Αλέκο μου

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Οι ηθοποιοί μετέφεραν ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες. Κι εγώ έκλαψα. Δεν το είπα ποτέ στον Κωνσταντίνο. Γιατί δεν τον βλέπω συχνά.

Με τον Νίκο είμαστε πάλι παιδιά. Το άγχος μου δεν είναι πόσους θα κάνουμε να νιώσουν το ίδιο. Το άγχος μου είναι να μη μεγαλώσουμε ξανά ποτέ. Όσο γελάμε, θα είμαστε ευτυχισμένοι. Του το υπόσχομαι.

Εγώ ερωτεύτηκα. Την γνώρισες την Κική. Τι ωραία που την γνώρισες. Θυμάσαι τότε που έφυγες για λίγες μέρες γιατί ερωτεύτηκες κι εσύ; Τότε δεν ήμουν με την Κική. Εκείνη την κοπέλα δεν την ξεχνάω ποτέ.

Ο Κώστας έγινε μπαμπάς. Και είναι τόσο καλός μπαμπάς όσο ο δικός σου ο μπαμπάς. Ο δικός μου ο μπαμπάς. Ο Λούης θα γίνει μπαμπάς. Και θα είναι τόσο καλός μπαμπάς όσο ο δικός σου ο μπαμπάς. Ο δικός μου ο μπαμπάς.

Σήμερα που σου γράφω έχουμε γενέθλια. Έτυχε να είναι Μεγάλο Σάββατο. Τη χειρότερη μέρα σου δηλαδή. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως το έκανες. Πως έμπαινες στη ντουλάπα κι έκλεινες την πόρτα επειδή φοβόσουν τα βεγγαλικά. Θα είναι πάντα το μαγικό σου.

Αυτό που γιορτάζουμε το χάραξα στο σώμα μου. Νομίζω δεν στο έδειξα ποτέ. Ο τελευταίος άνθρωπος που το ενέκρινε ήταν η μαμά σου. Η μαμά μου. Ξέρεις ποιος πλήρωσε για να το κάνω; Η μαμά. Ο πιο σπουδαίος άνθρωπος.

Ζω για να της μοιάζω. Κι αν το καταφέρω, τότε θα ζω.

Όταν έφυγες, μεγάλωσε ο Αλέξανδρος. Τις επόμενες μέρες μεγάλωσε πολύ. Όταν ήμασταν μικροί και κάποιος πλησίαζε τη μουσούδα σου, του έγλυφες το πρόσωπο. Και μέναμε παιδιά. Σου υπόσχομαι ότι όσο η ζωή μας μεγαλώνει, τόσο θα της βγάζουμε τη γλώσσα.

Στον Αλέξανδρο αφιερώνω αυτά που σου γράφω. Γιατί σήμερα είναι η πιο σημαντική μέρα του χρόνου. Έδωσε πνοή στον κύκλο και η φλόγα δεν θα σβήσει ποτέ.

Πόσο σ’ αγαπάω Αλέκο μου. Τα μάτια σου σοφά & παιδικά. Θέλω να ζήσω με το βλέμμα σου.

by Dominic