Χρόνια πολλά γιαγιά!

Για ακόμα μια φορά θα χρησιμοποιήσω το Glenti, σαν προσωπικό μου ψυχολόγο και διαμεσολαβητή για να φτάσει αυτό το κείμενο στα χέρια που πρέπει.

Ο πρώτος αριθμός που έμαθα να παίρνω τηλέφωνο ήταν του παππού και της γιαγιάς. Οι περισσότερες παιδικές αναμνήσεις που έχω είναι από αυτούς. Δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου τους γονείς μου εκείνη την περίοδο, όσο και να επιμένουν ότι αυτοί με μεγάλωσαν.

Θυμάμαι, όμως, στις ατελείωτες βόλτες σε πάρκα και παιδικές χαρές, τη γιαγιά, να κάθεται μαζί με τους "μεγάλους" στα άβολα παγκάκια και να συζητάει, έχοντας πάντα τον νου της στο παιδί. Θυμάμαι τη μυρωδιά στην κουζίνα, όταν η γιαγιά τηγάνιζε πατάτες και κεφτεδάκια που ήταν τα αγαπημένα μου. Θυμάμαι την πρώτη διαδρομή που έκανα μόνη μου με λεωφορείο, σχεδόν κρυφά, προς το σπίτι της.

Θυμάμαι, κάθε φορά που οι γονείς μου έβγαιναν, με άφηναν στο σπίτι των παππούδων μου στην οδό Ελάτειας, αριθμός 7, στην Κυψέλη. Πάντα κοιμόμουν με την γιαγιά, την οποία δεν την άφηνα να κοιμηθεί αν δεν μου πει το προβλεπόμενο παραμύθι. Πάλι, πάλι και  πάλι μέχρι να αποκοιμηθώ. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε ακόμα και αν έχανε τον ύπνο της. Πάντα εκεί να με πάρει αγκαλιά, να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να με νανουρίσει.

Την θαυμάζω την γιαγιά μου. Γυναίκα από χωριό, απολυτήριο δημοτικού και νοικοκυρά όλη της την ζωή. Δυο οικογένειες όμως έχουν στηριχθεί πάνω της. Του θείου μου και η δικιά μου. Και τα έχει βγάλει πέρα σαν παλικάρι. Είναι μέσα σ' όλα. Ακούει ανελλιπώς "Ελληνοφρένεια" και έχει φοβερή άποψη για όλα τα δρώμενα. Κοινωνικά θες; Πολιτικά; Οικονομικά; Ό,τι δεν καταλαβαίνει ή δεν ξέρει, θα το σημειώσει σε κάποιο χαρτάκι - συνήθως είναι ό,τι απέμεινε από το χαρτόνι κάποιου φαρμάκου, το οποίο το κόβει για να το χρησιμοποιήσει σαν χαρτί - και θα ρωτήσει την απορία της.

Τώρα που είμαι μακριά, κάθε φορά που μιλάμε θα καταλάβεις το σπάσιμο της φωνής της και έναν πνιγμένο λυγμό που έχει να με δει τόσο καιρό. "Σε πόνεσα!", μου λέει, και εγώ θέλω να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω, πράγμα αδύνατο. Φοβάται - μου λέει - ότι θα φύγω και δεν θα προλάβει να με ξαναδεί.  Εκεί θολώνω και την κατσαδιάζω σαν να είναι μικρό παιδί.

Τη μέρα που έφευγα ήταν τα γενέθλιά της. Γεννηθείσα το 1928, έκλεισε αισίως τα 86. Ακμαιότατη, ανεξάρτητη και ασταμάτητη. Έτσι ήταν και είναι η γιαγιά μου. Σήμερα έχει γιορτή και δεν μπορώ να είμαι εκεί να της ευχηθώ και να της δώσω ένα μεγάλο φιλί όπως κάνω πάντα. Αντί γι' αυτό, λοιπόν, γράφω αυτό το κείμενο σε μια προσπάθεια να εκφράσω την απέραντη αγάπη που της έχω και την ευγνωμοσύνη μου για όλα αυτά που έχει κάνει για μένα αλλά και για εκείνα που ήθελε να κάνει αλλά δεν μπορούσε.

Κλείνω με ένα τραγούδι που είχε ακούσει η ίδια στο ραδιόφωνο και δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς λεγόταν. Όταν κατάλαβα ποιο εννοούσε, της το έβαλα στο YouTube. Η εικόνα της γιαγιάς μου να το σιγοτραγουδάει, χαρούμενη που το βρήκε επιτέλους, θα μου μείνει, πιστεύω για πάντα, ως μια από τις πιο συγκινητικές της ζωής μου.

by Danai