Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

It's not goodbye, it's just... see you later


Χθες το βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύρναγα στο κρεβάτι μέχρι τις 7:30 το πρωί. Δέκα μέρες σκεφτόμουν... Σε δέκα μέρες όλη η ζωή μου θα αλλάξει, ίσως και ριζικά...

Από πολύ μικρή κάνω συλλογή από κουτιά. Ακόμα και στο πιο μικρό κουτάκι θα έχω κάτι. Ίσως ένα τόσο δα κοχυλάκι, αλλά πάντως θα είναι γεμάτο. Και σίγουρα θα ξέρω ακριβώς τι υπάρχει μέσα στο κάθε κουτί. Αν κάποιος αλλάξει θέση σε κάποιο αντικείμενό μου - έστω και ένα εκατοστό - το καταλαβαίνω με την πρώτη ματιά. Την ίδια συλλογιστική ακολουθώ και στη ζωή μου. Πάντα - ακόμα και σε φάσεις που είχε αμφισβητηθεί αυτό από πολλούς - ήξερα πού βρισκόμουν. Ήξερα τι βρισκόταν δίπλα μου. Κατά κάποιον τρόπο, όλη μου η πορεία, όλο μου το παρελθόν, είναι σφηνωμένα σε κουτάκια.

Πάντα να υπεραναλύω καταστάσεις, χωρίζοντας τις σκέψεις μου σε κατηγορίες που κατέληγαν σε διαφορετικά πιθανά αποτελέσματα. Ξαφνικά, στα 26 μου και με την πρώτη κρίση ηλικίας - που μέχρι πρότινος το θεωρούσα γελοίο - να μου χτυπάει την πόρτα, φεύγω για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσω.

Δεν είναι ότι αγχώνομαι για τα μαθήματα. Φυσικά παίζει και αυτό τον ρόλο του. Απλώς, όσο γοητευτικό και να είναι το άγνωστο, είναι εξίσου τρομακτικό. Άσε που εγώ είμαι φύσει άτομο που δένεται με πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα. Ζω μέσα από τις αναμνήσεις μου, οι οποίες είναι και αυτές καταχωνιασμένες σε κουτιά. Κάθε που με πιάνει η νοσταλγία του παρελθόντος, ανοίγω κάποιο από αυτά και ξεχνιέμαι με τις ώρες διαβάζοντας λευκώματα, αφιερώσεις, γράμματα και χαρτάκια που ανταλλάσσαμε μέσα στην τάξη.

Από την άλλη μεριά, αυτός υπήρξε ένας πολύ περίεργος και δύσκολος χρόνος για μένα. Πολλές ανακατατάξεις στη ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα. Όλες έγιναν συνειδητά και επειδή τις ήθελα ή  έτσι νόμιζα τουλάχιστον... Έγιναν όπως και να 'χει. Θα ήθελα να δοκιμάσω να κάνω κάτι άλλο. Να αρχίσω κάτι καινούργιο. Όμως μπορεί αυτό να προϋποθέτει πως θα πρέπει να αφήσω κάποια άλλα και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο...


Θα μου λείψουν οι φίλοι μου, θα μου λείψουν οι κουβέντες μας και τα γέλια μέχρι δακρύων. Θα μου λείψουν οι δικοί μου άνθρωποι, που ήταν πάντα εκεί για μένα, ακόμα και όταν εγώ προσποιούμουν ότι δεν τους χρειαζόμουν. Θα μου λείψει να ξυπνώ και να νιώθω την χνουδωτή μπαλίτσα - την Fajita - δίπλα μου να βαριανασαίνει λες και σηκώνει τα βάρη όλου του κόσμου...

Κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως αντιδρώ υπερβολικά. Μπορεί να έχει και δίκιο αλλά ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Για εμένα αυτή ήταν η τελευταία χρονιά ανεμελιάς. Η τελευταία χρονιά που ήμουν "παιδί". Τώρα ξεκινάει η τελευταία χρονιά μου ως φοιτήτρια και δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Δεν έχω μάθει να κάνω κάτι άλλο. Θυμάμαι - με φρίκη πλέον - όταν συζητούσαμε με φίλους πώς σκεφτόμαστε τη ζωή μας στα 30, απαντούσα πως θα ήθελα να είχα μια δουλειά που αγαπάω και οικογένεια. Να 'μαι, λοιπόν, τέσσερα χρόνια πριν την ηλικία ορόσημο και νιώθω πιο ανέτοιμη από ποτέ!

