Πρώτη μέρα στη δουλειά

Δουλειά! Δουλειά; Δουλειά... Όλοι ασχολούνται σήμερα με το θέμα αυτό. Σε ρωτούν, έχεις δουλειά; Ψάχνεις για δουλειά; Βρήκες δουλειά; Και από δουλειά τι κάνεις; Δουλεύεις;

Τον κόσμο μου έρχεται πολλές φορές να απαντήσω, αλλά ας όψεται η ευγενική μου καταγωγή!

Κάθε μέρα σε όποια παρέα κι αν βρεθείς θα υπάρχει κάποιος που δεν έχει δουλειά ή προσπαθεί να βρει ή ακόμη κι αν έχει δεν είναι ευχαριστημένος απ' αυτή. Και λες τα παράπονα σου, που έχεις πάει σε εκατό συνεντεύξεις (αυτό σπάνια βέβαια ισχύει) και κανείς δεν σε παίρνει κι εσύ συνεχίζεις ασίγαστα να προσπαθείς και να προσπαθείς και να στέλνεις βιογραφικά και να λες δε μπορεί θα μου κάτσει αυτήν τη φορά η ευκαιρία για να δουλέψω. Γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει αφού ξεκινήσεις να εργάζεσαι. Έχεις πεισθεί πως οτιδήποτε μετά το σχολείο είναι πολύ πιο εύκολο από τις πανελλήνιες! ΛΑΘΟΣ!

Έρχεται λοιπόν η μέρα που μετά από κόπους, βάσανα και κακουχίες, βρίσκεις μια δουλειά - που δεν είναι η δουλειά των ονείρων σου, αλλά μετά από χρόνια αφιλοκερδούς εργασίας γιατί "δυστυχώς έτσι λειτουργεί το σύστημα σήμερα" έρχεται η στιγμή που θα πληρώνεσαι για αυτό που κάνεις. Φυσικά, ο μισθός αυτός δεν θα είναι ικανός για να σε βιοπορίσει 100%, αλλά η ελληνική οικογένεια που μεγάλωσε γενιές και γενιές στις φτερούγες της, θα σε κρατήσει κοντά της και θα σε αφήσει να μείνεις για όσο καιρό θέλεις. Εκτός απ' αυτό, πλέον θα μπεις σε μια ρουτίνα, θα έχεις έναν βασικό λόγο να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί - να βγάλεις το μεροκάματο (γελάν και οι πέτρες).

Έφτασε, λοιπόν, η μέρα που πας. Αφού ξυπνάς στις 6:30 το πρωί, αλλά λες "χαλάλι δουλεύω", φτάνεις στον χώρο εργασίας. Κι εκεί αρχίζει ο βομβαρδισμός πληροφοριών και απαιτήσεων. Γιατί για έναν περίεργο λόγο ο εργοδότης (αν δεν είναι ο μπαμπάς σου ή η μαμά σου που μπορείς να μαλώσεις μαζί τους) θεωρεί ότι εσύ ξέρεις τη δουλειά που θα κάνεις εδώ και χρόνια, σαν να το σπούδασες ένα πράγμα! Κι εκεί αρχίζει η τεράστια ανηφόρα, που είσαι σίγουρος ότι δεν θα ανέβεις ποτέ. Και σκέφτεσαι "γιατί σηκώθηκα σήμερα και δεν έμεινα κάτω από το πάπλωμα;". Αλλά, κάθεσαι γιατί ΠΡΕΠΕΙ να δουλέψεις, σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει γιατί "αλλού γι' αλλού ξεκίνησες κι αλλού η ζωή σε πάει". Και κάθεσαι και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις. Και τις προσβολές και τις απαιτήσεις και τον παραλογισμό του εργοδότη. Γιατί "έτσι είναι κι έτσι θα μάθεις".

Αλλά γιατί να είναι έτσι; Γιατί να πρέπει να κάνουμε περικοπές στα όνειρα και στις φιλοδοξίες μας;

Εκεί, λοιπόν, ακόμη κι αν είσαι φύσει απαισιόδοξος, πρέπει να σκεφτείς ότι ακόμη κι αν ήρθαμε σε δύσκολους καιρούς να ζήσουμε το όνειρό μας, δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν και καμία να μας στερήσει έστω να ονειρευόμαστε! Γι' αυτό Κουράγιο!

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

by liuq

Γλεντηστε το :)

Θετικότητα: λύση ή πρόβλημα;

Στις μέρες που ζούμε βομβαρδιζόμαστε κατά βάση από αρνητικές ειδήσεις: αυτοκτονίες, δολοφονίες, οικονομική κρίση, ανεργία και τόσα άλλα. Και επιλέγουμε ορισμένοι να διατηρούμε θέλοντας και μη μια ρεαλιστική στάση για τα πράγματα! Ναι! Ρεαλιστική στάση! Η οποία ρεαλιστική στάση μεταφράζεται από κάποιους (και μέρα με τη μέρα βλέπω ότι γίνονται όλο και περισσότεροι) σαν αρνητισμός. Δηλαδή έχουμε αναγάγει τη ρεαλιστικότητα (το μέτρο του αισιόδοξου και του απαισιόδοξου) σε αρνητικότητα. Αν σε ρωτήσουν τι κάνεις και απαντήσεις ένα ξερό "καλά" ή κάτι παραπλήσιο, σε κοιτάνε περίεργα με ένα βλέμμα του τύπου "μα γιατί, είσαι νέος, υγιής κλπ κλπ".

Και φυσικά οι λέξεις που ακούς γύρω σου είναι "έχε θετική σκέψη", "έχε θετική ενέργεια". Λες και όταν έχεις προβλήματα - μικρά ή μεγάλα - πρέπει να στέκεσαι απέναντί σε αυτά σαν βλάκας και να πιστεύεις ότι μόνο αν σκεφτείς θετικά θα τα αντιμετωπίσεις! Οι άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό ή δεν έχουν κάποιες φορές αίσθηση της πραγματικότητας ή δεν έχουν προβλήματα! Δεν είναι δυνατό όταν δεν μπορείς να βρεις δουλειά ή δεν έχεις αρκετά χρήματα για να ζήσεις, ή έχεις χωρίσει, να σκέφτεσαι θετικά. Να έχεις θετική ενέργεια και όλα θα πάνε καλά! Έχω κουραστεί να ακούω τους γύρω μου να μιλάνε για θετική ενέργεια! Λες κι αν εγώ σκεφτώ θετικά το σύμπαν θα συνωμοτήσει  για να μου πάνε όλα καλά! Πολύ φοβάμαι ότι μάλλον το αντίθετο θα συμβεί.

Ναι, μπορεί με αυτόν τον τρόπο να "ξορκίζουν το κακό", ή να έχουν ένα είδος άμυνας απέναντι σε όλα αυτά, αλλά πλέον με την πολυχρησία αυτών των φράσεων έχει χαθεί κάθε νόημα. Ακόμη και να ήθελα να πιστέψω σε αυτό, πλέον το έχω σιχαθεί σαν ένα πολυακουσμένο τραγούδι στο ραδιόφωνο. Και όσοι από εμάς αρνούμαστε να ασπαστούμε αυτό το "φρόνημα", αυτόματα γινόμαστε ο κακόβουλος, αρνητικός και απαισιόδοξος της παρέας. Επειδή επιλέγουμε να βλέπουμε τις καταστάσεις γύρω μας ρεαλιστικά, αυτόματα γινόμαστε δακτυλοδεικτούμενοι.

Φυσικά από την άλλη, το αίσθημα της αισιοδοξίας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, πρόκειται για ένα ανθρώπινο γνώρισμα. Αυτό σημαίνει ότι η πηγή της δεν είναι ανεξάντλητη, ούτε μόνιμη. Οπότε και είναι λογικό να μην είναι κανείς αισιόδοξος όλη τη μέρα!

Γι' αυτό καλό θα ήταν όλοι εσείς που έχετε βάλει σαν νέο σκοπό της ζωής σας να μας πείσετε ότι όλα λύνονται με "θετική σκέψη", να είστε λίγο πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά που θα μας το κουνήσετε σαν παντιέρα!

by liuq

Γλεντηστε το :)

Και η ευτυχία του ανθρώπου;

Επηρεασμένος από την είδηση του θανάτου του Philip Seymour Hoffman, θέλησα να γράψω μερικές σκέψεις μου για την ευτυχία του ανθρώπου και περισσότερο για την ευτυχία της ψυχής του. Η συγκεκριμένη περίπτωση εξαιρετικού ηθοποιού, με αναγνωρισμένες αξιώσεις, με αποδοχή από το κοινό και - προφανώς - καλής οικονομικής επιφάνειας, ήταν άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που "έφυγε" εξαιτίας των ναρκωτικών. Αδυνατούσε να νιώσει χαρά. Αδυνατούσε να προσαρμοστεί. Και έβρισκε διέξοδο, δυστυχώς, στις ουσίες.

Γιατί;

Γιατί ο άνθρωπος τελικά με ό,τι και να του προσφέρεται - είτε από τη φύση του είτε επίκτητα - αδυνατεί να νιώσει χαρά ή ικανοποίηση;

Δε νιώθει ευχαριστημένος, ευτυχισμένος...

Η ανάγκη του για το ανικανοποίητο τον πάει πίσω; Τον αναγκάζει να μένει στάσιμος τελικά, όσο κι αν φαίνεται ότι προχωράει...

Τι θέλει τελικά ο άνθρωπος για να νιώσει ευτυχισμένος, για να ευφρανθεί η ψυχή του;

Μήπως θα έπρεπε να σταθούμε λίγο πίσω και να δούμε με τι τελικά μπορούμε να νιώσουμε χαρούμενοι;

Να δούμε τι πραγματικά θέλουμε και να μην οδηγούμαστε σε δρόμους περίεργους που φέρνουν μόνο μια χαρά εξαρτημένη...

by liuq

Γλεντηστε το :)

"Μετανάστης ο Νεότερος" by liuq

Ο λόγος που αποφάσισα ν' ασχοληθώ στο πρώτο μου κείμενο με το θέμα της μετανάστευσης των νέων είναι γιατί τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε ένα θέμα επικαιρότητας μεγάλης σημασίας, με διάφορες απόψεις να υπάρχουν γύρω από αυτό.

Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, παρατηρούνται μεγάλα κύματα - μορφωμένων κυρίως - ανθρώπων που φεύγουν από την Ελλάδα είτε για να συνεχίσουν τις σπουδές τους και να μπορέσουν να βρουν έπειτα εκεί εργασία, είτε - όντας ήδη εφοδιασμένοι με προσόντα - για να αναζητήσουν κατευθείαν δουλειά.

Πρόκειται, φυσικά, για ανθρώπους με όνειρα, φιλοδοξίες ή - ακόμη περισσότερο - για ανθρώπους που έχουν ανάγκη για δουλειά!

Σίγουρο είναι ότι η μορφή των μεταναστών έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια των ετών. Στις δεκαετίες του '50 και του '60, οι άνθρωποι μετανάστευαν σε μια άλλη χώρα κυρίως για να εργαστούν στους πρωτογενείς τομείς παραγωγής με άμεση ανάγκη να αποκτήσουν χρήματα για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους πίσω στην Ελλάδα.

Στις επόμενες δεκαετίες και μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι άνθρωποι έφευγαν στο εξωτερικό για να επιμορφωθούν και να επιστρέψουν πίσω στη χώρα μας και να θέσουν σε εφαρμογή όλα αυτά που είχαν μάθει.

Σήμερα, όμως, ο μετανάστης έχει αλλάξει εντελώς έννοια, καθώς συνδυάζει τα πάντα. Ανάγκη για εξειδίκευση, ανάγκη για δουλειά ή ανάγκη επιβεβαίωσης για το ποιος είναι κάποιος και τι μπορεί να κάνει. Σίγουρα αναζητά ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι εξαναγκάζονται, λόγω των συνθηκών που επικρατούν αυτήν τη στιγμή, να φύγουν παίρνοντας μαζί τους ένα καλό μυαλό, την εργατικότητά τους ή την ανάγκη για δημιουργία και πηγαίνοντας τα όλα αυτά σε μια άλλη χώρα, που προφανώς μπορεί να τους προσφέρει περισσότερα.

Βέβαια, δεν ξέρω τελικά ποιος είναι σε πιο δυσχερή θέση: αυτός που φεύγει και αφήνει πίσω του οικογένεια, φίλους, την πατρίδα του, και πηγαίνει να ζήσει σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία (ίσως πιο αξιοκρατική βέβαια), ή αυτός που αποφασίζει να μείνει εδώ, είτε γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να φύγει είτε γιατί αποφασίζει να παλέψει με μια δύσκολη και απογοητευτική καθημερινότητα.

Σίγουρο θεωρώ πάντως ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις ανθρώπων βρίσκονται σε μια περίεργη θέση αυτήν τη στιγμή. Είναι επιφορτισμένοι να κάνουν παραχωρήσεις στα όνειρα και στις ανάγκες τους σε πολλές περιπτώσεις.

Έτσι, λοιπόν, είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που φεύγουν μέρα με τη μέρα με την επιδίωξη ή το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Είναι μια νέα γενιά μεταναστών με εφόδια πνευματικά, η οποία, όμως, δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει ή αν θα θέλει γυρίσει πίσω κάποια στιγμή, για να θέσει σε εφαρμογή όλα αυτά που έχει μάθει για το καλό αυτής της χώρας.

Είναι πασιφανές, πάντως, ότι δεν είναι εύκολο να είσαι νέος αυτήν τη στιγμή και να προσπαθείς να αποφασίσεις τι είναι καλύτερο για σένα και που θα σε οδηγήσει ο δρόμος που θα πάρεις.

by liuq

Γλεντηστε το :)