Κάθε φορά που ήθελε να ξεφύγει από την αναστάτωση που του προκαλούσαν τα αναπάντητα και τα χιλιοειπωμένα, ο Ν ανέβαινε τα ζεστά μεσημέρια σε εκείνη την γκρίζα ταράτσα. Εκεί, αφού πρώτα την διέσχιζε για να φτάσει μέχρι την απέναντι γωνία της, έβρισκε το μοναδικό σημείο που μπορούσε να βρει μια χαραμάδα σκιάς, καθόταν με τα πόδια απλωμένα και την πλάτη στον τοίχο, έγερνε το κεφάλι του πάνω στο μαύρο κάγκελο και εκεί άφηνε τον εαυτό, τις σκέψεις και τις ανασφάλειες του ελεύθερες. Εκεί μακριά από όλους και από όλα ένιωθε ότι μπορεί να είναι ο εαυτός του.
"Πως καταλήγουν οι άνθρωποι να είναι τόσο μπερδεμένοι και οι γαμημένες ανασφάλειες τους τόσο ισχυρές; Γιατί είμαστε δειλοί μπροστά στα σημαντικά; Γιατί η υπόσχεση ενός ανεκπλήρωτου τίποτα είναι ικανή να γκρεμίσει τα πάντα; Τι είναι αγάπη, τι ο έρωτας και τι η ευτυχία;"
Σκεπτόμενος αυτά ο Ν, έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε εκείνη την γλάστρα που είχε στο μπαλκόνι του, μια μικρή μωβ βουκαμβίλια. Δεν ήταν ούτε η πιο ανθισμένη από αυτές που είχε, ούτε και η πιο εντυπωσιακή. Ήταν όμως η αγαπημένη του. Μια μέρα όμως, ξαφνικά, τα φύλλα έπεσαν και τα άνθη σταμάτησαν να βγαίνουν. Τι και αν την πρόσεχε και την πότιζε περισσότερο από όλες τις άλλες, αυτό περισσότερο κακό της έκανε παρά την ωφελούσε. Και πέρασε καιρός μα η κατάσταση δεν άλλαζε. Μια ημέρα, όμως, που ξεκίνησε πιο μοναχική από ότι οι περισσότερες, ο Ν άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε την γλάστρα - όπως κάθε πρωί. Και τότε είδε ένα μικρό μωβ λουλουδάκι να πετάγεται!
Αυτές οι μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες! Ο Ν είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, και θα ταξίδευε και άλλο, υπήρξαν στιγμές που είχε αισθανθεί πολύ αγαπητός ανάμεσα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, είχαν υπάρξει φορές που ακόμα ακόμα είχε αισθανθεί και ανίκητος μέσα στη νεανική του άγνοια. Όμως όταν ήθελε να φέρει στο νου του σε μια εικόνα την ευτυχία, αυτός σκεφτόταν εκείνη την μικρή γλαστρούλα και τα αισθήματα που του δημιουργήθηκαν όταν αντίκρισε αυτό το μωβ λουλουδάκι που ξεπετάχτηκε εκείνη την μοναχική ημέρα.
Φύσηξε ξαφνικά ένα απαλό αεράκι, που πάνω στην γκρι ταράτσα γινόταν πιο έντονο, και ο Ν επανήρθε απότομα στην πραγματικότητα. Χαμογέλασε. Τι και αν την είχε αποχωριστεί αυτή τη γλάστρα πια από καιρό; Σε εκείνη την γλάστρα είχε βάλει ένα μέρος της ψυχής του. Η σκέψη ότι η μωβ βουκαμβίλια θα ανθίσει κάποτε ξανά τον έκανε χαρούμενο, ακόμα και αν πλέον είχε συνειδητοποιήσει καλά ότι αυτός δεν θα ήταν ποτέ πια εκεί για να ξαναζήσει την στιγμή.
Ο Ν σηκώθηκε στα πόδια του στηριζόμενος στο μαύρο κάγκελο, διέσχισε την γκρι ταράτσα, κατέβηκε τις σκάλες και επέστρεψε στην καθημερινότητά του.
by Alejandro
Γιατί η υπόσχεση ενός ανεκπλήρωτου τίποτα είναι ικανή να γκρεμίσει τα πάντα; Πόσο μου αρέσει αυτή η φράση. Η μεγαλύτερη εξέλιξη ενός ατόμου είναι να μπορεί να αξιολογεί αφαιρώντας την κενή γοητεία του "να πάρω αυτό που δεν έχω μόνο και μόνο γιατί δεν το έχω". Ποιος το καταφέρνει; Σχεδόν κανείς. The return of King Alejandro και περιμένουμε και συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή