Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Το παζλ


Η Άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Η Αθήνα παίρνει μία διαφορετική όψη αυτήν την εποχή. Ανθισμένα δέντρα, δροσερό αεράκι, δρόμοι γεμάτοι, πλατείες ζωντανές. Του αρέσει τόσο η ανοιξιάτικη πλευρά της.

Υπέροχη μέρα, η διάθεση του όμως περίεργη. Οι φίλοι του θα έβγαιναν για μπύρα στο κέντρο. Παρασκευή βλέπεις, τον τρέλαναν στα τηλέφωνα. Αρνήθηκε.

Ήταν δύο μέρες τώρα που προσπαθούσε να τελειώσει αυτό το παζλ. Μια γυναίκα, μελαγχολική, καθόταν μπροστά σε ένα μεγάλο παράθυρο κοιτώντας έναν ανθισμένο κήπο. Χιλιάδες λουλούδια, άπειρα χρώματα. Τόσα πολλά ίδια κομμάτια...


"Μια συνουσία μυστική, μια συνουσία μυστική της διαφθοράς"

Είχε πεισμώσει, ήθελε να καταφέρει να το τελειώσει. Τα έντονα όμως και παρόμοια χρώματα τον δυσκόλευαν. Τόσο ίδια που ήταν μερικά κομμάτια... Τα τοποθετούσε το ένα μετά το άλλο και όλα έμοιαζαν να ταιριάζουν. Κανένα όμως δεν κούμπωνε σωστά. Κανένα δεν ταίριαζε απόλυτα. Έψαχνε ξανά και ξανά γύρω από το τραπέζι που τα είχε τοποθετήσει. Κάθε κομμάτι τόσο ίδιο με το άλλο, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό.

"Μια συνουσία μυστική, μια συνουσία μυστική της διαφθοράς"

Είχε αρχίσει να βραδιάζει. Στο πάρκο απέναντι, άνθρωποι καθόντουσαν απολαμβάνοντας τα όμορφα βράδια του Απρίλη. Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Τη μπύρα ακολούθησε ποτό. Αρνήθηκε πάλι. Το μυαλό του είχε σκαλώσει. Έπρεπε να βρει αυτό το κομμάτι. Σκέφτηκε ότι μπορεί να το είχε χάσει, να παράπεσε σε μία κίνηση απροσεξίας. Ίσως πάλι να μη το είχε παρατηρήσει. Πώς γίνεται όμως να μη το είχε προσέξει; Προσπαθούσε ώρες να το βρει. Το έψαχνε με μανία...

"...άγνωστοι φόβοι στο μυαλό σου πολεμούν..."

Κοίταξε από το παράθυρο του γραφείου του και είδε τα πρώτα χρώματα της μέρας να ξεπροβάλλουν. Ξημέρωνε... Δεν ξέρει πόσες ώρες είχαν περάσει. Δεν είχε καταλάβει ότι είχε περάσει ολόκληρο το βράδυ πάνω από τα σκορπισμένα κομμάτια του παζλ. Ξαφνικά ένιωσε όλη την κούραση. Ήπιε μια γουλιά της ζεσταμένης πια μπύρας του και αποφάσισε να πάει για ύπνο. Σηκώθηκε, κοντοστάθηκε, κοίταξε έξω από το παράθυρο και η σκέψη του ξέφυγε...

"...κρατάς τη λύπη σου μακριά, δε νιώθεις τίποτα..."

Κλείνει το φως του δωματίου και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου ξεπροβάλλουν από το παράθυρο φωτίζοντας απαλά το μισοτελειωμένο παζλ. Γύρω γύρω, διαχωρισμένα με βάση το χρώμα τους, δεκάδες κομμάτια που περιμένουν να τοποθετηθούν στην κατάλληλη γι' αυτά θέση. Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει στη στοίβα με τα μπλε. Ένα κομμάτι με απαλή λευκή απόχρωση είχε μπερδευτεί ανάμεσα τους. Το λευκό που έψαχνε... μα πως δε το είχε δει; Χαμογελάει, τοποθετεί το κομμάτι και πέφτει για ύπνο. Αύριο εξάλλου δεκάδες κομμάτια περιμένουν να "κουμπώσουν" απόλυτα. Είχε ξημερώσει για τα καλά.

"...πετάς τα ρούχα σου ψηλά, γυμνός μες τη χαρά σου... δε νιώθεις τίποτα"

Σήμερα 7.310.714.000 άνθρωποι συνθέτουν το παζλ της ζωής. Τόσο ίδιοι, τόσο διαφορετικοί. Επέλεξε τους δικούς σου "μοναδικούς" μέσα στο πλήθος και ζήσε μαζί τους με πάθος. Πρόσεξε, θα ξεχωρίζουν μόνο για σένα... Μη φοβάσαι! Δε χρειάζεται να κάνεις κάτι, να ψάξεις κάπου. Είναι εκεί έξω, μέσα στο πλήθος, περιμένουν να "κουμπώσουν" απόλυτα. Απλά θα το αισθανθείς... θα τους αισθανθείς.

Υ.Γ. Και να θυμάστε, οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι οι αληθινοί!

by Cos

3 σχόλια: