"Too old to rock 'n' roll, too young to die" - Συνέντευξη με τον, μπαμπά μου, Νίκο Κουτρέτση

Όταν μας δόθηκε η εργασία, το σε ποιον θα έπρεπε να πάρω συνέντευξη δεν πέρασε δεύτερη φορά από το μυαλό μου. Ο πατέρας μου είναι το άτομο που εκτιμώ και αγαπάω περισσότερο σ' αυτόν τον κόσμο. Μου έμαθε ό,τι αξίες και ιδανικά έχω. Μου έμαθε να αγαπάω ανιδιοτελώς τους ανθρώπους. Μου έμαθε ότι οφείλω να μάχομαι για τα ιδανικά και τα πιστεύω μου, όπως και εκείνος άλλωστε. Πολλοί λένε ότι είμαι μια μικρογραφία του και εγώ κορδώνομαι τότε, σαν γύφτικο σκεπάρνι. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να τον κάνω να κορδώνεται και αυτός έτσι και για μένα.

"Μπαμπά θα σου πάρω συνέντευξη". Τρανταχτά γέλια ακούστηκαν από την άλλη μεριά του ακουστικού. "Ok", μου λέει αφού κατάφερε να συνέλθει. Μετά από έναν αγώνα δρόμου για να έχουμε κενό την ίδια ώρα και μέρα, καταφέραμε και τα είπαμε χθες. Άραγε πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε οι δυο μας τόση ώρα; Στο τραπέζι τα απαραίτητα για να βγει αλώβητος από τις ερωτήσεις μου: τσιγάρο και ουίσκι.

Καταρχήν, πώς σου φαίνεται που σου παίρνω εγώ συνέντευξη;
Μπορώ να το δω από διάφορες μεριές. Σαν ευκαιρία επικοινωνίας, διότι έχεις γαϊδουρέψει πάρα πολύ και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, σαν ευκαιρία να κάνουμε λίγη πλάκα, σαν ευκαιρία να με κάνεις φίρμα, σαν ευκαιρία να κάνεις κάτι και εσύ στη σχολή που πας, τα βρίσκουμε όλα αυτά...

Υπάρχει κάτι που δεν θες να σε ρωτήσω;
Όπως σου είπα, θα προτιμούσα να ήξερα από την αρχή τις ερωτήσεις και, να σου πω την αλήθεια, τώρα που πήγαινα μέσα, είδα μια ερώτηση η οποία είχε να κάνει με την φυλάκισή μου κτλ. Δεν είναι ότι δεν θέλω να το κουβεντιάζω αυτό το θέμα, αλλά δεν θεωρώ ότι χρειάζεται να είναι αντικείμενο της συνέντευξης.

Είναι εφ' όλης της ύλης, μπαμπά... Θέλω να μου πεις για τα παιδικά σου χρόνια: μια ανάμνηση που την θυμάσαι με χαρά και μια που σε είχε στεναχωρήσει και γιατί.
Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενο παιδί γιατί ήμουν λιγάκι μικρομέγαλος και ένιωθα κάποιο βάρος υποχρέωσης.

Γιατί ήσουν μικρομέγαλος;
Γιατί μου είχανε φουσκώσει τα μυαλά οι γονείς μου ότι θα πρέπει να πετύχω διάφορα πράγματα στην ζωή μου, ότι θα πρέπει να κάνω το καθήκον μου κτλ και αυτά μου είχανε δημιουργήσει ένα υπερεγώ, το οποίο μπορεί να μην ήταν ακριβώς υπερφίαλο, ωστόσο, δεν με άφηνε να έχω την φυσιολογική επαφή που θα έπρεπε να έχω με τον άλλο κόσμο. Έπαιρνα τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, για να στο πω λιγάκι αλλιώς.

Και τώρα σου βγαίνει ανάποδα;
Και τώρα ακριβώς μου βγαίνει ανάποδα και ευτυχώς (γελάει) που γίνεται αυτό! Απέκτησα λίγο χιούμορ παραπάνω από ό,τι είχα στην παιδική μου ηλικία. Τώρα, όσον αφορά τις αναμνήσεις, δεν θυμάμαι μεμονωμένα περιστατικά και ούτε έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Με ποιον ήσουν πιο πολύ δεμένος; Με τον παππού ή με την γιαγιά;
Με την γιαγιά.

Παρ' όλ' αυτά, όταν ο παππούς θα πέθαινε, έπαιρνες ηρεμιστικά...
Δεν θυμάμαι εάν είχα πάρει ηρεμιστικά όταν πέθανε ο παππούς. Η σχέση μου με τον παππού ήταν λιγάκι πιο δύσκολη, γιατί ήταν άνθρωπος παλαιών αρχών, μη ευέλικτος - το αντίθετο θα έλεγα - και η επανάσταση που έκανα τον έβαζε τελείως κόντρα. Πρακτικά δεν υπήρχε επίπεδο επικοινωνίας με τον πατέρα μου. Δεν μπορούσαμε δηλαδή να ανταλλάξουμε στο ίδιο επίπεδο απόψεις, να τις δουλέψουμε. Μονάχα μετά από πολύ καιρό και προϋπόθεση γι' αυτό - να το έχεις και εσύ υπόψιν σου στην πάλη που δίνεις με τους γονείς σου - ήταν να ανεξαρτητοποιηθώ απ' αυτούς. Και έτσι βρήκα την ηρεμία μου. Όσο είσαι εξαρτημένος, οικονομικά βασικά, αναπτύσσεις και μια τάση αντίδρασης, εκδίκησης γιατί υπάρχει ζήτημα ολοκλήρωσης της ταυτότητάς σου. Όταν ανεξαρτητοποιείσαι οικονομικά, αποστασιοποιείσαι και βλέπεις την κατάσταση με άλλο μάτι. Με τον πατέρα μου, νιώθω πολύ δεμένος αυτήν τη στιγμή, γιατί ήταν άνθρωπος και αυτός ιδιαίτερα συναισθηματικός και πίσω από την άτηκτη - κατά κάποιον τρόπο - στάση του, έκρυβε μια καρδιά από ζάχαρη.

Πώς αποφάσισες, από την θεωρητική κατεύθυνση, να πας στο μαθηματικό και μετέπειτα για μεταπτυχιακό πάνω στην πληροφορική; Είσαι ικανοποιημένος από τις επιλογές σου;
Πάντοτε είχα κλίση στις θετικές επιστήμες, περισσότερο από όσο είχα στης θεωρητικές ή τουλάχιστον αυτά τα πράγματα ήθελα. Το ότι το σχολείο μου ήταν θεωρητικό αυτό ήταν θέμα εποχής γιατί τότε ήταν ελάχιστα τα πρακτικά σχολεία στη χώρα και στη Θεσσαλονίκη ειδικότερα. Από την άλλη μεριά, ήταν ένα πολύ καλό σχολείο, στο οποίο στόχευα από μικρός να πάω και το ότι ήταν θεωρητικής κατεύθυνσης δεν με εμπόδισε. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι από την τάξη μου, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ακολούθησαν θετικές επιστήμες.

Τώρα γιατί τα μαθηματικά; Τα μαθηματικά δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Το δυνατό μου σημείο ήταν η φυσική. Τελειώνοντας το λύκειο, είχα διάφορες ανησυχίες. Για παράδειγμα, είχα αρχίσει να βλέπω και τη μεγάλη αξία της οικονομίας σαν επιστήμη, της κοινωνιολογίας κτλ . Θεώρησα ότι η φυσική, εάν την ακολουθούσα από την αρχή σαν κλάδο, θα με δέσμευε πολύ σαν αντικείμενο και έτσι προτίμησα να κάνω μαθηματικά, τα οποία θεώρησα ότι είναι βάση για όλες τις επιστήμες. Βέβαια το πανεπιστήμιο ήταν αρκετά χάσιμο χρόνου, με την έννοια ότι δεν μαθαίνεις μαθηματικά στο πανεπιστήμιο - ή τουλάχιστον δεν μάθαινες τότε. Η πληροφορική μου πήγε λίγο γάντι γιατί ταίριαζε αρκετά στην ιδιοσυγκρασία μου. Ιδιαίτερα το να κάνω προγράμματα και να προσπαθώ να βρω λύσεις σε προβλήματα που παρουσιάζονται σε έναν οργανισμό. Παρότι ήθελα πάντοτε να το προσεγγίζω από την οργανωτική σκοπιά, δηλαδή τις ανάγκες του οργανισμού και πώς αυτές θα εξυπηρετηθούν καλύτερα μέσω της πληροφορικής, με τραβούσε πολύ και από τεχνική άποψη. Ήμουν ένας πολύ καλός προγραμματιστής - αναλυτής και ακόμα και τώρα με ξεκουράζει μερικές φορές να φτιάχνω προγράμματα.

