Ψάχνοντας την αγάπη... σ' ένα βαγόνι του μετρό...

Στέκεσαι όρθιος σε ένα γεμάτο από κόσμο βαγόνι του μετρό. Έχεις να κάνεις μεγάλη διαδρομή και ξέχασες τα ακουστικά σου σπίτι. Πολύς θόρυβος. Κουβέντες, γέλια, ο "σκληρός" ήχος που κάνει το τρένο τρέχοντας στους σκοτεινούς διαδρόμους με μεγάλη ταχύτητα. Πολλές στάσεις, δεκάδες άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν και συ εκεί, χαμένος να τους παρατηρείς.

Μια γυναίκα κάθεται απέναντι σου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Φοράει μαύρα κοκάλινα γυαλιά και έχει μαζεμένα τα μαλλιά της ψηλά. Ένας χαρτοφύλακας βρίσκεται στα πόδια της. Προσπαθείς να δεις καλύτερα. Ποιο βιβλίο να διαβάζει άραγε; Καταφέρνεις και διακρίνεις τον τίτλο, "Οι σαράντα κανόνες της αγάπης". Γελάς. Υπάρχουν κανόνες στην αγάπη, σκέφτεσαι. Κι εκείνη άραγε μπορεί να αγαπάει με κανόνες;

Επόμενη στάση και το βλέμμα σου φεύγει από την καθισμένη γυναίκα. Δίπλα σου στέκεται ένας νέος άντρας. Φοράει όμορφα ρούχα και μοσχοβολάει άρωμα. Στα χέρια του κρατάει μία σακούλα που μοιάζει με δώρο. Δε μπορείς να τον κοιτάξεις στο πρόσωπο, αλλά διακρίνεις τη νευρικότητα στις κινήσεις του. Άραγε, σκέφτεσαι, να πηγαίνει στην αγαπημένη του;

Το βαγόνι σταματάει και ο άντρας κατεβαίνει. Το βλέμμα σου πέφτει τώρα σε ένα νέο ζευγάρι που στέκεται λίγο πιο μακριά. Το αγόρι ακουμπάει το κορμί του στην κλειστή πόρτα του βαγονιού και κρατάει τρυφερά την κοπέλα αγκαλιά για να την προφυλάξει από τα απότομα τραντάγματα του τρένου. Κοιτάζονται στα μάτια και που και που φιλιούνται. Μοιάζει να την αγαπάει.

Μια γλυκιά φωνούλα αποσπά την προσοχή σου. Ένα μικρό, όμορφο, ξανθό αγοράκι κάθεται πάνω στη μητέρα του και κάνει παράπονα. Εκείνη τον ακούει και χαμογελά στοργικά. Του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και ο μπόμπιρας "ανικανοποίητος" συνεχίζει την γκρίνια του. Άραγε, σκέφτεσαι, να μπορεί να φανταστεί πόσο τον αγαπά;

Οι στάσεις περνούν. Στο βάθος του τρένου ακούγεται η φωνή ενός ανθρώπου που ζητάει βοήθεια από τους επιβάτες για να μπορέσει να επιβιώσει. Πλησιάζει προς το μέρος σου. Είναι ρακένδυτος και το πρόσωπό του φαίνεται ταλαιπωρημένο, κουρασμένο. Οι περισσότεροι τον αγνοούν, κάποιοι κοιτούν με λύπηση, κάποιοι ελάχιστοι με αηδία. Πιάνεις τον εαυτό σου να φέρεται όμοια. Το βαγόνι σταματάει. Ο άντρας βγαίνει και συ ντρέπεσαι. Θα βρει άραγε λίγη αγάπη σήμερα; Σκέφτεσαι, εύχεσαι... ντρέπεσαι.

Σχεδόν φτάνεις. Δύο στάσεις ακόμα. Ξαφνικά μία γριούλα που μόλις είχε μπει στο βαγόνι και στέκεται δίπλα σου σε ρωτάει αν έχει πάρει τη σωστή γραμμή για τον προορισμό της. Φαινόταν μπερδεμένη. Την καθησυχάζεις. Είναι πολύ γλυκιά. Μαυροντυμένη, αλλά περιποιημένη για τα χρόνια της, κρατάει μία μικρή τσάντα και μία μεγάλη ομπρέλα. Σ' ευχαριστεί θερμά και κατευθύνεται στη θέση που μόλις είχε αδειάσει. Να έχει μείνει μόνη της, σκέφτεσαι. Άραγε να μοιράζεται ακόμη την αγάπη; Προς στιγμήν μελαγχολείς. Μα τελειώνει η αγάπη; Χαμογελάς... Το βαγόνι σταματάει, Έφτασες.

Υ.Γ. Γεμίστε τη ζωή σας με αγάπη. Τη δικιά σας, όμως, αγάπη, όπως εσείς τη νιώθετε, τη βιώνετε. Μην μπερδεύεστε, η αγάπη δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν έχει όρια και κανόνες. Κανείς μας δεν αγαπάει γιατί πρέπει. Αγαπάς γιατί αισθάνεσαι, αγαπάς γιατί μπορείς να μοιραστείς. Υπάρχει παντού και προσφέρεται εύκολα. Το μοναδικό μυστικό; Κρύβεται από τους δειλούς, τους ψεύτικους, αυτούς που σκέφτονται για να αγαπήσουν! Ουπς, λάθος ρήμα!

Αγαπάω, λοιπόν, σημαίνει... αφήνομαι! Ίσως, μάλλον... ποιος ξέρει;

by Cos

Γλεντηστε το :)

Το παζλ

Η Άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Η Αθήνα παίρνει μία διαφορετική όψη αυτήν την εποχή. Ανθισμένα δέντρα, δροσερό αεράκι, δρόμοι γεμάτοι, πλατείες ζωντανές. Του αρέσει τόσο η ανοιξιάτικη πλευρά της.

Υπέροχη μέρα, η διάθεση του όμως περίεργη. Οι φίλοι του θα έβγαιναν για μπύρα στο κέντρο. Παρασκευή βλέπεις, τον τρέλαναν στα τηλέφωνα. Αρνήθηκε.

Ήταν δύο μέρες τώρα που προσπαθούσε να τελειώσει αυτό το παζλ. Μια γυναίκα, μελαγχολική, καθόταν μπροστά σε ένα μεγάλο παράθυρο κοιτώντας έναν ανθισμένο κήπο. Χιλιάδες λουλούδια, άπειρα χρώματα. Τόσα πολλά ίδια κομμάτια...

"Μια συνουσία μυστική, μια συνουσία μυστική της διαφθοράς"

Είχε πεισμώσει, ήθελε να καταφέρει να το τελειώσει. Τα έντονα όμως και παρόμοια χρώματα τον δυσκόλευαν. Τόσο ίδια που ήταν μερικά κομμάτια... Τα τοποθετούσε το ένα μετά το άλλο και όλα έμοιαζαν να ταιριάζουν. Κανένα όμως δεν κούμπωνε σωστά. Κανένα δεν ταίριαζε απόλυτα. Έψαχνε ξανά και ξανά γύρω από το τραπέζι που τα είχε τοποθετήσει. Κάθε κομμάτι τόσο ίδιο με το άλλο, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό.

"Μια συνουσία μυστική, μια συνουσία μυστική της διαφθοράς"

Είχε αρχίσει να βραδιάζει. Στο πάρκο απέναντι, άνθρωποι καθόντουσαν απολαμβάνοντας τα όμορφα βράδια του Απρίλη. Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Τη μπύρα ακολούθησε ποτό. Αρνήθηκε πάλι. Το μυαλό του είχε σκαλώσει. Έπρεπε να βρει αυτό το κομμάτι. Σκέφτηκε ότι μπορεί να το είχε χάσει, να παράπεσε σε μία κίνηση απροσεξίας. Ίσως πάλι να μη το είχε παρατηρήσει. Πώς γίνεται όμως να μη το είχε προσέξει; Προσπαθούσε ώρες να το βρει. Το έψαχνε με μανία...

"...άγνωστοι φόβοι στο μυαλό σου πολεμούν..."

Κοίταξε από το παράθυρο του γραφείου του και είδε τα πρώτα χρώματα της μέρας να ξεπροβάλλουν. Ξημέρωνε... Δεν ξέρει πόσες ώρες είχαν περάσει. Δεν είχε καταλάβει ότι είχε περάσει ολόκληρο το βράδυ πάνω από τα σκορπισμένα κομμάτια του παζλ. Ξαφνικά ένιωσε όλη την κούραση. Ήπιε μια γουλιά της ζεσταμένης πια μπύρας του και αποφάσισε να πάει για ύπνο. Σηκώθηκε, κοντοστάθηκε, κοίταξε έξω από το παράθυρο και η σκέψη του ξέφυγε...

"...κρατάς τη λύπη σου μακριά, δε νιώθεις τίποτα..."

Κλείνει το φως του δωματίου και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου ξεπροβάλλουν από το παράθυρο φωτίζοντας απαλά το μισοτελειωμένο παζλ. Γύρω γύρω, διαχωρισμένα με βάση το χρώμα τους, δεκάδες κομμάτια που περιμένουν να τοποθετηθούν στην κατάλληλη γι' αυτά θέση. Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει στη στοίβα με τα μπλε. Ένα κομμάτι με απαλή λευκή απόχρωση είχε μπερδευτεί ανάμεσα τους. Το λευκό που έψαχνε... μα πως δε το είχε δει; Χαμογελάει, τοποθετεί το κομμάτι και πέφτει για ύπνο. Αύριο εξάλλου δεκάδες κομμάτια περιμένουν να "κουμπώσουν" απόλυτα. Είχε ξημερώσει για τα καλά.

"...πετάς τα ρούχα σου ψηλά, γυμνός μες τη χαρά σου... δε νιώθεις τίποτα"

Σήμερα 7.310.714.000 άνθρωποι συνθέτουν το παζλ της ζωής. Τόσο ίδιοι, τόσο διαφορετικοί. Επέλεξε τους δικούς σου "μοναδικούς" μέσα στο πλήθος και ζήσε μαζί τους με πάθος. Πρόσεξε, θα ξεχωρίζουν μόνο για σένα... Μη φοβάσαι! Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι, να ψάξεις κάπου. Είναι εκεί έξω, μέσα στο πλήθος, περιμένουν να "κουμπώσουν" απόλυτα. Απλά θα το αισθανθείς... θα τους αισθανθείς.

Υ.Γ. Και να θυμάστε, οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι οι αληθινοί!

by Cos

Γλεντηστε το :)

Παραμύθι (by Cos)

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, ο άντρας γύρισε κουρασμένος στο σπίτι μετά από μία δύσκολη μέρα στο γραφείο. Κρέμασε το παλτό του, έβγαλε τα παπούτσια του και, χωρίς να χάσει χρόνο, ξάπλωσε στον καναπέ του σαλονιού. Αισθανόταν τόσο αδύναμος και τόσο πιεσμένος. Τον τελευταίο καιρό τα προβλήματα αυξάνονταν συνεχώς. Δε μπορούσε να σκεφτεί τίποτα θετικό.

Κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά συνήθιζε να παρακολουθεί τις ειδήσεις. Σήμερα, όμως, αποφάσισε να μη το κάνει. Δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτα άσχημο για λίγο, ήθελε να ηρεμήσει το μυαλό του, αν γινόταν δεν ήθελε να σκέφτεται καν.

Κάτι όμως αναστάτωσε την ησυχία του. Ξαφνικά άρχισε να κινείται βιαστικά προς τη βιβλιοθήκη που βρισκόταν στο δίπλα δωμάτιο. Ήταν σίγουρος πως ήταν εκεί, ήταν σίγουρος ότι το είχε φυλάξει. Ήταν το αγαπημένο του παραμύθι όταν ήταν παιδί, ήταν σίγουρος πως το είχε κρατήσει. Θυμάται τη μαμά του να του το διαβάζει ξανά και ξανά και κάθε φορά τελειώνοντας την ανάγνωση δίνοντας του ένα μεγάλο φιλί να του ψιθυρίζει "να φτιάχνεις πάντα το δικό σου παραμύθι".

Έπρεπε να το βρει, έπρεπε να το ξαναδιαβάσει...

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μεγάλο δέντρο στο πάρκο μιας τεράστιας πόλης υπήρχε μια φωλιά στην οποία ζούσαν τρία μικρά σπουργιτάκια με τη μαμά τους. Η μητέρα τους τα φρόντιζε και έψαχνε την καλύτερη τροφή γι' αυτά κάθε μέρα. Τα αγαπούσε πολύ και προσπαθούσε να τα διδάξει σωστά για να είναι έτοιμα όταν τα φτερά τους θα μεγάλωναν και θα έπρεπε να πετάξουν μόνα τους μακριά.

Η πόλη ήταν όμως γεμάτη κινδύνους και φοβόταν πολύ για τα μικρά της. Κάθε φορά που έφευγε για να βρει τροφή τα συμβούλευε να προσέχουν πολύ καθώς παίζουν, για να μην πέσουν από τη φωλιά και βρεθούν απροστάτευτα στο έδαφος όπου υπήρχαν γάτες και άνθρωποι που θα μπορούσαν να τα βλάψουν. Μια μέρα, όταν η μαμά τους έλειπε, ένα σπουργιτάκι δεν πρόσεξε και έπεσε από το μεγάλο δέντρο. Τρομαγμένο άρχισε να κλαίει και να ζητά τα αδέρφια του και τη μητέρα του. Τότε, είδε ξαφνικά μπροστά του έναν τεράστιο γάτο και αμέσως το κλάμα του έγινε πιο δυνατό. Ο γάτος το κοίταξε έντονα στα μάτια και το ρώτησε:

- Γιατί κλαις μικρό μου πουλάκι;
- Γιατί έχω πέσει από τη φωλιά μου και θα με φας, απάντησε το σπουργιτάκι.
- Εγώ εσένα; Δεν θα σε πείραζα ποτέ! Ό,τι και να λένε, να ξέρεις πως εγώ είμαι φίλος σου και δεν θα έβλαπτα ποτέ ένα τόσο όμορφο πλάσμα. Θα σε πάω σπίτι.

Ο  γάτος έπιασε απαλά το μικρό πουλάκι, σκαρφάλωσε στο δέντρο και αφού το άφησε πίσω στα αδέρφια του, ξανακατέβηκε στο έδαφος.

"Σ' ευχαριστώ πολύ γάτε", φώναξε το πουλάκι, "σου υπόσχομαι ό,τι από σήμερα είσαι ο καλύτερος μου φίλος, θα πω στη μαμά μου ότι εκεί κάτω ο κόσμος δεν είναι τόσο κακός τελικά...".

Ο άντρας έκλεισε το παραμύθι και το ξανά τοποθέτησε στο ράφι της βιβλιοθήκης. Έπειτα ήπιε μια γουλιά από τον ζεστό καφέ του, νοστάλγησε τα παιδικά του χρόνια, χαμογέλασε και σκέφτηκε πως ίσως αύριο να είναι μια καλύτερη μέρα...

Μεγαλώνοντας μέσα από τα παραμύθια πήρες μερικά από τα πιο μεγάλα και σπουδαία μηνύματα για τη ζωή και τους ανθρώπους. Τώρα που δεν είσαι παιδί πλέον, φτιάξε στο μυαλό σου το δικό σου παραμύθι. Όχι για να ζεις μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας, αλλά για να γίνει η έμπνευσή σου. Μέσα στο παραμύθι σου θα υπάρχουν συναισθήματα αγνά, συναισθήματα που θα ήθελες να νιώσεις, σχέσεις που θα ήθελες να ζήσεις. Στην ιστορία σου θα υπάρχει ο κόσμος στον οποίο πιστεύεις, θα υπάρχει η ελπίδα στους ανθρώπους. Έχε το παραμύθι σου οδηγό και μέσα από τα ιδανικά που εκεί θα χτίσεις, βελτίωσε τη ζωή σου, τον χαρακτήρα σου. Γίνε ο ήρωας του δικού σου παραμυθιού! Άσε τη φαντασία να μπει στη ζωή σου! Μη στηρίζεσαι μόνο στη λογική, γιατί έτσι θαμπώνει το συναίσθημα!

Υ.Γ. Μήπως ήρθε η ώρα να πιστέψεις στις νεράιδες, τα ξωτικά και τους πρίγκιπες; Για ψάξε καλύτερα, πολλές φορές είναι δίπλα σου και δεν τους βλέπεις...

Να είστε δημιουργικοί! :)

by Cos

Γλεντηστε το :)

Μαγεία

Τέλη Δεκέμβρη και βρίσκεται πάλι σε μία αίθουσα αεροδρομίου να περιμένει την πτήση που θα τον πάει σπίτι. Πάντα ανυπομονεί για τις διακοπές των Χριστουγέννων! Ακόμα και η αίθουσα αναμονής έχει διαφορετική όψη αυτήν την περίοδο του χρόνου. Τα πάντα γύρω παίρνουν άλλη μορφή τα Χριστούγεννα, λες και κάτι γίνεται και όλα αυτόματα γίνονται πιο συμπαθητικά, πιο όμορφα. Λες κι αυτήν την περίοδο χάνονται τα προβλήματα, οι δυσκολίες, η μιζέρια της καθημερινής ρουτίνας. Λίγο υποκριτικό, σκέφτεται, αλλά - ακόμα και έτσι να είναι - δεν θα το άλλαζε ποτέ!

Οι ρόδες ακούμπησαν στο έδαφος και οι διακοπές του είχαν επίσημα ξεκινήσει. Ήταν έτοιμος να δημιουργήσει με τους αγαπημένους του τις τελευταίες αναμνήσεις μίας γεμάτης χρονιάς και να κάνει σχέδια για το νέο έτος που ερχόταν.

Οι αυτόματες πόρτες του αεροδρομίου ανοίγουν... Φωνές, γέλια, αγκαλιές, δάκρυα χαράς... Άνθρωποι που περιμένουν όσους επιστρέφουν. Ανάμεσα στο πλήθος των ατόμων, ξεχωρίζει στο βάθος γνώριμα βλέμματα. Χαμογελάει... Καλώς ήρθα σπίτι, σκέφτεται.

Αυτήν τη χρονιά πίστεψε και συ στη "μαγεία" των Χριστουγέννων, εμπνεύσου απ' αυτήν και άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει. Να νιώσει χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό. Άλλωστε, για σκέψου, ποια είναι στ' αλήθεια η μαγεία των Χριστουγέννων;

Κέρδισε χρόνο με τους αγαπημένους σου ανθρώπους και, μέσα από την αγάπη που απλόχερα σου προσφέρουν, μάθε να αγαπάς τη ζωή.

Βάλε στόχο να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα αληθινά σου "θέλω", τις αδυναμίες σου. Αγάπησε τον εαυτό σου και άφησε τους άλλους να μπουν στη ζωή σου.

Αυτήν τη χρονιά μάθε να εμπιστεύεσαι ανθρώπους, καρδιές, όχι ονόματα!
Παραμέρισε για λίγο τη λογική, ζήσε ελεύθερα!
Εμπιστεύσου κι ας προδοθείς!
Ερωτεύσου κι ας πληγωθείς!
Βάλε συναίσθημα στη ζωή σου και δώσε αξία στα "μαγικά" που μέχρι τώρα παραμελούσες.
Βγες με τους φίλους σου, πολύ!
Χαμογέλα όσο πιο πολύ μπορείς, είναι πάντα στη μόδα, θυμάσαι;
Πήγαινε ένα μεγάλο ταξίδι ή μία μικρή εκδρομή ή για ένα γεύμα με φίλους.
Ζήσ' το, όμως, με τη ψυχή σου, απόλαυσέ το.
Κάνε όνειρα, τρελά... μεγάλα!
Γλέντα!
Νιώσε!
Ζήσε!

Φέτος να είσαι ΕΣΥ, να είσαι ΑΛΗΘΙΝΟΣ!

Υ.Γ. Αυτά τα Χριστούγεννα πιστέψτε στους ανθρώπους! Καλές γιορτές σε όλους!

by Cos

Γλεντηστε το :)

Πίνακας

Σκέψου τη ζωή σαν έναν λευκό πίνακα κρεμασμένο στη μέση ενός τοίχου.
Ένας λευκός, άδειος πίνακας.

Σήμερα ήταν από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής του. Πάντα του άρεσαν οι γιορτές. Είναι τότε που γυρνάς στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, στους παιδικούς σου φίλους. Άπειρα συναισθήματα, άπειρες αναμνήσεις. Η ευλογία του να ξέρεις πως γυρνάς σε ένα μέρος και θα βρεις εκεί ανθρώπους που σε νοιάζονται, που σημάδευαν τη ζωή σου για χρόνια και τα σημάδια δε χάθηκαν ποτέ! Μόνο γέλια είχε η μέρα του, ξεγνοιασιά και απέραντη αγάπη. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι μέρες του, σκέφτεται. Μπλε...

Σήμερα ήταν από τις πιο άσχημες μέρες της ζωής του. Κενός ένιωθε, άδειος. Τίποτα δεν είχε νόημα. Απλά κινούνταν και προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της μέρας του. Κινήσεις αργές, ρομποτικές, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Άλλωστε δε μπορούσε να νιώσει σήμερα. Για πρώτη φορά δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν, απλά παρακαλούσε να γυρίσει σπίτι, να μείνει ολομόναχος. Η απώλεια τον είχε τσακίσει. Μακάρι να κυλούσε πολύ γρήγορα ο χρόνος σήμερα, σκέφτεται. Μαύρο...

Σήμερα ήταν από τις πιο ξεχωριστές μέρες της ζωής του. Απρόσμενα ξεχωριστή. Ένα απλό απόγευμα με φίλους, μέχρι που την είδε να μπαίνει και να έρχεται προς το τραπέζι τους. Κάθισε απέναντι του. Δε σταματούσε να την κοιτάει. Άκουγε κάθε της λέξη, παρατηρούσε κάθε της κίνηση. Μα όταν χαμογελούσε τα έχανε. Πόσο όμορφο χαμόγελο είχε! Άραγε, θα την ξαναέβλεπε σύντομα; Μακάρι να την ξανασυναντούσε, μακάρι να σταματούσε ο χρόνος για εκείνη τη μέρα, σκέφτεται. Κόκκινο...

Σήμερα ήταν από τις πιο δύσκολες μέρες στη ζωή του. Οι καβγάδες ήταν καθημερινότητα για πολύ καιρό. Αυτός, όμως, προσπαθούσε να ελπίζει πως όλα θα άλλαζαν. Ήθελε να ελπίζει, είχε ανάγκη να ελπίζει. Προσπαθούσε να ελέγξει τα νεύρα του, να μην ξεσπάει πάνω της. Πάντα όλα τελείωναν με  μια αγκαλιά και ένα συγγνώμη, όχι όμως απόψε. Η πόρτα χτύπησε δυνατά. Ένιωσε το τράνταγμα της να τον διαπερνά. Έμεινε μόνος και ένιωθε φόβο. Μακάρι να μην είχε έρθει ποτέ αυτή η μέρα, σκέφτεται. Γκρι...

Σκέψου τώρα τη ζωή σαν έναν πολύχρωμο πίνακα κρεμασμένο στην μέση ενός τοίχου. Ένας πολύχρωμος, γεμάτος πίνακας.

Όλοι μας έχουμε έναν τέτοιο λευκό πίνακα. Είναι, όμως, επιλογή του καθενός αν θα τον γεμίσει με χρώματα. Όλα τα χρώματα επιτρέπονται! Δεν υπάρχουν περιορισμοί. Μαύρο στη θλίψη, κόκκινο στον έρωτα, γκρι στον φόβο, μπλε στη χαρά και ό,τι άλλο χρώμα οι εμπειρίες της ζωής σου σου προσφέρουν. Μη φοβάσαι να αποτυπώσεις στον πίνακα σου τα σκούρα χρώματα, χωρίς αυτά τα φωτεινά θα έχαναν την αξία τους!

Μη χάνεις χρόνο, βγες εκεί έξω και άρχισε να δημιουργείς τον πίνακα σου ζώντας!

Υ.Γ. Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου έδωσε μία ευχή: να αισθάνομαι πολύ! Ήταν μία από τις πιο ξεχωριστές ευχές που έχω πάρει. Να αισθάνεσαι πολύ, λοιπόν, ό,τι κάνεις να το αισθάνεσαι, ό,τι λες να το αισθάνεσαι, να ζεις και να το αισθάνεσαι και αισθάνοντας να ζεις! Να είστε δημιουργικοί!

by Cos

Γλεντηστε το :)

Για πάντα νέος

Ξημερώνει, ανοίγει τα μάτια του, είναι ενενήντα χρονών, ναι, ενενήντα  χρονών. Το σώμα του μοιάζει να μην αντέχει πια, τα πόδια του μοιάζουν να μη μπορούν να αντέξουν το κορμί του. Δε θέλει να αποδεχτεί την ηλικία του, δε θέλει να σκέφτεται ότι έχει γεράσει τόσο πολύ. Κάνει ό,τι μπορεί για να μην το σκέφτεται. Αντιστέκεται, όσο κι αν ο χρόνος του παίζει ύπουλα παιχνίδια.

Ενενήντα χρονών νέος, ναι, νέος!

Κάθε μέρα αισθάνεται τυχερός. Τυχερός που ξύπνησε, που μπορεί να ζήσει ακόμα μία μέρα.

Τυχερός γιατί ανοίγει τα μάτια του και δίπλα του αντικρίζει τη γυναίκα του, ενενήντα χρονών κι εκείνη. Ακόμα μαζί, από παιδιά μαζί, εβδομήντα χρόνια μαζί.

Θεέ μου, πόσο όμορφα νιώθει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Πόσο ζωή του δίνει αυτό...

Είναι καλοκαίρι. Άραγε πόσα καλοκαίρια έχει περάσει; Πόσα ακόμα θα ζήσει;

Κάθε μέρα τον σκέφτεται, πώς να μην τον σκέφτεται. Δε θα του χαριστεί όμως, όχι, τον νίκησε, για ακόμη μία μέρα τον νίκησε.

Σήμερα θα βγει. Θα πάει στο καφενείο, θα δει τους φίλους του, θα παίξει τάβλι, χαρτιά, θα πιει καφέ γλυκό, όπως πάντα. Όταν ο ήλιος θα αρχίσει να καίει πολύ, θα γυρίσει σπίτι του.

Το τραπέζι θα είναι έτοιμο, θα τον περιμένει η γυναίκα του. Πόσο τυχερός που ακόμα έχει κάποιον να τον περιμένει... Θα μιλήσουν, θα πουν για τη μέρα τους, θα χαζέψουν τηλεόραση. Μπορεί και να τσακωθούν. Ναι, έχουν ακόμα αντοχές για καβγάδες. Πόσο χαρούμενος νιώθει που μπορεί να μαλώνει ακόμα με τη γυναίκα του. Είναι εκείνες οι στιγμές που τις βαριόταν πριν χρόνια, τον κούραζαν και τώρα του δίνουν μόνο ζωή! Πόσο τις εκτιμά τώρα αυτές τις απλές στιγμές.

Το απόγευμα ίσως βγει πάλι. Θα περπατήσει στο πάρκο, θα συναντήσει γνωστούς, θα πιάσει κουβέντα. Αν βρει παρέα, μπορεί να πιει και κάνα ουζάκι, λάτρευε πάντα τους μεζέδες. Θα φροντίσει, όμως, να επιστρέψει νωρίς σπίτι. Δε θέλει να την αφήνει μόνη, θέλει να περνάει όσο περισσότερη ώρα μπορεί μαζί της. Άλλωστε έχει τόσα να κάνει την επόμενη μέρα. Ναι, ενενήντα χρονών και έχει τόσα να κάνει!

Θα πάει για ψάρεμα το πρωί, λατρεύει το ψάρεμα. Μετά θα πάει στον κήπο του. Έχει ζέστη, χρειάζεται πότισμα. Έσπειρε λαχανικά αυτό το καλοκαίρι, όπως κάθε καλοκαίρι!

Σιγά σιγά θα νυχτώσει... Δεν του αρέσουν τα βράδια. Μόνο τότε αισθάνεται γέρος, ανίκανος αισθάνεται τα βράδια. Σαν να σπαταλάει λεπτά που του δόθηκαν, σα να σπαταλά λίγη ζωή. Και σκέφτεται, σκέφτεται πολύ τα βράδια, όλα αυτά που τη μέρα δεν τον αγγίζουν, όλα αυτά που δεν τον ενοχλούν.

Όσο και να χρειάζεται τον ύπνο, δε θέλει να κλείσει τα μάτια του τώρα που αισθάνεται αδύναμος.

Πάλι τον σκέφτεται, αλλά δεν τον φοβάται. Ξέρει ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει νέος γιατί δεν ξέχασε ακόμα και στα ενενήντα του χρόνια να απολαμβάνει την κάθε μέρα. Ξέρει πως είναι ευτυχισμένος.

Δεν αιχμαλωτίστηκε από την ιδέα του, δε φοβήθηκε στο άκουσμα του. Έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Ζούσε, δεν επιβίωνε, ήταν ελεύθερος.

Αυτά θα σκεφτεί και τα μάτια του θα κλείσουν από την κούραση της μέρας. Άραγε θα βγει νικητής το πρωί;

Υ.Γ. Όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι που αξίζουν τον θαυμασμό σου βρίσκονται δίπλα σου, αντιλαμβάνεσαι και όλα εκείνα τα πράγματα που πρέπει τελικά να δίνεις αξία στη ζωή σου! Μην ξεχνάτε να δίνετε ένα μεγάλο φιλί στους παππούδες σας!

by Cos

Γλεντηστε το :)

Επιλογές

Μπαίνει στο αυτοκίνητο του και αρχίζει να οδηγεί χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, προς τα που κατευθύνεται. Απλά οδηγεί χωρίς προορισμό. Θέλει να φύγει μακριά, όσο πιο μακριά μπορεί. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό, νόμιζε θα αισθανόταν καλύτερα.

Θέλει όμως στ' αλήθεια να φύγει; Αυτό χρειάζεται; Δεν ξέρει... Για πρώτη φορά δεν ξέρει. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Πως να μην είναι άλλωστε; Πήρε μία απόφαση, έκανε μία επιλογή. Αλλά ήταν όντως επιλογή; Το ήθελε όντως;

Χάος...
 
Συνέχεια στη ζωή μας πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Ζούμε την κάθε μέρα κάνοντας επιλογές και διαλέγοντας δρόμους. Βάζουμε το μυαλό μας σε μία συνεχή διαδικασία σκέψης. Τι πρέπει να κάνω τώρα, τι είναι σωστό, τι είναι καλύτερο... Από το πιο απλό πράγμα που αντιμετωπίζουμε, μέχρι το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να μας τύχει, η διαδικασία δεν αλλάζει.

Είναι όμως κάποιες φορές που αυτή η στιγμή της επιλογής, της απόφασης, δεν θα ήθελες να έρθει ποτέ. Είναι εκείνη η στιγμή, που ενώ γνωρίζεις πως η απόφαση σου είναι η σωστότερη ή η καλύτερη για σένα, νιώθεις πως χάνεις ένα κομμάτι σου.

Κυρίως οι δυσκολότερες αποφάσεις είναι αυτές που παίρνοντας τες κλείνεις έναν κύκλο. Κλείνεις ένα κεφάλαιο που μπορεί να σε είχε σημαδέψει με κάθε τρόπο. Κι αυτό είναι το δυσκολότερο, ότι με την κάθε επιλογή κερδίζεις κάτι καινούριο, αλλά σχεδόν πάντα χάνεις κάτι σημαντικό. Και εκεί είναι το ρίσκο, εκεί έρχονται οι αμέτρητες σκέψεις και συγκρούονται με συναισθήματα, αναμνήσεις.

Είναι τα θέλω και τα πρέπει. Το σωστό και το λάθος. Η καρδιά και η λογική. Τα "ζούσα" και τα "θα ζήσω".

Και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι πολύ... συνέχεια.

Είναι τότε που ακούς τους άλλους απλά και μόνο για να τους ακούσεις, που οι συμβουλές τους λειτουργούν άλλοτε σαν παράσιτα στ' αυτιά σου κι άλλοτε σαν μια μικρή ενθάρρυνση για να νιώσεις για μια στιγμή καλύτερα.

Νιώθεις τον χρόνο να σε πιέζει. Ξέρεις πως πρέπει να αποφασίσεις, αλλά μέσα σου το καθυστερείς. Είναι ο φόβος της λανθασμένης επιλογής. Ο φόβος πως δε θα μπορείς να διορθώσεις πιθανό λάθος.

Και πιέζεσαι κι άλλο.

Διστάζεις, φοβάσαι... Τι φοβάσαι όμως; Να πληγώσεις ή να πληγωθείς; Ή μήπως τον ίδιο σου τον εαυτό; Δε μπορείς να αποφασίσεις. Νιώθεις πως δεν σε ξέρεις και σου λες ψέμματα. Γεμίζεις τον εαυτό σου με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

Και θυμώνεις, θυμώνεις που πρέπει να αφήσεις κάτι που ενώ σημαίνει τόσα πολλά, ήρθε η στιγμή που πρέπει να συνεχίσεις χωρίς αυτό. Δε το δέχεσαι...

Νιώθεις πως το μυαλό σου θα εκραγεί, πως δεν μπορείς να σκέφτεσαι άλλο.

Νιώθεις πως φταις. Φταις που άφησες τα πράγματα να φτάσουν σ' αυτό το σημείο.

Και συνεχίζεις να θυμώνεις και να σκέφτεσαι.

Τρελαίνεσαι που ενώ έχεις τόσο έντονα συναισθήματα μέσα σου, νιώθεις τόσο αδύναμος. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι από εκείνες τις στιγμές που μισείς, που πρέπει να βάλεις τη λογική σου πάνω από την καρδιά σου.

Και επιλέγεις...

Συνεχίζει να οδηγεί ασταμάτητα. Δεν ξέρει για ποιόν λόγο το κάνει αυτό. Οδηγεί μέχρι να φτάσει κάπου. Πού όμως;

Δεν ξέρει, δεν θέλει να ξέρει. Μπροστά του άγνωστος δρόμος. Να σταματήσει; Να γυρίσει πίσω; Το άγνωστο πάντα τον τρόμαζε.

Πατάει γκάζι...

by Cos

Γλεντηστε το :)

Απέραντο γαλάζιο

Βράδυ, σήμερα είναι ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ. Στο χώρο επικρατεί ηρεμία, μία ανεξήγητη ηρεμία. Κάθεσαι στην παραλία, κάτω στην άμμο. Τα πόδια σου βρέχονται από τα αδύναμα κύματα που σκάνε απαλά. Ακόμα και η θάλασσα σήμερα σέβεται αυτήν την ηρεμία, σα να μη θέλει να σε ενοχλήσει, σα να γνωρίζει ότι κάτι βασανίζει τις σκέψεις σου. Γίνεται η παρέα σου, η καλύτερη σου φίλη, η σύντροφός σου. Σ' αφήνει να ταξιδέψεις μαζί της, ξέρει ότι το χρειάζεσαι. Όλα γύρω δείχνουν να καταλαβαίνουν τις σκέψεις σου. Ίσως για πρώτη φορά πρέπει να αφήσεις το μυαλό σου να ξεφύγει. Αυτό χρειάζεσαι, αυτό σου λείπει. Όλα γύρω σου σου δείχνουν τι πρέπει να κάνεις. Θες τόσο πολύ να σε πάρει μαζί της, όσο πιο μακριά γίνεται, κάπου που το μυαλό θα είναι για λίγο ελεύθερο.

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σε βασανίζει, δεν ψάχνεις λύση σε κάτι που σε προβληματίζει. Τη θάλασσα όμως δε μπορείς να την ξεγελάσεις...

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια που η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν ταινία. Δεν ξέρεις γιατί αγάπησες, γιατί πλήγωσες, γιατί ερωτεύτηκες, γιατί εμπιστεύτηκες... Χιλιάδες γιατί βυθίζουν τις σκέψεις σου.

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια που ο εαυτός σου σου φαίνεται τόσο άγνωστος. Δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν ξέρεις προς τα που βαδίζεις. Το μόνο που ήξερες είναι ότι ήθελες να έρθεις σ' αυτήν. Αυτή σε καταλαβαίνει καλύτερα απ' όλους. Είναι απέραντη, χαώδης, βαθιά... κάποτε γαλήνια, κάποτε άγρια. Σου θυμίζει τόσο πολύ τη ζωή σου, σου θυμίζει τον κόσμο σου!

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια που η μοναξιά δε σε φοβίζει. Τη ζητάς, την επιδιώκεις. Άλλωστε δεν είσαι στ' αλήθεια μόνος, έχεις τη θάλασσα. Ποτέ δεν κατάλαβες το βαθύ δέσιμο που έχεις μαζί της. Σε ξέρει τόσο καλά...

Αισθάνεσαι ασφαλής κοντά της, σίγουρος. Ξέρεις ότι μπορείς να τρέχεις πάντα  σ' αυτή. Θα είναι εκεί να σε περιμένει. Γι' αυτό δένεσαι μαζί της, γιατί δεν θα σε προδώσει ποτέ. Είναι καλή μαζί σου, σ' ακούει, σα να δημιουργήθηκε για να σ' ακούει... σα να φτιάχτηκε για να σε σώζει. Ναι, είναι αυτό το απέραντο γαλάζιο που πάντα σε σώζει.

Μπορείς να μείνεις ώρες μαζί της, δεν σε κουράζει, δεν τη βαριέσαι. Στέκεσαι μπροστά της και είναι από εκείνες τις λίγες φορές που αισθάνεσαι ολόκληρος. Σα να βρήκες στα νερά της τον χαμένο σου εαυτό. Σε βοηθάει τόσο πολύ, απλά με το να βρίσκεσαι δίπλα της. Δεν σου δίνει απαντήσεις, παρά μόνο με την ηρεμία της. Ξέρεις πως και να μπορούσε να μιλήσει, εκείνη πάλι θα σιωπούσε, έτσι σε βοηθάει.

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια, που δε θες να τελειώσουν, που θες να τα κρατήσεις για μια ζωή. Δεν επιθυμείς να φύγεις από κοντά της. Φοβάσαι. Φοβάσαι πως θα χάσεις  εκείνο το μέρος του εαυτού σου που αυτή σε βοήθησε να κατακτήσεις.

Θα φύγεις όμως, γνωρίζοντας και συ πια πως θα ξαναγυρίσεις. Στο φώναξε καθώς της γύριζες την πλάτη. Το ήξερε... γιατί πάντα θα χρειάζεσαι τον ωκεανό σου. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές για να χάνεσαι μαζί της.

Είναι ένα από εκείνα τα βράδια που θα κάνεις τα ομορφότερα όνειρα, λόγω της γαλήνης που αυτή σου χάρισε. Στα όνειρα σου θα υπάρχει η εικόνα της, το ίδιο ήρεμη και μαγευτική, να σε περιμένει... και θα ξυπνήσεις, θα ανοίξεις το παράθυρο του δωματίου σου και αυτή θα σου χαμογελάσει. Πάντα εκεί, να φυλά τις μέρες και τις νύχτες σου, σα να δημιουργήθηκε για σένα, σα να υπάρχει μόνο για σένα.

Γιατί τη θάλασσα δεν μπορείς να την ξεγελάσεις...

Υ.Γ. Εσείς, έχετε τη δική σας θάλασσα;

by Cos

Γλεντηστε το :)

Γενέθλια

Γενέθλια. Τι σημαίνει άραγε αυτή η μέρα για τον καθένα από σας; Είναι όντως τόσο ιδιαίτερη όσο φαντάζει ή είναι μία μέρα σαν όλες τις άλλες;

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Αυτή η μέρα μπορεί να σημαίνει για τον καθένα κάτι διαφορετικό. Όσο χρονών και να είσαι, τα γενέθλιά σου θα είναι πάντα ξεχωριστά. Είτε επειδή είσαι τόσο μικρός που αυτό σου δίνει τη δυνατότητα για όνειρα, σχέδια, τρέλα, είτε γιατί είσαι αρκετά μεγάλος, ώστε να έχεις την τύχη να γιορτάζεις όχι γιατί μεγαλώνεις, αλλά για όλα τα χρόνια που πέρασαν, για όλες τις στιγμές που κατάφερες να ζήσεις!

Όχι, σε καμία περίπτωση τα γενέθλια δεν είναι μία απλή μέρα σαν τις άλλες. Είναι η δική σου μέρα. Η μέρα που μπορείς να κάνεις τον απολογισμό σου. Να σκεφτείς το μέλλον σου, να ζυγίσεις τη ζωή σου. Όχι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε άλλη μέρα, αλλά είναι αυτή η δική σου στιγμή. Διότι ο καθένας μας έχει μία αξία σ' αυτόν τον κόσμο και πρέπει να θυμάται και να εκτιμά όλα αυτά που με τη δική του προσπάθεια και των αγαπημένων του κατάφερε να δημιουργήσει.

Για μένα τα γενέθλιά μου είναι η πιο αγαπημένη στιγμή ολόκληρου του χρόνου. Την περιμένω πώς και πώς. Ίσως να μετράω και τις μέρες καμιά φορά... Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αυτή η μέρα που μου θυμίζει όλους τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Όλα εκείνα τα άτομα που έχω ζήσει μαζί τους, έστω και κάτι τόσο μικρό, που μας συνδέει με κάποιον τρόπο.

Ναι, είναι η αγαπημένη μου μέρα, γιατί το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς. Γιατί δέχομαι τα πιο γλυκά μηνύματα. Γιατί δακρύζω από χαρά για όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατάφερα να γνωρίσω!

Είναι η αγαπημένη μου μέρα, διότι όσο και να το βαριέμαι καμιά φορά, απολαμβάνω κάθε λεπτό που η μαμά μου περιγράφει με δάκρυα στα μάτια την στιγμή της γέννησής μου.

Υπάρχει άραγε πιο έντονο συναίσθημα απ' αυτό; Όταν καταλαβαίνεις πώς για τους γονείς σου είσαι αιτία της ύπαρξής τους; Άραγε υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα;

Ναι, είναι η αγαπημένη μου μέρα ξεκάθαρα! Γιατί μπορώ να γιορτάζω αυτήν τη μέρα βγαίνοντας και διασκεδάζοντας. Αλλά είναι η ίδια μέρα που θα με γεμίσει δάκρυα στα μάτια, στην ανάμνηση στιγμών, ανθρώπων, τόπων. Είστε άραγε όλοι τόσο ευάλωτοι αυτήν τη μέρα;

Αισθάνεσαι τόσο σημαντικός. Αισθάνεσαι ότι είσαι χρήσιμος, ακόμα και απαραίτητος. Και αυτό σε γεμίζει ευτυχία. Νιώθεις όμορφα, αλλά ταυτόχρονα σε βαραίνει. Μέσα στις ευχές των αγαπημένων σου ανθρώπων υπάρχει κάθε θετική σου πλευρά, κάθε δυνατό σου σημείο. Κανένα μειονέκτημα, κανένα λάθος. Και είναι όλες αυτές οι ευχές που σε γεμίζουν ευθύνες. Έτσι, μέσα απ' αυτές συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου και να παλεύεις για να μην απογοητεύσεις κανέναν τους.

Όχι, τα γενέθλια δεν είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Αυτή η μέρα σου θυμίζει τα καλά και τα κακά. Τις επιτυχίες, αλλά και τα λάθη σου. Μα πάνω απ' όλα σου θυμίζει να ζεις! Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή... Σου θυμίζει γιατί πρέπει να ζεις. Όλους εκείνους τους λόγους, όλους εκείνους τους ανθρώπους για τους οποίους αξίζει να ζεις.

Είναι μια μέρα που μπορεί να γεμίσεις ευτυχία αλλά και μελαγχολία. Κάθε χρόνο τόσο ίδια και τόσο διαφορετική. Κάθε χρόνο αυτήν τη μέρα, τη δική σου μέρα, να είσαι χαρούμενος, να αγαπάς περισσότερο, να μισείς λιγότερο. Αλλά ποτέ αυτήν τη μέρα, και κάθε μέρα, να μην ξεχάσεις να ζεις! Για σένα, γι' αυτούς που αγαπάς, γι' αυτούς που ζώντας θα αγαπήσεις.

Υ.Γ. Ένα χρόνο μεγαλύτερη. Ένα χρόνο λίγο πιο ευτυχισμένη. Μόνο αγάπη στη ζωή σας.

by Cos

Γλεντηστε το :)

Όμορφη Πόλη;

Πριν έναν χρόνο περίπου, μετά τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, η επιθυμία μου για σπουδές στην Αθήνα έγινε πραγματικότητα. Η ευτυχία και ο ενθουσιασμός εκείνων των ημερών είχαν κατακλύσει κάθε άλλο συναίσθημα. Ήταν ένα όνειρο που έβλεπα να παίρνει σάρκα και οστά... ένας στόχος που υλοποιούνταν. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Νέα αρχή, νέα πόλη, καινούριοι άνθρωποι, ένα δικό μου - ολόδικό μου - σπίτι, μία νέα ζωή!

Την χαρά αυτή άρχισαν, όμως, να σκεπάζουν οι σκέψεις της οικογένειας μου και μερικών φίλων. "Που θα πας εκεί στη ζούγκλα; Πώς θα είσαι μόνη σου στο χάος της πρωτεύουσας; Ξανά σκέψου το, σα τη Θεσσαλονίκη δεν έχει". Οι γονείς μου φοβόντουσαν. Στήριζαν την επιλογή μου αλλά δεν έχαναν την ευκαιρία να εκφράσουν τους ενδοιασμούς τους. Σχεδόν όλοι παρουσίαζαν την Αθήνα σα τη χειρότερη επιλογή. Χάος, εγκληματικότητα, άλλος ρυθμός ζωής, αποξενωμένοι άνθρωποι, χωρίς έντονη φοιτητική ζωή. Ξαφνικά, η εικόνα που είχα στο μυαλό μου διαλυόταν. Άρχισα να αμφιβάλλω για την απόφασή μου. "Έπρεπε να το  είχα σκεφτεί καλύτερα", έλεγα στον εαυτό μου. Μπορώ να πω πως φοβόμουν που και που για το τι θα αντιμετώπιζα. Η ιδέα του άγνωστου, του καινούριου - που κάποτε με ενθουσίαζε - εκείνη τη στιγμή με φόβιζε όσο τίποτα περισσότερο.

Όσο πλησίαζαν οι μέρες της αναχώρησης μου, οι ανησυχίες αυτές γίνονταν όλο και εντονότερες. Μπορεί να ανυπομονείς ολόκληρα τα σχολικά σου χρόνια για τη στιγμή που επιτέλους θα ζεις τη δική σου ζωή, αλλά - όταν εκείνη η ώρα έρθει - τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και εύκολα όσο τα φανταζόσουν. Το γεγονός ότι δε θα ήμουν κοντά στους δικούς μου ανθρώπους με τρομοκρατούσε. Η περίπτωση της λανθασμένης επιλογής, ίσως, ακόμα περισσότερο.

Έφθασα στην Αθήνα με ανάμεικτα συναισθήματα. Είχε όμως απομείνει κάτι από τον αρχικό εκείνον ενθουσιασμό. Οι πρώτες μέρες κύλησαν γρήγορα και ευχάριστα. Αναζήτηση επίπλων, διακόσμηση και οργάνωση σπιτιού. Όταν, όμως, όλα ήταν έτοιμα και έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου στο νέο μου σπίτι, το συναίσθημα της χαράς ήρθε να διαδεχθεί ο φόβος. Τις πρώτες εκείνες μέρες, η Αθήνα μου φάνηκε όπως μου την περιέγραφαν όλοι πριν. Χαώδης, μουντή, άσχημη,απρόσωπη... Ήθελα να φύγω, δεν πίστεψα πως μπορούσα να ζήσω εδώ.

Με τον καιρό, ωστόσο, άρχισα να συνηθίζω στο διαφορετικό, στο καινούριο. Άρχισα να γνωρίζω κόσμο, να  βγαίνω... και εκεί η Αθήνα μου έδειξε το αληθινό της πρόσωπο. Ή μάλλον μου έδειξε ένα από τα πρόσωπά της. Γιατί, αν έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη, είναι η δυνατότητα να προσφέρει κάθε στιγμή μία διαφορετική πλευρά της. Μπορείς να μοιραστείς μαζί της κάθε σου συναίσθημα. Μπορείς να ζήσεις σ' αυτήν τη μεγαλύτερη μοναξιά σου, αλλά - ταυτόχρονα - είναι η ίδια πόλη που θα αγκαλιάσει κάθε στιγμή διασκέδασης με τις παρέες σου. Είναι το ίδιο ζεστή και ψυχρή. Μπορείς να "χαθείς" στους δρόμους της αλλά και να βγεις πανέτοιμος απ' αυτούς. Είναι μία πόλη που σου χαρίζει εμπειρίες και γνώση... ναι, γνώση... γνώση για τη ζωή, την αληθινή ζωή. Γιατί δε φοβάται να σου δείξει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι. Θα σου δείξει από τη μία τον πλούτο και από την άλλη τη φτώχεια. Από ένα στενό του κέντρου θα φανεί η  Ακρόπολη και θα σου δείξει τον πολιτισμό που κάποτε είχαμε... και σε ένα άλλο στενό που άστεγοι κοιμούνται σε χαρτόκουτα και αδιάφοροι περαστικοί περνούν δίπλα τους, θα σου δείξει τον πολιτισμό που όντως χάσαμε! Και έτσι θα σου διδάξει την αδιαφορία και την ανθρωπιά. Και  εσύ θα πρέπει να διαλέξεις ποιο θα επιλέξεις να ακολουθήσεις, μαθαίνοντας σου ταυτόχρονα το σωστό και το λάθος.

Είναι μία πόλη γεμάτη από διαφορετικούς ανθρώπους, γεμάτη από διαφορετικά μέρη, γεμάτη όμως από ζωή! Σε έναν δρόμο μπορεί να την ερωτευτείς... σε έναν άλλον να τη μισήσεις. Είναι μία πόλη γεμάτη αντιθέσεις. Αλλά αυτό άλλωστε δεν είναι και το σαγηνευτικό σε ότι αποτελεί τη ζωή μας; Αυτό δεν είναι που μας προκαλεί να  ζούμε με πάθος; Γιατί κανένας δεν θα ερωτευόταν τη ζωή αν δινόταν σε μας απλή, "έτοιμη για χρήση". Το περίπλοκο είναι αυτό που μας κάνει να δίνουμε σημασία σε οτιδήποτε, αυτό έχει την ομορφιά, αυτό δίνει νόημα στις πράξεις μας. Έτσι και η Αθήνα... χαώδης, σύνθετη, αλλά όμορφη! Γι' αυτό την αγαπάς, γι' αυτό την ερωτεύεσαι, γιατί δεν σου χαρίζει τίποτα. Τις στιγμές σου πρέπει να τις διεκδικήσεις, να τις δημιουργήσεις. Αυτό σε μαγεύει, σε γοητεύει.

Ακόμα και τώρα, σε μία από τις δυσκολότερες εποχές που βιώνει η Ελλάδα, η Αθήνα μπορεί και κρατά την ομορφιά της, την ομορφιά όπως εγώ όμως την αντιλαμβάνομαι. Ζώντας έναν χρόνο στην Αθήνα, μεγάλωσα, γέμισα εμπειρίες, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου. Είναι μία πόλη που μου χάρισε πολλά και έχει να μου χαρίσει ακόμα περισσότερα! Είναι για μένα μια όμορφη πόλη...

by Cos

Γλεντηστε το :)