- Γιατί αυτήν την ταινία;
- Δεν μου είπες ότι σ' αρέσει να είσαι δημιουργική;
- Ναι...
- Το συναίσθημα που απελευθερώνει τη δημιουργικότητα είναι ο έρωτας. Ο έρωτας μ' έναν άλλον άνθρωπο, ο έρωτας με τη ζωή, ο έρωτας με τη συγγραφή...
- Χαχα... Ό,τι και να μου πεις, Άλεξ, δεν πρόκειται να σου δείξω αυτά που γράφω.
- Για την ταινία δεν με ρώτησες; Για την ταινία σου λέω!
- Πως είπες ότι τη λένε;
- "Intouchables". Είναι Γαλλική.
- Και τι σχέση έχει ο έρωτας μ' έναν πρώην φυλακισμένο που βοηθάει έναν τετραπληγικό;
- Ο έρωτας, Χριστίνα, μπορεί, όπως σου είπα, ν' αφορά και έννοιες. Κάποιος μπορεί να είναι ερωτευμένος με μία τέχνη, με το χαμόγελο, με τη φιλία... Και, όπως συμβαίνει και μεταξύ δύο ανθρώπων, ο έρωτας αποκτάει αξία όταν έχει ανταπόκριση. Όταν το πιάνο είναι ερωτευμένο με τον πιανίστα. Όταν και ο φίλος σου είναι ερωτευμένος με την έννοια της φιλίας. Όταν τέσσερα μάτια και δύο χαμόγελα δημιουργούν μία διασταύρωση. Πάμε να βγάλουμε εισιτήρια;
Η Χριστίνα χαμογελάει όσο πιο κρυφά γίνεται με το στόμα και όσο πιο φανερά γίνεται με τα μάτια. Κι αυτό γιατί έβλεπε τις δικές της μυστικές σκέψεις να αποκτούν λαλιά στο στόμα του Άλεξ.
- Πάμε.
Το "Una mattina" δυναμώνει. Τα διαδοχικά κοφτά πλάνα που βλέπουμε δείχνουν μόνο τα πόδια του Άλεξ και της Χριστίνας, ενώ είναι καθισμένοι στην αίθουσα του κινηματογράφου και βλέπουν το "Intouchables". Μαζί με το κομμάτι ακούγονται και οι φωνές του Philippe και του Driss. Τα πόδια τους χορεύουν. Έλκονται όλο και περισσότερο όσο η ταινία φτάνει στο τέλος της.
Τα πόδια τους γίνονται, από αληθινά, ζωγραφιστά. Τα χρώματα τους μπερδεύονται. Και μέσα από αυτά γεννιέται ένα πολύχρωμο αναπηρικό καροτσάκι. Όλα πλέον φαίνονται ζωγραφιστά. Το καροτσάκι αρχίζει να τσουλάει... Διασχίζει το διάδρομο του σινεμά, σκάει πάνω στην πόρτα εξόδου και την ανοίγει, παίρνει ανοδική πορεία σαν να ήταν αεροπλάνο και ύστερα - μέσα σε 10 δευτερόλεπτα - χάνεται μέσα στα χρώματα του ουρανού του "De sterrennacht"."
Ο Άλεξ πιάνει το σενάριο που έγραφε και το κάνει χίλια κομμάτια. Ντράπηκε. Φοβήθηκε ότι δεν ήταν καλό. Ότι δεν θα της άρεσε. Ότι δεν θα τους άρεσε. "Μα, πολύχρωμο αναπηρικό καροτσάκι... δεν πάω καλά...", σκέφτηκε. Φοβήθηκε. Ντράπηκε τον Άλεξ που δημιούργησε στο χαρτί, γιατί ο χάρτινος δεν ντρεπόταν καθόλου. Βάζει τα κλάματα. Το κεφάλι του φούρνος. Οι σκέψεις του χιλιάδες. Δύσκολος ο ύπνος σήμερα γι' αυτόν... Γι' αυτόν που είναι ερωτευμένος με τη ζωή, με τη Χριστίνα, με το χαμόγελο και, φυσικά, με τη δημιουργικότητα. Αν η ψυχή του μπορέσει, θα βρει την ανταπόκριση απ' όλα. Αν είναι τυχερός, ίσως βρεθεί και η δροσερή ανάσα που θα φυσήξει το ζεστό κεφάλι του. Αν, όμως, τίποτα από τα δύο δεν συμβεί;
by Dominic
Foveri mousiki..k teleio keimeno..gemato sunais8imata! Bravo Dom :))
ΑπάντησηΔιαγραφήegw eipa oti auto to tragoudi einai san na to egrapse o dom, kai o dom me dikaiwnei !!! poli wraia ektelesi kai poli wraio to keimeno !! Bravo !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα συγκεκριμένα κομμάτια του κειμένουν "βάζουν υποψηφιότητα" για να τα χαρακτηρίσω ως από τα καλύτερα και πιο όμορφα περιγραφικά κείμενα που έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'ρέσει το τέλος τρελά που σε βάζει σε σκέψεις...με μια αγωνία και ένα πολύ ισχυρό θέλω να διαβάσεις και να μάθεις την συνέχεια.
"Το πλάνο δείχνει τον Άλεξ και τη Χριστίνα καθισμένους στα σκαλιά που βρίσκονται έξω από έναν θερινό κινηματογράφο. Η κάμερα εστιάζει στα πρόσωπα τους αργά, η μουσική που ακούγεται είναι το "Una mattina" του Ludovico Einaudi, συνδυασμένη με τον ήχο της βροχής. Ο ουρανός πάνω από τους δύο πρωταγωνιστές είναι, όμως, καταγάλανος.
Στην αρχή αληθινός. Μετά ζωγραφιστός.
Με τα χρώματα από τον ουρανό του "De sterrennacht" του Van Gogh να κινούνται το ένα μέσα στο άλλο όσο διαρκεί το πλάνο."
Εγώ το ζωγράφισα στο μυαλό μου και θα ήθελα να το δω σαν εικόνα.
Fovero Dom. Mas sigkinises pali. Kai ti tainiara oi Intouchables
ΑπάντησηΔιαγραφή