Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

"Hey, you play in Panathinaikos, you are starting for Panathinaikos. Can you imagine? Can you imagine?"


Απόψε, η μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού υποδέχεται τη σημαντικότερη φυσιογνωμία που πέρασε ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα. Ο Παναθηναϊκός των 25 εγχώριων τίτλων και των 6 ευρωπαϊκών την τελευταία 20ετία συναντά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, κάτοχο 8 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και 32 συνολικά τροπαίων.

Τη συντριπτική πλειονότητα όλων αυτών την πανηγύρισαν μαζί. Γι' αυτό και η σημερινή διχοστασία μοιάζει πραγματικά με παραφωνία, με "κακόγουστο αστείο", όπως την χαρακτήρισε ο Δ. Γιαννακόπουλος. Η συγκλονιστική σειρά των τελικών του 2001 με το 3-2 στο ΟΑΚΑ χάρη στους 23 πόντους του Αλβέρτη, στην πιο δύσκολη Α1 όλων των εποχών. Η πρόκριση στο F4 της Μπολόνιας μέσα - απ' τον λάκκο των λεόντων - όμιλο των ΑΕΚ, ΟΣΦΠ και Olimpija (όπου μέχρι και την τελευταία αγωνιστική ο Παναθηναϊκός φαινόταν να μένει εκτός με 5-1 νίκες!) και η πιο underdog κατάκτηση Ευρωλίγκας μέσα στο PalaMalaguti κόντρα στην Kinder των Ginóbili, Rigaudeau, Jarić, Smodiš και Andersen και τον Ζέλικο να παίζει με τους Αλβέρτη - Bodiroga στο 4, τον Darryl Middleton - στα 40 - στο 5 και τον Λάζαρο να κάνει τους scouts του NBA να ξεχνούν τον Griffith και τον Andersen για τους οποίους είχαν έρθει.

Τα περίεργα χρόνια του Σπόρτιγκ, η νέα ομάδα που ζυμώνεται στο F4 της Μόσχας, τα τρίποντα του Erdoğan στο ΟΑΚΑ. Και από 'κει και πέρα η δεύτερη αυγή. Ο καινούριος ΠΑΟ του Ζέλικο απέναντι στην CSKA του Παπαλουκά στην Αθήνα, η τάπα του Θεού στον Acker και το πρώτο triple crown. Το 2009 ο καλύτερος Παναθηναϊκός όλων των εποχών, αφού διαλύσει τη Σιένα σε δύο ματς ασύλληπτης αμυντικής προσήλωσης στην Ιταλία, κερδίζει στο νήμα Ολυμπιακό και CSKA με το "no foul" στον Ramūnas Šiškauskas.

Το 2008 και το 2010 το γνώριμο ιντερμέτζο, ο αποκλεισμός απ' την Παρτιζάν. Και το 2011 το έκτο αστέρι, το εντυπωσιακότερο. Τα μαεστρικά mind games του Ζέλικο, ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα των πολλών εκατομμυρίων με τον Νικ Καλάθη να καταπίνει τον Navarro, η δια περιπάτου επικράτηση στο F4. Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός του κουμπάρου Duda ξυπνάει. Και κάποιοι γκρίζοι (από την παρέα του Bertomeu, που ποτέ δεν συμπάθησε ιδιαίτερα το τριφύλλι) στερούν απ' τον Ομπράντοβιτς το 2012, σπρώχνοντας την CSKA, την ευκαιρία να παίξει τα ρέστα του απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Αν και τζογάρει στο ΣΕΦ, όταν στον πέμπτο τελικό - μέχρις ότου το τρίποντο του Καλάθη αγγίξει στεφάνη - χιλιάδες Ολυμπιακοί πρόλαβαν να χάσουν μερικές δεκαετίες απ' τη ζωή τους. Η αποκαθήλωση κι έπειτα η αγωνία, η απρόσμενη φυγή.

Ο Δ. Γιαννακόπουλος κι ο Αργύρης κρατούν τη σημαία στον ιστό της. Ακόμα, όμως, και τα συγκλονιστικά βράδια στη Βαρκελώνη, όπου αισθάνεσαι ότι στο παρκέ ολόκληρη η νεόφερτη συνομοταξία των Lasme, Gist κλπ. είναι ποτισμένη με το DNA της πολύχρονης επιτυχίας, το φάντασμα του Ζέλικο εξακολουθεί να προκαλεί ένα συναισθηματικό κενό, μια υποσυνείδητη αισθητική ασυμμετρία: "μα, πού είναι ο Ζοτς στην άκρη του πάγκου;".

Έτσι, ο μύθος επιστρέφει απόψε. Όχι ακόμα βέβαια απ' τη σωστή μεριά και όχι ακόμα μόνιμα. Είναι όμως τέτοια η ισχύς των παραπάνω κοινών βιωμάτων, τόσο καθοριστική η σφραγίδα του Ομπράντοβιτς, όχι απλώς στην κατάκτηση πολλών τίτλων, αλλά στη διαμόρφωση της πρωταρχίας του ευρωπαϊκού ιδανικού για τον Παναθηναϊκό και τόσο ακατάλυτος ο δεσμός μεταξύ του κόσμου και του ιδίου που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Θα γυρίσει. Ίσως όχι σήμερα, ίσως όχι σε τρεις ή έξι μήνες. Αλλά θα γυρίσει.

Απόψε, λοιπόν, δεν πάμε για να τιμήσουμε τον Ομπράντοβιτς. Αυτό θα γίνει σε κάποιο μακρινό μέλλον, μετά από 15 ή 20 χρόνια, όταν ο Παναθηναϊκός θα έχει ξεπεράσει τη Ρεάλ, θα έχει κατακτήσει 10 ευρωπαϊκά, με τον Καλάθη και τον Μπράμος να φιγουράρουν πια στα λάβαρα του κλειστού, και καμιά 15αριά ακόμα double. Και τότε, όντως, θα γκρεμιστεί το ΟΑΚΑ.

Απόψε πάμε ίσα ίσα για να θυμίσουμε σ' έναν φίλο που ανήκει. Να καταθέσουμε απλώς μια διακριτική υπόμνηση ενότητας. Άλλωστε κι ο ίδιος θυμάται τι είχε απαντήσει στον Αντιπρόεδρο των Toronto Raptors που είχε έρθει στην Αθήνα το 2009 με μοναδική αποστολή να τον φέρει μαζί του πίσω στην Αμερική, μετά από μια εξάωρη κουβέντα στην "Μπόμπαινα" στην Καισαριανή: "Άκουσέ με καλά. Ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που μου προσφέρεις (σ.σ. υπερπολλαπλάσιο budget και μισθό), αλλά πρέπει να γνωρίζεις ότι εγώ δεν φεύγω από την Αθήνα. Δεν έχουν σημασία τα χρήματα, ούτε οι πολυτέλειες. Εδώ είμαι στη δεύτερη πατρίδα μου, στον Παναθηναϊκό, είμαι ανάμεσα στους φίλους μου και περνάω σπουδαία. Όλα αυτά δεν θα τα εγκατέλειπα για τίποτα, φίλε".

Υ.Γ. Νομίζω ότι αν κανείς κληθεί να ξεχωρίσει ένα στοιχεία από τα τόσα χρόνια της παρουσίας του Ομπράντοβιτς δεν θα ήταν άλλο από το βαθύτατο σεβασμό του στον ίδιο τον Παναθηναϊκό, τον οποίον έβλεπε (και μετέτρεψε σε) τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Κάθε φορά που ακούω το θρυλικό 7λεπτο κράξιμο με την Prokom δεν μπορώ παρά να ανατριχιάσω στην ατάκα: "Hey, you play in Panathinaikos, you are starting for Panathinaikos. Can you imagine? Can you imagine?".





2 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό άρθρο που ανατριχιάζει ακόμα και εμάς τους "ουδέτερους". Ευχαριστούμε Γιώργο που μας ξύπνησες αυτές της όμορφες αναμνήσεις. Ζοτς και Μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι έννοιες ταυτόσημες.

    ΥΓ. Η βασίλισσα χρειάζεται έναν δυνατό Παναθηναϊκό τώρα που ερχόμαστεεεεε ... :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπράβο, Γιώργο για το αφιέρωμα! Ήμουν στο γήπεδο τη μέρα που είχε έρθει ο Batiste με την Fener για να παίξει ως αντίπαλος στο ΟΑΚΑ. Και ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα τόσο περήφανος για την ομάδα μου. Για τον τρόπο που υποδέχτηκε έναν σημαντικό παίκτη στην ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Και σήμερα θα είμαι στο γήπεδο σε ένα match που το πρόσωπο που υποδεχόμαστε είναι ο άνθρωπος που έκανε τον ΠΑΟ τη σημαντικότερη ομάδα στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού. Once in a lifetime experience coming in a few hours...

    ΑπάντησηΔιαγραφή