Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ένα καλαθάκι με σκουπίδια - Your Hand in Mine (7/10)

7:57 μ.μ.  ,  3 comments


Μερικές φορές ο πόνος είναι ένα τσίμπημα στο στήθος. Ή μία βαθιά εισπνοή και εκπνοή. Ή ένα δάγκωμα χειλιών. Υπάρχει, όμως, δυστυχώς κι άλλος πόνος. Εκείνη τη μέρα προχώρησε προς την παραλία μοναχή της. Ό,τι την έσφιγγε το πέταξε στο καλαθάκι με τα σκουπίδια. Έβγαλε απότομα το κοκκαλάκι από τα μαλλιά της και το πέταξε. Το ίδιο έκανε με το λαστιχάκι στα χέρια της. Και μετά κάθισε στην άμμο. Κοίταξε τη θάλασσα με βλέμμα θολό. Και ύστερα έκλεισε τα μάτια της.
Και αυτά ξανάνοιξαν...



Σαν να υπήρχαν τεράστια μεγάφωνα στην παραλία, άρχισε να ακούει δυνατά στα αυτιά της το Your Hand in Mine των Explosions in the Sky. Ξαφνικά η άμμος σηκώθηκε και χιλιάδες μικροί κόκκοι τσιμπούσαν το κορμί της, το πρόσωπο της, το χαμόγελο της. Άρχισε να βρέχει και το νερό ήταν πιο κρύο από ποτέ. Η άμμος και το νερό γέμισαν τα ρούχα της λάσπη. Δεν χαμογελούσε πια. Τα χείλη της ήταν ακούνητα, νεκρά.

Και ύστερα αέρας. Παγωμένος αέρας έπεφτε πάνω της. Και σήκωνε το βρεγμένο κορμί της. Και της το ξανάριχνε με δύναμη κάτω. Της έσκιζε τα ρούχα. Της έπνιγε την αναπνοή. Και μετά τη σήκωνε όλο και πιο ψηλά. Και την έριχνε κάτω με δύναμη. Ώσπου το κορμί της τρύπησε την άμμο.

Και ύστερα άρχισε να πέφτει. Σ' έναν γκρεμό ατελείωτο. Χωρίς να μπορεί να σωθεί. Αλλά καταδικασμένη να πέφτει για πολύ ώρα. Όση ώρα χρειάζεται για να καταλάβει και να νιώσει ότι πέφτει δίχως γυρισμό.

Και αντί να περνάνε μπροστά από τα μάτια της οι καλύτερες στιγμές της ζωής της, έβλεπε τους χειρότερους φόβους της να γίνονται πραγματικότητα. Τρομακτικά γέλια, ουρλιαχτά και κραυγές ερωτικές, θάνατος και ψύχρα...

Και ενώ ένιωθε τα πνευμόνια της γεμάτα θλίψη, κοιτάζει προς τα κάτω και βλέπει το μαύρο έδαφος. Το πέτρωμα ήταν όπως αυτό που αφήνουν τα ηφαίστεια χρόνια μετά. Χαμογελάει τραγικά. Θα σταματούσε τον πόνο.

Με όλη την ταχύτητα πέφτει. Και κομματιάζεται. Και τίποτα δεν τελειώνει. Η καρδιά της χτυπάει ακόμα. Είναι χίλια κομμάτια αλλά χτυπάει ακόμα, πονάει ακόμα...

Μία ηλιαχτίδα χτυπάει τα μάτια της. Στην πραγματικότητα δεν τα είχε ανοίξει τόση ώρα. Τώρα τα ανοίγει. Και καρφώνει το βλέμμα της στη θάλασσα. Με το ίδιο θολό βλέμμα. Σε λίγη ώρα θα ξανάκλεινε τα μάτια της. Και αυτά θα ξανάνοιγαν. Υπάρχει κι αυτός ο πόνος...




3 σχόλια:

  1. Dominikos12 Ιουνίου 2011 στις 3:57 μ.μ.

    ευχαριστώ την Μαριτίνα που, εν αγνοία της, μου χάρισε το τραγούδι γι' αυτό το κεφάλαιο! όπως λέει και η πρωταγωνίστρια του 4ου κεφαλαίου, ίδιο τραγούδι, άλλα συναισθήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. maritina12 Ιουνίου 2011 στις 7:23 μ.μ.

    Εγω χαιρομαι πολυ που συνεβαλα, εστω και εν αγνοια μου, στο soundtrack αυτου του κειμενου! Παρα παρα πολυ ωραιο Δομηνικε, νομιζω το αγαπημενο μου απο τα 7..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Louis14 Ιουνίου 2011 στις 5:25 μ.μ.

    πολύ ωραίο τραγούδι... ταιριάζει απόλυτα στο κείμενο και μου θυμίζει μια πολύ ωραία ιστορία ιαπωνικών ανιμέ(!) που ξέρω... Elfen Lied για τους ψαγμένους... Δομήνικε θα υπάρξει κορύφωση ή θα συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο μέχρι τέλους; Εγω παντώς έχω κάτι στο μυαλό - από καιρό τώρα - που θέλω να γίνει στο κεφάλαιο 10/10, μην σου πω έχω και κάτι για το 11/10!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή