σχέση - όχι πολύ στενή αλλά εντάξει ο καθένας έχει τη ζωή του. Βλέπω ότι και στα δυο έχω μπορέσει να μεταδώσω ή ανακάλυψαν τα ίδια - δεν με απασχολεί - την έννοια ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος αντιπαλότητας και ότι έχουν περισσότερα πράγματα να κερδίσουν εάν είναι αγαπημένα παρά μαλωμένα και ελπίζω αυτό να το θυμούνται και στο μέλλον. Είναι καλύτερο να έχεις έναν άνθρωπο να στηρίζεσαι αντί να έχεις κάποιον με τον οποίον να κοντράρεσαι για λόγους πραγματικά ηλίθιους γιατί τίποτα δεν αξίζει αυτόν τον κόπο.

Είχες ποτέ ομοφυλοφιλικές σχέσεις;
Όχι.

Θα σε πείραζε εάν τα παιδιά σου είχανε;
Δεν θα με χαροποιούσε γιατί είναι ένας σχετικά δύσκολος δρόμος, δεν έχω ηθικό πρόβλημα με αυτό, όμως. Απλά θα με απασχολούσε η αντιμετώπιση που θα είχαν από την κοινωνία και το κατά πόσο αυτή θα δυσκόλευε την ζωή τους.  

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Shit... Μάλλον η αδυναμία η οποία θα αυξάνεται συν καιρό. Που γερνάω δηλαδή.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος σε σχέση με τα παιδιά σου;
Χονδρικά μπορώ να πω ότι τα παιδιά μου δεν με προβληματίζουν ιδιαίτερα. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κάνει κανείς προβολές των δικών του φιλοδοξιών ή οτιδήποτε τέτοιο στα παιδιά του. Συνήθως αυτό συμβαίνει από πατέρα σε γιο. Τα αγόρια θεωρούνται προέκταση του πέους του πατέρα. Δεν είναι αυτή η περίπτωση. Χαίρομαι που ο γιος μου είναι ισορροπημένο παιδί, για το ίδιο χαίρομαι για την κόρη μου. Βέβαια, για το πώς θα περάσουν στην ζωή τους έχω τις φυσιολογικές ανησυχίες ενός πατέρα ο οποίος νοιάζεται και πονάει για τα παιδιά του. Δεν θα ήθελα να πάθουν κάτι ή να περάσουν άσχημα και θέλω να έχω πάντα την δυνατότητα να είμαι κοντά τους και να τα βοηθάω στο μέτρο που είναι αυτό δυνατό.

Μετάνιωσες για κάποιες πράξεις σου; Αν ναι, για ποιες;
Όχι για πράξεις ουσίας. Δηλαδή όχι για πράξεις που κατά κάποιον τρόπο έχουν καθορίσει την ζωή μου. Είμαι λιγάκι ενοχικός σε σχέση με ορισμένες συμπεριφορές. Ως εκεί.

Ποιες;
Ε, δεν έχει σημασία τώρα. Γενικότερα για τις πράξεις μου έχω την αρχή να μην μετανιώνω γιατί δεν ωφελεί. Και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να ξέρεις τι θα γινόταν εάν δεν είχες κάνει ό,τι έχεις κάνει. Το νόημα για μένα είναι να προσπαθείς να σιάξεις πράγματα τα οποία πηγαίνουν τώρα στραβά.

Τι δεν θα μπορούσες να συγχωρέσεις ποτέ και γιατί;
Κοίταξε, νομίζω ότι στα παιδιά μου θα μπορούσα να συγχωρήσω τα πάντα. Εξαρτάται πάντοτε από αυτόν που αντιμετωπίζεις κάθε φορά. Ως το μεγαλύτερο αμάρτημα στον κόσμο, θεωρώ την αχαριστία.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου πλεονέκτημα και ποιο είναι μεγαλύτερό σου μειονέκτημα;
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερό μου πλεονέκτημα είναι η ευρύτητα σκέψης μου, η αγάπη μου και το ενδιαφέρον μου για τους άλλους. Αυτά τα ίδια πράγματα οδηγούν πολλές φορές και σε μειονέκτημα γιατί δεν είμαι αρκετά σκληρός σε καταστάσεις στις οποίες έπρεπε να είμαι.

Είσαι ικανοποιημένος από την ζωή σου; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Όλη την ζωή μου. Προφανώς εάν έτρεχα την ζωή μου από την αρχή θα ήθελα να μην κάνω τα ίδια πράγματα. Αυτό όχι γιατί έχω μετανιώσει γι' αυτά, αλλά γιατί όλη μου η πορεία ήταν πορεία λαθών όπως και όλων των ανθρώπων και έτσι σκέφτεσαι πως εάν ξανάπιανες το νήμα της ζωής σου από την αρχή θα έκανες τα πράγματα διαφορετικά. Όχι απαραίτητα αντίθετα, απλά διαφορετικά.

Ποιο είναι το πρότυπό σου; Έχεις κάποιον σαν πρότυπο; 
Όχι. Δεν έχω κάποιον πρότυπο. Θεωρώ ότι υπήρξανε κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους μπορείς να πάρεις ιδέες και απόψεις για μια σειρά από πράγματα αλλά δεν υπάρχει κάποιος σαν πρότυπο που θα έλεγα ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω.

Έχεις συμβιβαστεί με την ηλικία σου και με τον χρόνο που περνάει;
Σιγά - σιγά το κάνω. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Είμαι πάντως σε μια τέτοια διαδικασία.

Έχεις κάποιο μότο για την ζωή;
"Πάντα ρει". Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, τελικός σκοπός. Πλέουμε διαρκώς σ' ένα ποτάμι κι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να μην τσακιστούμε και να απολαύσουμε τη διαδρομή.

by Danai

Γλεντηστε το :)