Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Reality


Είμαστε στα μέσα του καλοκαιριού. Έχει αέρα σήμερα αλλά η ζέστη θυμίζει έντονα το καλοκαίρι.

Στο δωμάτιο κυριαρχούν 2 ήχοι. Ο ανεμιστήρας που διώχνει ικανοποιητικά την ζέστη του καλοκαιριού μακριά μέχρι να βραδιάσει. Από τον υπολογιστή ακούγονται μουσικές 'tea time' και σε ένα άλλο δωμάτιο λίγο πιο πέρα το πλυντήριο σαν να παλεύει, στροβιλίζεται σαν να δίνει την δική του μάχη. Μια μάχη που με κάνει πολλές φορές να αναρωτιέμαι, στιγμές όπως τώρα που δίνει πάλι την μάχη του, και τι σου είναι το μυαλό, αντί για 'πάλι' στην αρχή έγραψα 'πάλη'. Μα σαν μονομαχία ακούγεται με τα σωθικά του. Σάμπως και εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε;

Ένας αγώνας είναι. Μια αέναη προσπάθεια για αυτό που ο καθένας από μας νιώθει, πιστεύει και στηρίζει.

Ναι, σαφώς και υπάρχουν οι προσωπικές αξίες, επιθυμίες, στόχοι του κάθε ανθρώπου αλλά δεν είναι μόνο αυτό η ζωή. Είναι, κατά γενική ομολογία, πράγματα και αξίες που απαρτίζουν την κοινωνία και δεν εννοώ τον μικρόκοσμο ενός λαού, αξίες που ελλοχεύουν σε κάθε λαό.

Ο απότομος, δυνατός ήχος του πλυντηρίου με έκανε να τιναχτώ την ίδια ώρα που στο μυαλό μου έτρεχαν χίλιες δυο σκέψεις. Τουλάχιστον αυτό ολοκληρώνει και την σημερινή πάλη του και ένα χαμόγελο ήρθε γιατί σύντομα θα πάω να τον δω.

Και ναι, η σκέψη μου που έτρεξε για ακόμα μια φορά σε εκείνον δεν είναι ούτε παρένθεση ούτε κάτι άλλο από τις παραπάνω σκέψεις. Γιατί η αληθινή αγάπη, η δύναμη της ψυχής δυο ανθρώπων είναι από τις βαθύτερες και αρχαιότερες αξίες της ζωής.

Υπάρχουν όμως κι άλλα, και σαν άνθρωπος που χτίζει τώρα την ζωή του ακόμα πιο έντονα, με μεγαλύτερο πάθος, κουράγιο και πίστη αρνούμαι να αποδεχθώ την επιφάνεια ενός κόσμου που συγχύζεται μεταξύ αξιών, στόχος και ονείρων.

Αρνούμαι να αποδεχθώ πως πρέπει να ψάχνουμε με το τηλεσκόπιο την ανθρωπιά, την ποιότητα και την αγάπη της ζωής, την οποία δεν κρύβω, την ήξερα αλλά εδώ και κάποιους μήνες την ΖΩ και είμαι ευγνώμων. Και έτσι πρέπει να συμβαίνει. Να ζεις και να έχεις τα μάτια σου, το μυαλό σου και την καρδιά σου διάπλατα ανοιχτά γιατί φορώντας παρωπίδες χάνεις πολλά από αυτό που λένε ζωή. Υπάρχουν τόσες μυρωδιές, χρώματα, συναισθήματα, ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους γύρω σου που αν δεν είσαι ξύπνιος δεν θα τα δεις ποτέ και θα σε προσπεράσουν.

Νομίζω ήρθε η ώρα να κλείσω την μουσική του τσαγιού και για κάποιον λόγο που έχουν κολλήσει στο μυαλό οι U2.

'The sea wants to kiss the golden shore'.

Μπορείς να ζεις; Μπορείς να αγαπάς; Μπορείς να νοιάζεσαι για τους άλλους; Μπορείς να σέβεσαι τους άλλους; Μπορείς να δίνεις και όχι μόνο να ρουφάς αδυσώπητα; Μπορείς έστω και για λίγες στιγμές κάθε φορά να κοιτάς γύρω σου με μάτια παιδικά, με παιδική μανία για την ζωή;

Μπορεί κάποιος να γελάσει με αυτά και να θεωρηθούν ανόητα, αλλά στοιχηματίζω πως αυτός που πιθανώς το κρίνει αρνητικά δεν έχει τολμήσει να κάνει αληθινά κάτι από τα παραπάνω είτε επειδή δεν τολμάει να προσπαθήσει είτε επειδή φοβάται ότι δεν θα το καταφέρει. Και αυτό δεν είναι κάτι που ισχύει απλά και μόνο επειδή το εκφράζω εγώ αλλά αν αυτός ο κάποιος το είχε προσπαθήσει δεν θα το έκρινε, ίσως έπαιρνε μια φάτσα σκεπτική, ίσως να έκανε μια γκριμάτσα κάπως αδιάφορη ή στο θετικό σενάριο που εγώ έχω αυτή την ώρα στο μυαλό μου να έσκαγε ένα χαμόγελο, ένα ήρεμο και φυσικό χαμόγελο.

Αγαπάω τους ουτοπικούς ρεαλιστές. Οξύμωρο; Άτοπο σύμφωνα με τον ορισμό της κάθε μια από τις προηγούμενες λέξεις; Στα δικά μου μάτια, στο δικό μου μυαλό μπορεί απλώς να είναι ένας ρομαντικός που δεν ξεχνά τον καθημερινό ρυθμό της ζωής στον ρεαλιστικό της χτύπο και όχι στον απαξιωτικό και κυνικό.

Kicks

7 σχόλια:

  1. Την ανθρωπιά, την ποιότητα και την αγάπη της ζωής πρέπει πρώτα να την ξέρεις για να αξίζεις να τη ζεις. Χωρίς να μπορείς να την ξεχωρίσεις, δεν μπορείς να την έχεις. Ίσως δεν υπάρχει πιο πολύτιμη και σπάνια κατηγορία ανθρώπου από αυτήν του "ουτοπικού ρεαλιστή". Και πως την ξέρει αυτήν την κατηγορία η Kicks; Ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία. Και δεν θα μπορούσε ν' ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία, αν δεν είχε μάθει να την ξεχωρίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ανθρωπιά, την ποιότητα και την αγάπη της ζωής την έχεις ξεχωρίσει βαθιά και αληθινά και εγώ έχω ένα τεράστιο χαμόγελο που την μοιράζομαι μαζί σου.

      Διαγραφή
  2. "Αγαπάω τους ουτοπικούς ρεαλιστές. Οξύμωρο; Άτοπο σύμφωνα με τον ορισμό της κάθε μια από τις προηγούμενες λέξεις; Στα δικά μου μάτια, στο δικό μου μυαλό μπορεί απλώς να είναι ένας ρομαντικός που δεν ξεχνά τον καθημερινό ρυθμό της ζωής στον ρεαλιστικό της χτύπο και όχι στον απαξιωτικό και κυνικό."

    Όμορφο κείμενο, ουτοπικά ρεαλιστικό, όμορφα αισιόδοξο σε μια απαισιόδοξη συγκυρία που ο αδυσώπητος ρεαλισμός έριξε μερικές γερές κλοτσιές (kicks) σε μερικές από τις ουτοπικές μας αυταπάτες. Παραμένουμε ρομαντικοί λοιπόν, γυρίζοντας την πλάτη στην απαξίωση και τον κυνισμό, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και την πραγματικότητα. Αυτό το κείμενο αποτέλεσε μια όμορφη ένεση αισιοδοξίας. Καλώς όρισες στον σκληρό πυρήνα του Γλεντιού :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Αλέξανδρε,
      Ο αδυσώπητος ρεαλισμός θα συνεχίσει να ρίχνει γερές κλοτσιές αλλά οι ουτοπικοί ρεαλιστές θα συνεχίσουμε την πάλη. Γιατί τον ρομαντισμό μπορούν εύκολα να τον κατασπαράξουν. Θέλουμε;

      Καλώς σας βρήκα λοιπόν στον σκληρό πυρήνα του γλεντιού που μας χαρίζει την δυνατότητα να σκεφτόμαστε, να φοβόμαστε και να εκφράζουμε με δύναμη ψυχής 'την μονομαχία με τα σωθικά μας'. :-)

      Διαγραφή
  3. Για μένα ουτοπικός ρεαλιστής είναι να αυτός που ανοίγει την καρδιά του στο κάθε δικό του "Γλέντι". Που χαμογελούσε καθόλη τη διάρκεια που έγραφε το κείμενο, και που βουρκώσανε τα μάτια του όταν το ξαναδιάβασε τελειωμένο. Που έχει γράψει ένα κείμενο που θα μπορούσε να ήταν και προσωπικό γράμμα, αλλά επέλεξε να το κάνει ουτοπικά προσωπικό. Καλως ορίσατε αγαπητή μας Kicks. Είναι όμορφος ο δρόμος που διάλεξες, λίγο ρεαλιστικός και άλλο τόσο ουτοπικός, αλλά αξίζει κάθε βήμα που θα διανύσεις,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Loui,
      Το χαμόγελο στην διάρκεια του γραψίματος και τα βουρκωμένα μάτια με την ολοκλήρωση του δεν σταματούν εκεί. Τόσο το χαμόγελο όσο και η συγκίνηση γίνονται ακόμα πιο έντονα και δυνατά όταν τα μοιράζεσαι γιατί είναι κομμάτι της ψυχής. Και για μένα το κείμενο αυτό είναι κομμάτι της δικιάς μου ψυχής και σας ευχαριστώ όλους που θελήσατε να δείτε το κομμάτι της αυτό.
      Καλώς σας βρήκα :)

      Διαγραφή