Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Στιχομένη Δευτέρα - Άρωμα (6/10)


Μάλωσαν. Χώρισαν. Αυτός έκλεισε την πόρτα και έφυγε. Κι έμεινε μόνη της. Μόνη της;

Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τα αντικείμενα έχουν ζωή είναι η στιγμή της απώλειας. Όταν μία κόρη μπαίνει στο δωμάτιο της μαμάς της που έφυγε απ' τη ζωή. Όταν ένας πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο του παιδιού του που μετακόμισε στο δικό του σπίτι. Όταν μία κοπέλα μπαίνει στο δωμάτιο που έζησε τον μεγάλο της έρωτα μετά τον χωρισμό.

Πριν την απώλεια, τα αντικείμενα δεν έχουν τόση αξία. Κι αυτό γιατί η παρουσία του άλλου μισού (μαμά, παιδί, αγόρι) είναι πιο δυνατή απ' αυτά. Τη στιγμή της απώλειας, όμως, το μισό που φεύγει είναι σαν να φυσάει την ανάσα του πάνω τους και να τους δίνει αναπνοή.

Σας έχει τύχει ποτέ να έχετε τόσα δώρα από τον άνθρωπο σας που κάποια να τα έχετε ξεχάσει ή να έχετε ξεχάσει ότι σας τα έδωσε; Είναι φυσιολογικό. Μετά την απώλεια θα τα θυμηθείτε όλα. Είναι φυσιολογικό. Ας επιστρέψουμε στην ιστορία...

Άρωμα (Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης, Μουσική: Νίκος Αντύπας,
Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη)


Η κοπέλα κοίταξε τον τοίχο. Εκεί ήταν ένα παιδικό πόστερ που αγοράσανε μαζί. Έστριψε τα μάτια της στο πάτωμα και είδε ένα σημάδι από κρασί που ήταν καιρό τώρα στη μοκέτα. Το δωμάτιο ήταν σαν να την κοίταζε. Αυτός ήταν σαν να την κοίταζε. Όχι με δύο αλλά με δεκάδες μάτια.

Είναι άσχημο να σε κοιτάει αλλά να μη μπορείς να τον δεις. Πως να ζήσεις σ' ένα τέτοιο δωμάτιο;

Σηκώθηκε με μία ζάλη απ' τον πόνο, πήγε στον υπολογιστή της και έβαλε μουσική. Κοίταξε το μπουκάλι με τ' άρωμα του που η ίδια είχε αγοράσει. Το έπιασε, το χάιδεψε και μετά το έσφιξε στο χέρι της. Με δύναμη το πέταξε πάνω στο πόστερ τους.

Ξάπλωσε στο πάτωμα. Κοιτούσε τ' αντικείμενα. Κάθε αντικείμενο κρύβει αναμνήσεις. Τις θυμόταν κι έκλαιγε χαμογελαστή. Περίεργη έκφραση. Το στόμα χαμογελαστό να σπαράζει, τα μάτια παραπονεμένα.

Η ώρα περνούσε. Η μοκέτα απορροφούσε το υγρό απ' το άρωμα. Πριν κλείσει τη μουσική, το τελευταίο πράγμα που έκανε ήταν να πιάσει απ' το κρεβάτι τους μία μπλούζα του. Μ' αυτήν σκούπισε το άρωμα που είχε μείνει ακόμα υγρό. Την φόρεσε και αγκάλιασε τον εαυτό της σφιχτά. Τον εαυτό της;

Υ.Γ: Πάντα με άγγιζε η μουσική παραπάνω από τον στίχο. Γι' αυτό στα 10 αυτά κεφάλαια έσπρωξα τον εαυτόν μου να... ακούσει καλύτερα. Και μετά προσπάθησα να βρω πρωταγωνιστές και ιστορίες. Για 10 Στιχομένες Δευτέρες.




4 σχόλια:

  1. H KARDIA PONAEI OTAN CHLONEI.....DEN EINAI ARGA....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΜπράβο Dom !!! Αλλη μια φορά ένα κείμενο που σε αγγίζει τόσο πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. aplws uperoxo kai toso ali8ino.. otan xaneis kapoion me ton ena i ton allo tropo ola ta antikeimena gurw sou einai san na 3upnoun kai ston 8umizoun akomi pio entona. sa na min efuge pote kai pragmatika merikes fores einai vasanistiko na prepei na zeis kai na kineisai ston xwro pou ezises me ekeinon pou efuge.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ θα σταθώ στις 2 πιο δυνατές φράσεις του κειμένου:

    - Τη στιγμή της απώλειας, όμως, το μισό που φεύγει είναι σαν να φυσάει την ανάσα του πάνω τους και να τους δίνει αναπνοή.
    - Την φόρεσε και αγκάλιασε τον εαυτό της σφιχτά. Τον εαυτό της;

    Ο Dom έχει ένα υπέροχο τρόπο να εξωτερικεύει συναισθήματα, σκέψεις και επιθυμίες. Σήμερα νιώσαμε πραγματικά λύπη και συγκλονισμό. Συμφωνώ απόλυτα με την fen :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή