Πίνακας

Σκέψου τη ζωή σαν έναν λευκό πίνακα κρεμασμένο στη μέση ενός τοίχου.
Ένας λευκός, άδειος πίνακας.

Σήμερα ήταν από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής του. Πάντα του άρεσαν οι γιορτές. Είναι τότε που γυρνάς στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, στους παιδικούς σου φίλους. Άπειρα συναισθήματα, άπειρες αναμνήσεις. Η ευλογία του να ξέρεις πως γυρνάς σε ένα μέρος και θα βρεις εκεί ανθρώπους που σε νοιάζονται, που σημάδευαν τη ζωή σου για χρόνια και τα σημάδια δε χάθηκαν ποτέ! Μόνο γέλια είχε η μέρα του, ξεγνοιασιά και απέραντη αγάπη. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι μέρες του, σκέφτεται. Μπλε...

Σήμερα ήταν από τις πιο άσχημες μέρες της ζωής του. Κενός ένιωθε, άδειος. Τίποτα δεν είχε νόημα. Απλά κινούνταν και προσπαθούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της μέρας του. Κινήσεις αργές, ρομποτικές, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Άλλωστε δε μπορούσε να νιώσει σήμερα. Για πρώτη φορά δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν, απλά παρακαλούσε να γυρίσει σπίτι, να μείνει ολομόναχος. Η απώλεια τον είχε τσακίσει. Μακάρι να κυλούσε πολύ γρήγορα ο χρόνος σήμερα, σκέφτεται. Μαύρο...

Σήμερα ήταν από τις πιο ξεχωριστές μέρες της ζωής του. Απρόσμενα ξεχωριστή. Ένα απλό απόγευμα με φίλους, μέχρι που την είδε να μπαίνει και να έρχεται προς το τραπέζι τους. Κάθισε απέναντι του. Δε σταματούσε να την κοιτάει. Άκουγε κάθε της λέξη, παρατηρούσε κάθε της κίνηση. Μα όταν χαμογελούσε τα έχανε. Πόσο όμορφο χαμόγελο είχε! Άραγε, θα την ξαναέβλεπε σύντομα; Μακάρι να την ξανασυναντούσε, μακάρι να σταματούσε ο χρόνος για εκείνη τη μέρα, σκέφτεται. Κόκκινο...

Σήμερα ήταν από τις πιο δύσκολες μέρες στη ζωή του. Οι καβγάδες ήταν καθημερινότητα για πολύ καιρό. Αυτός, όμως, προσπαθούσε να ελπίζει πως όλα θα άλλαζαν. Ήθελε να ελπίζει, είχε ανάγκη να ελπίζει. Προσπαθούσε να ελέγξει τα νεύρα του, να μην ξεσπάει πάνω της. Πάντα όλα τελείωναν με  μια αγκαλιά και ένα συγγνώμη, όχι όμως απόψε. Η πόρτα χτύπησε δυνατά. Ένιωσε το τράνταγμα της να τον διαπερνά. Έμεινε μόνος και ένιωθε φόβο. Μακάρι να μην είχε έρθει ποτέ αυτή η μέρα, σκέφτεται. Γκρι...

Σκέψου τώρα τη ζωή σαν έναν πολύχρωμο πίνακα κρεμασμένο στην μέση ενός τοίχου. Ένας πολύχρωμος, γεμάτος πίνακας.

Όλοι μας έχουμε έναν τέτοιο λευκό πίνακα. Είναι, όμως, επιλογή του καθενός αν θα τον γεμίσει με χρώματα. Όλα τα χρώματα επιτρέπονται! Δεν υπάρχουν περιορισμοί. Μαύρο στη θλίψη, κόκκινο στον έρωτα, γκρι στον φόβο, μπλε στη χαρά και ό,τι άλλο χρώμα οι εμπειρίες της ζωής σου σου προσφέρουν. Μη φοβάσαι να αποτυπώσεις στον πίνακα σου τα σκούρα χρώματα, χωρίς αυτά τα φωτεινά θα έχαναν την αξία τους!

Μη χάνεις χρόνο, βγες εκεί έξω και άρχισε να δημιουργείς τον πίνακα σου ζώντας!

Υ.Γ. Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου έδωσε μία ευχή: να αισθάνομαι πολύ! Ήταν μία από τις πιο ξεχωριστές ευχές που έχω πάρει. Να αισθάνεσαι πολύ, λοιπόν, ό,τι κάνεις να το αισθάνεσαι, ό,τι λες να το αισθάνεσαι, να ζεις και να το αισθάνεσαι και αισθάνοντας να ζεις! Να είστε δημιουργικοί!

by Cos