"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι (Χ3)" by Fedra

Μεσ' τη λάσπη... τα λουλούδια. Για κάθε κρότου λάμψης, και ένα χειροκρότημα, εξοργισμένο. Εξοργισμένο από την αδικία, λαός εναντίον λαού ή μάλλον λαός εναντίον "συμβόλων του κράτους", κομπλεξικά νιάνιαρα και κρυφοί (τι ειρωνεία... όχι και τόσο κρυφοί) χρυσαυγίτες.

Κόσμος ανεβαίνει, κατεβαίνει τις σκάλες στην είσοδο του μετρό Συντάγματος. Η ατμόσφαιρα τραχιά. Αποπνικτική. "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι": Κραυγές οργής τρυπάνε τον καπνό των χημικών. Η ανθρώπινη κακία ξεπροβάλλει μέσα από τον φόβο, σε όλο της το μεγαλείο. Αναρωτιέσαι... "Μα τι; Θέλουν να μας σκοτώσουν;". Όχι, δεν θέλουν να μας απομακρύνουν από την πλατεία, όχι, θα ήθελαν να πεθάνουμε, να πεθάνουμε όλοι. Έτσι οι πολιτικοί δίνουν πράσινη κάρτα στους πληρωμένους (ίσως ούτε καν πληρωμένους) δολοφόνους τους.

Προχωράμε υπομονετικά και με τάξη προς το μετρό. Όλα καίνε: Τα μάτια, το δέρμα, η μύτη, ο λαιμός. Μέσα στο χάος, πέρα από τον φασισμό της αστυνομίας, είναι οι άνθρωποι, η αλληλεγγύη: Απλοί διαδηλωτές, εθελοντές δεν χάνουν χρόνο, δίνουν οδηγίες, ανοίγουν τον δρόμο για όσους δεν νοιώθουν καλά. Ψεκάζουν με Μαλόξ. Και μόνο οι κινήσεις τους είναι οξυγόνο: ένα απλό ψέκασμα, μια κουβέντα. Μια κοπέλα μου βαστάει το χέρι και μου λέει τι να κάνω για να μην καίνε τα μάτια μου, για να μην με πιάσει πανικός. Δύο παλληκάρια με ρωτάνε αν είμαι καλά. Και τότε, αυθόρμητο έρχεται ένα χαμόγελο. "Τι σου ρίξανε και χαμογελάς;" μου λέει με πικραμένο χιούμορ ένα κορίτσι. Σίγουρα δεν ήταν τα χημικά των αστυνομικών, σίγουρα ήταν η είσπραξη ανθρώπινης καλοσύνης.

Να είναι καλά οι εθελοντές.
Να είναι καλά οι γιατροί.
Να είναι καλά ΟΛΟΙ οι άνθρωποι που αγωνίζονται, γεμίζουν την πλατεία και τιμάνε την ουσία της αλληλεγγύης.

by Fedra