Οπότε, ναι, η πρόκληση του να πατήσω στα δικά μου πόδια για να φτιάξω τη ζωή μου ξεκινάει τώρα και αυτό είναι φοβερά σοκαριστικό. Τα "δεκανίκια" των γονιών μου σιγά-σιγά πέφτουν και οι εποχές που στηριζόμουν αποκλειστικά σε εκείνους τελειώνουν.

Κάνω χώρο για ακόμα δυο κουτιά στο δωμάτιο μου. Ένα θα το γεμίσω από τις καινούργιες εμπειρίες και ένα θα το αφήσω κενό, για το άγνωστο που έρχεται.


Υ.Γ: Προσπάθησα πολύ να φτιάξω ένα πρόγραμμα για να μπορέσω να δω όσους περισσότερους φίλους γινόταν πριν φύγω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα πολύ καλά. Επιφυλάσσομαι για τα Χριστούγεννα! Τον νου σας "ρεμάλια" :)



by Danai

8 σχόλια:

  1. You had me at the soundtrack! Δεν ήταν δίκαιο γιατί έβαλες την μουσική της αγαπημένης μου ταινίας! χαχαχα! Λοιπόν, Δανάη, αρχικά αυτό που κάνεις με τα κουτάκια είναι πολύ ξεχωριστό και αναδεικνύει μία πλευρά του χαρακτήρα σου που κρύβεις πεισματικά. Στόχος, βέβαια, δεν είναι να ζεις μέσα από τα κουτάκια σου αλλά τα κουτάκια να αυξάνονται αέναα. Σχετικά με τον χρόνο που αρχίζει για σένα, χαμογελάω. Και χαίρομαι για σένα. Γιατί ξέρω πως είναι και ξέρω πως θα περάσεις. Τέλος, εγώ δεν είμαι πλέον ούτε μαθητής, ούτε φοιτητής και είμαι και πιο κοντά στα 30. Το να είσαι παιδί, όμως, είναι επιλογή ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι Dom :)
    όσο έχουμε τα νιάτα μένουμε πάντα παιδιά τύπου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. polu omorfo keimeno! efxomai i apistefti apalepsia pou ektimw oti erxetai gia mena stin Agglia gia na sena na einai i omorfoteri empeiria tis zwis sou!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. p.s. tha sumfwnisw me ton dominiko kai gia tin tainia kai gia to tragoudi!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ερρικο!!! ευχαριστώ πολυυυ! καλή αρχή να έχουμε!! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δανάη εγώ δεν σε έχω γνωρίσει προσωπικά. Μόνο μέσα από τα κείμενα σου και τη ταινία πορνό που έχεις γυρίσει :)

    Αυτό με τα κουτάκια είναι πραγματικά υπέροχο και σου εγγυώμαι ότι το κουτάκι που είσαι έτοιμη να γεμίσεις θα είναι ένα από τα πιο σπουδαία σου κουτάκια. Κάθε νέα αρχή που κάνουμε έχει όλες αυτές τις προκλήσεις που γράφεις. Το θέμα είναι πως τις αντιμετωπίζουμε. Εγώ επιλέγω να μένω παιδί και να ψάχνω όλα τα θετικά σε κάθε νέα εμπειρία, καλή ή κακή. Τέλος, επειδή σου μιλάει ένας 29μισόχρονος, τα ορόσημα από ένα σημείο και μετά δεν είναι ορόσημα αλλά φυσική συνέχεια. Να περάσεις τέλεια και να μην σκέφτεσαι τα ορόσημα, μόνο να γεμίσεις καλά το νέο σου κουτάκι (να πας και στο Bath!).

    Ανυπομονώ να σε γνωρίσω κι από κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συμφωνώ σε όλα και ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ για τις πρώτες σου 2 προτάσεις, Λούη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. χαχαχαχα χαίρομαι να γίνομαι γνωστή μέσα από την δουλειά μου και ειδικά από το τελευταίο video :P

    Kαι εγώ περιμένω να σε γνωρίσω από κοντά επιτέλους, για να πάρει ο μύθος γύρω από το όνομά σου, σάρκα και οστά!

    Σε ευχαριστώ πολύ για αυτά που λες! Ελπίζω να είναι έτσι!!!
    ΥΓ: Αν προλάβω θα πάω και θα σου στείλω φώτο!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή