INNOC. DEVIL 2.2: Άρωμα Γυναίκας. Η αρχή...

To Innocent Devil είναι η εβδομαδιαία ιστορία του Θεόδωρου Καλαμπόκη, της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα, είναι κατοχυρωμένα στο ονομά του.

1.1: Το θέατρο του παραλόγου.
1.2: Αυθορμητισμός και ένστικτα, ένοχοι για τη δολοφνία της λογικής.
1.3: Αγάπη και Εφιάλτης σε σκηνές παθιασμένου έρωτα
2.1: Από τη νεύρωση στη ψύχωση

INNOCENT DEVIL

(Η ακόλουθη ιστορία είναι φανταστική. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματικές και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα)

EPISODE 2.2... "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ", Η ΑΡΧΗ...

Λίγο ακόμα και θα τον σκότωνα, καμία αναστολή, κανένας ενδοιασμό... τόσο απλά. Ακόμα και εγώ, είχα αρχίσει να τρομάζω με την συμπεριφορά μου, όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο το απολάμβανα..

"Είναι τρελός.. βοήθειααααααα, βοήθειαααααα, τον σκοτώνει...."

Η Χριστίνα δεν έπαψε στιγμή να ουρλιάζει.. και τι με αυτό?? Η προσοχή μου ήταν ολοκληρωτικά στραμμένη στα κόκκινα δακρυσμένα μάτια του παλιόγερου. Ετρεμε, ενώ παράλληλα έβγαζε μικρά μουγκρητά απόγνωσης. Καθόλου δεν το λυπόμουν, αντίθετα μπορώ να πω πως στιγμιαία τον μισούσα, με αποτέλεσμα να αρχίσω να του φωνάζω και να τον ειρωνεύομαι..

"... αν δεν ήμουν εγώ, τώρα θα έκανες σεξ με την μικρή εεε??... Καλά πρέπει να είμαι τελείως τρελός για να χαλάω μια τόσο αρμονική στιγμή γεμάτη έρωτα.... χαχαχαχαχα.... Δεν μιλάς εεεε?? δεν μπορείς βέβαια αλλά και να μπορούσες, μόνο μαλακίες και ψέματα θα έλεγες... Εγώ πάντως στην θέση σου θα με μισούσα.." με άκουγε προσεχτικά και ταυτόχρονα κουνούσε απεγνωσμένα το κεφάλι του δεξιά και αριστερά κάνοντας ένα απαίσιο θόρυβο προσπαθώντας να πάρει ανάσα.

"Καλά ρε γελοίε με 19 χρονη??? πες της ρε αλήτη ότι μόνο για να την πηδάς την έχεις, φώναξε της το στη μούρη και θα σε αφήσω μα το θεό.... θα το κάνεις?? πες μου ρε θα το κάνεις??" όσο μπορούσε, κούνησε καταφατικά το κεφάλι του..

"κουνάς το κεφάλι σου καταφατικά??? με κοροϊδεύεις και από πάνω???? μα τι λέω είμαι σίγουρος, πώς κάποιος τόσο υποκριτής και ψεύτης σαν εσένα, ποτέ δεν θα το έκανε. Λυπάμαι που στο λέω, όμως τα περιθώρια σου, στενεύουν ασφυκτικά " είπα συνεχίζοντας να σφίγγω το λαιμό του..

Ο Αλκίνοος έκανα πολύ μεγάλο λάθος... Εκείνος ήταν ο μόνος γελοίος μέσα στην τουαλέτα... Αν και σίγουρα γνώριζε, πως και η Χριστίνα μόνο για το φράγκα και το σεξ ήταν με τον τύπο, αρνιόταν πεισματικά να το πιστέψει..

"Η παλιά Χριστίνα , η δική μου Χριστίνα , μόνο αν είχε αισθήματα για κάποιον θα έκανε σχέση μαζί του.."

Τεράστιο ψέμα και όμως στιγμιαία, είχε κάνει τον εαυτό μου να το πιστέψει όσες αντιστάσεις και να προέβαλε... Εγκλωβισμένος λοιπόν για τα καλά, μέσα στην αρρωστημένη μου πεποίθηση, πίστευε ακράδαντα πώς ο γέρος ήθελε να εκμεταλλευτεί τα τρυφερά της αισθήματα... Έτσι λίγο αυτή η βασανιστική, παράλογη σκέψη, λίγο το αλκοόλ, σε συνδυασμό με την φάση στην οποία αντίκρισε πριν λίγο την μοναδική κοπέλα που κάποτε αγάπησε, ήταν ξεκάθαρο πως - αν και δεν ήταν παρανοϊκός - ζούσε μια στιγμή ψύχωσης. Αίτιο της, σύμφωνα με την φροϋδική θεωρία, η στιγμιαία ανικανότητα των αμυντικών μηχανισμών που χρησιμοποιεί το ego, (το λογικό μέρος, καλλιεργείται με την συσσωρευμένη εμπειρία) για να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ id (έμφυτες παρορμήσεις, πάθη και ένστικτα) και superego (κοινωνικές επιταγές, ηθικές - κοινωνικές αξίες). Ειδικότερα 2 από τα συμπτώματα που εμφάνιζε, η ακραία επιθετικότητα και οι ψεύτικες πεποιθήσεις, είναι συμπτώματα ψυχωτικού με διπολική διαταραχή -( σε αυτή την περίπτωση η ψύχωση, εμφανίζεται ως τμήμα μιας γενικότερης διαταραχής στη διάθεση) - σε ακραία έξαρση (μανία), ικανού ακόμα και για φόνο..

