"ο Φάρος" by Nausika

Ξέρω ότι σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να το διαβάσει, όμως αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να το πω.

Εχθές ήταν η τελευταία μέρα που πέρασα το κατώφλι του σχολείου μου, όντας μαθήτρια. Έδινα Λογοτεχνία και Βιολογία. Έπαιρνα τα τελευταία πράγματα που είχε να μου προσφέρει η ιδιότητά μου του μαθητή: κόλλες αναφοράς, ερωτήσεις προς απάντηση και βαθμούς. Κι ένα "καλό καλοκαίρι" σε όσους έβλεπα. Έρχονταν οι καθηγητές μήπως έχουμε απορίες, κι ήθελα κάτι να βρω να ρωτήσω, γιατί γνώριζα ότι ήταν η ύστερη φορά που θα είχα τη δυνατότητα να το κάνω. Μα σα να είχαν στερέψει όλες οι ερωτήσεις του κόσμου εκείνη τη μέρα κι εγώ κοιτούσα κάπως αμήχανα τα ζητήματα για τους "ήρωες που προχωρούν στα σκοτεινά" και το λόγο της βιομάζας των υδρόβιων πτηνών ως προς τα μεγάλα ψάρια, στη δοθείσα τροφική αλυσίδα.

Είναι αυτό που αφήνεις πίσω κι αυτό που ξετυλίγεται μπρός σου, μία νέα πρόκληση γεμάτη προκλήσεις. Την αποδέχεσαι με ενθουσιασμό και πικρία, μια περίεργη πικρία, αλλόκοτη.

Και θυμάσαι. Πώς έφτασες εκεί.

Και καταλαβαίνεις για άλλη μια φορά, τι υπήρξε για σένα ο Φάρος.

Ο Φάρος. Το πρώτο αποτέλεσμα της πρόχειρης αναζήτησής μου στο google ορίζει το φάρο ως εξής: "Φάρος (lighthouse) ονομάζεται ένα ειδικής και τυποποιημένης κατασκευής κτίσμα που οικοδομείται σε διάφορα σημεία των ηπειρωτικών η νησιωτικών ακτών ή και επί βραχονησίδων στο επάνω μέρος του οποίου φέρεται ειδικός μηχανισμός που φωτοβολεί (εκπέμπει), συνήθως περιοδικό φως, χαρακτηριζόμενο εκ του σκοπού του ως ιδιαίτερο βοηθητικό μέσο στην ασφαλή ναυσιπλοϊα. Με το όνομα φάρος χαρακτηρίζεται τόσο το κτίσμα όσο και η μηχανή ακτινοβολίας που είναι εγκατεστημένη σε αυτό."

Στην ιστιοπλοϊα, κάποιες μέρες που μέναμε στη θάλασσα μέχρι να νυχτώσει κι ο αγέρας έπιανε τα 7 μποφόρ, μας έλεγαν αν χαθούμε να κοιτούμε προς το φάρο.

Υπήρχαν δύο φάροι στο Μικρολίμανο: ο πράσινος κι ο κόκκινος. Πειραιάς γαρ και τα χρώματα των "αιωνίων αντιπάλων" είναι παντού.

Ο κόκκινος φάρος ήταν παλαιότερος του πράσινου, ή έτσι πιστευόταν, το εκπεμπόμενο φως ήταν δυσδιάκριτο. Οι περισσότεροι, λοιπόν, αγνοούσαν την ύπαρξή του και κοιτούσαν τον πράσινο φάρο κάθε φορά που θέλανε να οριοθετήσουν μια περιοχή.

Και μετά ήρθε η καταιγίδα. Στους αγώνες λίγοι προσέχουν τι γίνεται γύρω τους, πολλοί λιγότεροι ενδιαφέρονται για αυτό που βλέπουν γύρω τους και ελάχιστοι τείνουν χείρα βοηθείας σε όσους το έχουν ανάγκη. Σ' εκείνη την καταιγίδα τρέχαμε ranking list. Η καινούργια ομάδα των laser 4.7, μεταξύ των οποίων κι εγώ, άπειροι στα trimming του laser, δεν είχαμε ρυθμίσει σωστά το πανί και μπάμ, η σκότα μπερδεύεται και το σκάφος τουμπάρει. Η μάτσα γυρνάει απότομα, τραβάει τα ράουλα άγρια και η σκότα κόβεται. Ανήμποροι να ξετουμπάρουμε το σκάφος οι 3 τουμπαρισμένοι, παρασυρόμαστε από το κύμα και συνεννοούμαστε να δέσουμε τα σκάφη και να αρχίσουμε τα σφυρίγματα για έκκληση βοήθειας.

5 λεπτά.

10 λεπτά.

Κανείς.

Είχαμε παρασυρθεί σε τέτοιο σημείο όπου και να θέλαμε να ακουστούμε ήταν αδύνατο.

Βουτήξαμε βγάζοντας τα σωσίβια προς διευκόλυνση των κινήσεων και σέρνοντας τα αναποδογυρισμένα σκάφη βάλαμε πλώρη για τον πράσινο φάρο. Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και σε λίγο βλέπαμε από μακριά φουσκωτά σκάφη να διασχίζουν την πορεία. Μας έψαχναν.

Σκοτείνιασε και ο πράσινος φάρος δεν έλεγε να ανοίξει. Φοβηθήκαμε γιατί ερχόταν μπουκαδούρα, ο αέρας ηρεμούσε αλλά ο νοτιοανατολικός θα μας απομάκραινε από το λιμάνι.

Συζητούσαμε να αφήσουμε πίσω τα σκάφη, να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και να κολυμπήσουμε όσα χιλιόμετρα απομένουν. Ήμασταν έτοιμοι να το πράξουμε, ξεκινήσαμε να κολυμπάμε μέχρι που είδαμε ένα φως. 'Ηταν ο κόκκινος φάρος. Το φως του μας κάλυψε και σε 10 λεπτά τα προπονητικά σκάφη μας είχαν εντοπίσει. Οι ανακουφισμένες βρισιές των προπονητών "διαολεμένα κωλόπαιδα τσακιστείτε ανεβείτε μη σας αρχίσω στις σφαλιάρες, με κοψοχολιάσατε ηλίθια" ακούστηκαν σα μια ζεστή κουβέντα. Γυρίσαμε να κοιτάξουμε τον κόκκινο φάρο. Ποτέ δε μας είχε χαρίσει το φως του τόσο απλόχερα, όσο όταν τον είχαμε ανάγκη.

Όπως και ο Δάσκαλος. Ο άλλος Φάρος. Στέκεται δίπλα σου με το δικό του τρόπο. Δίνει εναύσματα να προχωρήσεις, σε εμπνέει πολλές φορές δίχως ο ίδιος να το καταλαβαίνει. Στεναχωριέται, γελάει, εκνευρίζεται, απομονώνεται, δημιουργεί, γιατί είναι κι αυτός ένας άνθρωπος. Και μέσα από τη διάθεσή του, ξεπροβάλλουν χίλιες άλλες διαθέσεις.

Κι εμείς από κάτω, προσέχουμε, απαξιούμε, συμπάσχουμε, κοροϊδεύουμε, βαριόμαστε, ενθουσιαζόμαστε. Γιατί είμαστε άνθρωποι.

Μα σαν πέσουμε, σαν τουμπάρουμε - ίσως να μην το νιώσουμε καν και νομίσουμε πως συνεχίζουμε σωστά την πορεία μας -, θα είναι εκεί να μας συμβουλέψει, πάλι με το δικό του τρόπο. Ίσως δεν τον ακούσουμε, ακολουθήσουμε το κεφάλι μας - σε ποιον δεν αρέσουν τα βραδινά μπάνια, ακόμη κι αν ξυπνήσει με ψύξη -, ίσως γελάσουμε μ' αυτό το μυστήριο χαμόγελο όταν ξέρουμε κατά βάθος, μα αρνούμαστε να παραδεχτούμε ή συζητάμε ακόμα με τον εαυτό μας για το σωστό και το λάθος.

