Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Jesus Christ *superstar* - Συνέντευξη με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ

Λίγο οι Active Member, λίγο το ότι γενικά είμαι αγνωστικίστρια, μου φάνηκε καλή ιδέα να διαλέξω για την εργασία μου να πάρω συνέντευξη από τον Χριστό και, μέρες που είναι, πιστεύω πως ταιριάζει "γάντι" με την πετσούλα από τ' αρνί. Τα λόγια που τον έχω "βάλει" να λέει είναι αυτά που θα ήθελα όντως να ακούσω σε περίπτωση που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του. Χρόνια Πολλά, λοιπόν, και Χριστός Ανέστη!


Πετάγομαι απότομα... H ώρα 00:33 π.μ. Ανακάθομαι λουσμένη στον ιδρώτα με μάτια που καίνε και τα μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπο... Είναι η τρίτη συνεχόμενη νύχτα που οι εφιάλτες δεν με αφήνουν να κοιμηθώ... Κάθε νύχτα το ίδιο όνειρο, μου στερεί τον ύπνο. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, κάτι άλλαξε...

Βρίσκομαι σ' ένα περιβόλι ψηλά στο βουνό, μέρος που δεν έχω ξαναεπισκεφτεί σίγουρα. Κι όμως το περιβάλλον μου φαίνεται οικείο. Πρέπει να είναι γύρω στο φθινόπωρο γιατί ο αέρας φυσάει ανακουφιστικά χωρίς να σε παγώνει και η μυρωδιά του νωπού χώματος είναι διάχυτη παντού. Μπροστά μου, λίγο πιο μακριά, βρίσκεται ένας άνδρας με μακριά μαλλιά που ξεχύνονται μπούκλες στους ώμους του. Φοράει έναν μακρύ χιτώνα και κάτι σαν σάλι από πάνω. Δεν μπορώ να τον διακρίνω καλά γιατί κάθεται πλάτη πίσω από τον κορμό μιας ελιάς...

Τον πλησιάζω με αργά αλλά σταθερά βήματα και όσο πλησιάζω βλέπω περισσότερες λεπτομέρειες. Το κεφάλι του "κοσμεί" ένα στεφάνι με αγκάθια και ο χιτώνας του είναι ματωμένος... Κοντοστέκομαι... Δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου, βυθισμένος στις σκέψεις του, αν και έκανα αρκετό θόρυβο σπάζοντας με το βάρος μου τα κλωναράκια που έβρισκα στο διάβα μου. Με την σκέψη ότι μπορεί να χρειάζεται βοήθεια, του ακουμπάω απαλά τον ώμο. Βαθιές ουλές από το στεφάνι του χάραζαν το πρόσωπο και το ξεραμένο αίμα είχε μπλεχτεί στα μαλλιά του.

Το πρόσωπό του, φανερά καταπονημένο, είχε μια έκφραση απόγνωσης, απορίας, θλίψης και απέραντου πόνου. Λες και είχε σηκώσει το βάρος όλου του κόσμου. Τα μάτια του γαλάζια του πάγου και ταυτόχρονα τόσο ζεστά, σε αιχμαλώτιζαν κατευθείαν, αποκαλύπτοντας μια ειλικρίνεια και μια ταπεινότητα που δεν είχα ξανασυναντήσει σε άνθρωπο. Τα χείλη του αφυδατωμένα, ξερά, δεν του επέτρεπαν να αρθρώσει λέξη, όσο και εάν προσπαθούσε να καθαρίσει τον λαιμό του. Θέλοντας να τον αποδεσμεύσω από την προσπάθεια που κατέβαλε, του προσφέρω ένα παγούρι με νερό που βρέθηκε να κρέμεται από τον λαιμό μου. Το δέχεται με ευγνωμοσύνη και αδειάζει λαίμαργα το περιεχόμενο του. "Ευχαριστώ, Δανάη" καταφέρνει να ψελλίσει. Τα χάνω! Πού ξέρει το όνομά μου; Σίγουρα, εάν τον είχα γνωρίσει κάποτε, θα τον θυμόμουν!

Αντιλαμβανόμενος την ταραχή μου, μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα του, κάτω από τον μεγάλο κορμό... Διστάζω... Χίλιες σκέψεις μου περνάνε από το μυαλό: ποιος είναι, πώς βρέθηκε εδώ; Το τελευταίο δεν το ξέρω ούτε για μένα... Περίεργο... Ίσως ο παράξενος αυτός άνδρας ξέρει κάτι παραπάνω... Διώχνω με το χέρι λίγο χώμα πάνω από μια πέτρα και κάθομαι. "Ποιος είσαι;", ρωτάω... Γυρνάει και με καρφώνει με τα μάτια του. Τον ένιωσα να αναμοχλεύει την ψυχή μου σε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. "Το όνομά μου είναι Ιησούς και κατάγομαι από τη Ναζαρέτ", μου απαντά.

Τον κοιτώ αποσβολωμένη. Αναρωτιέμαι εάν το εννοεί ή εάν μου κάνει πλάκα. Αρχίζω και φοβάμαι, σκεπτόμενη πως είμαι μόνη, σε ένα άγνωστο μέρος στη μέση του πουθενά, με κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα είναι θεότρελος! "Σοβαρολογείς;" τον ρωτάω με λίγο εχθρικό βλέμμα. "Άσε με να σου εξηγήσω", μου αντιτείνει. "Αυτήν τη στιγμή βρίσκεσαι σε όνειρο, είναι η τρίτη συνεχόμενη φορά που με συναντάς και η πρώτη που βρίσκεις το θάρρος να με πλησιάσεις και να μου μιλήσεις. Κάθε φορά τα παράταγες στα μισά της διαδρομής... Έχω ένα μήνυμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου και με τη σειρά σου, εσύ με τον κόσμο".

Συνέχιζα να τον κοιτάω σαν χαμένη, ωστόσο όσο περίεργα και να μου φαίνονταν όσα έλεγε, το βλέμμα του ήταν αγνό, χωρίς ίχνος δόλου ή ψέματος. Πιάνει μια πέτρα και την πετάει με δύναμη μπροστά. "Είσαι θυμωμένος, βλέπω", του λέω. "Θυμωμένος όχι, πληγωμένος είμαι. Την ιστορία μου την ξέρεις λίγο-πολύ. Πολλά έχουν γραφτεί, τόσο από τους μαθητές μου, όσο και από ανθρώπους που υποστήριζαν ότι με ήξεραν για να καρπωθούν δόξα και χρήματα. Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει από τότε χιλιάδες φορές. Η αλήθεια είναι πώς έχω πεθάνει πολλές περισσότερες. Κάθε μέρα που περνάει είναι για μένα ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος. Περπατάω ανάμεσά σας, χωρίς να με καταλαβαίνετε, και έρχομαι στα όνειρα σας, χωρίς να με περιμένετε. Βλέπω δυστυχία, πείνα, πολέμους, κακουχίες, φτώχεια. Ούτε εγώ ήμουν προετοιμασμένος για τόσο πόνο.

Θυσιάστηκα για τους ανθρώπους, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Για ένα καλύτερο μέλλον, για να μη φτάσετε χρόνια αργότερα να παλεύετε σαν τα ζώα για ένα κομμάτι ψωμί. Χιλιετίες αργότερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Και με θλίβει. Πολλοί περίμεναν τη Δευτέρα Παρουσία για να λυτρωθούν. Δεν το άξιζαν, όμως. Πλέον ξέρω πως πρέπει να μοχθήσουν οι άνθρωποι για να νιώσουν την πραγματική ουσία της λύτρωσης και της συγχώρεσης.

Πολλοί θεωρούν πως είναι πιστοί γιατί δεν βλασφημούν ή επειδή αφήνουν περιούσιες στις εκκλησίες ανά τον κόσμο. Θρησκεία είναι η αγάπη. Η αγάπη προς τους άλλους, η ανιδιοτελής. Αυτή η αγάπη δεν γνωρίζει ούτε χρώμα, ούτε κοινωνικό στρώμα και προφανώς ούτε δόγματα. Δεν έχει σημασία εάν είσαι χριστιανός, εάν είσαι μουσουλμάνος ή βουδιστής. Εάν αγαπάς πραγματικά τον πλησίον σου, δεν θα σκεφτείς πότε να τον βλάψεις σε κανένα επίπεδο. Και αυτοί που λένε πως είναι οι εκπρόσωποι μου στη Γη, αυτοί με έχουν πικράνει πιο πολύ... Λουσμένοι στα χρυσά, στα ακριβά κοστούμια, με σκήπτρα που τους δίνουν κύρος και δαχτυλίδια πιο βαριά από ένα υποσιτισμένο παιδάκι στην Αφρική. ΑΥΤΟΙ έχουν χάσει κάθε έννοια αγάπης, κάθε έννοια πίστης. Έχουν ντροπιάσει το όνομά Του σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης. Στην πραγματικότητα, οι άπιστοι είναι και αυτοί που πιστεύουν περισσότερο. Όταν κάνεις κάτι για τον άλλο, δεν πρέπει να το κάνεις με τον φόβο μιας ζωής στην κόλαση. Πρέπει να το κάνεις γιατί θες να βοηθήσεις".


Τον άκουγα τόση ώρα να μιλάει με ένταση στη φωνή, αλλά και με διάχυτη κούραση στο πρόσωπό του. Σκέφτηκα πώς θα ήταν τότε που μίλαγε για πρώτη φορά στους ανθρώπους, χωρίς το αγκαθωτό στέμμα, χωρίς την απελπισία στο βλέμμα. Τον φαντάστηκα με λαμπερό πρόσωπο, καθαρό, δίχως αίματα, λιτό όπως τώρα, αλλά ταυτόχρονα και αρχοντικό, γεμάτο θέληση. "Θέλω να τους τα πεις - μου λέει - όλα αυτά, θέλω να ξέρουν πως οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο τους, οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο των παιδιών τους. Πες τους, αφού φωνάζουν όλοι αυτοί και αφού σκοτώνουν στο όνομα μου, πως αναβάλλεται η γιορτή, πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου. Πες τους, πως παίξανε μαζί μου στους αιώνες και από την γέννηση μου βγάλανε χρυσό, αυτοκράτορα με χρίσανε, μεγάλο στρατηγό, τα απλά μου λόγια τα σκόρπισαν σαν κανόνες και δεν ήξερα τίποτα εγώ. Πες στους εχθρούς μου πως είχαν λόγο καλό και τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν, όταν με σκότωναν κοίταζαν ουρανό και έτσι πρόλαβαν από εκεί και συγχωρεθήκαν".

Σηκώνεται και στερεώνει καλύτερα το στεφάνι του χλευασμού στο μέτωπό του. "Γιατί το φοράς ακόμα;", τον ρωτώ. "Θέλω να θυμάμαι, κάθε ουλή είναι μια υπενθύμιση πως η αγάπη μπορεί και να πληγώσει. Όσο μεγαλύτερη είναι μάλιστα, τόσο περισσότερο μπορεί να σου κάνει κακό. Το θέμα είναι να συγχωρείς και να προχωράς". Σκύβει και με φιλάει στο μέτωπο, τα αγκάθια από το στεφάνι μπλέκονται για λίγο στα μαλλιά μου. Δεν με απασχολεί, όμως. Νιώθω δέος. "Ήρθε η ώρα να φύγω... Μην ξεχάσεις αυτά που σου 'πα... Μίλα τους! Πες πως με είδες και τι είπαμε! Να είσαι έτοιμη να σε περιπαίξουν, να σε βγάλουν τρελή. Μην πτοηθείς". Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου, όχι για την αντιμετώπιση από τον κόσμο. Δεν με νοιάζει αυτό. Δακρύζω γιατί δίσταζα τόσες μέρες να του μιλήσω, δακρύζω γιατί ξέρω πως μάλλον δεν θα ξαναέχω ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε. Δακρύζω γιατί όλα αυτά που είπε ήταν αληθινά. "Θα ξανασυναντηθούμε ποτέ;", αναρωτιέμαι φωναχτά. "Νιώθω ότι πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος". "Θα επιστρέψω μόλις οι άνθρωποι μάθουν να αγαπούν", μου απαντά. Τον παρακολουθώ να απομακρύνεται, μέχρι που η σιλουέτα του χάνεται στο άπειρο, και εγώ ακόμα καθισμένη κάτω από την σκιά της ελιάς.

Ανοίγω τα μάτια μου.



by Danai

4 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια ! Έχεις ένα απίστευτο κρεσέντο στα τελευταία σου ποστ. Το σημερινό κείμενο σου είναι από τα καλύτερα και αποδεικνύεις ότι το κατέχεις και λογοτεχνικά . Ξεχωρίζω αυτή την παράγραφο:

    "Πολλοί θεωρούν πως είναι πιστοί γιατί δεν βλασφημούν ή επειδή αφήνουν περιούσιες στις εκκλησίες ανά τον κόσμο. Θρησκεία είναι η αγάπη. Η αγάπη προς τους άλλους, η ανιδιοτελής. Αυτή η αγάπη δεν γνωρίζει ούτε χρώμα, ούτε κοινωνικό στρώμα και προφανώς ούτε δόγματα. Δεν έχει σημασία εάν είσαι χριστιανός, εάν είσαι μουσουλμάνος ή βουδιστής. Εάν αγαπάς πραγματικά τον πλησίον σου, δεν θα σκεφτείς πότε να τον βλάψεις σε κανένα επίπεδο. Και αυτοί που λένε πως είναι οι εκπρόσωποι μου στην Γη... Αυτοί με έχουν πικράνει πιο πολύ... Λουσμένοι στα χρυσά, στα ακριβά κοστούμια, με σκήπτρα που τους δίνουν κύρος και δαχτυλίδια πιο βαριά από ένα υποσιτισμένο παιδάκι στην Αφρική. "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κρεσέντο με πέθανε στο ξαναείπα ! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου σχόλια αφεντικό !! Χαίρομαι πολύ που σ' άρεσε !

      Διαγραφή
  2. Φανταστικό κείμενο, Δανάη! Τώρα βρήκα τον χρόνο να το διαβάσω με την ησυχία μου για να το ευχαριστηθώ. Γιατί αυτές είναι οι πιο απολαυστικές αναρτήσεις του Γλεντιού. Αυτές στις οποίες οι συντάκτες μας αφιερώνουν χρόνο που τους επιτρέπει να αναδείξουν όλο τους το ταλέντο! Και σε σένα περισσεύει! Κι εκτός από ταλέντο, οι συντάκτες μας έχουν αξιοθαύμαστο και υγιές τρόπο σκέψης. Το πιο σημαντικό μήνυμα του Ιησού είναι η αγάπη, αυτή η ανιδιοτελής αγάπη σε όλους. Αυτό απλά θα μπορούσε να μας γλιτώσει από τόσα και τόσα δεινά. Και αυτό το μήνυμα ισχύει για κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας και φύλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aυτό πιστεύω και εγώ Ντομ ! (όχι γ το ταλέντο, το άλλο γ τον Χριστό :P ) Ευχαριστώ πολύ :)

      Διαγραφή