Τράβηξα απότομα το χέρι μου από το λαιμό του.. Θα τον έκανα πάση θυσία να ομολογήσει κάθε διεστραμμένη σκέψη που είχε για την Χριστίνα μπροστά της... Παρόλο το ισχυρό κίνητρο που είχα να τον αφήσω να ηρεμήσει για να μπορέσει να μιλήσει, του έχωσα μια δυνατή μπουνιά στην κοιλιά καθώς συνέχιζα να βλέπω μέσα στο καταπονημένο βλέμμα του, σκηνές άγριου σέξ μεταξύ τους .. Ο γέρος μόλις που πήρε ανάσα -ο ήχος που έκανε ο αέρας μπαίνοντας μετά από πολύ ώρα στα πνευμόνια του με ανατρίχιασε - και διπλώθηκε στα δύο. Αν και έδειχνε να πονάει, παραδόξως τα μάτια του πήραν μια αινιγματική λάμψη.. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με πνίγει και ένα άλλο να χτυπάει με δύναμη την πλάτη μου... Τότε 3 τύποι άρχισαν να με χτυπάνε ταυτόχρονα.. Κάποιος θα άκουσε τις κραυγές τις Χριστίνας και θα ειδοποίησε την ασφάλεια του μαγαζιού σκέφτηκα... Όμως αυτοί δεν φαινόταν να δουλεύουν στο μαγαζί.. περισσότερο για μπράβοι μου έκαναν, αφού πρόλαβα να παρατηρήσω, πως είχαν όλοι τους όπλα στην ζώνη τους...

15' ΜΕΤΑ...

Χωρίς να έχω καταλάβει καλά καλά τι είχε συμβεί, βρισκόμουν πεταμένος δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών 100 μέτρα μακριά από την πίσω πλευρά του bar. Τα ρούχα μου ήταν σκισμένα και γεμάτα αίματα.. το κεφάλι μου βούιζε και ένιωθα ξεραμένο αίμα στην μύτη μου.. Πρέπει να έφαγα γερό ξύλο σκέφτηκα. Ήμουν μέσα στα νεύρα καθώς οι μπράβοι του τύπου με είχαν διαλύσει. Αρχικά είπα να πάω στην αστυνομία, αλλά αμέσως συνειδητοποίησα πόσο κακή σκέψη ήταν. Ξαφνικά θυμήθηκα πως στις 05.30 πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο.. Πάγωσα στην σκέψη ότι μπορεί να μην προλάβαινα την πτήση. Κοίταξα τότε γεμάτος αγωνία το ρολόι μου, 04.35. Ο παππούς πάση θυσία, δεν έπρεπε να μάθει τίποτα για όλα όσα συνέβησαν. Φοβόμουν, πως θα κλονιζόταν εκτός από την εμπιστοσύνη του, και η εκτίμηση που έτρεφε για εμένα. Το ευχάριστο ήταν πώς παρόλο τις μελανιές και τα σκισίματα του δέρματος, δεν είχα σπάσει κανένα σημείο του σώματος μου.. Έτσι αποφάσισα αν και σε άθλια κατάσταση να συρθώ προς το αυτοκίνητο και αφού πάρω μερικά ρούχα από την βαλίτσα μου για να αλλάξω τα ματωμένα, και ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου, να ξεκινήσω προς το αεροδρόμιο.... Είχα φτάσει πλέον έξω από την κεντρική είσοδο του μαγαζιού, βέβαια ήθελα άλλα 100 για το αυτοκίνητο.. Ξαφνικά μια τρελή που βγήκε τρέχοντας από το μαγαζί, έπεσε πάνω μου κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου, - δεν ήθελα και πολύ - και να βρεθώ ξαπλωμένος στην πλατεία.

"Χίλια συγνώμη φιλαράκο.. ." είπε μια σχετικά γνώριμη γυναικεία φωνή... άλλη μια μεθυσμένη που γυρνάει βιαστικά σπίτι της σκέφτηκα, μέχρι που αντίκρισα την Βάνα..

"Αλκιβιάδη???" είπε εμφανώς σαστισμένη αντικρίζοντας με, δίνοντας μου ταυτόχρονα το χέρι της για να σηκωθώ..

"Για αρχή Αλκίνοος... βασικά έμπλεξα λίγο όπως καταλαβαίνεις... ειλικρινά δεν ήθελα να σε αφήσω μόνη να περιμένεις.."

"Καημένε Άλκη, βλέπεις πως καταντάει όποιος παρατάει την Βάνα?? Όσο σε περίμενα πίνοντας johnie, άκουσα κάτι θαμώνες να μιλάνε για τρελό ξύλο στις τουαλέτες, με αφορμή μια γκόμενα.. Αμέσως κατάλαβα ότι ήσουν και εσύ μπλεγμένος... Αλλά εσύ ρε Αλκη, φαίνεσαι πολύ χτυπημένος.. θέλεις μήπως να πάμε μαζί μέχρι κάποιο κοντινό νοσοκομείο??"

Ήταν ολοφάνερο πως ήταν πίτα.. Ανεξαρτήτως όμως από αυτό, οποιαδήποτε άλλη στην θέση της θα με είχε παρατήσει στα χάλια μου. Ειδικότερα ή θα απομακρυνόταν τρομοκρατημένη βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση, ή θα με έφτυνε εντελώς για την συμπεριφορά μου στο bar. "Δεν οφείλει σε καμία περίπτωση να με βοηθήσει, και όμως προσφέρετε" σκέφτηκα... Από την στιγμή της γνωριμίας μας ακόμα, η Βάνα δεν είχε σταματήσει να παίρνει πόντους στο μυαλό μου..

"Ούτε Αλκης ούτε Αλκιβιάδης, Αλκίνοοοος... Μην με βλέπεις έτσι μικρή, αν εξαιρέσεις τους μώλωπες και τα αίματα μια χαρά είμαι..."

"Ναι, ναι φώναξε μου κιόλας... ''Αλκινοοοος'', χαχα έτσι όπως σε κόβω, πρέπει να έχεις φάει άπειρο ξύλο από τύπους που σε φώναζαν Αλκη ή Αλκιβιάδη... Πάντως εγώ δεν σε αφήνω μόνο σου σε αυτό το χάλι.. Παρακαλωωωώ, πάμε σε ένα νοσοκομείο για να είμαι ήσυχη...?"

"ρε ειλικρινά ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου, όμως δεν πρόκειται να πάω σε νοσοκομείο.. σε 45' πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο για το check in, πετάω για Αγγλία..."

"χαχα κόψε το χιούμορ ρε δαρμένε.." με κοίταζε περιπαικτικά και συμπονετικά ταυτόχρονα στα μάτια. Αρχικά προσπαθώντας αδέξια να κρύψει το πόσο πίτα ήταν, και στην συνέχεια την αμηχανία και τον φόβο που της δημιουργούσε η στιγμή..

"Δεν κάνω πλάκα.. αλήθεια σου λέω... είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα να είμαι σε 40΄στο αεροδρόμιο.. και πάλι ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, αν και δεν το πολυαξίζω.. Λοιπόν χάρηκα..."

"Τι χάρηκες ?? προς τα πού πας?? έχεις αυτοκίνητο ?? μα τι λέω? να καλέσω ενα ταξί? αποκλείεται να καταφέρεις να οδηγήσεις σε αυτά τα χάλια..." η Βάνα αν και τα είχε πλέον εμφανώς χαμένα , ήταν τόσο γλυκιά..

Βιαζόμουν στα αλήθεια, ταυτόχρονα όμως, δεν ήθελα με τίποτα να χάσω έτσι απότομα την παρέα της..

"όχι όχι ταξί, κανένας δεν θα με πάρει έτσι, αν και ζαλίζομαι ρε γαμώτο, θα πάω με το αυτοκίνητο.." Το κεφάλι μου βούιζε ακόμα από το ξύλο, από το ποτό όμως καθόλου δεν ζαλιζόμουν ---- έχω πιεί τόσο πολύ αλκοόλ από την μέρα που έχασα τους γονείς μου, που πλέον δεν με πιάνει τίποτα.. --- όμως με το να υπερβάλω, ίσως την έκανα να με συνοδεύσει μέχρι το αεροδρόμιο..

"ζαλίζεσαι Αλκη μου?? ε, βέβαια τόσα ποτά και τόσο ξύλο... Και θέλεις να οδηγήσεις?? αποκλείεται, θα οδηγήσω εγώ.. Κοίτα, βασικά τώρα που το σκέφτομαι και εγώ ζαλίζομαι, λιγάκι μόνο, ελάχιστα τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ... βασικά πάρε ταξί.. αν θες έρχομαι και εγώ μαζί..ε??"

η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι η αιτία για το παραλήρημα της, αφού πριν στο μπαρ, στιγμή δεν είχα σταματήσει να την κερνάω.. "Ενα johnie cola για την κοπέλα"...

"πιάσε άλλο ένα johnie για την κοπέλα"....

"μάγκα μου, βάλε..."

"ξέρω, ένα johnie για την κοπέλα???"

Που να πάρει, λογικό να ζαλίζεται.. Γαμώτο, βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

"Ρε Βάνα έτσι όπως είμαι, το ξέρεις ότι δεν θα με πάρει κανένα ταξί. Από την άλλη, για να πλυθώ και να αλλάξω χρειάζομαι χρόνο.. αν δεν με πας εσύ, την έχασα την πτήση.." συνέχισα βέβαια να υπερβάλλω, καθώς η ώρα ήταν 4.45 και εγώ πετούσα στις 7.. είχα αρκετό χρόνο..

"Για να δούμε .. τι ώρα πετάς??"

"... με έπιασες! Εντάξει, στις 07.00 πετάω, έχω λίγη ώρα ακόμα . Θέλω όμως να...."

"στις 07.00???? καθόλου ώρα δεν έχεις, είναι 05.45... στηρίξου πάνω μου Αλκίνοε, εγώ θα σε σώσω, αρκεί να υπακούς και να βαδίζεις γρήγορα... πού το έχεις το αμάξι??" βλέποντας την έτσι αγχωμένη και επιτακτική, με έπιασαν τα γέλια.

"τι γελάς παιδί μου??κουνήσου.."

"ρε βάνα είναι 4.45 όχι 5.45, το ξέρεις ότι είσαι πολύ αστεία όταν αγχώνεσαι..??"

"σκέψου να μην ταξίδευες κιόλας... Παιδί μου είσαι τελείως στον κόσμο σου. Δεν άλλαξες στις 03.00 το ρολόι σου σύμφωνα με την θερινή ώρα??? τώρα που σου μιλάω είναι επισήμως 05.45..>>

06.05

"Ρε Βάνα.. πιο σιγά κορίτσι μου θα σκοτωθούμε..." είχα ήδη αλλάξει ρούχα, ρίξει άφθονο νερό στο πρόσωπο μου... και χωρίς καλά καλά να καταλάβω το πως, ήμασταν πλέον στην αττική οδό..

"καλά Άλκη μου το Χ3 σου πάει γαμιόντας... γουστάαααααρω..." καθόλου καλή ατάκα, από καθόλου νηφάλια οδηγό.

"Βάναααα, ρε Βάναααα, πιο ήρεμα σε παρακαλώ, πάτα εσύ επιτέλους γλυκά το γκαζάκι, και ας μην προλάβω ποτέ την πτήση για Αγγλία..." πότε κολλούσε η πλάτη μου στο κάθισμα και πότε ήμουν έτοιμος να πεταχτώ έξω από το παράθυρο.. πρέπει να είχα γίνει κίτρινος σαν το λεμόνι από το φόβο μου...

"εεεεεεεεεε τι κάνεις?? πώς αλλάζεις έτσι λωρίδα?? και επιτέλους εξήγησε μου γιατί γκαζώνεις και πατάς απότομα φρένο ...??? σκέψου να μην ήταν και αυτόματο τι ζημία θα παθαίναμε...."

"γιουχουυυυυυυυυυυυ.... πάψε να μιλάς βρε πολυλογά, λίγο ακόμα και το τερματίζω.. έτσι μου έρχεται να ανοίξω όλα τα παράθυρα και την οροφή για να αισθανθώ καλύτερα την ταχύτητα... Αισθάνομαι τόσο ελεύθερη.. εσύ Αλκιβιάδη μου???"

"Καθόλου όμως??? και Αλκίνοος είπαμε, Αλκίνοος .."

Πήγε τότε να πατήσει το κουμπί που άνοιγαν τα παράθυρα, για να αισθανθεί όπως έλεγε ελεύθερη η τρελή... Πάλι καλά, πρόλαβα και της τράβηξα το χέρι..

Αυτό που ζούσα το τελευταίο 15', πραγματικά δεν είχε προηγούμενο. Από την στιγμή που ακούμπησε το πόδι της στο γκάζι του αυτοκινήτου, είχε γίνει άλλος άνθρωπος.. Ευτυχώς, είχαμε περάσει την Ραφήνα και κατευθυνόμασταν προς Μαρκόπουλο... "λίγο ακόμα και φτάσαμε, λίγο ακόμα και φτάσαμε" μιλούσα μόνος μου, προπαντός για να το πιστέψω..

"Πάω στοίχημα πως είχες λαδώσει για να πάρεις το δίπλωμα, ..χαχα. Πόσο καιρό το έχεις ???"

"Δεν έχω, πάψε να μιλάς και νιώσε τον άδειο δρόμο"

"ψεύτρα , πες ρε πόσα έδωσες??"

"δεν ενοούσα πως δεν λάδωσα, εννούσα πως δεν το έχω... Το δίπλωμα βρε, καλά χαζός είσαι.."

"ξεκόλλα παιδί μου... δεν είναι ώρα για τέτοια αστεία έτσι που πηγαίνεις..."

"wowwww, για να μην καταλάβεις πως δεν έχω δίπλωμα, πρέπει να είμαι πολύ καλή.. Ημουν σίγουρη εγώ, και ας λέει ο δάσκαλος πως όλο λάθη κάνω... Για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινείς, πρέπει να έχω κάνει 6-7 μαθήματα...."

"Τι??????? Δεν πας καλά, σταμάτα το, σταμάτα το... έπρεπε να μου το έλεγες...." μεταξύ σοβαρού και αστείου ένιωθα πάρα πολύ άβολα...

"Ξέχασε το...... γιουχουυυυυυυυυ"

06.20 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΧΩΡΉΣΕΩΝ ΓΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

"Αν και είσαι η πιο τρελή κοπέλα που έχω γνωρίσει, ειλικρινά σε ευχαριστώ για όλα..."

"Δεν φεύγεις έτσι, ...χρωστάς τουλάχιστον 1 πληροφορία."

"Ναι ξέρω, στην τουαλέτα ήταν όντως η πρώην μου με ένα γκόμενο. Πλακώθηκα μαζί του για χάρη της... Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει το γιατί όμως.. Εσύ βέβαια, μην ντραπείς να μου το πεις κατάμουτρα.. Η απόλυτη ξευτίλα ????"

"Ξευτίλα??? μπα ..χμμ, κάπου μεταξύ ισοπέδωσης και εξαθλίωσης θα σε κατέτασσα... χαχα, Εγώ βέβαια άλλο ήθελα να σε ρωτήσω, Τρως συχνά τόσο ξύλο??"

Το οτί η Βάνα δεν είχε κανένα πρόβλημα να γελάσει στην μάπα μου για τα κατάντια μου, ενώ αφενός μου άρεσε, αφετέρου σε συνδυασμό και με την τελευταία της ερώτηση, με κόμπλαρε για τα καλά.

"εεε??"

"Πλάκα κάνω... Αυτό που θέλω να μάθω είναι για την Αγγλία... Για διακοπές πας??"

"για Σπουδές..."

"Αποκλείεται... εγώ κάνω αν και έχω κλείσει τα 18 από τις αρχές του μήνα, τελειώνω ΙΒ το καλοκαίρι.. θέλω να μπω στο ΙMPERIAL για mechanical engineering !"

"Και εγώ Λονδίνο θα είμαι, στο UCL, απλώς πάω να μείνω από τώρα.."

"Γιατί έτσι??"

"είναι μεγάλη ιστορία.. Λοιπόν άκου, αν τελικά έρθεις τον Σεπτέμβριο Λονδίνο για σπουδές και θέλεις να τα ξαναπούμε, τηλεφώνησε μου.."

"εεεε δεν έχω το τηλέφωνο σου..."

έβγαλα τότε ένα χαρτί και αφού το έγραψα της το έδωσα..

"Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι τότε.. δεν θα γυρίσεις για καλοκαίρι...??"

"μπα δεν το βλέπω.. δεν με χωράει πια η Αθήνα.... λοιπόν πρέπει να φύγω, όπως έιπ...."

πριν προλάβω να ολοκληρώσω τα λόγια μου, με φίλησε..

7 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ............

ΑΓΓΛΙΑ, ΛΟΝΔΙΝΟ ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΣΤΗΝ OXFORD STREET 13.00....

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΣΩΚΡΑΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ... (ΠΡΩΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΔΩΡΑ)

ΛΟΝΔΙΝΟ 20 ΟΚΤΟΒΡΙΟΥ 2010

Αγαπημένε μου Παππού..

Σου εύχομαι μέσα από την ψυχή μου χαρούμενα γενέθλια.. Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι δίπλα σου να τα γιορτάσουμε μαζί, όμως είσαι ο άνθρωπος που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, πόσο άσχημες μνήμες έχω από την Αθήνα..... Όχι ότι εδώ είναι πολύ καλύτερα, μου δίνετε όμως η ευκαιρία να ξεχάσω. Το ξέρεις όμως, πως χωρίς εσένα ,να με επισκέπτεσαι τακτικά, να με στηρίξεις ψυχολογικά και να με ξεναγήσεις κάθε τόσο σε γραφικές γωνιές του Λονδίνου, όλα θα ήταν πιο δύσκολα...

Επειδή όμως σε φαντάζομαι να αναρωτιέσαι για τα δώρα σου, άνοιξε το μεγάλο δέμα!... Οι 7 ταινίες που βρήκες , είναι όλες προβολής 2009-2010 ----- (μιας και τελευταία, δεν πας σινεμά με την συχνότητα που πήγαινες τα προηγούμενα χρόνια..) ---

7)Chloe 6) the imaginarium of doctor parnassus 5)soul kitchen 4) the bad lieutenant.. port of call new Orleans 3)d as weisse band (η λευκή κορδέλα) 2) the shutter island 1) the ghost writter. Καμιά τους δεν διάλεξα τυχαία.. Ελπίζω όλες ανεξαιρέτως, να σου κινήσουν το ενδιαφέρον.. Τα δώρα σου όμως δεν εξαντλούνται στις ταινίες... Στο μικρότερο σου στέλνω ένα βιβλίο που τελείωσα πριν λίγες μέρες. Ισως και να είναι το βιβλίο που με έχει αγγίξει περισσότερο από κάθε άλλο μέχρι στιγμής στη ζωή μου.. Είναι Άγγλου συγγραφέα, και μιλάει με ξεχωριστό τρόπο για το πνεύμα της εφηβείας.. Αν και πρέπει να έχεις καταλάβει πιο είναι, προτιμώ να επιβεβαιώσεις μόνος σου της υποψίες σου.. Έτσι για να έχεις και λίγη αγωνία..! Υπάρχει βέβαια και δεύτερος λόγος που σου στέλνω αυτό το γράμμα: Είμαι ερωτευμένος, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Μην νομίζεις βέβαια ότι αυτό συνεπάγεται πως έχω σχέση με την κοπέλα.. Ευτυχώς η δυστυχώς δεν ξέρω, είναι λίγο πιο σύνθετη η όλη κατάσταση, και έτσι αισθάνομαι πως κάνω διατριβή στον πλατωνικό έρωτα.. Με την Βάνα - την κοπέλα που με είχες ακούσει να μιλάω αμήχανα στο τηλέφωνο και με κορόιδευες μετά όλο το βράδυ.. θυμάσαι?? ε αυτή! - είχαμε γνωριστεί το τελευταίο βράδυ πριν φύγω για Αγγλία.. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, πάντως ήταν μια έντονη μεταξύ μας νύχτα - φυσικά και δεν μιλάω από σεξουαλικής απόψεως! - Οταν λοιπόν την χαιρέτησα, της έδωσα τον αριθμό μου και της είπα να με πάρει από Σεπτέμβριο, που θα ερχόταν στην Αγγλία μόνιμα για σπουδές. Δεν ξαναμιλήσαμε από τότε για αρκετό καιρό, μέχρι που τέλη Ιουλίου, πήρα ένα μήνυμα της στο κινητό μου. Γεμάτη με ενθουσιασμό, μου έλεγε περιληπτικά ότι είχε πετύχει στις εξετάσεις της, και πως αρχές Σεπτεμβρίου θα ερχόταν Λονδίνο για να βρει σπίτι. Ακόμα και τώρα, θυμάμαι λέξη λέξη το υστερόγραφο:

"Ελπίζω να μην σχημάτισες άσχημη εικόνα για μένα, μετά την "βόλτα" μας για το αεροδρόμιο. Σε σκέφτομαι καμιά φορά και χαμογελάω (με την καλή έννοια).. Υπόσχομαι να σου τηλεφωνήσω μόλις φτάσω.. Πολλά φιλιά, Βάνα"

Η αλήθεια είναι πως και εγώ την σκεφτόμουν καμία φορά, όμως δεν της το είπα. Αρκέστηκα στο:

"Συγχαρητήρια.. περιμένω τηλέφωνο σου, για να τα πούμε από κοντά" Αν και τότε μου είχε φανεί αρκετά καλή απάντηση, τον τελευταίο μήνα σχεδόν, αμφιβάλω μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο για αυτό. Άλλα βράδια προσθέτω μια λέξη στο μυαλό μου, άλλα αφαιρώ δύο. Όπως καταλαβαίνεις, δεν είχε τηρήσει την υπόσχεση της. Πρέπει να ήταν γύρω στην 3ή εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, Όταν άρχισα πραγματικά να αναζητώ το τηλεφώνημα της. Μάταια όμως, μέχρι που έτσι ξαφνικά την είδα μπροστά μου λίγες μέρες αργότερα... Είχαμε πάει για καφέ με τον Αλέξη και τον Eduard στην Oxford street μετά το ucl. Εκείνη βέβαια, ήρθε λίγο αργότερα αγκαλία με ένα τύπο..

"Αλκίνοε?? Καλά εσύ έχεις αλλάξει τελείως.. σε άφησα με μακριά μαλλιά και αδυνατούλη και σε βρίσκω κουρεμένο γουλί και full γυμνασμένο.. πώς σου φαίνεται το Λονδίνο??" είπε εμφανώς αμήχανα.

"μουντό..."

"κατάλαβα.. βαριέσαι όπως όλοι.. ξέχασα να σας συστήσω.. Αλκίνοε από εδώ ο Γιάννης, Γιάννη ο Αλκίνοος"

"χάρηκα"

"και εγώ φιλαράκο, είμαι το αγόρι της Βάνας. Εσύ? φίλος της ή κανένας πρώην της??"

"χμμ τίποτα από τα 2 , καλά να περάσετε" έτσι γύρισα πίσω στα παιδία. Από τότε πρέπει να πέρασαν σχεδόν 3 εβδομάδες χωρίς να μιλήσουμε, μέχρι που πριν 3 μέρες, μου έστειλε καινούργιο μήνυμα...

"Έχω χωρίσει με τον Γιάννη εδώ και 1 εβδομάδα...Ήμουν μαζί του από αρχές Αυγούστου. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν σου τηλεφώνησα στις αρχές του προηγούμενου μήνα όπως είχα υποσχεθεί..θέλω να σε δώ.."

αν και την σκέφτομαι...δεν της έχω απαντήσει ακόμα........................

Παππού και πάλι χρόνια πολλά... Να ξέρεις πως αν δεν με είχες κοροϊδέψει εκείνη την μέρα, θα ήσουν ήδη ενήμερος για την ''κατάσταση''.. Περιμένω συμβουλή σου το γρηγορότερο δυνατό.. Ελπίζω να σου άρεσαν τα δώρα σου..

με αγάπη Αλκίνοος...

17.00 ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ SELFRIDGES ΣΤΗΝ OXFORD STREET ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΟΝ EDUARD

"Ωραία μπλούζα αυτή"

"Ναι μαν καλή σου είναι" μου είπε ο eduard, όση ώρα εμείς ψωνίζαμε, ο αλέξης κοιτούσε κάτι ελβετικούς σουγιάδες σε ένα μαγαζί 100 μακριά"

"γάμησε το δεν θα την πάρω.. δεν δίνω 100 ευρώ για t-shirt"

"θα την κλέψουμε ρε, μην είσαι χαζός.."

"σου έχω πει ότι δεν γουστάρω τέτοια"

"καλά καλά άστο πάνω μου, δες το σαν δώρο μαν.. Ολο το διαγώνισμα χτές από εσένα το αντέγραψα.."

"ξεκόλλα ρε σου λέω"

"καλά αν δεν την θες εσύ, θα την πάρω για πάρτυ μου.." έβγαλε τότε με τρόπο το καρτελάκι, και έχωσε την κοντομάνικι μπλούζα κάτω από το φαρδύ φούτερ του..

"ρε φίλε.. δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου.. μου έστειλε και αυτό το κολομήνυμα, δεν ξέρω τι να κάνω.."

"καλά, πάμε να βρούμε τον άλεξ τώρα και μου τα λες στο δρόμο. Πάω στοίχημα πως θα έχει βουτήξει τουλάχιστον 2 ο αλήτης..."

Η αλήθεια είναι πως ο χαρακτήρας μου, απέχει πολύ από των παιδιών... Αρχικά, δεν το έχουν σε τίποτα να κλέψουν, οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους. Έπειτα, με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται, γουστάρουν να μπλέκουν σε χοντρούς καβγάδες. Και οι 2 είχαν μεγαλώσει στον δρόμο βλέπεις, από πολύ μικροί... Ο eduard στο queenmary, ενώ ο Αλέξης στα Χανιά. Εγώ δεν ήμουν τέτοιος τύπος, και τους το είχα ξεκαθαρίσει από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας.. Από την άλλη βέβαια, τα 2 κοινά σημεία που έχουμε, με έκαναν να αγνοήσω τις κακές τους συνήθειες, και να έρθω πιο κοντά τους.. Πρώτον είμαστε και οι 3 παιδιά διαλυμένων οικογενειών και έτσι μπορώ να τους μιλάω πιο άνετα για την ''οικογένεια" μέσα στην οποία μεγάλωσα. Δεύτερων, είμαστε και οι τρεις εντελώς αυθεντικοί χαρακτήρες. Ειδικά όταν έρχονται στο μυαλό μου, οι παλιοκάλπηδες που γνώριζα κυρίως τις πρώτες μέρες στο πανεπιστήμιο, καθόλου δεν μετανιώνω που κάνω παρέα μαζί τους.. Το μεγαλύτερο τους ελάττωμα βέβαια, είναι πως δεν έχουν στόχους για την ζωή τους. Απλώς επιβιώνουν.. Όπως και να έχει όμως, η μοναξιά της Αγγλίας έκανε την ''φιλία'' μας, απαραίτητη.

Όταν φτάσαμε έξω από το μαγαζί με τους σουγιάδες, βρήκαμε τον Αλεξ να μας περιμένει. Τα μάτια του έλαμπαν.

"αντε ρε μαλάκες . Τι κάνατε τόση ώρα?? λίγο ακόμα να αργούσατε και θα βούταγα και 4ο σουγιά.."

"άραξε ρε.. τσιμπούσαμε ένα πουλόβερ για τον Αλκίνοο" είπε ο Εντουαρτ..

"πως και έτσι?? Ήμουν σίγουρος ότι θα σου έλεγε πάλι τίποτα για την Βάνα.. Πάμε για καμία μπύρα??"

"εγώ βαριέμαι, αν γουστάρετε, πηγαίνετε εσείς και θα σας βρώ το βράδυ.." οι τύποι ήταν τρελοί για τα καλά. Άκου μπύρες μεσημεριάτικα.. και όταν έλεγαν αυτοί μπύρες, εννοούσαν τουλάχιστον 6-7..

"οκ μανακο, τα λέμε αργότερα..."

22.00 ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΣΤΗΝ OXFORD STREΕΤ

Άραζα σπίτι εδώ και ώρα, βλέποντας ταινίες. Δεν με είχαν πάρει και άλλοι ακόμα τηλέφωνο.

"Αποκλείεται να μου τηλεφωνήσουν. Σίγουρα ακόμα χάλια θα είναι, από τις τόσες μπύρες" σκέφτηκα..

ξαφνικά ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό μου.

"Μπα μπα λες να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν και απόψε το βράδυ τα ρεμάλια?? απίστευτο.."

Έκανα τότε να το ανοίξω..

"Κάνει πάρτυ η κολλητή μου σήμερα.. Σε περιμένω σε 2 ώρες, bond street 42.. Το θέμα της βραδιάς είναι ''νύχτες ταγκό..'' ντύσου σχετικά καλά.. Να ξέρεις πως σε θέλω................ σε αυτό το πάρτυ.

ps: αν δεν γουστάρεις να απαντάς στα μηνύματα, μην απαντήσεις ούτε τώρα. Δεν παρεξηγώ εγώ.. Απλώς έλα.... Βάνα!"

Αν μετά το προηγούμενο μήνυμα της δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ, μετά από αυτό, τα είχα εντελώς χαμένα. Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος τρόπος να μου πει ότι γουστάρει.. Στο μυαλό μου όμως, ήταν επίσης ξεκάθαρο ότι η γκόμενα πριν λίγο καιρό, με είχε φτύσει τελείως για αυτόν τον Γιάννη. Ούτε ξέρω κάτω από ποιές συνθήκες χώρισαν....

"Τον γουστάρει ακόμα?? Ήθελε εμένα από την αρχή, αλλά δεν υπήρχε το κατάλληλο timing?? Μήπως είναι ακόμα μαζί του, και θέλει ταυτόχρονα και μένα??" Είχα τόσα πολλά ερωτηματικά..

"Τι κάθεσαι τα σκέφτεσαι όλα αυτά?? Πήγαινε εκεί, πέρνα καλά, και άν κάτι δεν πάει όπως το υπολογίζεις, δεν έγινε και τίποτα έτσι δεν είναι??"

."μην πας, όλα έτσι στην πλάκα ξεκινάνε, όμως εσύ την γουστάρεις στα αλήθεια. Σκέψου να δεθείς μαζί της και μετά να αποδειχθεί η Χριστίνα σε νέα έκδοση.. Δεν έχεις κανένα λόγο να πας εκεί. Μια χαρά θα περάσεις και με τις ταινίες.."

Ειλικρινά δεν είχα ιδέα , με πιο κομμάτι του εαυτού μου ήθελα να συμφωνήσω... Μόνο μια "πρακτική" λύση, μπορούσε να με βγάλει από το αδιέξοδο που βρισκόμουν.. Έτσι βάδισα προς την Κάβα, και άνοιξα ένα γεμάτο κόκκινο μπουκάλι κρασί.................................

Αφού ήπια το 5ο ποτήρι μονορούφι, δεν είχα πια καμία αμφιβολία, για το τι πραγματικά ήθελα.. Έτσι φόρεσα στα γρήγορα ένα καινούργιο λευκό πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια και μια μαύρη ζεστή καμπαρντίνα και άρχισα να βαδίζω προς την εξώπορτα.. Τελευταία στιγμή, πήρα μαζί μου και το μισογεμάτο μπουκάλι με το κρασί για το δρόμο. Η μοναδική σκέψη που απασχολούσε πλέον το μυαλό μου, ήταν να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνετε σε αυτό το πάρτι.....

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ...

ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΑΡΤΥ?? ΑΝ ΝΑΙ.. ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΕΚΕΙ?? ΘΑ ΚΥΛΗΣΟΥΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ Η ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ?? ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕPISODE 2.3 ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ INNOCENT DEVIL , ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ... ΤΟ ΤΕΛΟΣ"......