Αγαπητέ dAre,
τον τελευταίο καιρό έχω ξεκινήσει να γράφω στο Γλέντι μια ιδέα που είχα και την ονόμασα Creativity. Έχοντας διαβάσει όλα τα κείμενα σου, μου φάνηκε καλή ιδέα να σου γράψω πριν προχωρήσω την ιστορία μου.
Όπως σου έχω πει, όταν γράφω, συνήθως, διαλέγω από πριν τη μουσική που θέλω και την ακούω ξανά και ξανά μέχρι να τελειώσω το κείμενο μου. Σου γράφω, λοιπόν, τώρα, ενώ έχω βάλει να παίζει το Si tu vois ma mère του Sidney Bechet, ένα jazz κομμάτι που άκουσα στο Midnight in Paris.
Και φαντάζομαι ότι γράφω, μ' ένα τσιγάρο στο στόμα (sorry!) κι ένα καπέλο στο κεφάλι, σε μία γραφομηχανή παλιά, με τους ήχους από το σαξόφωνο να βγαίνουν από ένα βινύλιο που γυρίζει πάνω σ' ένα σκονισμένο πικάπ. Την στερεότυπη, δηλαδή, εικόνα ενός λίγο επηρμένου καλλιτέχνη μιας άλλης εποχής. Αν προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι πρέπει πάντα να είσαι λίγο στον κόσμο σου...
Σ' ένα τέτοιο περιβάλλον φαντάζομαι τον Woody Allen να φτιάχνει εικόνες και λέξεις. Αυτός είναι ο άνθρωπος στον οποίον έστειλε το γράμμα του ο Άλεξ, ο πρωταγωνιστής στο πρώτο κεφάλαιο του Creativity. Και κάπου εδώ μπαίνω και στο θέμα!
Γράφω, λοιπόν, κάτι για τη δημιουργικότητα που για μένα είναι ταυτόσημη με τη ζωντάνια. Μία έννοια που δημιουργεί στιγμές αιωνιότητας σε μία ζωή καθημερινότητας. Μία έννοια, όμως, από την άλλη, δύσκολη, που θέλει πάθος για να την κατακτήσεις, έστω και για λίγο, μέχρι να τη χάσεις ξανά.
Και σ' αυτήν την αναζήτηση για ζωή βρίσκεται και ο Άλεξ και η Χριστίνα που στο δεύτερο κεφάλαιο στέλνει το γράμμα της στον πρωταγωνιστή του "The Pursuit of Happyness". Δεν θέλω να σου πω περισσότερα γι' αυτούς, γιατί θέλω να διαβάσεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους με τον δικό σου τρόπο.
Άλλωστε, "η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση"...
Ο φίλος σου,
τέλεια η μουσική!
ΑπάντησηΔιαγραφήμαυρόασπρες φωτογραφίες λίγο κιτρινισμένες στην άκρη και πλάκες των 78 στροφών...
apisteuti mousiki kai fovero keimeno... Dominike min stamatas
ΑπάντησηΔιαγραφήEinai polu wraios o tropos pou sunduazeis panta to keimeno me ti mousiki!
ΑπάντησηΔιαγραφή