Είσαι ικανοποιημένος με αυτές τις επιλογές σου;
Ναι! Το καλό με τον υπολογιστή είναι ότι είναι τίμιος. Σου δίνει αμέσως το μέτρο της βλακείας σου και της εξυπνάδας σου. Του λες σωστά πράγματα, θα σου βγάλει σωστά αποτελέσματα. Του λες σαχλαμάρες, θα σου βγάλει σαχλαμάρες. Οι άνθρωποι είναι πιο περίεργοι.

Εάν δεν έκανες την δουλεία που κάνεις τι θα ήθελες να κάνεις;
Θα μπορούσα να είμαι και πανεπιστημιακός. Είναι κάτι που το "έφτυνα" παλιά αλλά τώρα το βλέπω διαφορετικά. Η σχέση μου με την εκπαίδευση είναι λίγο περίεργη. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω μάθημα σε ανήλικους, γυμνάσιο - λύκειο ή κάτι τέτοιο, γιατί η επικοινωνία μου θα ήταν πιο δύσκολη, αλλά θα μπορούσα πολύ καλά να κάνω μάθημα σε ενήλικες και φαντάζομαι και σε φοιτητές. Επομένως θεωρώ ότι το να έκανα μάθημα σε πανεπιστήμιο θα ήταν κάτι που θα μου άρεσε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου σε βρίσκει μάχιμο στην Θεσσαλονίκη. Τι σε ώθησε, παρά το συντηρητικό περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκες (ο παππούς δεν χαλιόταν με την Χούντα), να πας ενάντια σ' αυτό; 

Δεν θέλω να αδικήσω τους γονείς μου, παρά τις συντηρητικές τους απόψεις σε ζητήματα πολιτικής, που βέβαια όταν μεγαλώνεις βλέπεις ότι κάπου είχαν δίκιο σε κάποια πραγματάκια, ήταν άνθρωποι φοβερά δίκαιοι και οι δυο και μου στάλαξαν αυτό το συναίσθημα της δικαιοσύνης. Υπήρχε και ένας έντονος ρομαντισμός εκείνη την εποχή, επομένως, η διάθεση δικαιοσύνης, η διάθεση ελευθερίας σε συνδυασμό με όλον αυτόν τον ρομαντισμό είναι αρκετό - εάν έχεις και τα κότσια - να σε βγάλουν σε μια αντίθεση με ένα φασιστικό καθεστώς. Στα πλαίσια αυτής της πάλης με το φασιστικό καθεστώς, ανέπτυξα και αρκετές θέσεις αριστερές ή ακραιφνώς αριστερές και δεν μετανιώνω γι' αυτό ανεξάρτητα με το εάν δεν τις ασπάζομαι τώρα. Ήταν μια εποχή με πάρα πολύ πάθος, πολλή ένταση, εάν ήθελες να κάνεις - και να μην είσαι λίγο πολύ Άχθος Αρούρης - όφειλες να πάρεις θέση και να παλέψεις σ' αυτό το κίνημα.

