"Αθήνα: Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας" by Kostas

Τετάρτη 29/6/2011: Ώρα 11.30.

Προσεγγίζουμε το Σύνταγμα από την Πανεπιστημίου. Πριν φύγουμε έχουμε κάνει προμήθειες: Υγρά μαντηλάκια, λεμόνια, βαζελίνη. Οι Έλληνες πρέπει να είναι από τους λίγους λαούς όπου τόσο μεγάλη ομάδα πληθυσμού ξέρει κάποια βασικά μέτρα προφύλαξης από τα χημικά. Μετά τα προπύλαια είναι συγκεντρωμένο το πλήθος από το ΠΑΜΕ. Ήρεμοι, κάθονται στο δρόμο ή το πεζοδρόμιο, διαβάζουν τον Ριζοσπάστη τους ενώ στο βάθος ακούγεται μια ντουντούκα με συνθήματα.

Περνάμε το ΠΑΜΕ και προσεγγίζουμε την πλατεία Συντάγματος. Όσο περισσότερο πλησιάζουμε προς το Σύνταγμα τόσο πιο αποπνικτική γίνεται η ατμόσφαιρα. Έχουν πέσει χημικά νωρίτερα όμως εκείνη την ώρα έχουν σταματήσει. Υπάρχει ένα μπαλόνι στον ουρανό: "Taxi: Vouli- Airport: 10 euro each". Στην αρχή σαστίζουμε γιατί νομίζουμε ότι είναι διαφήμιση. Έπειτα από λίγο συνειδητοποιούμε ότι αναφέρεται στους βουλευτές. Η ατμόσφαιρα είναι σχετικά ήρεμη. Περιμέναμε περισσότερο κόσμο αλλά δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για όλη την πλατεία από εκεί που ήμασταν.

Ήμαστε τώρα απέναντι από το Μεγάλη Βρετάνια από την Πανεπιστημίου. Εκεί γνωρίζουμε το "Μάλοξ" και οι συμβουλές συνεχίζουν "Μην τρίψετε τα μάτια σας εάν πέσουν χημικά".

Ξαφνικά βλέπουμε κάποια μπουκάλια να πετάγονται προς την Βουλή, ένα σύννεφο καπνού και τον κόσμο να τρέχει προς τα εμάς. Αρχίζουμε και τρέχουμε και εμείς προς την Κριεζώτου. Αλειφόμαστε με Μάλοξ και περιμένουμε. Ο κόσμος ανεβαίνει δακρύζοντας. Απλός καθημερινός κόσμος που σε μια καθημερινή ημέρα θα προσπερνούσε αδιάφορα ο ένας τον άλλον δείχνουν μια πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Ο ένας βοηθάει τον άλλον προσφέροντας Μάλοξ, χαρτομάντηλα και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να βοηθήσει. Μια κυρία έχει αγοράσει μια κούτα με κρέμες και τις προσφέρει σε όσους έχουν ανάγκη. Ξαφνικά ένας δεύτερο κύμα καπνού έρχεται προς την πλευρά μας. Οι αστυνομικοί έχουν κατέβει πιο κάτω και ρίχνουν προς την Πανεπιστημίου αλλά και προς την Κριεζώτου. Επίσης οι χειροβομβίδες κρότου- λάμψης ακούγονται από παντού κάνοντας την ατμόσφαιρα να μοιάζει πολεμική. Ανεβαίνουμε πιο πάνω προς το Κολωνάκι για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Ανεβαίνουν κλαίγοντας άνθρωποι που συμμετέχουν στην διαμαρτυρία αλλά και άνθρωποι που δεν συμμετέχουν (όπως ένας κύριος κουστουμαρισμένος με μια δικογραφία στο χέρι- προφανώς δικηγόρος). Ένας άνθρωπος έχει ανάψει μια φωτιά και πάμε γύρω στην φωτιά γιατί "σπάει τα δακρυγόνα" (καινούρια γνώση αυτή). Οι συζητήσεις έχουν ανάψει μεταξύ ανθρώπων που είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Κάποιοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση με χιούμορ, άλλοι με θυμό. Όλοι βοηθάνε ο ένας τον άλλον είτε το έχουν ζητήσει είτε όχι.

Κάθε φορά που κοπάζουν τα δακρυγόνα, προσπαθούμε να κατέβουμε προς τα κάτω για να διαμαρτυρηθούμε για τα μέτρα, τρώμε τα δακρυγόνα και ξανανεβαίνουμε. Ανεβαίνουμε προς τον Λυκαβηττό για να μπορέσουμε να ανασάνουμε, απομακρυνόμαστε για λίγο και μετά επανερχόμαστε.

Αυτήν την φορά (κατά τις 16:00) τα πράγματα φέρονται να έχουν ηρεμήσει και καταφέρνουμε να φτάσουμε στην πλατεία συντάγματος. Τηλέφωνα: "Τι έγινε, ψηφίστηκε". Τα νέα είναι απογοητευτικά. Το ψηφίσαν 155 βουλευτές, 154 του ΠΑΣΟΚ και 1 της Νέας Δημοκρατίας. Ο κόσμος παραμένει εκεί, χωρίς κουκούλες. Κάποιοι φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες για να μπορέσουν να ανασάνουν, κάποιοι άλλοι απλά καλύπτουν την μύτη τους με μπλούζες, μαντήλια και ό,τι άλλο έχουν. Προς το μέσο της πλατείας μια ομάδα χορεύει γύρω από κάποια ταμπούρλα. Και ξαφνικά χημικά... Και από την μεριά της Αμαλίας και από την μεριά της Φιλελλήνων. Η πλατεία γίνεται θάλαμος αερίων και όλοι κατευθύνονται προς το μετρό. Η συνέχεια έχει περιγραφεί στο άρθρο της Φαίδρας.

Αυτό ήταν το τέλος της διαδήλωσης. Κανείς πλέον δεν έμεινε πάνω στην πλατεία ή στους γύρω δρόμους. Είτε έμειναν μέσα στο μετρό είτε απομακρύνθηκαν κακήν κακώς με άλλα μέσα. Ασθενοφόρα δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν. Οι τραυματίες μεταφέρονταν με τους συρμούς του μετρό. Πάλι καλά που λειτουργούσε το μετρό και μπορέσαμε και φύγαμε...

Πέμπτη 30/6/2011. Ώρα 21:00

Την επόμενη ημέρα επιστρέφουμε στην πλατεία. Πάλι από την Πανεπιστημίου. Η διαδρομή θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Τα τζάμια στις στάσεις έχουν καταστραφεί, κάποια φανάρια έχουν ξηλωθεί, κάποιες βιτρίνες είναι σπασμένες. Στους τοίχους υπάρχουν συνθήματα. Ξεχώρισα το πιο έξυπνο κατά την γνώμη μου "Η ντροπή (μπάτσοι) δεν είναι δουλειά".

Στην πλατεία έχει πολύ κόσμο. Οι άνθρωποι δεν φοβήθηκαν και επέστρεψαν. Στην πάνω μεριά της πλατείας οι άνθρωποι είναι εκνευρισμένοι με τους αστυνομικούς. Τους βρίζουν και τους προκαλούν λεκτικά. Κάποιοι πετάνε και κάποια μπουκάλια προς τα ΜΑΤ. Αμέσως απομονώνονται. "Απομακρύνετε τους προβοκάτορες" ακούγεται από την ντουντούκα.

Στην κάτω πλατεία αρχίζει η λαϊκή συνέλευση. Οι ομιλητές λένε ότι ήταν η μεγαλύτερη λαϊκή συνέλευση από την αρχή του κινήματος. Γίνονται ανακοινώσεις από την νομική ομάδα ότι μαζεύονται μαρτυρίες για να κατατεθούν μηνύσεις. Ένας γιατρός καταγγέλει τις επιθέσεις που δέχτηκαν τα πρόχειρα ιατρεία που είχαν στηθεί από τα ΜΑΤ. Όλα συναινούν στο ότι η εντολή που είχαν δεχτεί ήταν να αδειάσει η πλατεία. Ξαφνικά, από την πάνω πλατεία σηκώνεται ένα σύννεφο και όλοι πανικοβάλλονται. Νομίζουν ότι έχουν ξαναρχίσει τα χημικά. Ένας από τους συγκεντρωμένους φωνάζοντας και γυρίζοντας γύρω γύρω την πλατεία προσπαθεί να πανικοβάλει τον κόσμο αλλά τελικά απομονώνεται και απομακρύνεται. Τελικά το σύννεφο που σηκώθηκε ήταν σύννεφο σκόνης και η μυρωδιά των χημικών ήταν κατάλοιπο της Τετάρτης.

Ο κόσμος είναι θυμωμένος. Καταγγέλλει την αστυνομική βία. "Όταν ένας υπάνθρωπος νομίζει ότι είναι υπεράνθρωπος, γίνεται απάνθρωπος" λέει μια κοπέλα που μιλάει. Γενικά όσοι μιλάνε υπέρ της διατήρησης του ειρηνικού χαρακτήρα του κινήματος αποδοκιμάζονται από την πλειοψηφία των συγκεντρωμένων. Ο λόγος σύμφωνα με έναν ομιλητή είναι ότι "εάν μας επιτίθενται και μας πνίγουν στα χημικά είτε είμαστε ειρηνικοί είτε δεν είμαστε, ποιος ο λόγος να είμαστε".

Αυτό κατάφερε η κυβέρνηση. Να ριζοσπαστικοποιήσει μια ομάδα κατά βάση φιλειρηνική και να την κάνει να σκέφτεται λιγότερο ειρηνικές επιλογές. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτές οι απόψεις θα επικρατήσουν και εγώ προσωπικά ελπίζω να μην επικρατήσουν. Όταν όμως ο άνθρωπος νοιώθει την αδικία στο πετσί του, διαδηλώνει ειρηνικά και πνίγεται στα χημικά, φτάνει να σκέφτεται πράγματα ακραία. Ποιος φταίει γι' αυτό;

by Kostas