Ο Δάσκαλος θα είναι εκεί, ο άνθρωπος θα είναι εκεί μαζί του. Με τις τόσες γνώσεις θα σε κοιτάξει και θα σου επισημάνει το σφάλμα σου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Δάσκαλο, λοιπόν.

Ευχαριστώ Άντα, ευχαριστώ Ελεάνα Κουλάκου, ευχαριστώ Φώτη Κούσουλα, ευχαριστώ Κατερίνα Μποζώνη, ευχαριστώ Παναγιώτη Παγώνη, ευχαριστώ Ευτυχία Γερονικολού, ευχαριστώ Αλέξανδρε Μαναρίδη, ευχαριστώ Χρίστο Σούλιο, ευχαριστώ Βιργινία Χριστούλα, ευχαριστώ Σύλβια Αξιώτη, ευχαριστώ Χριστίνα Μπενέκη, ευχαριστώ Γιώργο Δομεστίνη, ευχαριστώ Νίκο Καλογερά, ευχαριστώ Γεωργία Σακκά, ευχαριστώ Ηλία Τζαβιδόπουλε, ευχαριστώ Βασιλική Αραπάκη, ευχαριστώ Αργύρη Ψαλίδα, ευχαριστώ Μίκα Αλεξάκη, ευχαριστώ Τεύκρο Μιχαηλίδη, ευχαριστώ Λίλλιαν Αγαπαλίδου, ευχαριστώ Μαρία Χρηστίδου, ευχαριστώ Λαύρα Σαμαρά, ευχαριστώ Αντιγόνη Χατζηνικολάου, ευχαριστώ Βασίλη Καρσιώτη, ευχαριστώ Νίκο Κολλάρα, ευχαριστώ Αναστάση Ιωάννου, ευχαριστώ Νικόλα Ανδρικόπουλε, ευχαριστώ Δημήτρη Γιαμούρη, ευχαριστώ Γιώργο Φραγκουλόπουλε, ευχαριστώ Νίκο Σωτηρίου, ευχαριστώ Έφη Αλεξίου, ευχαριστώ κυρία Κίτσιου και κα. Βλάχου που ποτέ δεν έμαθα το μικρό σας, ευχαριστώ Σωκράτη Κουγέα αν και δε σε είχα ποτέ καθηγητή.

Και περισσότερο ευχαριστώ την Κατερίνα Σωπήλη, την Κλαίρη Χριστοδούλου, τη Μαρία Λαπατσάνη, τον Βασίλη Καραμαούνα και τον Δημήτρη Κοκκώνη, γιατί πίστεψαν σε εμένα όταν εγώ δεν πίστευα στον εαυτό μου και γιατί ήταν αυθεντικοί σε ό,τι έκαναν.

Να ξέρετε ότι αυτή που είμαι σήμερα, οφείλεται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στη δική σας προσπάθεια.

Κι αν έκανα λάθη, αν δε σας άκουσα, αν εναντιώθηκα στα αυτονόητα και πήγα κόντρα σε ό,τι δεν έπρεπε, είναι γιατί δεν περπατάω ξυπόλητη στ' αγκάθια, παρά δοκιμάζω τα καινούργια μου παπούτσια. Είμαι κι εγώ ένας μαθητευόμενος ξεροκέφαλος μάγος :-)

Ανοίγουμε πανιά λοιπόν. Εμπρός για νέες θάλασσες.

Ας ελπίσουμε, στην καταιγίδα να υπάρχει κάποιος φάρος, τόσο φωτεινός, όσο εσείς.

Σας ευχαριστώ απ' την καρδιά μου και δε χανόμαστε. Άλλωστε, ένα μέρος σας είναι μέρος μου.

Με αγάπη, Ναυσικά.

by Nausika