INNOC. DEVIL: 1.3 Αγάπη & Εφιάλτης...

To Innocent Devil είναι η εβδομαδιαία ιστορία του Θεόδωρου Καλαμπόκη, της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα, είναι κατοχυρωμένα στο ονομά του.

Πατήστε εδώ αν δεν έχετε διαβάσει το υποκεφάλαιο 1.1: Το θέατρο του παραλόγου.
Πατήστε εδώ αν δεν έχετε διαβάσει το υποκεφάλαιο 1.2: Αυθορμητισμός και ένστικτα, ένοχοι για τη δολοφνία της λογικής.

INNOCENT DEVIL

(Η ακόλουθη ιστορία είναι φανταστική. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματικές και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.)

Χωρισμένο σε 3 ενότητες, 1.1 , 1.2 , 1.3 ως επεισόδιο γνωριμίας με την σειρά Innocent Devil, το πρώτο επεισόδιο έχει 3πλάσια έκταση από αυτά που θα ακολουθήσουν !!

EPISODE 1.3.. ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΕ ΣΚΗΝΕΣ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ....

στο δωμάτιο του Αλκίνοου Αναγνώστου 12.01

........................Η μόνη διαφορά με τα χρόνια που πέρασαν ήταν πως εκτός από μόνος ,ήμουν πλέον και ενήλικος.

Μόλις με έπιασα να λέω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό. Επηρεασμένος από την χαοτική μητέρα μου, και την απουσία του πατέρα μου από την δεξίωση γενεθλίων μου , ένιωθα απαίσια....................................................

Ποτέ όμως δεν ήμουν ολομόναχος στην ζωή, χάρις τον παππού μου τον Σωκράτη. Παππούς, Πατέρας και καλύτερος μου φίλος ταυτόχρονα ,είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θαυμάζω και εκτιμώ τόσο πολύ. Σπουδαίος σκηνοθέτης ,ζούσε και δούλευε στην Γαλλία και το Los Angeles, μέχρις ότου γεννήθηκα εγώ. Ευτυχώς, ήξερε καλά τον χαρακτήρα τόσο γιού του ,όσο και της μητέρας μου, με αποτέλεσμα να πάρει την μεγάλη απόφαση να αλλάξει όλη του την ζωή , για δώσει έτσι την ευκαιρία στον μοναδικό του εγγονό, να μεγαλώσει μέσα στην αγάπη. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και τον Παππού μου,... δίπλα μου.

Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί μέσα στην εβδομάδα, και τα Σαββατοκύριακα πάντα κοιμόμουν στο σπίτι του στο Καβούρι. Στην μνήμη μου, κάθε στιγμή από το παρελθόν μας αναπνέει ακόμα. Για παράδειγμα, κάτι μαγευτικά ανοιξιάτικα ξημερώματα, -με ξυπνούσε ο παππούς κατά τις 06.30-αφού παίρναμε μαζί το πρωινό μας, άλλοτε παίζαμε σκάκι με τις ώρες στο μπαλκόνι και άλλοτε κουβεντιάζαμε, αγναντεύοντας την θάλασσα, πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη. Εκείνος με γνώρισε στην κλασσική λογοτεχνία και την έβδομη τέχνη, δίνοντας μου έτσι την απόλαυση, να έχω ταυτόχρονα 2 ερωμένες. Τον θυμάμαι να μου λέει χαριτολογώντας, πως τα ποπ κόρν και οι ποιοτικές ταινίες, είναι θανάσιμοι εχθροί..Ορισμένες φορές βέβαια, στην προσπάθεια του να με μυήσει στα ιδεώδη του, έχανε τον έλεγχο. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το απόγευμα...Καθόμουν άνετος στο υπόγειο, βλέποντας τον Ράμπο στο home cinema του Παππού . Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών . Μόλις εκείνος αντιλήφθηκε τι ταινία έβλεπα, σταμάτησε την προβολή, έβγαλε το DVD και κατακόκκινος από θυμό το έσπασε μπροστά μου..Τότε άρχισε να μου λέει για την προπαγάνδα των Αμερικάνων και άλλα τέτοια. Για να είμαι ειλικρινής , λέξη δεν είχα καταλάβει. Παράλληλα την ίδια περίοδο άρχισε να μου αγοράζει κάτι ακαταλαβίστικα βαρετά βιβλία -κλασσική λογοτεχνία τα ονόμαζε-. Χεμιγκουει ,Μαρκέζ και άλλους βραβευμένους λογοτέχνες, πάντα με δική του αφιέρωση στην πρώτη σελίδα..

Άργησα να καταλάβω...

Τα τελευταία 4 χρόνια όμως, δεν περνούσε μέρα που να μην αναγνώριζα την αξία των βιβλίων και των διδαχών, που μου χάριζε και συνεχίζει να μου χαρίζει αφιλοκερδώς, από την παιδική μου ακόμα ηλικία.

"η άγνοια Αλκίνοε είναι από τα επικινδυνότερα πράγματα στον κόσμο>> έλεγε και συνεχίζει να μου λέει μέχρι και σήμερα ,όποτε βρίσκει ευκαιρία... 9 λέξεις , η αλλιώς ένα από τα 6-7 πλάνα που με έμαθε να χρησιμοποιώ για να ατενίζω την πραγματικότητα. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ο παππούς μου ,που πάντα λάτρευα και αγαπούσα ήταν σοφός! Βέβαια, ενώ εκείνος αγαπούσε την σκηνοθεσία , εγώ πάλι ονειρευόμουν να γίνω επιστήμονας στην έρευνα..Ειδικότερα τα μαθηματικά είναι ο κόσμος που ανατρέχω , όταν ψάχνω να βρώ το νόημα και την γαλήνη που η σύγχρονη κοινωνία μας στερείτε. Ε=Μ(C εις το τετράγωνο) ανακάλυψε ο μεγάλος Εinstein. Oλα αλλάζουν μέσα στον χρόνο , εξελίσσονται. Για παράδειγμα , αν διαβάσεις ένα βιβλίο σήμερα, και επιχειρήσεις να το διαβάσεις ξανά μετά από 20 χρόνια, είναι σίγουρο πως θα αντιμετωπίσεις ένα εντελώς διαφορετικό ανάγνωσμα. Γιατί? Η απάντηση είναι πως και εσύ , μετά το πέρας αυτού του διαστήματος, δεν θα είσαι ο ίδιος. Ούτε εξωτερικά , και κυρίως ούτε εσωτερικά. Μπορούν να γραφτούν τόσα και τόσα λογοτεχνικά βιβλία με αφορμή αυτή την διαπίστωση, και όμως ο Einstein την συμπύκνωσε σε ένα και μόνο μαθηματικό τύπο , την θεωρία της σχετικότητας.

Ήταν ένα καλοκαίρι στην Ερμούπολη, που είχα πρωτοακούσει το όνομα του από τον παππού. Στην Ερμούπολη της Σύρου, περνούσαμε μαζί κάθε καλοκαίρι. Μελαγχολία και δέος ήταν τα συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει όταν την πρωτογνώριζα. Παλιά πρωτεύουσα της Ελλάδος χτισμένη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, αριστοκρατική και γοητευτική γυναίκα , σε μεθούσε με την ομορφία της, και όταν πλέον βρισκόσουν σε κατάσταση ολοκληρωτικής μέθης ,σου επιβαλλόταν χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις . Το σπίτι του Παππού ήταν ένα κλασσικό Συριανό αρχοντικό, χτισμένο πάνω στο κύμα. Εκεί γνώρισα και τον μοναδικό κολλητό που έχω , τον Σταύρο. Με αφορμή τα γειτονικά μας σπίτια και την αγάπη μας για τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, όσο αστείο και αν ακούγεται, δεν αργήσαμε να κολλήσουμε. Εκείνος βέβαια έλεγε πως θέλει να γίνει ντετέκτιβ στα αλήθεια όταν μεγαλώσει. Αν και τότε δεν τον πίστευα, διαψεύστηκα πλήρως αφού είναι πλέον 4ετής φοιτητής στην σχολή αξιωματικών της ελληνικής αστυνομίας. Ποτέ δεν ήταν έξυπνος, το μυαλό όμως που του έλειπε , το συμπλήρωνε με την εργατικότητα ,την φιλοτιμία και την αυθεντικότητα του..

"Μόνο ο Παππούς και Ο Σταύρος θα θα μπορούσαν να νικήσουν την μοναξιά που βιώνω τα τελευταία 30'."

εμμέσως υπέδειξα στον εαυτό μου, πως όφειλε να δράσει για να λυτρωθεί .

Το ειρωνικό της υπόθεσης, είναι πως μόνος μου είχα οδηγηθεί στη θέση που βρισκόμουν, με την πρωινή μου στάση. Ειδικότερα, όταν μου τηλεφώνησαν το πρωί για να μου ευχηθούν, ντρεπόμουν πολύ να τους πω για την δεξίωση , και έτσι τους έπεισα πως θα έβγαινα με τους γονείς μου το βράδυ για φαγητό . Αν και αρχικά διαμαρτυρήθηκαν, γνώριζαν και οι 2 την ανάγκη μου να αισθανθώ ,- έστω μόνο για μια μέρα -την οικογένεια μου ενωμένη ,και έτσι υποχώρησαν . Μάλιστα ο Παππούς πρότεινε να μου κάνει το τραπέζι, αύριο το μεσημέρι στο Καβούρι και μου είπε να πω και στον Σταύρο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε μετάνιωνα όλο και περισσότερο που δεν είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή την θέση μου στην μητέρα μου. Μόνο παρέα με τους δικούς σου ανθρώπους, γίνεται να εξαντλήσεις, όλη την αλήθεια που μπορεί να κρύβεται ,πίσω από μια κατά τα άλλα τυπική μέρα γενεθλίων. Δεν είχα ανάγκη από άλλο θέατρο, για την ακρίβεια το μόνο που ήθελα σαν τρελός, ήταν να μπώ στα παρασκήνια-αν καταλαβαίνεις τι εννοώ...-Αμέσως σηκώθηκα από το πάτωμα, και αφού πήρα το σταθερό τηλέφωνο στο χέρι, κόλλησα πάνω στο παράθυρο του δωματίου. Τόσες μάσκες , τόσοι κομπάρσοι, τόσοι ηθοποιοί, τους έβλεπα επιτέλους να αδειάζουν το σπίτι μου . Η ανακούφιση που ένιωθα δεν περιγράφεται...

Αυθόρμητα άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό του Παππού. Μπορεί να είχα κάνει βλακεία το πρωί, όμως θα με καταλάβαινε... Ηταν πλέον 01.00. Υπο άλλες συνθήκες θα φοβόμουν μην τον ενοχλήσω ,όμως η επιθυμία μου να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο διστακτικότητας.

"Έλα Παππού! Ο Αλκίνοος είμαι, μήπως ενοχλώ?"

"όχι αγόρι μου κάθε άλλο.. στο μπαλκόνι είμαι .. έχει πανσέληνο σήμερα και η θάλασσα είναι ασημένια.! Χάνεις... Αλλά πες μου εσύ, γυρίσατε σπίτι με το Μπαμπά και την Μαμά? Πως πέρασες?"

πήρα τότε μια βαθειά ανάσα, και χωρίς δεύτερες σκέψεις άρχισα να ξετυλίγω το χρονικό της ''απάτης''

"παππού σου είπα ψέματα το πρωί. Ο μπαμπάς δεν πέρασε καθόλου από το σπίτι, ούτε καν πήρε τηλέφωνο για να ευχηθεί . Η μαμά πάλι έστηνε τις τελευταίες μέρες, μια από αυτές τις γελοίες δεξιώσεις της, με αφορμή την ενηλικίωση μου."

"Αλκίνοοε δεν είναι ώρα για πλάκες ρε μπαγάσα..δεν μιλάς σοβαρά ? έτσι δεν είναι?"

"Παππού σου ορκίζομαι, είχαν μαζευτεί εδώ, όλοι οι κάλπηδες οι φίλοι της. Δεν άντεξα όμως και τα διέλυσα όλα. Το πρωί πίστεψα πως έστω και για μία φορά ,θα διοργάνωνε ένα event για να με χαροποιήσει. Σίγουρα όμως έκανα λάθος. Σου είπα ψέματα το πρωί , για να δώ αν η μαμά όντως νοιάζεται για μένα..μήπως και άλλαξε κάτι μέσα της..."

Ήμουν χείμαρρος , ο παππούς ήταν σίγουρα ο καταλληλότερος άνθρωπος για να με ακούσει.
"μην στενοχωριέσαι για αυτά άντρα μου..περσινά ξινά σταφύλια.. "

"Παππού, τα έκανε όλα για την εικόνα της η μαμά, μου το απέδειξε.."

"άσε τους βλάκες στον κόσμο τους αγόρι μου, και ο γιός μου και η μάνα σου, μια ζωή ανοησίες κάνουν. Εμείς είμαστε αλλιώτικοι άνθρωποι. Λοιπόν θα μου στρώσεις να κοιμηθώ μαζί σου σήμερα, να σου φέρω και το δώρο σου..! κρίμα είναι να περιμένεις μέχρι αύριο.."

Ο παππούς είχε διαβάσει την σκέψη μου. Χωρίς να το καταλάβω ένα χαμόγελο διαπέρασε το οργισμένο και μουντό έως τώρα πρόσωπό μου.

"Μέσα παππού! Σε περιμένω . Σε πόση ώρα φτάνεις?"

"σε 30-40' θα είμαι εκεί"

"άντε άντε βιάσου."

"εντάξει παιδί μου , τα λέμε από κοντά"

"γειά σου παππού"

Τηλεφώνησα και στον Σταύρο. Αυτός βέβαια πήρε κάπως στραβά , ότι του είχα πει ψέματα το πρωί. Βασικά τον άκουσα στενοχωρημένο, ήμουν σίγουρος όμως ότι αύριο το πολύ, θα το έχει ξεχάσει. Έτσι ήμουν έτοιμος να του πω να περάσει από το σπίτι, με πρόλαβε όμως λέγοντας μου ,πως ήταν σε ένα μπαράκι στο κέντρο με τα παιδιά από την αστυνομία . Ακουγόταν πίτα, έτσι δεν θέλησα να τον βάλω καν σε σκέψεις να οδηγήσει μέχρι εδώ.

Αφού έκλεισα και με το Σταύρο, έμεινα κλειδωμένος στο δωμάτιο, να περιμένω τον παππού και να σκέφτομαι παράλληλα, όλα όσα είχαν προλάβει να συμβούν το αποψινό βράδυ.

"ντριν ντριν ντριν"

το τηλέφωνο διέκοψε απότομα την περισυλλογή μου. Μάλλον ο παππούς θα είναι σκέφτηκα, παρόλο που δεν είχαν περάσει ούτε 10' από την τελευταία συνομιλία μας.

"Παππού ξέχασες κάτι?"

"έλα ρε βλακέντιε ο μπαμπάς είμαι, δέχεσαι ακόμα ευχές?" ακουγόταν τύφλα, ενώ παράλληλα η φωνή του απέπνεε μια πρωτόγνωρη αύρα..

"μπά"

απάντησα πολύ ευγενικότερα από ότι θα του άξιζε.

"καλά ότι πείς.. σε κανά 20' θα είμαι σπίτι, φρόντισε να είσαι ξύπνιος, αν και τι λέω? πως πάνε τα μασκαρέματα της μάνας σου?"

"διαλύθηκαν εδώ και ώρα..και να έρθεις και να μην έρθεις , δεν σκοπεύω να τα πούμε, οπότε αν είναι μην κάνεις άδικα και τον κόπο"

"καλά ρε μπαγάσα, εγώ θα έρθω, αν θες διώξε με.."

δεν πρόλαβα καν να του πω έστω ένα γειά

"σε κλείνω μικρέ, θα τα πούμε από κοντά"

ο πατέρας του Αλκίνοου είχε μόλις αντιληφθεί ότι κάποιος τον παρακολουθούσε, καθώς ένα κόκκινο αμάξι συνέχιζε να βρίσκεται διακριτικά πίσω του, από την ώρα που άφησε το σπίτι του Κώστα. Ο Αλκίνοος βέβαια δεν κατάλαβε, γιατί έκλεισε τόσο απότομα το τηλέφωνο ο πατέρας του, με αποτέλεσμα να έρθουν στο μυαλό του, άσχημες στιγμές από την σχέση τους τα τελευταία χρόνια..

τι να πρωτοπώ για τον πατέρα μου?...Παλαιότερα τον μισούσα, ήθελα όταν μεγαλώσω να τον εκδικηθώ για την αδιαφορία του , όλα αυτά τα χρόνια που τον είχα ανάγκη.

Μια φράση του Παππού όμως , μου άλλαξε τελείως οπτική γωνία λήψης της αλήθειας, γύρω από την εκδίκηση.

"η εκδίκηση αγόρι μου, είναι από τις ματαιότερες ενέργειες που μπορείς να προβείς στην ζωή σου"

Κάθε φορά που του εκμυστηρευόμουν, πόσο πολύ ανάγκη είχα να εκδικηθώ, μου έδινε να διαβάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου φιλοσόφου Φριντριχ Νιτσε, ταδε έφη ζαρατούστρα..και αναφέρομαι στο απόσπασμα με τις ταραντούλες. Παρομοιάζοντας τους ανθρώπους που οι καρδιές τους διακατέχονται από εκδίκηση, με ταραντούλες γεμάτες δηλητήριο, ο φιλόσοφος έλεγε πως ο ενθουσιασμός στη ζωή πρέπει να πηγάζει από τις καρδιές των ανθρώπων, και όχι από την εκδίκηση.

Αποφάσισα τότε, με αφορμή τον στοχασμό μου πάνω στην εκδίκηση, να ξεφυλλίσω τον ζαρατούστρα μέχρι να έρθει ο παππούς. Οδηγήθηκα λοιπόν στην ξύλινη βιβλιοθήκη που είχα στο δωμάτιο. Εκεί ήταν οργανωμένα όλα μου τα βιβλία. Ευτυχώς είχα προβλέψει να έχει γύρω στα 30 ράφια, ώστε να μην αντιμετωπίζω προβλήματα αρχειοθέτησης τους. Έτσι αφού το βρήκα σε χρόνο ρεκόρ, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, και ήρεμος πλέον, περίμενα από λεπτό σε λεπτό τον Παππού. Πριν αρχίσω να ξεφυλλίζω το βιβλίο ,κοίταξα για άλλη μια φορά το ρολόι μου. 01.30

"οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι.. τι θα ήταν η αγάπη μου για τον υπεράνθρωπο άλλωστε αν μιλούσα διαφορετικά'' το μάτι μου έπεσε σε μια από τις αγαπημένες μου ατάκες ,του Νίτσε...

τόσο παρεξηγημένη και τόσο σωστή ταυτόχρονα φράση. Το κλειδί για να αντιληφθείς τι θέλει να πεί, είναι να μην προσπαθήσεις να την εξετάσεις υπό το πρίσμα της κοινωνιολογίας, γιατί έτσι θα οδηγηθείς σε μια τελολογική ανάλυση που οδηγεί κατευθείαν σε αδιέξοδο. Τα γονίδια των ανθρώπων διαφέρουν, -άλλος είναι εξυπνότερος, άλλος ισχυρότερος σωματικά και άλλος μπορεί να έχει για παράδειγμα ταλέντο στην ζωγραφική- Παράλληλα διαφέρει και η εν ζωή φιλοσοφία τους. πχ εργατικός, τεμπέλης, δυναμικός, απαθής, κλπ...Αυτοί είναι λίγοι από τους παράγοντες που αν τους τοποθετήσεις στο πεδίο ορισμού μιας συνάρτησης , αφού πρώτα βέβαια σταθμίσεις τον κάθε παράγοντα με την ανάλογη τύχη που έχει στην ζωή του ο καθένας από εμάς, θα σου δώσει ένα σύνολο τιμών ,που μεταφράζεται στο πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις τους στόχους σου, με βάση πάντα τις ικανότητές σου. Αναλογικά λοιπόν, όποιος καταφέρει να φτάσει πιο μακριά , είναι το πρότυπο, ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος..! έτσι τουλάχιστον ερμήνευα εγώ τον υπεράνθρωπο . Το πρώτο σκαλοπάτι προς αυτόν, δεν ήταν άλλο για μένα, από το M.I.T.

"Πουτάνα Χριστίνα! Αν δεν ήταν αυτή , τώρα δεν θα έμενα 1 χρόνο πίσω. Εγώ φταίω , εγώ τα τίναξα όλα στον αέρα μετά το κέρατο. Οποιοσδήποτε θα με δικαιολογούσε, όχι όμως ο ίδιος μου ο εαυτός. Ακόμα νιώθω τύψεις για τον τρόπο που αντέδρασα, τύψεις όχι προς κάποιο πρόσωπο, αλλά προς τα ίδια μου τα όνειρα. Σημασία έχει πως είμαι αποφασισμένος έστω και 1 χρόνο μετά, να πετύχω τον στόχο μου. Άλλωστε , όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μαθαίνει από το παρελθόν, καθαρίζει ο δρόμος, όπου θα βαδίσεις." αυτή ήταν η φράση, με την οποία και έλαβε τέλος το παραλήρημα μου.

Μετά βίας πλέον προσπαθούσα να συγκρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου, αν και ήθελα πολύ να είμαι ξύπνιος όταν έρθει ο παππούς.

01.40

την ώρα που ο Αλκίνοος ήταν έτοιμος να αποκοιμηθεί , ο Παππούς και ο Πατέρας του κατευθυνόντουσαν και 2, προς το σπίτι του στο Ψυχικό. Όσο για την μητέρα του Θάλεια, κοιμόταν ήδη, καθώς με την αποχώρηση και του τελευταίου καλεσμένου της, κλείστηκε αναστατωμένη στο δωμάτιο της, και αφού έκανε χρήση 2 ηρεμιστικών χαπιών, αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα αδιαφορώντας πλήρως για τον Αλκίνοο.

Ο κ. Σωκράτης μετά και την συνομιλία του με τον εγγονό του, προέβλεψε πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Έτσι έκανε το πάν για να φτάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα κοντά στο μικρό. Χαρακτηριστικά , περνούσε κόκκινα φανάρια και έτρεχε ιλιγγιωδώς, με την ταχύτητα της μαύρου χρώματος αντίκας Mercedes του ,να φτάνει αισίως τα 200km την ώρα..Βέβαια, για καλή του τύχη η Βασιλίσσης Σοφίας ήταν άδεια παραδόξως. Γεγονός που σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητο, καθώς όσο ο κ. Σωκράτης συνέχιζε να σκέφτεται πως ο εγγονός του τον έχει ανάγκη , το κόκκινο βελάκι του κοντέρ δεν έλεγε με τίποτα να ξεκολλήσει από τον αριθμό 200.

Με 200 έτρεχε και ο Σπύρος, για διαφορετικό λόγο όμως. Τελικά ήταν μεγάλη μαλακιά του να δείρει τον Κωστή μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και όπως φαινόταν , θα την πλήρωνε ακριβά. Ήταν σίγουρος πλέον, πως το κόκκινο αμάξι πού είχε κολλήσει πίσω του, οδηγούσαν άνθρωποι του Κωστή. Το μυαλό του έτρεχε με 100.000 στροφές για να βρεί μια λύση.
"αν δεν αποφύγω το κόκκινο αμάξι θα μου κάνει μεγάλη ζημιά. Αυτοί δεν είναι απλώς αλήτες , είναι μεγάλοι εγκληματίες... και αν με σκοτώσουν?? δεν νομίζω να το τραβήξουν τόσο πολύ. Βέβαια με αυτό που έκανα , δεν έδειξα κανένα σεβασμό στον Κωστή. Όχι μόνο τον έδειρα μέσα στο σπίτι του, χάλασα και το στοίχημα που είχαμε βάλει...ναι.. αλλά αν δεν τα έκανα όλα αυτά ,τώρα , το σπίτι στο Ψυχικό θα ήταν δικό του. Να πάει να γαμηθεί ο μαλάκας"

Ο Σπύρος είχε ασπρίσει, 500 μέτρα ακόμα και έφτανε στο σπίτι της γυναίκας του και του γιο τού στο Ψυχικό. Το κόκκινο αμάξι όμως συνέχιζε να γεμίζει απειλητικά τους καθρέφτες του. Το μόνο που του έμενε, ήταν να τηλεφωνήσει σπίτι, να του ανοίξει κάποιος το υπόγειο γκαράζ, ώστε να μπεί, το γρηγορότερο δυνατό μέσα, μήπως και ξεφύγει. Έτσι άρχισε να πληκτρολογεί γεμάτος απόγνωση τον αριθμό της γυναίκας του στο κινητό του. Όσο εκείνη δεν το σήκωνε, ίδρωνε και έτρεμε όλο και περισσότερο. Ξαφνικά για καλή του τύχη στην 5ή προσπάθεια , η φωνή της Θάλειας ακούστηκε μέσα από το ακουστικό.

"ρε μαλάκα Σπύρο , κοιμάμαι, για όνομα του Θεού.."

"κάνε ότι σου λέω, έχω μπλέξει"

φαινόταν απελπισμένος.

"εμένα μην με ανακατεύεις με τις βρομοδουλειές σου" απάντησε κοφτά η Θάλεια.

"κάνε γρήγορα μωρή ηλίθια. Κατέβα και άνοιξε την πόρτα του γκαράζ από μέσα, σε 1' είμαι εκεί." στο άκουσμα της τελευταίας του φράσης, η Θάλεια , όσο αναίσθητη και να ήταν τα έχασε...

"εντάξει τρέχω"

Σηκώθηκε γρήγορα, φορούσε μόνο τα εσώρουχα της, χρόνος όμως ούτε για δείγμα δεν υπήρχε για να ντυθεί. Ετσι άρχισε να τρέχει σαν τρελή με τα εσώρουχα μέχρι το υπόγειο. Αμέσως μόλις έφτασε, πάτησε το κόκκινο κουμπί που άνοιγε την γκαραζόπορτα και περίμενε. Μόλις η πόρτα άνοιξε εντελώς, η άσπρη carrera του άντρα της, μπήκε σπινάροντας μέσα, με αποτέλεσμα να χτυπήσει τον πίσω προφυλακτήρα του cherokee της. Ο Σπύρος τότε βγήκε έντρομος από μέσα.

"κλείσε κλείσε . τι περιμένεις?"

"ρε ηλίθιε χτύπησες το jeep μου"

Ο Σπύρος όμως δεν είχε κανένα περιθώριο για χάσιμο χρόνου. Της έχωσε ένα δυνατό χαστούκι , πήρε το κοντρόλ από τα χέρια της, και πάτησε το κουμπί για να κλείσει εσπευσμένα η γκαραζόπορτα. Η Θάλεια ήταν έξω φρενών.

"αν με ξαναχτυπ...." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της, και ο Σπύρος την ξαναχτύπησε, της έκλεισε το στόμα με το χέρι του, και την τράβηξε απότομα προς το σαλόνι.

"Εχεις κλειδωμένα τα πάντα πάνω??" την ρώτησε

" έτσι νομίζω ρε μαλάκα, ή μου λες επιτέλους τι ακριβώς συμβαίνει ή φωνάζω την αστυνομία"

"Πλακωθήκαμε άσχημα με τον Κωστή , με κυνηγάνε οι δικοί του.., κινδυνεύω.."
μόνο τότε κατάλαβε η Θάλεια πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση.

"παλιοτόμαρο... γιατί ήρθες εδώ? για να φάνε και εμάς ε?"
μόλις συνειδητοποίησε τι είχε πει, έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας.

"συγνώμη , σε αγαπάω και δεν θέλω να πάθεις τίποτα κακό" κατάφερε να ψελλίσει.
Ο ψίθυρος της όμως, επισκιάστηκε από έναν δυνατό θόρυβο.

..........................................

Οση ώρα ο Σπύρος πάσχιζε να γλιτώσει, ο Κ. Σωκράτης οδηγούσε σαν τρελός με κατεύθυνση το Ψυχικό. Ηταν πλέον στο Φάρο. Το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα, και εκείνος γεμάτος τύψεις, που δεν αντιλήφθηκε από την αρχή το ψέμα του μικρού, ώστε να μπορέσει να τον γλιτώσει. Οι ερινύες είχαν αρχίσει να βασανίζουν για τα καλά το μυαλό του

"ο μικρός ντράπηκε μάλλον να μου πει για την δεξίωση, έπρεπε να το είχα καταλάβει. Υπήρχε περίπτωση να λογικευτούν έτσι ξαφνικά ο Σπύρος και η Θάλεια?? η τρελή , τον είχε όλο το βράδυ με βιομήχανους και μόδιστρους. Χριστέ μου, πόσο άσχημα μπορεί να πέρασε το παιδί. Φταίω. Πρέπει να επανορθώσω, πρέπει να επανορθώσω, διάολε έκλεινε τα 18 του χρόνια σήμερα."

Ο μονόλογος του κ. Σωκράτη , διακόπηκε άδοξα. Η μαύρη mercedes, πού τόσο πολύ αγαπούσε, τον είχε μόλις προδώσει. Αφηρημένος καθώς ήταν στις σκέψεις του, άργησε να στρίψει το τιμόνι , και όταν πλέον το έστριψε καθυστερημένα, τρέχοντας με 160 km για να μπεί στην 1η πλατεία του Ψυχικού, εκείνο δεν υπάκουσε, με αποτέλεσμα να καρφωθεί ευθεία στην πλατεία πάνω σε ένα δέντρο.

Μια παρέα αγοριών που καθόταν σε ένα από τα παγκάκια της πλατείας , αφού γλίτωσαν από θαύμα, πετάχτηκαν έντρομοι , μόλις συνειδητοποίησαν τι ακριβώς συνέβη..

"Ρε καταλαβαίνεις ότι αν αράζαμε από την απέναντι μεριά θα μας είχε σκοτώσει ο ψυχάκιας" είπε το ξανθό παιδί ,που φαινόταν σοκαρισμένο

"ξεκόλλα ρε φλώρε , πάμε να τον βοηθήσουμε ρε.. το παρμπρίζ είναι γεμάτο αίματα.." ο φίλος του πάλι, προσπαθούσε με ψυχραιμία να αντιμετωπίσει το απρόοπτο που είχε συμβεί

"τι λες ρε??? εγώ την κάνω ... ο τύπος σκοτώθηκε ρε.. δεν μπορείς να κάνεις κάτι"

"είσαι ηλίθιος, αν ζεί πρέπει να καλέσουμε αμέσως το 166, πάω να δώ.."

έτσι έτρεξε αμέσως προς την μεριά του άτυχου οδηγού.

...Ο Αλκίνοος κοιμόταν βαριά εδώ και 40'. Αν και στο σπίτι γινόταν χαμός στο υπόγειο και το σαλόνι, από τις φωνές , για καλή του τύχη το υπνοδωμάτιο του , ήταν στον 3ο όροφο.. Βέβαια παρόλο που δεν τον είχαν ξυπνήσει ακόμα, εκείνος στριφογύριζε ανήσυχος στο κρεβάτι του. Φαινόταν απόλυτο έρμαιο του ονείρου του. Για κακή του τύχη ήταν εφιάλτης. Έβλεπε τον εαυτό του να κολυμπάει στην μεγάλη πισίνα του σπιτιού του. Η μέρα έξω ήταν ηλιόλουστη, και εκείνος διασκέδαζε κάνοντας βουτιές μέχρι τον πυθμένα της. Ξαφνικά ο ήλιος έδυσε απότομα και το νερό της πισίνας μετατράπηκε σε αίμα. Έντρομος προσπάθησε να βγει ,ο παππούς του όμως, υπό την απειλή όπλου δεν του το επέτρεψε. Του ζήτησε τότε ένα τελευταίο μακροβούτι , και υποσχέθηκε πως αμέσως μετά θα τον βοηθούσε να φύγει μακριά από την πισίνα..Έτσι ο Αλκίνοος, δίχως να έχει άλλη επιλογή, βούτηξε . Αρχικά διέκρινε 2 σκιές. Περίεργος προσπάθησε να τις διακρίνει καλύτερα ...ήταν σίγουρος πλέον, πως αντίκριζε τα πτώματα των γονιών του.... Χωρίς δεύτερη σκέψη , κολύμπησε γρήγορα προς στην επιφάνεια...Εκεί τον περίμενε ο παππούς, που πρώτα τον βοήθησε να βγει όπως είχε υποσχεθεί, και μετά τον πήρε μια σφιχτή και τρυφερή αγκαλιά.

Ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε τότε από το σαλόνι. Ο Αλκίνοος πετάχτηκε απο τον ύπνο του έντρομος. Κοίταξε το ρολόι του με μισάνοιχτα μάτια.2.40 Κοιμόταν εδώ και 1 ώρα..Κοίταξε δίπλα του , όμως ήταν μόνος

"Παππού ??? Παππούυυυυυ??? Παππουυυυυυυυυυυυ??"

αφού δεν πήρε καμία απάντηση, σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι , από όπου και ερχόταν ο θόρυβος.

Όσο κατέβαινε τις σκάλες , άκουγε βηματισμούς από το ισόγειο..Άρχισε να κατεβαίνει τότε όλο και γρηγορότερα.

Αυτό που αντίκρισε δεν είχε προηγούμενο. Ειλικρινά θα προτιμούσε να είχε πεθάνει , παρά να βρισκόταν σε αυτή την θέση. Η μεγάλη τζαμαρία του σαλονιού είχε γίνει κομμάτια. Το παρκέ ήταν γεμάτο αίματα. Το ψυχεδελικό σκηνικό που επικρατούσε στο σαλόνι, ολοκλήρωναν 2 πτώματα. Από το μεγάλο σόκ του όμως και το πολύ αίμα, δεν κατάφερε να διακρίνει τα πρόσωπα τους. Όλες οι αισθήσεις του είχαν παραλύσει, με μοναδική εξαίρεση , την όραση που υπολειτουργούσε.. Ένας θόρυβος από την κήπο σε συνδυασμό με δύο βιαστικές σκιές στο βάθος του , στάθηκαν αρκετά ώστε , να επαναφέρουν πλήρως την όραση και την ακοή του. Το μυαλό του στρόφαρε ξανά

"κήπος , δύο σκιές, σαλόνι, δύο πτώματα, δεν αντέχω να τα αντικρίσω κατάματα.. Αυτόματα άρχισαν οι υποθέσεις ..Ο Παππούς? Ο Μπαμπάς? η μαμά? κάποιος καλεσμένος από την δεξίωση ίσως?? μήπως ήταν διάρρηξη?"

Αποφάσισέ να το ρισκάρει ...άλλωστε δεν είχε άλλη επιλογή...Άρχισε να τρέχει σαν τρελός προς την κατεύθυνση των 2 σκιών.....

TO BE CONTINIUED.... Ποιά ήταν η ταυτότητα των 2 πτωμάτων?? Πιάστηκαν οι 2 σκιές που προσπάθησαν να διαφύγουν..?Θα επιβιώσει από το τρακάρισμα ο Κ. Σωκράτης ?? Σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται μετά από όλα όσα συνέβησαν ο Αλκίνοος.? Τι σκοπεύει να κάνει για αυτό?? Όλες οι απαντήσεις στο 2ο συναρπαστικό επεισόδιο της σειράς, που ανεβαίνει την Πέμπτη 8 Απριλίου....