INNOC. DEVIL: 2.1 Από τη νεύρωση στη ψύχωση

To Innocent Devil είναι η εβδομαδιαία ιστορία του Θεόδωρου Καλαμπόκη,

της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα, είναι κατοχυρωμένα στο όνομα του..

Πατήστε εδώ αν δεν έχετε διαβάσει το υποκεφάλαιο 1.1: Το θέατρο του παραλόγου.
Πατήστε εδώ αν δεν έχετε διαβάσει το υποκεφάλαιο 1.2: Αυθορμητισμός και ένστικτα, ένοχοι για τη δολοφνία της λογικής.
Πατήστε εδώ αν δεν έχετε διαβάσει το υποκεφάλαιο 1.3: Αγάπη & Εφιάλτης...

INNOCENT DEVIL

(η ακόλουθη ιστορία είναι φανταστική. Οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματικές και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα)

TO INNOCENT DEVIL ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ OFF ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ EXTENDED ΕPISODE.......!!

EPISODE 2.1.....από την νεύρωση στη ψύχωση......
''έπαιρνα ανάσα και όμως δεν ένιωθα τον αέρα ,με την ματιά μου παράξενα θολή από τα σύνορα τους, έβλεπα την ύπαρξη μου , ως ένα τίποτα μπροστά στο αέναο σκοτάδι''

Όσο περισσότερο φοβόμουν, τόσο πιο γρήγορα έτρεχα πίσω από τις σκιές.<< Ακούγεται οξύμωρο, και όμως ο φόβος μου όσο περνούν τα δευτερόλεπτα, δίνει στο μυαλό μου, τροφή για τις πιο στενάχωρες και αρρωστημένες σκέψεις. Έτσι στις εικόνες φρίκης που αντίκρισα πριν λίγο, έρχονται να προστεθούν όσα το μυαλό μου προβάλει στο πανί της εσωτερικής μου όρασης. Να είναι οι γονείς μου τα 2 πτώματα στο σαλόνι?? Να έχουν απαγάγει τον παππού μου για λύτρα οι δολοφόνοι??. Τα ζωώδη ένστικτα ,που καθένας μας κρύβει βαθειά μέσα του, σε συνεργασία με το σενάριο που τρέχει το μυαλό μου, έχουν μετατρέψει πλέον τον φόβο μου, σε οργή και θανατηφόρο ΜΙΣΟΣ για τούς αλήτες που κρύβονταν πίσω από τις 2 σκιές.>>

Έτρεχα , έτρεχα όλο και πιο γρήγορα. Ήμουν πλέον γύρω στα 100 μέτρα μακριά τους, τους έβλεπα όμως να ξεφεύγουν, σκαρφαλώνοντας την μάντρα του κήπου για να φύγουν. <<Το πώς θέλω να τους πιάσω στα χέρια μου , να τους χτυπάω αλύπητα, δεν περιγράφεται>>...Έβαλα τότε όση δύναμη μου είχε απομείνει στα πόδια μου και ξαφνικά βρέθηκα ξαπλωμένος μπρούμυτα, με την φάτσα μου χωμένη στη λάσπη του βρεγμένου γκαζόν του κήπου. Αυτό ήταν, η καταιγίδα μου στερούσε και τις τελευταίες ελπίδες να βρεθώ αντιμέτωπος με τους παλιάνθρωπους. Το κεφάλι μου πονούσε φριχτά , από την απότομη και γελοία συνάμα πτώση μου. Το μόνο όμως που με απασχολούσε πλέον, ήταν να βρω την δύναμη να βεβαιωθώ για την ταυτότητα τα πτωμάτων. Συνέχιζα να πονάω ενώ έσταζα ολόκληρος και όμως σηκώθηκα.

Αφού μπήκα στο σαλόνι, στην προσπάθεια μου να σκύψω πάνω από το 2 άψυχα σώματα , άρχισα να τρέμω. Για να αισθανθώ καλύτερα έκλεισα τα μάτια μου. Έπρεπε να καθαρίσω το αίμα από τα πρόσωπα τους. Πιέστηκα αφάνταστα στο τέλος όμως το έκανα.. Έμεινα πραγματικά παγωμένος να παρατηρώ τα ανέκφραστα βλέμματα τους. Έπειτα ένιωσα τον χρόνο να παγώνει για κάμποση ώρα. Ο εσωτερικός μου

κόσμος βρισκόταν ακόμα σε διαφορά φάσης με τον εξωτερικό. Για κακή μου τύχη, το σενάριο μου είχε επαληθευτεί με τον χειρότερο τρόπο, έβλεπα τους 2 γονείς μου νεκρούς. Η εικόνα βέβαια έφτανε στο μυαλό μου, όχι όμως και στην ψυχή μου. Τα εξωτερικά αισθητήρια όργανα τις οράσεως μου, πολιορκούσαν με μανία το κάστρο της, που δεν έλεγε με τίποτα να πέσει....Άξαφνα δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου. Ήταν προφανές πως στο τέλος η εικόνα θα κατάφερνε να δηλητηριάσει και τα συναισθήματα μου. Γέμισα θΛΙΨΗ.

Τότε έπεσα πάνω τους, τους αγκάλιαζα, τους κουνούσα, τους μίλαγα και όμως κανείς δεν αποκρινόταν.

<<Μαμά μίλησε μου, και σου υπόσχομαι να έρθω σε όσες δεξιώσεις και αν διοργανώσεις, μάλιστα θα βοηθήσω και εγώ να μην μου κουραστείς... Μπαμπά, όσο άσχημες και να ήταν οι σχέσεις μας σε αγαπώ, ακούς?? σε αγαπώ πολύ. ακούς??>>.........

<< σας αγαπώ και ας μην το έδειχνα, δεν μου είχατε φερθεί βέβαια και εσείς με τον καλύτερο τρόπο, όμως το έχω ήδη ξεχάσει, στα αλήθεια το έχω ξεχάσει, πες έστω μια λέξη ρε μπαμπά..., ρε μαμά, μιλήστε μου ρε γαμώτο , μιλήστε μου..>>

Τι και αν κανείς τους δεν απάντησε. Συνέχισα να τους μιλάω κλαίγοντας για πολύ ώρα ακόμα, μέχρι που η θλίψη μου μεταμορφώθηκε σε ΤΥΨΕΙΣ. Τότε έτρεξα ενστικτωδώς όσο πιο γρήγορα μπορούσα πίσω στον κήπο. Η βροχή όλο και δυνάμωνε, με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό που οι ερινύες στοίχειωναν το μυαλό μου. Με εμφανώς αυτοκαταστροφικές τάσεις, άρχισα να χτυπάω με δύναμη το κεφάλι μου στα πλακάκια της μεγάλης μας πισίνας. Τότε ήταν πού άρχισα να συνομιλώ με τον εαυτό μου.

<< Ανίκανε, ενώ εσύ κοιμόσουν, οι γονείς σου χάθηκαν για πάντα.>>

<< δεν νομίζω να μπορούσα να αλλάξω κάτι εγώ>>

<<θα μπορούσες τουλάχιστον να προσπαθήσεις>>

<< παράταμε>>

<< το μόνο που σου μένει, είναι να τελειώνεις μια και καλή , γιατί δεν αυτοκτονείς??>>

<< αυτό θα κάνω, έχει περάσει εδώ και ώρα από το μυαλό μου>>

ηλίθιε , σου δίνω την εύκολη λύση, και εσύ αμέσως να την δεχτείς>>

<< Πονάω πάρα πολύ , δεν το αντέχω όλο αυτό, ούτε εσένα σε αντέχω,.. είσαι φτιαγμένος να με γεμίζεις με ενοχές σε δύσκολες, πόσο μάλλον ακραίες καταστάσεις>>

<<τότε ζήσε στην πλάνη ,προσπαθώντας να με αγνοήσεις >>

<< δεν ξέρω αν μπορώ, θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι, να αισθάνομαι, να θυμάμαι, μόνο αν φύγω και εγώ μαζί τους θα λυτρωθώ>>

<< δεν θέλεις, απλώς αυτό αντέχεις..>>

<< Παράταμεεεεεεεεε>> κραύγασα με όλη μου την δύναμη, δίνοντας απότομο τέλος στην συζήτηση μου με τον εαυτό μου.

Συνέχιζα να χτυπάω το κεφάλι μου στα πλακάκια, είχα ζαλιστεί και άρχισα να ματώνω..Δεν με ένοιαζε , είχα ανάγκη από κάθαρση..Κοίταξα τότε προς την πισίνα, Ασυναίσθητα σκέφτηκα τότε να βουτήξω μέσα..

Στην κατάσταση που ήμουν και με το κρύο που έκανε, λίγη ώρα μέσα στο νερό, θα με έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου και να πνιγώ.. Βούτηξα με σκοπό να μην βγω ποτέ από τα νερά της. Δεν πέρασαν 2', και στο μυαλό μου ήρθε ο παππούς μου, στιγμιαία τον φαντάστηκα σαν τον φύλακα άγγελο μου. Τον έβλεπα μπροστά μου, με δύο μεγάλα φτερά στην πλάτη. << Μην τα παρατάς , μην τα παρατάς>> μου φώναζε..Ευτυχώς το άρρωστο μυαλό μου ήρθε την τελευταία στιγμή στην θέση του. <<Είναι ξεκάθαρο πλέον, πως η δική μου Νέμεσι υπαγορεύει να μείνω στην ζωή, ώστε να παλέψω και να εκδικηθώ για την μνήμη όσων αγαπώ>>

.Έτσι κατάφερα και με την βοήθεια και του κυρ Σωκράτη, να μην οδηγηθώ στην μεγαλύτερη μαλακία που μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος στην ζωή του.

<<Τον σκέφτομαι, από την ώρα που ξύπνησα από τον εκκωφαντικό θόρυβο, δεν τολμώ όμως να τού τηλεφωνήσω, φοβάμαι πάρα πολύ. Δεν θα μπορέσω να αντέξω τίποτα περισσότερο από όσα ζω>>

Δεν γαμιέται είπα μέσα μου και πήγα να βγάλω το κινητό μου για να του τηλεφωνήσω, δεν υπολόγισα όμως πως είχε χαλάσει κατά την διάρκεια της παλαβής βουτιάς μου. Τρέμοντας μπήκα στάζοντας στο σπίτι. Την ώρα εκείνη, χτύπησε το σταθερό. Αμέσως το άρπαξα και απάντησα

<<Παππού παππού εσύ??>>

<< ο Αλκίνοος Αναγνώστου??>>

<<ο ίδιος, αν γίνεται πείτε μου γρήγορα, γιατί περιμένω επείγον τηλεφώνημα από τον παππού μου.>>

<<...................................................... λυπάμαι.>>

Άρχισα να ζαλίζομαι απότομα. Όλα σκοτείνιασαν γύρω μου....Πρέπει να λιποθύμησα...

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 1ος ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ......

Ο κ. Σωκράτης, έχει βγει εδώ και 1 εβδομάδα από το νοσοκομείο. Νοσηλευόταν εκεί για σχεδόν 3 ολόκληρες εβδομάδες μετά το ατύχημα με διάσειση ,χτυπήματα στο κεφάλι και σπασμένο χέρι. Μέσα στην ατυχία του, πραγματικά είχε σταθεί τυχερός. Όλες εκείνες τις μέρες , ο Αλκίνοος σε κατάσταση σοκ, προσπαθούσε τόσο να συμπαρασταθεί και να είναι δίπλα στον παππού του, όσο και να ξεπεράσει ο ίδιος την απώλεια των γονιών του. Την υπόθεση της δολοφονίας, ανέλαβε κιόλας από την επομένη του φόνου η αστυνομία. Βέβαια είχε περάσει πλέον 1ας ολόκληρος μήνας, και παρά τις συνεχής έρευνες, όλα έδειχναν, πως η υπόθεση θα κλείσει χωρίς να διαλευκανθεί. Ο Αλκίνοος βέβαια και ο Κύριος Σωκράτης, γνώριζαν πως ο Σπύρος και η Θάλεια Οικονόμου δεν είχαν και τις καλύτερες παρέες.Συγκεκριμένα για τους φίλους της μητέρας του δεν είχαν επαρκή στοιχεία, ενώ δεν γνώριζαν κανένα φίλο του πατέρα του. Ο Σταύρος, μοναδικός και καλύτερος φίλος του Αλκίνοου είχε εξαφανιστεί... Μόνο για συλλυπητήρια πήρε, κατά τα άλλα, τον απέφευγε, δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα του, και δεν τον συνάντησε ούτε 1 φορά μέσα στον μήνα. Με μόνο δικό του άνθρωπο τον παππού του, θα έλεγες πως την τελευταία εβδομάδα, είχε μετατραπεί σε αγρίμι. Αν τύχαινε και τον γνώριζες αυτές τις μέρες, αποκλείεται να καταλάβαινες τι του είχε συμβεί. Είχε καταφέρει να θάψει βαθιά μέσα του όσα τον πονούσαν, και επιφανειακά έδειχνε παντελώς αδιάφορος. Ο κ. Σωκράτης βέβαια, είχε καταλάβει αμέσως την απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του μικρού. Από την μια του άρεσε να μην τον βλέπει να πονάει -έστω και αν όπως όλα έδειχναν υποκρινόταν-από την άλλη όμως γνώριζε, πως ο μικρός δεν είχε δώσει την ευκαιρία στον εαυτό του να πενθήσει. Ειδικότερα, δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει όλα τα παραπάνω συναισθήματα, χωρίς να τα φοβηθεί. Κάτι τέτοιο, θα είχε σίγουρα ως αποτέλεσμα, κάποια ψυχολογική διαταραχή στο μέλλον, καθώς αυτά τα συναισθήματα θα ακολουθούν τον Αλκίνοο, και θα λειτουργούν καταπιεσμένα σε ένα επίπεδο που δεν συνειδητοποιείτε πάντα.

Έτσι προσπαθούσε μάταια να του μιλήσει, να του δώσει την ευκαιρία να ξεσπάσει, μάταια όμως.

22/3 ΑΚΡΙΒΩΣ 1 ΜΗΝΑ ΜΕΤΑΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ

<< Χαίρεται θα ήθελα 1 εισιτήριο για Αγγλία στις 27/3>>

<<Βεβαίως κύριε υπάρχουν πτήσεις στις 07.00 και στις 15.00 για Heathrow και στις 19.00 για Gatwick.>>

<< θα προτιμούσα στον 07.00 στα πόσα ευρώ είναι το εισιτήριο??>>

<<170>>

<< Εκδώστε το παρακαλώ στο όνομα Αλκίνοος Οικονόμου>>

<< Όλα εντάξει! Γύρω στις 05.30 είναι καλό να είστε στο αεροδρόμιο για το check in ..μην ξεχάσετε να έχετε μαζί σας και την αστυνομική σας ταυτότητα>>

<<Eυχαριστώ πολύ , καλημέρα σας>>

<<ευχαριστούμε που επιλέξατε την εταιρεία μας καλή σας ημέρα....>>

26/3 19.30 ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ Κ. ΣΩΚΡΑΤΗ ΣΤΟ ΚΑΒΟΥΡΙ

<<Το έχεις πάρει απόφαση γιέ μου, φεύγεις λοιπόν τα ξημερώματα για Αγγλία???>>

<< Ναι ρε Παππού μην τα ξαναλέμε να χαρείς...>>

<<καλά καλά μην αρπάζεσαι, έλεγα μήπως άλλαζες γνώμη τελευταία στιγμή>>

<<ξέρεις ρε παππού, ότι δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλάω για αυτό , τι το σκαλίζεις??>>

<<εμένα πάντα μου τα έλεγες όλα, τι σε εμποδίζει τώρα???>>

<< Άφησε με, δεν βλέπεις πως παρατηρώ τον ήλιο που δύει μέσα στην Θάλασσα, μην με αποσπάς σε παρακαλώ>>

<<Αλκίνοε ως εδώ. Πρώτα παρατάς το όνειρο σου για το ΜΙΤ, έπειτα μου ανακοινώνεις σαν να μην τρέχει τίποτα , ότι έκανες αίτηση στο ucl του Λονδίνου για εγκληματολογία , και σε δέχτηκαν από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά , και τέλος φεύγεις αύριο για Αγγλία, ενώ μπορείς να μείνεις εδώ μέχρι το Σεπτέμβριο...Ειλικρινά αγόρι μου, να κάνεις ότι θέλεις, μίλησε μου πρώτα όμως για το πώς αισθάνεσαι, τι σκέφτεσαι για όλα αυτά??>>

<< Πάψε ρε Παππού, θα χάσω την δύση σου λέω...>>

<< κλείνεσαι στον εαυτό σου ωραία...και τι καταλαβαίνεις??, τόσο καιρό δεν σου μιλάω, όμως δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις έτσι.. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει απόλυτα την μοίρα του φίλε μου...>>

<< παππού κόφτο σε παρακαλώ..>>δάκρυα κύλησαν από τα μάτια Αλκίνοου

<< δεν τους είχα ανάγκη, με περιφρονούσαν, ίσως και να μην με αγαπούσαν, όμως μου λείπουν πολύ ρε παππού>>

<<όποιοι και να ήταν, δεν παύει να ήταν γονείς σου...>>

<< Όλα αλλάζουν, χωρίς να μπορώ να κάνω το παραμικρό. Ότι νιώθω, σκότωσε τα όνειρα μου παππού .Κατάλαβε το είμαι άλλος άνθρωπος πια. Το μόνο που θέλω είναι να φύγω μακριά , να προσπαθήσω να ξεχάσω. Όσο για την μηχανολογία, δεν μου λέει τίποτα πια. Αισθάνομαι σαν και αυτούς τους καλλιτέχνες, ζωγράφους και φωτογράφους για παράδειγμα, που δημιουργούσαν πριν από τους παγκόσμιους πόλεμους απλώς και μόνο για την χαρά και την ολοκλήρωση που τους προσέφερε η δημιουργία. Όταν λοιπόν αυτοί παππού πήγαν στον πόλεμο, είτε ως στρατιώτες, είτε ως πιλότοι, είτε είτε.... γύρισαν πίσω και κατέστρεψαν όλα τους τα προπολεμικά έργα. Η φρίκη που αντίκρισαν στον πόλεμο τους είχε αλλάξει τόσο, που έβρισκαν κάθε προπολεμική δημιουργία τους μάταια, την χαρακτήρισαν ως τέχνη για την τέχνη, και έτσι βάλθηκαν πλέον να δημιουργούν , με σκοπό να πουν κάτι συγκεκριμένο για την κοινωνία, για τους συνανθρώπους τους, για τον πόλεμο ,για... ,για...., κάθε δημιουργία είχε και το θέμα της. Έτσι και εγώ, θέλω να σπουδάσω εγκληματολογία, γιατί ο κόσμος είναι άδικος παππού. Υπάρχουν εκεί έξω τόσα καθάρματα σαν και αυτά που σκότωσαν τους γονείς μου, και βλέπεις???....ενδέχεται να μείνουν ατιμώρητα.. Αν αυτό δεν είναι ύβρις τότε τι??? Έχω ανάγκη να αφιερωθώ σε αυτό... είναι τόσο δυσδιάκριτο τι είναι δίκαιο και τι άδικο στις μέρες μας. Ακόμα και ο ίδιος ο νόμος δεν μπορεί να το ορίσει..Σκέψου να τους έβρισκα αυτούς τους αλήτες και να τους σκότωνα.... Σύμφωνα με τον ισχύον νόμο θα ήμουν ένοχος για φόνο...Αηδίες Παππού Αηδίες.....>>

Ο κύριος Σωκράτης δεν μιλούσε, τον άκουγε όλη αυτή την ώρα με προσοχή...όμως όσα είχε ακούσει τον είχαν τρομοκρατήσει..Οι σκέψεις του Αλκίνοου ισορροπούσαν μεταξύ λογικού και παράλογου, όμως ήταν ξεκάθαρο προς τα που έγερναν. Έμεινε να τον κοιτάζει στα μάτια, και το μόνο που μπόρεσε να πεί ήταν -έπρεπε να μιλήσει πολύ προσεχτικά-

<< Σε καταλαβαίνω αγόρι μου, μην κρατάς όμως μέσα σου τόση θλίψη, γιατί η οργή και η δίψα σου για εκδίκηση, θα σε οδηγήσουν αργά η γρήγορα σε σκοτεινά μονοπάτια, με τελικό προορισμό την παραφροσύνη. Πρόσεχε πρόσεχε πρόσεχε.... Ότι και αν θελήσεις να ξέρεις, εγώ είμαι εδώ για σένα..>>

Ο Αλκίνοος τον πήρε τότε μια μεγάλη αγκαλιά.. ήλιος είχε πλέον δύσει...έμειναν έτσι για λίγο μέχρι που ακούστηκε το κουδούνι..Ο Παππούς σηκώθηκε να ανοίξει , ενώ ο μικρός έμεινε στην θέση του, να αγναντεύει την θάλασσα.

<< Αστυνόμε Βρυώνη πως και από το σπίτι μου?? Συνέβη κάτι ανατρεπτικό σχετικά με την υπόθεση??>>

<< μπορώ να περάσω κύριε Οικονόμου??? Δεν θα σας απασχολήσω για πολύ..>>

<< μάλιστα περάστε...>>

Ο κύριος Σωκράτης τότε, συνόδεψε τον Βρυώνη μέχρι το σαλόνι. Ο Αλκίνοος μόλις αντιλήφθηκε την ταυτότητα του καλεσμένου, πετάχτηκε από το μπαλκόνι , και σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε στο καθιστικό.

<< τι έγινε και εσύ από εδώ?? μην μου πεις ότι έγινε κανένα θαύμα και βγάλατε άκρη με την υπόθεση των γονιών μου??>>

<< Αλκίνοε σε παρακαλώ, άφησε τον άνθρωπο να μας πεί τον λόγο της επίσκεψης του>> πετάχτηκε ο παππούς για να ηρεμήσει το κλίμα..

<<κοιτάξτε κύριε Σωκράτη, όπως γνωρίζετε ήδη, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση η δολοφονία του γιού σας και της συζύγου του,>> είπε ο Βρυώνης, αγνοώντας επιδεικτικά τον Αλκίνοο

<< πες μας επιτέλους τι θέλεις χωρίς εισαγωγές..>> ο Αλκίνοος γέμιζε με χολή κάθε φορά που τον έβλεπε μπροστά του.

<< κύριε Σωκράτη , οι άνθρωποι μου και εγώ, κάναμε ότι περνούσε από το χέρι μας για να διαλευκανθεί η υπόθεση, όμως οι έρευνες όπως γνωρίζετε δεν είναι σε πολύ καλό σημείο>>

<< Βάλτε και άλλους τότε, και εσύ είσαι εδώ τώρα, ενώ θα έπρεπε να ψάχνεις για τους δολοφόνους..Ανίκανοι είστε είναι ολοφάνερο..>> ο Αλκίνοος ήταν έξω φρενών..

<< Κοίταξε να δεις μικρέ Οικονόμου, σε αγνοούσα τόση ώρα, όμως η ασέβεια σου δεν έχει όρια. Η ελληνική αστυνομία κάνει τα αδύνατα δυνατά για να απονείμει δικαιοσύνη. Σε παρακαλώ να πάψεις και να μην ξαναμιλήσεις μέχρι να φύγω>>

<< Μαλα..>> ο παππούς έκλεισε το στόμα του Αλκίνοου , πριν προλάβει να βρίσει τον αστυνόμο

<< μα πείτε μας επιτέλους κ. Βρυώνη γιατί είστε τώρα εδώ??>>

<< Με μεγάλη μου λύπη, πρέπει να σας ανακοινώσω, πως η υπόθεση της δολοφονίας έκλεισε πριν από 2ώρες οριστικά, χωρίς να έχουν βρεθεί οι ένοχοι.. Πραγματικά λυπάμαι..>>

-----ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, O Κ. ΚΩΣΤΗΣ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ.

<< ΑΧ ΚΩΣΤΗ ΕΙΣΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ...>>

<< ΛΕΓΕ ΜΟΥ ΤΕΤΟΙΑ ....ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΚΟΜΕΝΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΑΛΚΙΝΟΟ??>>

<<ΧΑΧΑΧΑ ,ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΠΑΙΣΙΟΣ ,ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΛΥΠΑΜΑΙ , ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΤΙ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ?? ΟΜΩΣ ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΑΛΛΟ ...ΠΗΔΑ ΜΕ..ΠΗΔΑ ΜΕ...ΝΑΙ ΕΤΣΙ,...,ΝΑΙ......>>

..ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΜΗΝΑ...ΤΟ ΠΟΥΤΑΝΑΚΙ ΣΤΟΧΕΥΕ ΣΤΑ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΣΤΑ ΦΡΑΓΚΑ ΤΟΥ - ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ 50 ΑΡΗ?? -ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ..............................

ΓΝΩΡΙΖΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ , ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΧΕ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΤΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ..Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΙΔΕΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΩΣ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΤΗΣ ,ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ , ΠΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΧΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΣΟ ΖΟΥΣΕ...ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΚΙΝΟΟ, Ο ΚΩΣΤΗΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ--------

<<ευχαριστώ για την ενημέρωση και τώρα θα σας παρακαλούσα να φύγετε, θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας>> είπε ο Κ. Σωκράτης

Ο αστύνομος, άρχισε να βηματίζει πρός την εξώπορτα, όμως ο Αλκίνοος, όσο τον έβλεπε έτσι άνετο να βηματίζει ανακουφισμένος, έχοντας δώσει πρώτα με επιτυχία την παράσταση του, σχετικά με την θλίψη και τα λοιπά, ένιωθε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι.

<<Πού πας ρε αλήτη?? δεν θα γλιτώσεις έτσι εύκολα..Ξέρεις τι σημασία έχει για μένα, αυτό που μόλις είπες? Ανικανότητα και κατάχρηση εξουσίας ,μόνο αυτά σας χαρακτηρίζουν ..καλά τα λέει ο λαός...>>

Ο αστυνόμος γύρισε τότε, με το ένα χέρι τον έπιασε από τον λαιμό και με το άλλο έβγαλε το όπλο του..

<<άκου εδώ κακομαθημένο κωλόπαιδο , καταλαβαίνω την θλίψη σου και τα λοιπά, αν όμως ξαναμιλήσεις έτσι για την αστυνομία, μα την παναγία θα σε σκοτώσω...>>

<< άφησε τον τρελάθηκες??? είναι παιδί δεν το βλέπεις??>> ωρυόταν ο παππούς στην προσπάθεια του απομακρύνει τον Βρυώνη από τον μικρό.

<< άκου εδώ γέρο, τον άφησα το μικρό, δεν είδες τίποτα, δεν άκουσες τίποτα και εσύ το ίδιο νιάνιαρο , και εγώ δεν θα αναφέρω ότι με εξύβρισες... φεύγω τώρα, καλή σας τύχη...>>, είπε και εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα ο Βρυώνης... Η ώρα είχε πάει αισίως 22.00 . Ο παππούς παρόλη την την οργή και την πικρία που είχε σχηματιστεί στο προσωπό του, άρχισε να μου λέει ότι δεν είναι όλοι οι αστυνόμικοι ίδιοι.. , αλλά τον σταμάτησα απότομα.Εξάλλος έτρεξα τότε προς το δωμάτιο μου

26/3 23.30 .

.Με την βαλίτσα μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι, στεκόμουν μπροστά από την εξώπορτα. Είχα αποφασίσει να γίνω χάλια το τελευταίο μου βράδυ στην Αθήνα. Θα έπαιρνα το αμάξι και θα πήγαινα μόνος μου προς το Γκάζι. Εκεί θα έμπαινα σε κάποιο μπαράκι, θα έπινα μέχρι να γίνω κομμάτια, και τέλος θα χωνόμουν σε όποια έβρισκα μπροστά μου. Κατά τις 04.30 , θα πλήρωνα , και θα ξεκίναγα για το αεροδρόμιο. Αυτό ήταν το πλάνο μου για την αποψινή τελευταία μου νύχτα, και έτσι ακριβώς θα το ανακοίνωνα και στον παππού μου πριν φύγω......................................................

......................................................<< συγχώρεσε με που δεν περνάω μαζί σου το βράδυ, αλλά δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς. Σου υπόσχομαι , να μιλάμε καθημερινά. Θα έρχομαι να σε βλέπω, το ίδιο να κάνεις και εσύ. Άλλωστε σιγά , Αθήνα- Λονδίνο σχεδόν 3 ώρες απόσταση. Μου είπαν πως και το ucl δεν είναι και το πιό δύσκολο πανεπιστήμιο...Δεν μου στενοχωριέσαι έτσι???>>

<< Αλκίνοε μου, θέλω να στο πω εδω και μέρες, με όσα σκέφτεσαι όμως παιδί μου, καθόλου δεν συμφωνώ..Παίρνεις αποφάσεις σε στιγμές έντασης και αδυναμίας..θέλεις να στηρίξεις τις σπουδές σου σε μια τρελή σκέψη, όσο θα είσαι μακριά, θα νομίζεις οτι ξεπερνάς τον πόνο σου, αν όμως δεν τον αντιμετωπίσεις κατάματα, ποτέ σου δεν θα τον νικήσεις...>>

ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πω στο παιδί όλα αυτά ,όμως ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ...Τον έβλεπα να παίρνει την ζωή στα χέρια του, ένα πληγωμένο αγρίμι καλύτερο είναι να το αφήνεις ελεύθερο. Και να προσπαθήσεις να το εξημερώσεις , μάταιο θα ναι.. Του είχα εμπιστοσύνη, θα τον άφηνα να κάνει πράξη όσα σκεφτόταν, άλλωστε θα προσπαθούσα να είμαι όσο πιο κοντά του γίνετε....

<<Ποτέ σου να μην ξεχάσεις τον Παππού σου.. Όλη η ζωή είναι μπροστά σου..Να προσέχεις αγοράκο μου. καλό ταξίδι να έχεις, και τώρα εξαφανίσου, μην ξεχάσεις να πιείς και ένα ποτό στην υγεία μου..>>

<<Ότι είμαι , σε σένα το χρωστάω..σε αγαπώ πολύ παππού...θα σου τηλεφωνήσω μόλις φτάσω...>>

Έτσι, ο μικρός , έκλεισε την πόρτα πίσω του....

27/3/2010 00.30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ

Ήμουν ήδη στην πλατεία, έξω από την στάση του μετρό και παρατηρούσα τον κόσμο. Καθόλου δεν με νοιάζει σε πιο μαγαζί θα καταλήξω. Το μόνο πού με ενδιαφέρει, είναι να πιώ, τόσο ώστε να ξεχάσω έστω και για λίγο, όσα κουβαλάω μέσα μου. Και σήμερα κατά περίεργο τρόπο, όλα γυρίζουν σαν τρελά από το πρωί στο μυαλό μου. Δεν είναι μόνο ο τελευταίος μήνας, σαν να περνάει ολόκληρη η κολοζωή μπροστά μου, μοναχά σε 1 μέρα. Κάθε ανάμνηση, φτιαγμένη από τις στάχτες τις ύπαρξης μου, και από απέραντο κενό...Πόσο θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να τα διαγράψω όλα..Eternal sunshine of a spotless mind με τον Τζίμ Κάρευ... Αυτός θέλει αρχικά να ξεριζώσει σε ένα φουτουριστικό ιατρείο, κάθε ανάμνηση του, από μια σχέση που μόλις έχει βγει. Και όμως όλη ι ταινία εστιάζει στο πως ο εσωτερικός του εαυτός, μετανιωμένος μάχεται αδιάκοπα με το μηχάνημα, ώστε να μην χαθεί καμία στιγμή της σχέσης. Ίσως και εγώ υποσυνείδητα, να μην θέλω να διαγράψω καμία θύμηση. Κάθε στιγμή έπαιξε κάποιο ρόλο, για να γίνω αυτός που είμαι σήμερα..Μαλακίες σίγουρα θέλω..θέλω να χάσω και το τελευταίο γαμημένο ίχνος της συνείδησης μου. Καθόλου δεν με νοιάζει στο τέλος να σέρνομαι ξερνώντας στα πεζοδρόμια, να έχω τρομερό πονοκέφαλο-πάντα με πιάνει όταν μεθάω- ακόμα και να γίνω περίγελος στα μάτια και του τελευταίου μαλάκα περαστικού. Αρκεί να βρεθώ για λίγο, κάπου όπου η ψυχή μου δεν θα είναι πια τραυματισμένη.. Όλα θα μυρίζουν καλοκαίρι , και εγώ ξέγνοιαστος, γαλήνιος και χαρούμενος όσο ποτέ , θα κάνω του κεφαλιού μου χωρίς κανένα αντίκτυπο. Ναι διάολε, αυτό και μόνο έχω ανάγκη.!

Μόλις πέρασε δίπλα μου ένα ''ζευγαράκι''. Η κοπέλα, γύρω στα 90 κιλά εύσωμη και ψηλή, είχε κολλήσει πάνω στον τύπο. Πότε τον αγκάλιαζε και πότε του χούφτωνε τον κώλο η ξεδιάντροπη.! Εκείνος ήταν μικροκαμωμένος, γύρω το .160 ύψος, φαινόταν πραγματικά να υποφέρει...Λίγο ακόμα και θα τον ευνούχιζε..Δεν κρατήθηκα, άρχισα να γελάω δυνατά. Η τύπισσα τότε με κοίταξε και ψιθύρισε κάτι θυμωμένη, αλλά καθόλου δεν με ένοιαξε. Πραγματικά η εικόνα αυτών των 2 μαζί , μου είχε φτιάξει την διάθεση. Σκέφτηκα τότε, πως ανεξαρτήτως το πώς θα κυλούσε η νύχτα μου, σίγουρα θα γούσταρα να τους παρατηρώ από μακριά και να γελάω, όποτε με έπιαναν οι μαύρες μου. Έτσι διακριτικά τους ακολούθησα, για να μπω στο ίδιο μπαράκι που θα έμπαιναν και αυτοί..!!

02.30 ΣΤΟ HOXSTON (ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ)

<< Τιτάνα, πιάσε μου άλλη μια βότκα>>

<< τι τιτάνα και ιστορίες μου λες ρε φίλε, είναι η 8η που πίνεις το τελευταίο μιαμισάωρο, μήπως να κούλαρες λίγο??>>

<<χαχαχ με τέτοιες συμβουλές , θες να λέγεσαι και barmeeeeen.!>>

<<καταρχάς οχι Barmeeeeeen barman , και ακόμα , εγώ φταίω που σκέφτομαι την πάρτη σου παλιοαλκοόλα>>

<<χαχα ναι αλκοόλα καλά τα λές, αλλά λίγη κουβεντούλα ακόμα, και σε βλέπω να μου βγάζεις και γαλατάκι...να πούμε είμαι συμπαθητικός αλήτης, και ο κόσμος νοιάζεται για την πάρτη μου, μόνο μην μου την καθυστερείς την βότκα μου που να πάρει....>>

<<είχα ξεφύγει, αλλά άλλωστε αύτο δεν ήθελα εξαρχής?? Τελικά μου την έβαλε την βόκτα και πιο μετά μου έβαλε και άλλη..αν και ήταν ο μόνος με τον οποίο μπορούσα να μιλήσω, δεν είχα καμιά όρεξη για πολλές κουβέντες..μόνο κάλπηδες του χείριστου είδους θα έπιαναν φιλαριλίκια με ένα τόσο άκυρο τύπο.

να κάτι τύποι που μόλις σε δουν, τι και αν έχουν να σου μιλήσουν κανα χρόνο η πρώτη τους κουβέντα είναι << εγώ πάντα σε έχω στην καρδιά μου...>> τι τους θυμήθηκα τώρα ..το πόσο τους σιχαίνομαι δεν φαντάζεσαι.. Κοίταξα το ρολόι μου..Είχε πάει 2.50. Στις 4.30 περίπου έπρεπε να φύγω, και το μόνο που είχα καταφέρει μέχρι στιγμής, είναι πως έχω αρχίσει να ψιλοζαλίζομαι

<<έχεις φωτιά??>>

<<ναι ορίστε>> ,έβγαλα τον αναπτήρα μου, και άναψα το τσιγάρο της διπλανής μου..

μέσα από τον καπνό που έβγαλε από το στόμα της, πρόλαβα να διακρίνω το καθηλωτικό της βλέμμα.

<<πως και δεν την έχω δει τόση ώρα, μάλλον θα ήρθε πριν λίγο. Τι καλή φάση, αμέσως συστήθηκα..

<<Αλκίνοος..>>

<< οκ.. ευχαριστώ για την φωτιά>>

γιατί να μην μου πει το όνομα της??, όσο και να μην γούσταρε την φάτσα μου, σιγά το θάρρος που θα μου έδινε, αν μου έλεγε ένα Βίκυ, ένα Στέλλα Μαρία, το οποίο βέβαια πιθανόν να ξέχναγα το επόμενο πρωί. Πόσο ειρωνικό ακούγεται..Το νιώθω, είμαι έτοιμος να πω μαλακία, αλλά δεν βαριέσαι..

<< Άκου εδώ, έχουμε ένα τραπέζι και αρκετές μικρές γυάλινες μπάλες, ώστε αν τις τοποθετήσουμε να μπορούμε να γεμίσουμε πάνω του, να μπορούμε να γεμίσουμε όλη του την επιφάνεια. Βάζω ένα κομμάτι εγώ και ένα εσύ, μέχρι να γεμίσει το τραπέζι. Αυτός που θα βάλει το τελευταίο κομμάτι νικάει. Στην αρχή διαλέγεις εσύ αν θα παίξεις 1η η 2η. Υπάρχει ένας τρόπος να παίξεις, για να κερδίσεις σίγουρα στο τέλος..Μπορείς να φανταστείς πιο είναι???>>

<<με τόσο αλκοόλ που βρομάς, απορώ πως κατάφερες να πεις όλη αυτή την εκφώνηση...Βάνα>>

Το μόνο σίγουρο είναι, πως η θα φάω τρελό δούλεμα από την γκόμενα, η αυτό που πέταξα θα της άρεσε, δεν βλέπω ενδιάμεση λύση. Άνετος και αλαζόνας λοιπόν, και ότι γίνει σκέφτηκα...

<< χα. τώρα που χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου για κάτι, μου λες το όνομα σου για να με παραπλανήσεις, και να αρκεστώ με αυτό..Πάω στοίχημα πως ούτε καν την εκφώνηση δεν κατάλαβες..>>

<<διαλέγω να παίξω 1η και βάζω την πρώτη γυάλινη μπαλίτσα στο κέντρο. Μετά πάντα βάζω την μπαλίτσα, στο συμμετρικό σημείο, από όπου θα την βάζεις εσύ -ως προς την κεντρική μπαλιτσα, και έτσι πάντα θα έχω χώρο μέχρι το τέλος ώστε να παίξω τελευταία....Υστερόγραφο¨, είσαι μεγάλος μαλάκας Αλκίνοε.>>

<< πάω στοίχημα ότι θέλεις, πως στατιστικά είσαι η μόνη γυναίκα εδω μέσα που θα ήξερε να μου απαντήσει. Οπως και να έχει όμως , παίρνεις points>>.

<<Μαλιστααα, και μαλάκας, και μισογύνης Αλκινοάκο. Στατιστικά πάντα, παίζει να είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας που θα μπορούσα να ζητήσω φωτιά εδω μέσα..>>

<< χαχα...άκου μισογύνης?? δεν περίμενα να χρησιμοποιείς ακόμα και εσύ τέτοιες εκφράσεις. Μόνο κάτι υποκριτικά πουτανάκια τις χρησιμοποιούν, για να καλύψουν τις βρωμιές τους. Για αυτές Μισογύνης= αυτός που λέει τις πουτάνες, πουτάνες...>>

<<Τελικά δεν είσαι μόνος μαλάκας και αστείος, αλλά και κερατάς από ότι φαίνεται..>>

<< Μπάρμαν βάλε άλλη μια διπλή βότκα για μένα , και ένα...??>>

<>

<<.....johnie cola για την Βάνα>>

03.45

Χορεύαμε και φασονώμασταν ταυτόχρονα με την Βάνα, το τελευταίο 15'. Πότε κόλλαγε τον κώλο της πάνω μου και τριβόταν, και με δάγκωνε όση ώρα με φιλούσε. Είχαμε κάνει και οι 2 τρελό κεφάλι, και κάναμε σαν μαλάκες..

<< Τι μαλακία που πρέπει να φύγω σε 45', αν δεν έπρεπε να είμαι στις στις 05.15 στο αεροδρόμιο, θα άραζα μαζί της μέχρι αργά και θα της πρότεινα να πάμε για πρωινό σπίτι μου. Έτσι όπως είναι , θα δεχόταν εύκολα που να πάρει ο διάολος.>>

Την φιλούσα και ταυτόχρονα σκεφτόμουν, πόσο άτυχος παίζει να είμαι ..Ξαφνικά είδα κάτι που μου την έδωσε άγρια..Πραγματικά ούτε σε σίριαλ δεν γίνονται τέτοιες μαλακιές..Η Χριστίνα φασωνόταν με ένα πουρό 5 μέτρα μακριά μου. Με τόσο άσπρο μαλλί , εύκολα θα ήταν γύρω στα 50 ο τύπος..έμοιαζαν γαμώτο να είναι ζευγάρι..Ξαφνικά τραβήχτηκα προς στιγμήν από την Βανά..

<< τι έπαθες??>>

<<τίποτα ρε σύ , είδα κάτι και σκάλωσα...>>

<<έλα ρε τι?? πεεεεςς μουυυυ>>

<< Είναι η πρώην μου εδώ παραδίπλα με ένα τύπο, μάλλον γκομένος της..>>

<<πωω , πλάκα κάνεις?? πρόσφατα χωρισμένος??>>

<< μπά.. αλλά μου είχε κοστίσει....γάμα το>> είπα και την ξαναφίλησα. Βέβαια δεν πήρα στιγμή τα μάτια μου από την Χριστίνα και αυτόν τον αλήτη..

Νιώθω να χάνω τον έλεγχο, τον βλέπω να την αγγίζει , να την φιλάει, να την χαϊδεύει , δεν έχω και πολλές ακόμα αντιστάσεις για να τους πλησιάσω και να τον τραμπουκίσω, Πόσο μαλάκας και γελοίος παίζει να γινόμουν αν το έκανα..Ούτε που τον ξέρω τον παλιόγερο, με την Χριστίνα δεν είμαι , τι μου φταίει ούτε που ξέρω, το μόνο πού ξέρω είναι πως θα ευχαριστηθώ πάρα πολύ έτσι που την χαϊδεύει, να πάω και να του σκάσω ένα μπουκέτο στη μάπα.. Η Χριστίνα ηταν πλάτη σε μένα..Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ο τύπος με κόζαρε περίεργα,. Σαν να μου έκλεισε και το μάτι, αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία..μάλλον από το ποτό θα είναι σκέφτηκα..Η Χριστίνα ξαφνικά έφυγε πρός την τουαλέτα και ο τύπος, έμεινε μόνος του.

<<πάλι καλά που θα σταματήσει για λίγο όλη αυτή η αηδία σκέφτηκα.>> Τότε έγινε κάτι που δεν είχα υπολογίσει, άρχισε να κατευθύνεται και ο κολόγερος προς την τουαλέτα. . << στάνταρ στημένο είναι για να γαμηθούν>> σκέφτηκα..

ΟΧΙ ΟΧΙ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επιτρέψω κάτι τέτοιο.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5' , 04.05

Το FUCK YOU των ARCHIVE, ακουγόταν δυνατά από τα ηχεία του μαγαζιού, στίχοι όπως there's a look on your face i would like to knock out ..............all i want is to see you in terrible pain.................pray to god i think of a nice thing to say, but i don't think i can , so fuck you anyway..μου έδωσαν την ώθηση που τόσο χρειαζόμουν, για να πάω κάτω να τους το χαλάσω...

<< Βάνα πάω στην τουαλέτα, έρχομαι σε λίγο..>>

όση ώρα περπατούσα προς την τουαλέτα ευχόμουν να μην αντικρίσω, αυτό πως φανταζόμουν πως θα αντικρίσω. Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να βουίζει άκρως ενοχλητικά, και αισθανόμουν πως ήθελα και να ξεράσω... Η τουαλέτα είχε μια πορτούλα σιδερένια, που στην μέση , είχε ένα θολό τζάμι , κάθετο παραλληλόγραμμο. Ήταν υπεραρκετό , για να διακρίνω τις σκιές τους, που διαγραφόταν πάνω του...Ο τύπος είχε κολλήσει την Χριστίνα στον τοίχοι και χάιδευε το στήθος της. Ξαφνικά σταμάτησε, και εκείνη αφού πρώτα του έβγαλε το παντελόνι, άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά προς τα κάτω...ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΑ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ, ΟΣΟ ΡΕΖΙΛΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΠΑ..ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΕ ΜΑΝΙΑ

<< ΧΡΙΣΤΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑ>>

τους είδα να πετάγονται μακριά ο ένας από τον άλλον τρομαγμένοι. Ντύθηκαν πολύ γρήγορα, η Χριστίνα κάτι του είπε αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω...Η πόρτα άνοιξε απότομα, είχα αρχίσει να ζαλίζομαι για τα καλά. Εκείνη την στιγμή, ο τύπος μου έριξε ένα δυνατό μπουκέτο στην μάπα. Από την μύτη μου έτρεχε αίμα, ένιωθα πιο σκατά από ποτέ, του τράβηξα όμως μια πολύ δυνατή κλωτσιά στα.............Ο τύπος, φαινόταν να πονάει πολύ, το εκμεταλλεύτηκα, και άρχισα να του χώνω συνεχόμενα μπουκέτα στην μούρη..Ήμουν τελευταίος, το ένιωθα, είχα πέσει πιο χαμηλά από ποτέ, είχα μέσα μου μίσος και ντροπή, πολύ ντροπή, όμως ειλικρινά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Όσο άκουγα την Χριστίνα να φωνάζει για βοήθεια, τόσο πιο δυνατά τον χτυπούσα τον κολόγερο. Είχα παραφρονήσει εντελώς, μέσα στην τρέλα μου, τον έπιασα από το λαιμό, και αφού τον κόλλησα στο τοίχο, τον έσφιγγα με όλη μου την δύναμη...Το πρόσωπο του είχε αποκτήσει πλέον χρώμα μελιτζάνας.. ΙΣΑ που ανέπνεε με πάρα πολύ δυσκολία..

Για να γίνεται μέλη του group του Innocent Devil στο Facebook πατήστε εδώ.