Reality

Είμαστε στα μέσα του καλοκαιριού. Έχει αέρα σήμερα αλλά η ζέστη θυμίζει έντονα το καλοκαίρι.

Στο δωμάτιο κυριαρχούν 2 ήχοι. Ο ανεμιστήρας που διώχνει ικανοποιητικά την ζέστη του καλοκαιριού μακριά μέχρι να βραδιάσει. Από τον υπολογιστή ακούγονται μουσικές 'tea time' και σε ένα άλλο δωμάτιο λίγο πιο πέρα το πλυντήριο σαν να παλεύει, στροβιλίζεται σαν να δίνει την δική του μάχη. Μια μάχη που με κάνει πολλές φορές να αναρωτιέμαι, στιγμές όπως τώρα που δίνει πάλι την μάχη του, και τι σου είναι το μυαλό, αντί για 'πάλι' στην αρχή έγραψα 'πάλη'. Μα σαν μονομαχία ακούγεται με τα σωθικά του. Σάμπως και εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε;

Ένας αγώνας είναι. Μια αέναη προσπάθεια για αυτό που ο καθένας από μας νιώθει, πιστεύει και στηρίζει.

Ναι, σαφώς και υπάρχουν οι προσωπικές αξίες, επιθυμίες, στόχοι του κάθε ανθρώπου αλλά δεν είναι μόνο αυτό η ζωή. Είναι, κατά γενική ομολογία, πράγματα και αξίες που απαρτίζουν την κοινωνία και δεν εννοώ τον μικρόκοσμο ενός λαού, αξίες που ελλοχεύουν σε κάθε λαό.

Ο απότομος, δυνατός ήχος του πλυντηρίου με έκανε να τιναχτώ την ίδια ώρα που στο μυαλό μου έτρεχαν χίλιες δυο σκέψεις. Τουλάχιστον αυτό ολοκληρώνει και την σημερινή πάλη του και ένα χαμόγελο ήρθε γιατί σύντομα θα πάω να τον δω.

Και ναι, η σκέψη μου που έτρεξε για ακόμα μια φορά σε εκείνον δεν είναι ούτε παρένθεση ούτε κάτι άλλο από τις παραπάνω σκέψεις. Γιατί η αληθινή αγάπη, η δύναμη της ψυχής δυο ανθρώπων είναι από τις βαθύτερες και αρχαιότερες αξίες της ζωής.

Υπάρχουν όμως κι άλλα, και σαν άνθρωπος που χτίζει τώρα την ζωή του ακόμα πιο έντονα, με μεγαλύτερο πάθος, κουράγιο και πίστη αρνούμαι να αποδεχθώ την επιφάνεια ενός κόσμου που συγχύζεται μεταξύ αξιών, στόχος και ονείρων.

Αρνούμαι να αποδεχθώ πως πρέπει να ψάχνουμε με το τηλεσκόπιο την ανθρωπιά, την ποιότητα και την αγάπη της ζωής, την οποία δεν κρύβω, την ήξερα αλλά εδώ και κάποιους μήνες την ΖΩ και είμαι ευγνώμων. Και έτσι πρέπει να συμβαίνει. Να ζεις και να έχεις τα μάτια σου, το μυαλό σου και την καρδιά σου διάπλατα ανοιχτά γιατί φορώντας παρωπίδες χάνεις πολλά από αυτό που λένε ζωή. Υπάρχουν τόσες μυρωδιές, χρώματα, συναισθήματα, ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους γύρω σου που αν δεν είσαι ξύπνιος δεν θα τα δεις ποτέ και θα σε προσπεράσουν.

Νομίζω ήρθε η ώρα να κλείσω την μουσική του τσαγιού και για κάποιον λόγο που έχουν κολλήσει στο μυαλό οι U2.

'The sea wants to kiss the golden shore'.

Μπορείς να ζεις; Μπορείς να αγαπάς; Μπορείς να νοιάζεσαι για τους άλλους; Μπορείς να σέβεσαι τους άλλους; Μπορείς να δίνεις και όχι μόνο να ρουφάς αδυσώπητα; Μπορείς έστω και για λίγες στιγμές κάθε φορά να κοιτάς γύρω σου με μάτια παιδικά, με παιδική μανία για την ζωή;

Μπορεί κάποιος να γελάσει με αυτά και να θεωρηθούν ανόητα, αλλά στοιχηματίζω πως αυτός που πιθανώς το κρίνει αρνητικά δεν έχει τολμήσει να κάνει αληθινά κάτι από τα παραπάνω είτε επειδή δεν τολμάει να προσπαθήσει είτε επειδή φοβάται ότι δεν θα το καταφέρει. Και αυτό δεν είναι κάτι που ισχύει απλά και μόνο επειδή το εκφράζω εγώ αλλά αν αυτός ο κάποιος το είχε προσπαθήσει δεν θα το έκρινε, ίσως έπαιρνε μια φάτσα σκεπτική, ίσως να έκανε μια γκριμάτσα κάπως αδιάφορη ή στο θετικό σενάριο που εγώ έχω αυτή την ώρα στο μυαλό μου να έσκαγε ένα χαμόγελο, ένα ήρεμο και φυσικό χαμόγελο.

Αγαπάω τους ουτοπικούς ρεαλιστές. Οξύμωρο; Άτοπο σύμφωνα με τον ορισμό της κάθε μια από τις προηγούμενες λέξεις; Στα δικά μου μάτια, στο δικό μου μυαλό μπορεί απλώς να είναι ένας ρομαντικός που δεν ξεχνά τον καθημερινό ρυθμό της ζωής στον ρεαλιστικό της χτύπο και όχι στον απαξιωτικό και κυνικό.

Kicks