Και σε μπουζουριάζουν...
Ε, συμβαίνουν αυτά! (γελάει)

Πες μου για τις συνθήκες που βίωσες μέσα στη φυλακή κατά τη διάρκεια της Χούντας. Ποιες ήταν οι κατηγορίες σου;
Όντας αριστερός και ξέροντας ότι οι αριστεροί κάνουν πολλή φυλακή, πρωτομπήκα στην φυλακή με μια άνεση. Η πρώτη μου σκέψη όταν με βάλαν στο κελί ήταν "ωραία, τώρα ξεκινήσαμε, πρέπει να αρχίζω να συνηθίζω αυτή την ιδέα".

Θεώρησες ότι θα μπορέσεις να ηρωοποιηθείς κιόλας μέσα από όλο αυτό;
Ναι, αυτός ο πειρασμός είναι αρκετά έντονος σε όλον τον κόσμο ο οποίος ασχολείται, παρόλο που δεν είναι το κίνητρο. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να απεμπολήσεις εύκολα και ούτως ή άλλως οι εποχές ήταν τέτοιες όπου πραγματικά ηρωοποιούσουν. Έβγαινες από την φυλακή και οι γυναίκες σε κοιτάζανε σαν ξερολούκουμο. Βέβαια, μην τρελαθούμε κιόλας, οι κίνδυνοι τους οποίους αντιμετωπίζαμε και αυτά τα οποία μπορούσαμε να τραβήξουμε ήταν πολύ πιο ισχυρά από τα προνόμια του ήρωα που μπορούσες να είχες μετά από αυτό.

Οι κατηγορίες είχαν διάφορους βαθμούς γιατί έχω πιαστεί τρεις φορές. Την πρώτη φορά ήταν της πλάκας γιατί ετοιμάζαμε μια φασαρία στο πανεπιστήμιο και κάθισα μέσα κάποιες μέρες, τρως ένα χέρι ξύλο αλλά δεν σημαίνει τίποτα.

Στην συνέχεια οργανώθηκα σε μια αριστερή οργάνωση ονόματι ΑΑΣΠΕ η οποία ήταν η φοιτητική παράταξη του ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας). Εκεί μέσα γινόντουσαν πολλές ζυμώσεις και μάθαινες και πράγματα τα οποία δεν ήταν εύκολο να μάθεις διαφορετικά σε επίπεδο ιδεολογίας, ανάλυσης, οικονομίας κ.ο.κ. Δεύτερη φορά που με πιάσανε, ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί με πιάσανε για λάθος οργάνωση! (γελάει σε σημείο που πνίγεται από τα γέλια!)

Τότε είχανε χτυπήσει την Πανσπουδαστική (ΚΚΕ) και επειδή είχαμε κάποιες επαφές και κάναμε κάποιες κοινές συναντήσεις (χωρίς αναγκαστικά να αποκαλύπτουμε την πολιτική μας ταυτότητα αλλά όλοι ξέραμε πάνω - κάτω τι είναι ο καθένας), όταν μαθεύτηκε, μπουζουριάσανε και εμένα. Μπαίνω στην ασφάλεια και ο βλάκας ο ασφαλίτης γυρνάει και μου λέει: "Δεν θα μου την γλιτώσεις αυτήν τη φορά! Θα μου τα πεις όλα για την Αντι-ΕΦΕΕ". Μου 'ρθε να τον φιλήσω! Βέβαια, έφαγα τις φάλαγγες μου για να δούνε τι ξέρω, αλλά ήμουν πάρα πολύ κύριος και γενικά ήταν μια κατάσταση που δεν με ζόρισε. Την τρίτη φορά, που με πιάσανε για την σωστή οργάνωση, ζορίστηκα.

Πόσο καιρό έφαγες μέσα;
Συνολικά κάθισα κανά πεντάρι μήνες... έξι ίσως... κάτι τέτοιο.

