Περί ηρώων βουλευτών, ταραξιών και αλλά παρόμοια αστεία… Τα γεγονότα 15, 28 και 29 Ιούνη από μια άλλη προοπτική.
Περίμενα δυο – τρείς μέρες να καθαρίσει το σώμα και το μυαλό μου από τα «δακρυγόνα» και την ένταση που έζησα στις 28 και 29 Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος, ώστε να έχω αδειάσει από την ψυχολογική και χημική φόρτιση των ημερών. Είναι πιστεύω, σημαντικό να μην παίρνεις θέση έχοντας αυτές τις επιβαρύνσεις ώστε η κοινή λογική να κυριαρχεί στην θέση του θυμικού και του συναισθήματος.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι έχω ζήσει το ιστορικό γεγονός της πλατείας και στην Κοζάνη και από τις 13 Ιούνη στην πλατεία Συντάγματος κάθε μέρα. Είμαι ένας από τους πολίτες που κατεβαίνουν για τους δικούς μου λόγους στην πλατεία και βίωσα και από ότι φαίνεται θα συνεχίσω να βιώνω την εξέλιξη των γεγονότων. Επίσης να ξεκαθαρίσω ότι οι εκτιμήσεις που θα σας μεταφέρω είναι η αυστηρά η προσωπική μου εκδοχή και σε καμία περίπτωση τίποτα άλλο.
Θα σας μεταφέρω τις γεγονότα, προσωπικές σκέψεις και συμπεράσματα. Ξεκινώντας από τα γεγονότα, δεν θα σας μιλήσω για την συμπεριφορά της αστυνομίας. Ούτως ή άλλως θεωρώ ότι πλέον όλοι έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι έγινε. Χορτάσαμε συμμετέχοντες και μη από βία και αναλύσεις αυτό το διήμερο και στις 15 Ιούνη. Νομίζω δε, ότι είναι απόλυτα σαφές τι την προκάλεσε. Ζήσατε, ακούσατε, διαβάσατε και είδατε τι έγινε στην πλατεία.
Θα προσπαθήσω σε λίγες γραμμές να σας μεταφέρω μικρές κατά την γνώμη συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Για ανθρώπους που με αυταπάρνηση, αυτοθυσία και με κίνδυνο , κάνανε έργο.
Ξεκινάω με τους εργαζόμενους του Μετρό Πλατείας Συντάγματος. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτό τον άγνωστο που την Τρίτη 28 το μεσημέρι με μάζεψε στις σκάλες του Μετρό όταν τα χημικά με έριξαν κάτω, και με έβαλε στο πρόχειρο ιατρείο να συνέλθω και να βγω ξανά έξω στην πλατεία. Για αυτούς τους υπαλλήλους που με προσωπικό κίνδυνο, μάζευαν από την πλατεία όσους συμπολίτες έπεσαν από τα χημικά ή τραυματίστηκαν. Για τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς, που έδωσαν μάχη και στις 15 και στις 28 και στις 29 για να μην έχουμε ανθρώπινες απώλειες.
Υποκλίνομαι στους εθελοντές τραυματιοφορείς –και είχαν και αυτοί τραύματα και από χτυπήματα και από χημικά- που στάθηκαν στον κόσμο δίπλα τους.
Υποκλίνομαι στους εθελοντές από τις ομάδες των ειρηνοποιών και καλλιτεχνικού που βοήθησαν τον κόσμο στις σκάλες και προσπάθησαν να ηρεμούν, ξέροντας ότι μπορεί να πέσουν πρώτοι. Για τον λόγο αυτό είχαν όνομα και τηλέφωνα γραμμένο στο μπράτσο τους. Τους εθελοντές συναδέλφους τεχνικούς Η/Υ και τηλεπικοινωνιών που παραμείναν στις θέσεις τους μεταδίδοντας τι γινόταν, παρόλο που οι θέσεις χτυπήθηκαν άσχημα.
Υποκλίνομαι στους τραυματίες που πέρναγαν μπροστά με σοβαρά τραύματα και πνιγμένοι από τα χημικά. Ειδικά στις γυναίκες και τους άντρες μεγάλης ηλικίας, σε αυτούς που καήκαν από τις κροτίδες κρότου λάμψης και σε ένα νεαρό παιδί που είχε χτυπηθεί άσχημα στο κεφάλι επειδή βρέθηκαν απλά στον κυκλώνα των γεγονότων.
Υποκλίνομαι μπροστά σε όλους, τους συμπολίτες μου από όλους τους ιδεολογικούς χώρους που δεν έφυγαν από την πλατεία. Που δεν κατέφυγαν στην βία και που διεκδικούμε μαζί ένα καλύτερο αύριο, μια ελπίδα για το σήμερα.
Θα σας πω, τώρα, και την γνώμη και που έχω καταλήξει. Αφενός στις πλατείες στήνεται το σήμερα και αύριο. Δυστυχώς. Θα έπρεπε να γίνεται στην Βουλή. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Για αυτό είμαστε στο δρόμο. Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των υπαρχόντων πολιτικών και της κοινωνίας. Αυτό έχει ανεπανόρθωτα διερράγη. Επίσης είμαστε στην αρχή του αγώνα και όχι στο τέλος. Δεν είναι λογικό να ψηφίζονται νόμοι που υποθηκεύουν το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας , των παιδιών μας , την ανεξαρτησία και την ελευθερία μας και να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια. Η εποχή του ,περιμένω από άλλους να αποφασίσουν, παρήλθε οριστικώς και αμετακλήτως. Ελπίζω και προσεύχομαι να γίνει ειρηνικά, αλλά αυτό δεν εξαρτάται , - όπως τα γεγονότα έδειξαν- μόνο από τους ειρηνικούς διαδηλωτές.
Όσοι νομίζουν ότι το κίνημα θα πάει… διακοπές, δεν έχουν καταλάβει τι έχει γίνει. Με το που θα ξεκινήσει η εφαρμογή των όσων ψηφίστηκαν ο κόσμος θα νιώσει άμεσα μια τεράστια πρέσα να τον πιέζει. Τα ημίμετρα τύπου ΕΣΠΑ δεν θα έχουν αποτελέσματα απλά γιατί, δεν υπάρχει πλέον οικονομική ρευστότητα και χρόνος. Εξάλλου ένα μεγάλο ποσό της χρηματοδότησης θα επιστρέφει μέσω έμμεσων και αμέσων φόρων πίσω στο κράτος. Επομένως, θα έχουμε έξαρση των συγκεντρώσεων πανελλαδικά.
Δεν πιστεύω στην βία. Για την ακρίβεια δεν φωνάζω συνθήματα, μουντζώνω κλπ. Πιστεύω στην συζήτηση, την ανταλλαγή απόψεων. Και έχω την αίσθηση ότι σε βάθος χρόνου θα αναπτυχθούν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί , με νέους να ανθρώπους. Άλλωστε και ιστορικά όπου έχει πάει το ΔΝΤ τα ίδια έχουν γίνουν, δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει εξαίρεση. Ελπίζω απλά να έχουμε μια εξαίρεση σε ένα τομέα: Να γίνει χωρίς βία.
Σταμάτης Στεφανάκος
s.stefanakos@edata.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου