INN. DEVIL 2.4: Εσωτερική περιπλάνηση

Το innocent devil , είναι η εβδομαδιαία ιστορία του Θεόδωρου Καλαμπόκη, της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα στο όνομα του.

1.1: Το θέατρο του παραλόγου.
1.2: Αυθορμητισμός και ένστικτα, ένοχοι για τη δολοφνία της λογικής.
1.3: Αγάπη και Εφιάλτης σε σκηνές παθιασμένου έρωτα.
2.1: Από τη νεύρωση στη ψύχωση.
2.2: Άρωμα Γυναίκας. Η αρχή...
2.3: Ανάγκη για ζωή και για θάνατo.

INNOCENT DEVIL

(Η ακόλουθη ιστορία είναι φανταστική. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματικές και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα)

EPISODE 2.4.... ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, ΚΑΛΟΣ, ΚΑΚΟΣ, ΨΕΥΤΗΣ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ, ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ, ΚΥΝΙΚΟΣ, ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ, ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ, ΑΛΗΘΙΝΟΣ.......

12 ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ, ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΘΑΡΣΗ....

Αφού ολοκλήρωσα το τηλεφώνημα μου, περπατήσαμε γρήγορα για 3-4 λεπτά μέχρι την στάση μετρό του Paddington. Ούτε μια κουβέντα δεν ανταλλάξαμε στον δρόμο. Και τι με αυτό; Η σκέψη μου δεν έπαψε στιγμή να επεξεργάζεται τα συγκεχυμένα λόγια της . Ήταν τόσο αόριστα όσα έλεγε, που μου άφηναν το περιθώριο να υποθέσω πως είχε λόγο να μου κρύβει κάτι.. Βέβαια σαφώς και δεν ήταν η καταλληλότερη στιγμή να ανακαλύψω την αιτία που η Βάνα ένιωθε τόσο μίσος για τον πρώην της. Κάτι μέσα μου όμως - ανάμεσα στην περιέργεια, το ενδιαφέρον και τον εκνευρισμό - με ωθούσε να εξωτερικεύσω κάθε μου απορία.

Ήμασταν πλέον ολομόναχοι στο βαγόνι του μετρό με προορισμό το σπίτι μου.. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή μέχρι που.... ξέσπασα φωνάζοντας.

''Σε 2 λεπτά κατεβαίνουμε στην oxford street... Μπορείς να μου εξηγήσεις επιτέλους τι σημαίνουν οι ασυναρτησίες που επαναλάμβανες στο πάρκο ;;''

''Όλα θα τα μάθεις στην ώρα τους. Στο υπόσχομαι. Βγάλ' τον όμως πρώτα από την μέση. Κάν' το για μένα..''

''Δεν καταλαβαίνω γαμώ την πουτάνα μου... Εσύ γιατί τον μισείς τόσο πολύ ;; Σε απατούσε; σε έδερνε; Τι σου έκανε πια ;;''

''κάτι πολύ χειρότερο.. Για μένα ρε μωρό μου.. σκότωσε τον''

Η Βάνα συνέχισε το παραλήρημα της, ικετεύοντας με να την λυτρώσω από την ύπαρξη του Γιάννη. Κάτι όμως δεν μου κολλούσε. Στιγμή δεν είδα πόνο στα μάτια της. Το μόνο που εισέπραττα ήταν η επιτηδευμένη προσπάθεια της για να πονέσει. Ξαφνικά ακούστηκε η προειδοποίηση πως είχαμε φτάσει στην στάση της oxford street, έτσι η Βάνα κατάφερε να ''γλιτώσει'' σε πρώτο χρόνο χωρίς να δώσει απαντήσεις.. Δεν πρέπει να πέρασαν 2 λεπτά και είδαμε μπροστά μας τον Αλεξ και τον Eduard να μας περιμένουν στην στάση, έτοιμοι για ''πόλεμο". Ο Αλεξ κρατούσε στο ένα του χέρι ξύλινο ρόπαλο και στο άλλο 3 σιδηρογροθιές.

''Δεν είναι μόνο αυτά μαν, έχω και δύο κοφτερά σουγιαδάκια στην τσέπη.. Έτοιμος να τους χαράξουμε τους βλάκες ;;''

''Εεεε ναι ξέρω' γω.. λες να το χοντρύνουμε τόσο πολύ ;;''

Απορροφημένος στο λαβύρινθο των ερωτηματικών που με κατέκλυζαν, αγνόησα την οργή που με έφερε ως εδώ, με αποτέλεσμα να έχει ξεθωριάσει εμφανώς. Όμως το σοκ που έπαθα αντικρίζοντας τον οπλισμένο , με έβαλε για τα καλά αυτήν τη φορά, στην ατμόσφαιρα της επερχόμενης μάχης. Έτσι, απάντησα ο ίδιος στην ερώτηση που έθεσα..

''μα φυσικά και θα το χοντρύνουμε.. να μάθουν να σέβονται τα σκουλίκια..''

''Ναι ρε.. Εγώ έλεγα να τους στείλουμε νοσοκομείο, αλλά ο Eduard έχει άλλη άποψη..''

''ωπ.. Τ ι έγινε ρε Εδουάρδε?? κωλώσαμε?'' Δυστυχώς δεν είχα καταλάβει πως ο Εδουαρδος μέσα στο μεθύσι του, είχε θολώσει τόσο πολύ και ζητούσε κάτι παραπάνω από τον Αλεξ.. Μόλις τον είδα να βγάζει ένα πιστόλι από την τσέπη του παντελονιού του, πάγωσα... Εκείνος πάλι άρχισε να ξεφωνίζει...

''θα τους φάμε ρε Αλκίνοοε, κανένας δεν τα βάζει ρε με μας.. κανένας ρεεεεεεε....''

Αντέδρασα ακαριαία.

''Τρελάθηκες ρε μαλάκα ;; Είπαμε τραμπουκισμός, αλλά δεν θα γίνουμε και δολοφόνοι..''

''εγώ θα σε κάνω αντράκι φιλαράκι.. Ποτέ δεν πας σε καβγά ακάλυπτος ρεεε...", η ακραία στάση του με γέμιζε φόβο, όμως δεν μπορούσα να κάνω πίσω τώρα. Θα πήγαινα με τα νερά του, πείθοντας τον παράλληλα ότι παραλογίζεται.

''καλά μπορεί να έχει και δίκιο γενικότερα.. Όμως πιο ειδικά, ούτε να το σκεφτείς πως θα το χρησιμοποιήσεις σήμερα.. Είναι δικιά μου υπόθεση, εγώ αποφασίζω.. Έγινα κατανοητός ;;'' Ο Αλεξ πετάχτηκε παίρνοντας το μέρος μου.

''Έχει δίκιο ο Αλκης ρε, εκείνον αφορά. Εμείς είμαστε εδώ για βοήθεια ηλίθιε Εduard..''

''καλά καλά, δεν θα το χρησιμοποιήσω.. Αλεξ πάσαρε μου ένα σουγιαδάκι και μια γροθιά και φύγαμε''

Η Βάνα, που δεν είχε μιλήσει καθόλου εως τώρα, άρχισε ξαφνικά να φωνάζει...

''Άκουσε τον Eduard ρε Αλκίνοοε.. Με είπαν πουτανάκι, έβρισαν τους γονείς μου, αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτά...'' Ήμουν σίγουρος πως αν συνέχιζε να μιλάει, θα λυνόνταν όλες μου οι απορίες γύρω απο την μυστηριώδη σχέση της με τον Γιάννη..

''Μίλα.. τώρα όμως, πριν να είναι αργά... πες μου ρε Βάνα και υπόσχομαι στον λόγο μου να σε βοηθήσω...''

''Ο Γιάννης μου ανακοίνωσε.. να μου ανακοίνωσε..'', άρχισε να κομπιάζει και η φωνή της γινόταν λέξη λέξη και πιο σιγανή.. για την ακρίβεια έτρεμε...

''πες μου, μη φοβάσαι ρε Βανάκι, είσαι μαζί μας τώρα...''

''Εχει Aids, έχει Aids.. Μου το ανακοίνωσε προχτές.. 5 μέρες αφού χωρίσαμε... Μόλις ξημερώσει θα πάω να πάρω τις εξετάσεις μου. Βέβαια όσες φορές πήγα μαζί του, παίρναμε προφυλάξεις. Εγώ επέμενα, εκείνος προσπαθούσε να με αποτρέψει. Για καλή μου τύχη ελπίζω, δεν υπέκυψα. Σκοτώστε τον, είναι δολοφόνος..'', η Βάνα λύγισε. Μετά απο μια μικρή παύση, συνέχισε να μιλάει στηριζόμενη πλέον στα γόνατα της..

''ζω με τον φόβο του aids εδώ και 48 ώρες.. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σε απέφευγα στο πάρτυ; Φοβόμουν, ειλικρινά φοβόμουν πως θα σου έκανα κακό.. Εσύ όμως ρε Αλκινοε, με έφερνες συνέχεια άθελα σου στα όρια μου.. Γαμώτο δεν κρατήθηκα. Δεν έπρεπε να γίνει.. Φοβάμαι, φοβάμαι πλέον και για τους 2 μας.. Συγνώμη, συγνώμη μωρό μου..''

Σερνόταν στον δρόμο δακρυσμένη.. Έιχε πέσει στην κυριολεξία στα πόδια μου και με παρακαλούσε.. Έμεινα ακίνητος να την κοιτάζω χωρίς να πω λέξη. Από την μία τη λυπόμουν όσο κανέναν άλλο άνθρωπο στην έως τώρα ζωή μου. Παράλληλα στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να μου είχε μεταδώσει εν αγνοία μου τον ιό του aids, με έκανε να την μισώ με όλο μου το είναι.. Φαινόταν τόσο εύθραυστη. Όσο άρρωστο και αν ακούγεται αυτό με έλκυε. Ενα αβοήθητο, άβουλο πλάσμα που είχε ανάγκη από προστασία. Έβλεπα στα μάτια της το άγαλμα που ήταν ερωτευμένος ο Πυγμαλίων. Για μια στιγμή ένιωσα πως ήμουν εγώ, ο δικός της Πυγμαλίων. Αυτός που θα την λύτρωνε από το σκοτάδι και θα της εμφυσούσε ζωή. Είχε δίκιο. Ο Γίαννης ήταν δολοφόνος. Πήγαινε με όποια να' ναι και μετά της ζητούσε να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη. Εχει μαραζώσει.. την γνώρισα ήλιο πριν 6 μήνες. Σήμερα θα έλεγες πως μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Την δικαιολογώ. Τι και αν έκανε σεξ μαζί μου χωρίς προφύλαξη; Αποκλείεται να είχε κίνητρο να με βλάψει. Με είχε ανάγκη. Οχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Εγώ από την πλευρά μου την προκάλεσα, την πίεσα.. Αναμφισβήτητα φταίω. Είχε δίκιο.. Έπρεπε να την ακούσω. Τώρα όλα τα κομμάτια του πάζλ έμπαιναν στην σωστή σειρά. Φράσεις της όπως:

''σου κάνω κακό'', οταν κάναμε σεξ, ή ''θέλω ο Γιάννης να πεθάνει'', αποκτούσαν ξεκάθαρο νόημα.

Βέβαια στα παιδιά δεν άρεσαν ιδιαίτερα τα όσα είπε... ο Αλεξ έμεινε σιωπηλός , ενώ ο Εduard αντέδρασε πιο έντονα.

''Ρε μαλάκα, άκουσες τι ξεστόμισε μόλις η δικιά σου ;; Τι λέει ρε το πουτανάκι για aids ρε φίλε; Ακούω καλά; Πες μου σε παρακαλώ πως μιλάνε οι μπύρες..''

''πάψε ρε πάψε.. Δεν θέλω να μιλαέι κανένας..''

''τι να πάψω ρε.. Εχει βάλει τα κλάματα και νομίζει οτι θα την λυπηθούμε; Άσ' το ρε το πουτανάκι στο δρόμο να μυξόκλαιει και πάμε να δείρουμε επιτέλους..''

Ήμουν τόσο θολωμένος . Τα λεγόμενα του αν και μεθυσμένος, έστεκαν μια χαρά. Όσο και να ισχυρίζεται ότι προσπάθησε να μείνει μακριά μου η Βάνα, είναι τόσο ακραία ασθένεια το aids, που αντικειμενικά δεν σου αφήνει το περιθώριο να υποκύψεις σε ερωτικούς - συναισθηματικούς πειρασμούς. Η ευθύνη και μόνο να μην μεταδώσεις τον ιό σε κάποιον ανυποψίαστο συνάνθρωπο σου, αποτελεί ασήκωτο βάρος. Αποφάσισα να μιλήσω για πρώτη φορά μετά από όλα όσα άκουσα.

''φύγαμε.. Εσύ μένεις μόνη σου. Δεν θέλω να σε αντικρίσω ποτέ ξανά..'' Δεν αισθανόμουν ούτε μία λέξη όσων ξεστόμισα. Λειτούργησα απλώς μηχανικά με γνώμονα το αμυντικό μου ένστικτο.. Αυτό βέβαια είχε για αποτέλεσμα, μια αντίδραση δίχως προηγούμενο. Η Βάνα άρχισε να τρέμει και να χτυπάει το κεφάλι της στο πεζοδρόμιο. Εκανε πραγματικά σαν μικρό παιδι..

''θέλω να τον δω να υποφέρει.. Πάρτε με μαζί σας.. Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη...", πρέπει να το επανέλαβε πάνω από 10 φορές.. Με βάση το ένστικτο μου πάντως κατέληξα - αν και προς στιγμήν αμφιταλαντεύτηκα - πως όλη αυτή η υπερβολή έκρυβε στον πυρήνα της υποκρισία. Δεν μου έμενε όμως άλλος χρόνος για χάσιμο, και ούτε είχε μεγάλη σημασία αν θα έπαιρνα μαζί μου την Βάνα στον καβγά. Το μόνο σίγουρο ήταν πλέον πως ήθελα να διαλύσω τον Γιάννη.. Να τον τιμωρήσω σκληρά για όλες του τις ηλιθιότητες. Για κακή μου - και δική του - τύχη, ένιωθα όσο περνούσε η ώρα το μένος μου να με εγκλωβίζει μέσα του όλο και πιο πολύ..

''Αλεξ, Εd, την πέρνουμε μαζί μας και ξεκαθαρίζω μετά μόνος μου μαζί της.. Σειρά τώρα έχει ο Γιαννάκης. Eduard είχες δίκιο από την αρχή. Πάμε να τον θάψουμε, ένας μαλάκας λιγότερος.''

Ετσι αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε γρήγορα προς το σπίτι μου στην oxford street...

Έτσι όπως βαδίζαμε, αξαφνα ο Eduard έπεσε στον δρόμο γεμάτος αίματα. Το πιστόλι που τοποθέτησε πριν λίγο στην τσέπη του, είχε μόλις εκπυρσοκροτήσει από δικό του λάθος. Τον έβλεπα να σφαδάζει, να πνίγεται μέσα σε μια λίμνη πηχτού αίματος. Σφάδαζε και φώναζε με ήχο μακάβριο που μου τρυπούσε τα αυτία, μα και διδάκτικο συνάμα...

''Δεν έπρεπε από την αρχή να φέρω μαζί μου το όπλο.. Η βία μόνο βία μπορεί να φέρει.. Όσο περισσότερο κατρακυλάς μέσα στον βούρκο της, αρχίζεις και τη συνηθίζεις.. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά δεν σου κάνει την παραμικρή αίσθηση.. Είναι σαν να πέφτεις απο τον 50κοστο όροφο ενός κτηρίου. Κατά την διάρκεια της πτώσης, προσπαθείς να καθησυχάσεις τον εαυτό σου επαναλαμβάνοντας:

''μέχρι εδώ, ..καλά'',''μέχρι εδώ, ..καλά''.

Αυτό που μετράει όμως δεν είναι η πτώση..... είναι η προσγείωση''.

Τα σοφά λόγια του Eduard ήταν σίγουρα παρμένα από την ταινία ''το μίσος'' του Ματίε Κάσοβιτς... Σοφά λόγια, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό - κοινωνικό επίπεδο. Μπορεί να φθηναίνουν οι αξίες, τα μέσα, οι σκοποί, τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από φαινομενικά αθώες ανθρώπινες πράξεις. Κατ ' επέκταση οι ίδιες τους οι πράξεις, φαύλη επικοινωνία, ευτελής συμπεριφορές... Το πέπλο του ψέματος και της υποκρισίας να κρύβει τις κοινωνίες από την αλήθεια.. Ματαιοδοξία, υλισμός, εκμετάλευση, και όμως αν και ο κόσμος γνωρίζει από τα χείλη του θα ακούσεις... "μέχρι εδώ που φτάσαμε πάλι καλά.... πάλι καλά...." Ομως είτε το θέλουμε και το δεχόμαστε είτε οχι, σημασία έχει η προσγείωση. Στην περίπτωση του Eduard η εκπυρσοκρότηση του όπλου, στην περίπτωση μιας κοινωνίας δεν τολμώ να μαντέψω...

Συνεχίσαμε να κατευθυνόμαστε και οι 4 προς την oxford street.. Τι και αν οι ψεύτικες εικόνες που πέρασαν από μπροστά μου έλεγαν μεγάλες αλήθειες; Δεν είχα ούτε καθαρό μυαλό ούτε σθένος για να τις επιβάλλω στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στους γύρω μου. Βλέπεις; Δεν έχει καμία σημασία να συνειδητοποιήσεις απλώς τι είναι σωστό και τι όχι... Αυτό που μετράει είναι το τι κάνεις για αυτό.......... σημασία πάντα έχει η προσγείωση..

Βρισκόμασταν πλέον ακριβώς έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας μου..

Η ώρα ήταν αισίως 05.00.

Οι τόιχοι ήταν γεμάτοι από φρεσκοβαμμένα graffiti με λέξεις του χειρίστου είδους. Η πόρτα της πιλοτής παραβιασμένη. Ασυναίσθητα ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του παλιοαλήτη του Γιαννη και της παρέας του, να μου γκρεμίζουν το διαμέρισμα..

''Φύγαμε αμέσως για πάνω. Μόνο και έχουν τολμήσει να μπουν σπίτι μου τα λαμόγια , θα τα σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια...Γρήγορα ρε παιδιά , γρήγορα....''

Έτσι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τρέχοντας και οι 4 τις σκάλες.. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βρεθήκαμε μπροστά στην βανδαλισμένη εξώπορτα του διαμερίσματος μου.. Αρκετά παλιά, ξύλινη και μη ασφαλείας, ήταν πλέον σπασμένη σε 4 κομμάτια... Ποιός ξέρει πόση οργή είχαν μέσα τους, και τι οπλισμό χρησιμοποίησαν για να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα.. Ηταν τυχερά τα ρεμάλια που μένω σε οροφοδιαμέρισμα, αλλιώς όλο και κάποιος θα τους είχε αντιληφθεί...

''Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή, είναι να κερδίσω πίσω τον σεβασμό μου, και παράλληλα να τους κάνω να υποφέρουν'' συλλογίστικα..

Ενας εκκωφαντικός θόρυβος με επανέφερε στην πραγματικότητα... Ακούστηκε σαν σπάσιμο τζαμαρίας από τα μέσα δωμάτια.

''Προς τα μέσα.. τρέξτε, τρέξτε γρήγορα''

Τελευταία στιγμή, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η Βάνα που τόσο πολύ ήθελε να μας ακολουθήσει μέχρι εδώ δίστασε, μένοντας κοκαλωμένη στην είσοδο παρά την προτροπή μου.

''Βάνα γρήγορα λέμε..''

''φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.. δεν θέλω να τον δώ.. μπορεί να θέλει να μου κάνει κακό...''

Το βλέμμα της έμοιαζε να ατενίζει το χάος.. Θα την παρομοίαζες με αποδημητικό πουλί , που έχει χαθεί από το σμήνος των υπόλοιπων.. Μόνο, φοβισμένο, απροστάτευτο, γεμάτο απορία και απόγνωση... Αν και στιγμιαία δεν ήμουν σε θέση να αισθανθώ κάτι διαφορετικό από οργή - πόσο μάλλον να το εκφράσω - μια υπόνοια θλίψης και συμπόνιας έλουσε την αύρα μου για την Βανούλα.. Μπορεί να είχε αλλάξει σήμερα, πάνω από χίλια πρόσωπα. Μπορεί άλλα να τα μισούσα, άλλα να τα συμπονούσα και τα υπόλοιπα να τα ποθούσα.. μπορεί.. μπορεί... μπορεί... Στο τέλος όμως, ακόμα μου έμενε ζωγραφισμένη μια γεύση απορίας στα χείλη... Όταν την πρωτογνώρισα, είδα σε αυτήν τα χρώματα της ανατολής. Με γέμισε με χαρά, ενθουσιασμό και προσμονή.. Όπως άλλωστε κάθε όμορφη αρχή στην ζωή μας.. Στη συνέχεια ζούσε στην σκέψη μου ως ένα μυστηριώδες πλάσμα, επικίνδυνα ελκυστικό, σε κόκκινες κυρίως αποχρώσεις σαν το μεσημεριανό ήλιο του καλοκαιριού. Σήμερα πλέον, δίδυμη με τα χρώματα της δύσης, πλαισιωνόταν από μια μυστηριώδης, μελαγχολική, απαισιόδοξη αύρα, και ένα ερωτηματικό για το τι θα ακολουθήσει...

''Βάνα πήγαινε γρήγορα κάτω.. Περίμενε μας εκεί. Θα είναι σίγουρα καλύτερα για όλους.. Αν περάσει πάνω από ώρα και δεν έχουμε κατέβει, κάλεσε την αστυνομία..''

τα λόγια μου είχαν ως αποτέλεσμα, την ταχύτατη φυγή της Βάνας προς την πιλοτή...

''Άσε το πουτανάκι ρε αγόρι μου και πάμε μέσα... είναι δυνατόν να χάνουμε χρόνο, ενω παράλληλα οι αλήτες μέσα σου καταστρέφουν ανενόχλητοι το σπίτι... ;;'' Ο Αλεξ ήταν έξω φρενών και με το δίκιο του...

''Την έδιωξα γιατί θα μας ήταν άχρηστη ρε...''

''την έδιωξες γιατί είσαι τσιμπημένος μαζί της, και γιατί την λυπήθηκες.. Βλάκα ε βλάκα... Επιτέλους πάμε μέσα να τους σταματήσουμε'', τρέξαμε λοιπόν και οι 3 μας, προς το υπνοδωμάτιο..

Το θέαμα εκεί, ήταν κάτι παραπάνω από αποτρόπαιο. Ο Γιάννης, ο Γιώργος - ο τύπος που με είχα βαρέσει στο πάρτυ - και άλλοι 5 τύποι, είχαν μετατρέψει τα όποια έπιπλα είχα στο δωμάτιο μου σε άμορφη μάζα, και γυαλιά από την τζαμαρία που μόλις είχαν σπάσει. Είχαν μαζί τους από μαδέρια και σιδερογροθιές, μέχρι λοστούς και γιγάντια σφυριά.. Δεν κρατήθηκα ούτε δευτερόλεπτο..

''Δεν σου είπα να με περιμένεις κάτω ρε τσόγλανε ;;;;'' Ο Γιάννης τότε, γύρισε και με κοίταξε όσο πιο υποτιμητικά γίνεται..

''Άργησες μικρέ..''

''Πες αμέσως σε όλα αυτά τα ζώα που έχεις κουβαλήσει μαζί σου, να σταματήσουν να καταστρέφουν και να του δίνουν.. Διώχνω και εγώ τους δικούς μου, και μένουμε οι 2 μας να ξεκαθαρίσουμε.. Σύμφωνοι ;;;''

''Προφανώς και όχι αφελή, ηλίθιε τύπε.. Γιώργο τι κάθεσαι ρε; Δώσε στον μικρό το δωράκι που του χρωστάς..''

Ξαφνικά είδα τον Γιώργο να έρχεται κατά πάνω μου..Χωρίς καλά καλά να καταλάβω τι είχε συμβεί, μου είχε χώσει μια πολύ δυνατή με την σιδερογροθιά, κάτω από το αριστερό μου μάτι.

Αμέσως λύγισα από τον πόνο. Ο Αλεξ τότε, με μάζεψε από το πάτωμα τραβώντας με προς τα πίσω, και παράλληλα άρχισε να φωνάζει..

''Τι μαλακίες είναι αυτές ρε πουστράκο; 3 με 7 ;;; Συγχαρητήρια, είστε πολύ άντρες..'' Παρ' όλα τα χάλια που είχα, κατάφερα να μιλήσω και εγώ...

''Και πούστης και δόλοφόνος.. Ειλικρινά δεν με νοιάζει να σκοτωθώ εδώ μέσα σήμερα, αρκεί να πάρω και σένα μαζί μου... Μου τα είπε όλα η Βάνα για το AIDS..''

Πριν καλά καλά τελειώσω τα λόγια μου, 2 από τους τύπους άρχισαν να κατευθύνονται απειλητικά προς την πλευρά μου, ο Γιάννης όμως τους σταμάτησε...

''Μισό λεπτό.. Δεν καταλαβαίνω, για ποιό aids και μαλακίες μου λες ρε φιλαράκο; και πού ακριβώς κολλάει το πουτανάκι η πρώην μου σε όλο αυτό ;;;''

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση όσο και να κινδύνευα, να μασήσω τα λόγια μου..

''Μην κάνεις ρε γελοίε πως δεν καταλαβαίνεις.. Μπορεί αυτή την στιγμή, η Βάνα να έχει AIDS εξαιτίας σου.. Εγώ αρχικά το μόνο που ήθελα ήταν να σε βρω για να τις παίξουμε, μετά από όσα είπες στο τηλέφωνο.. Αργότερα όμως, πληροφορήθηκα όλα όσα έχεις κάνει στην Βάνα μου. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, σε βρίσκω μέσα στο σπίτι μου, να κάνεις την μια καταστροφή μετά την άλλη ρε παλιοαλήτη... Πέθανες ρε.....''

Ετσι με όσες δυνάμεις είχα, πρόλαβα να τον πιάσω από το λαιμό.. Προσπάθησα να του ρίξω μπουνιά στην μύτη -ήθελα τόσο πολύ να του την σπάσω, να κάνω το προσωπό του να γεμίσει αίματα και ταυτόχρονα να πνιγεί στα δάκρυα.. - κατάφερε όμως να με ακινητοποιήσει, κολλώντας με στον τοίχο...

Ο Αλεξ πήγε να μπει με τον λοστό που κουβαλούσε, αλλά πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε, έπεσαν 3 πάνω του και τον ακινητοποίησαν.. Παρατήρησα ότι ο Eduard είχε μείνει επίτηδες μόνος του λίγο πιο πίσω, και παρατηρούσε το σκηνικό. Βέβαια ανοιγόκλεινε συνέχεια τα βλέφαρά του, τα χέρια του έτρεμαν, και ανάσαινε με μεγάλη δυσκολία... Μάλλον περνούσε λόγο της έντασης της στιγμής μια κρίση πανικού. Φοβόμουν πώς αν δεν καλυτέρευαν τα πράγματα για μας, θα έβγαζε το όπλο από στιγμή σε στιγμή. Τότε ήταν, που ο Γιάννης άρχισε να μου φωνάζει διάφορα ακαταλαβίστικα..

''Άκουσε με μια και καλή παλιοσκουπίδι.... Είμαι εδώ και κάνω όλα αυτά, επειδή εσύ πρώτος δεν με σεβάστηκες. Με εσένα με απάτησε η Βάνα μου και χωρίσαμε πριν 1 εβδομάδα.. Δεν ξέρεις πόσο ερώτευμένος ήμουν μαζί της, πόσο την αγαπούσα.. Και μπορεί να έχω μεγαλώσει στους δρόμους, και να ζω από αλητείες και κλεψιές, την Βάνα όμως την είχα σαν πριγκίπισσα''

Δάκρυα κύλησαν τότε από τα μάτια του..

''Ήταν η πιό ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου, μέχρι που εσύ μας χώρισες.. Όσα έχεις δεί έως τώρα, δεν είναι τίποτα μπροστά στο μίσος που σου έχω.. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, είχες το θράσος να πας σε αυτό το πάρτυ, να χτυπήσεις τον κολλητό μου τον Γιώργο, και τέλος να φύγεις με την Βάνα για να πηδηχτήτε ;;;''

Το μόνο που πρόλαβα να ψελίσσω ήταν..

''Κάποια παρεξήγηση θα έχει γίνει ρε φίλε... ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα μου λες..''

δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου, και άρχισε να φωνάζει με όλη του την δύναμη...

''Για κακή σου τύχη τα ξέρω όλαααα.. τελείωσες'', υψώνοντας ταυτόχρονα τον λοστό του για να με χτυπήσει. Μέσα σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, πρόλαβα να αισθανθώ έναν απίστευτο πόνο στο σβέρκο. Άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου.. Πλέον όλα γύρω μου είχαν μαυρίσει.. Την στιγμή εκείνη άκουσα 3 πυροβολισμούς τον ένα μετά τον άλλο... 2 δευτερόλεπτα μετά, ήμουν σωριασμένος στο πάτωμα του σαλονιού μου..

TO BE CONTINIUED.......

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ...

(ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ.. ΛΟΓΩ ΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΑΣ... ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣ)

Για να γίνεται μέλη του group του Innocent Devil στο Facebook πατήστε εδώ.