Ήταν σχολείο η φυλακή;
Όχι, θα μπορούσα και να μην το είχα κάνει. Ντάξει, βλέπεις κάποιες αντοχές σου, από αυτήν την άποψη ισχύει. Βλέπεις τις αντοχές σου πρώτα - πρώτα στο πώς μπορείς να ζήσεις. Το κελί μου στην αρχή είχε τρία δάχτυλα νερό και δεν μπορούσες να ξαπλώσεις και έμαθα να ξεκουράζομαι ακουμπώντας στον τοίχο και με το που με έπιανε ο ύπνος λυγίζανε τα γόνατά μου, ξύπναγα και ξανά τα ίδια. Βέβαια, επειδή είχα ακούσει ιστορίες της φυλακής, είχα φροντίσει να πάω καλά ντυμένος - μέχρι και με σκελέες (γελάει), ειδάλλως το κρύο - μιλάμε τώρα για Φλεβάρη μήνα - θα μου είχε αλλάξει τα φώτα. Όταν μαζευτήκαμε και πολλοί σε ένα κελί είχαμε και διάφορες πλάκες. Νέα παιδιά ήμασταν, τα παίρναμε όλα στην πλάκα.

Πώς σου φαίνεται που, αν και είχες αντιστασιακό και επαναστατικό παρελθόν, τώρα συντηρείς και εσύ ένα σύστημα που - αν και δεν μοιάζει τόσο με την Χούντα - είναι επιβλαβές για την κοινωνία και για σένα τον ίδιο;

Υπάρχει μια προσευχή που λέει: "ο Θεός να μου δίνει την δύναμη να υπομένω αυτά που δεν μπορώ ν' αλλάξω, το θάρρος για ν' αλλάζω αυτά που μπορώ και την σοφία για να καταλαβαίνω την διαφορά". Τελεία.

Δυο γάμοι - δυο παιδιά. Πόσο εύκολο ήταν να διατηρήσεις τις ισορροπίες ανάμεσα σε δυο ουσιαστικά οικογένειες;
Είσαι σίγουρη ότι θες να το ακούσεις; (γελάμε)

Φυσικά! Γι' αυτό και ρωτάω!
Δεν ήταν εύκολο, αποδείχθηκε πως δεν ήταν. Το είχα πάρει λιγάκι αψήφιστα και τις δυο φορές που παντρεύτηκα. Είναι φυσικό ότι όταν υπάρχει μια διεκδίκηση από δυο μεριές, υπάρχουν και συγκρούσεις και το ποιος φταίει γι' αυτό είναι άστα να παν στο διάολο. Εν πάσει περιπτώσει, μπορώ να πω ότι περίπου μια δεκαετία την πέρασα φοβερά ζορισμένος.

Είσαι ικανοποιημένος από την έκβαση;
Ναι. Θεωρώ ότι τα παιδιά μου έχουνε φτάσει να έχουν μια αρκετά καλή σχέση - όχι πολύ στενή αλλά εντάξει ο καθένας έχει τη ζωή του. Βλέπω ότι και στα δυο έχω μπορέσει να μεταδώσω ή ανακάλυψαν τα ίδια - δεν με απασχολεί - την έννοια ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος αντιπαλότητας και ότι έχουν περισσότερα πράγματα να κερδίσουν εάν είναι αγαπημένα παρά μαλωμένα και ελπίζω αυτό να το θυμούνται και στο μέλλον. Είναι καλύτερο να έχεις έναν άνθρωπο να στηρίζεσαι αντί να έχεις κάποιον με τον οποίον να κοντράρεσαι για λόγους πραγματικά ηλίθιους γιατί τίποτα δεν αξίζει αυτόν τον κόπο.

Είχες ποτέ ομοφυλοφιλικές σχέσεις;
Όχι.

Θα σε πείραζε εάν τα παιδιά σου είχανε;
Δεν θα με χαροποιούσε γιατί είναι ένας σχετικά δύσκολος δρόμος, δεν έχω ηθικό πρόβλημα με αυτό, όμως. Απλά θα με απασχολούσε η αντιμετώπιση που θα είχαν από την κοινωνία και το κατά πόσο αυτή θα δυσκόλευε την ζωή τους.  

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος;
Shit... Μάλλον η αδυναμία η οποία θα αυξάνεται συν καιρό. Που γερνάω δηλαδή.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος σε σχέση με τα παιδιά σου;
Χονδρικά μπορώ να πω ότι τα παιδιά μου δεν με προβληματίζουν ιδιαίτερα. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κάνει κανείς προβολές των δικών του φιλοδοξιών ή οτιδήποτε τέτοιο στα παιδιά του. Συνήθως αυτό συμβαίνει από πατέρα σε γιο. Τα αγόρια θεωρούνται προέκταση του πέους του πατέρα. Δεν είναι αυτή η περίπτωση. Χαίρομαι που ο γιος μου είναι ισορροπημένο παιδί, για το ίδιο χαίρομαι για την κόρη μου. Βέβαια, για το πώς θα περάσουν στην ζωή τους έχω τις φυσιολογικές ανησυχίες ενός πατέρα ο οποίος νοιάζεται και πονάει για τα παιδιά του. Δεν θα ήθελα να πάθουν κάτι ή να περάσουν άσχημα και θέλω να έχω πάντα την δυνατότητα να είμαι κοντά τους και να τα βοηθάω στο μέτρο που είναι αυτό δυνατό.

Μετάνιωσες για κάποιες πράξεις σου; Αν ναι, για ποιες;
Όχι για πράξεις ουσίας. Δηλαδή όχι για πράξεις που κατά κάποιον τρόπο έχουν καθορίσει την ζωή μου. Είμαι λιγάκι ενοχικός σε σχέση με ορισμένες συμπεριφορές. Ως εκεί.

Ποιες;
Ε, δεν έχει σημασία τώρα. Γενικότερα για τις πράξεις μου έχω την αρχή να μην μετανιώνω γιατί δεν ωφελεί. Και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να ξέρεις τι θα γινόταν εάν δεν είχες κάνει ό,τι έχεις κάνει. Το νόημα για μένα είναι να προσπαθείς να σιάξεις πράγματα τα οποία πηγαίνουν τώρα στραβά.

Τι δεν θα μπορούσες να συγχωρέσεις ποτέ και γιατί;
Κοίταξε, νομίζω ότι στα παιδιά μου θα μπορούσα να συγχωρήσω τα πάντα. Εξαρτάται πάντοτε από αυτόν που αντιμετωπίζεις κάθε φορά. Ως το μεγαλύτερο αμάρτημα στον κόσμο, θεωρώ την αχαριστία.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου πλεονέκτημα και ποιο είναι μεγαλύτερό σου μειονέκτημα;
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερό μου πλεονέκτημα είναι η ευρύτητα σκέψης μου, η αγάπη μου και το ενδιαφέρον μου για τους άλλους. Αυτά τα ίδια πράγματα οδηγούν πολλές φορές και σε μειονέκτημα γιατί δεν είμαι αρκετά σκληρός σε καταστάσεις στις οποίες έπρεπε να είμαι.

Είσαι ικανοποιημένος από την ζωή σου; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Όλη την ζωή μου. Προφανώς εάν έτρεχα την ζωή μου από την αρχή θα ήθελα να μην κάνω τα ίδια πράγματα. Αυτό όχι γιατί έχω μετανιώσει γι' αυτά, αλλά γιατί όλη μου η πορεία ήταν πορεία λαθών όπως και όλων των ανθρώπων και έτσι σκέφτεσαι πως εάν ξανάπιανες το νήμα της ζωής σου από την αρχή θα έκανες τα πράγματα διαφορετικά. Όχι απαραίτητα αντίθετα, απλά διαφορετικά.

Ποιο είναι το πρότυπό σου; Έχεις κάποιον σαν πρότυπο; 
Όχι. Δεν έχω κάποιον πρότυπο. Θεωρώ ότι υπήρξανε κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους μπορείς να πάρεις ιδέες και απόψεις για μια σειρά από πράγματα αλλά δεν υπάρχει κάποιος σαν πρότυπο που θα έλεγα ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω.

Έχεις συμβιβαστεί με την ηλικία σου και με τον χρόνο που περνάει;
Σιγά - σιγά το κάνω. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Είμαι πάντως σε μια τέτοια διαδικασία.

Έχεις κάποιο μότο για την ζωή;
"Πάντα ρει". Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, τελικός σκοπός. Πλέουμε διαρκώς σ' ένα ποτάμι κι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να μην τσακιστούμε και να απολαύσουμε τη διαδρομή.

by Danai