Πρώτη μέρα στη δουλειά

Δουλειά! Δουλειά; Δουλειά... Όλοι ασχολούνται σήμερα με το θέμα αυτό. Σε ρωτούν, έχεις δουλειά; Ψάχνεις για δουλειά; Βρήκες δουλειά; Και από δουλειά τι κάνεις; Δουλεύεις;

Τον κόσμο μου έρχεται πολλές φορές να απαντήσω, αλλά ας όψεται η ευγενική μου καταγωγή!

Κάθε μέρα σε όποια παρέα κι αν βρεθείς θα υπάρχει κάποιος που δεν έχει δουλειά ή προσπαθεί να βρει ή ακόμη κι αν έχει δεν είναι ευχαριστημένος απ' αυτή. Και λες τα παράπονα σου, που έχεις πάει σε εκατό συνεντεύξεις (αυτό σπάνια βέβαια ισχύει) και κανείς δεν σε παίρνει κι εσύ συνεχίζεις ασίγαστα να προσπαθείς και να προσπαθείς και να στέλνεις βιογραφικά και να λες δε μπορεί θα μου κάτσει αυτήν τη φορά η ευκαιρία για να δουλέψω. Γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει αφού ξεκινήσεις να εργάζεσαι. Έχεις πεισθεί πως οτιδήποτε μετά το σχολείο είναι πολύ πιο εύκολο από τις πανελλήνιες! ΛΑΘΟΣ!

Έρχεται λοιπόν η μέρα που μετά από κόπους, βάσανα και κακουχίες, βρίσκεις μια δουλειά - που δεν είναι η δουλειά των ονείρων σου, αλλά μετά από χρόνια αφιλοκερδούς εργασίας γιατί "δυστυχώς έτσι λειτουργεί το σύστημα σήμερα" έρχεται η στιγμή που θα πληρώνεσαι για αυτό που κάνεις. Φυσικά, ο μισθός αυτός δεν θα είναι ικανός για να σε βιοπορίσει 100%, αλλά η ελληνική οικογένεια που μεγάλωσε γενιές και γενιές στις φτερούγες της, θα σε κρατήσει κοντά της και θα σε αφήσει να μείνεις για όσο καιρό θέλεις. Εκτός απ' αυτό, πλέον θα μπεις σε μια ρουτίνα, θα έχεις έναν βασικό λόγο να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί - να βγάλεις το μεροκάματο (γελάν και οι πέτρες).

Έφτασε, λοιπόν, η μέρα που πας. Αφού ξυπνάς στις 6:30 το πρωί, αλλά λες "χαλάλι δουλεύω", φτάνεις στον χώρο εργασίας. Κι εκεί αρχίζει ο βομβαρδισμός πληροφοριών και απαιτήσεων. Γιατί για έναν περίεργο λόγο ο εργοδότης (αν δεν είναι ο μπαμπάς σου ή η μαμά σου που μπορείς να μαλώσεις μαζί τους) θεωρεί ότι εσύ ξέρεις τη δουλειά που θα κάνεις εδώ και χρόνια, σαν να το σπούδασες ένα πράγμα! Κι εκεί αρχίζει η τεράστια ανηφόρα, που είσαι σίγουρος ότι δεν θα ανέβεις ποτέ. Και σκέφτεσαι "γιατί σηκώθηκα σήμερα και δεν έμεινα κάτω από το πάπλωμα;". Αλλά, κάθεσαι γιατί ΠΡΕΠΕΙ να δουλέψεις, σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει γιατί "αλλού γι' αλλού ξεκίνησες κι αλλού η ζωή σε πάει". Και κάθεσαι και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις. Και τις προσβολές και τις απαιτήσεις και τον παραλογισμό του εργοδότη. Γιατί "έτσι είναι κι έτσι θα μάθεις".

Αλλά γιατί να είναι έτσι; Γιατί να πρέπει να κάνουμε περικοπές στα όνειρα και στις φιλοδοξίες μας;

Εκεί, λοιπόν, ακόμη κι αν είσαι φύσει απαισιόδοξος, πρέπει να σκεφτείς ότι ακόμη κι αν ήρθαμε σε δύσκολους καιρούς να ζήσουμε το όνειρό μας, δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν και καμία να μας στερήσει έστω να ονειρευόμαστε! Γι' αυτό Κουράγιο!

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

by liuq