Απολιτίκ αγανάκτηση ή πτωχευμένη δημοκρατία ;

Γράφει ο Δημήτρης Χαλιώτης.

Πώς μπορείς να αγνοείς ένα κίνημα αγανακτισμένων πολιτών, που κατακλύζει κάθε απόγευμα το Σύνταγμα και τους πέριξ δρόμους; Πόσο ''απολιτίκ'' μπορεί να είναι η συνάθροιση δεκάδων χιλιάδων πολιτών που δεν συναινούν στην πολιτική του Μνημονίου;

Την Κυριακή το βράδυ η μαζική προσέλευση του κόσμου στο Σύνταγμα άφησε άφωνους ακόμα και όσους πίστεψαν στη δυναμική αυτής της διαμαρτυρίας από την πρώτη κιόλας μέρας που εκφράστηκε συλλογικά και δημόσια έξω από τη Βουλή. Δεν έχει νόημα να παίξουμε το παιχνίδι της αριθμολαγνείας. 20.000, 30.000, 50.000 ή μήπως 100.000;

Όσοι βρεθήκαμε εκεί, ξέρουμε ότι ήταν μία από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ίσως και η πιο μαζική, αν σκεφτεί κανείς ότι το πλήθος δεν ήταν σταθερό. Ανανεωνόταν συνεχώς χωρίς να χάνει τον όγκο του, που σημαίνει ότι την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα κατέβηκαν πολλοί περισσότεροι πολίτες από αυτούς που μπορεί κάποιος να υπολογίσει χονδρικά πάνω και πέριξ της πλατείας.

Παρά τη μαζικότητα του ''κινήματος των αγανακτισμένων'', οι διαφωνούντες συνεχίζουν να του προσάπτουν έναν ''απολιτίκ'' χαρακτήρα, που συνεπάγεται την απουσία πολιτικών χαρακτηριστικών.

Ας συμφωνήσουμε αρχικά στο εξής. Πράγματι σε αυτή τη φάση το Κίνημα των Αγανακτισμένων δεν έχει σαφή πολιτικά γνωρίσματα. Δεν είναι όμως απολιτίκ. Δεν κατέβηκε τόσος κόσμος στους δρόμους για πλάκα, ούτε για να κάνει βόλτα. Έχει επίσης κοινές συντεταγμένες. Όλοι συμφωνούν ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Όλοι θεωρούν ότι οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν εκφράζουν πλέον τη βούληση όσων διαδηλώνουν.

Ωστόσο το Κίνημα χαρακτηρίζεται και από μία συγκλονιστική ανομοιογένεια, που από τη μία είναι θαυμαστή, από την άλλη δυσκολεύει την αυτό-οργάνωσή του. Εάν δηλαδή οι χιλιάδες διαδηλωτές κάτσουν στο τραπέζι και συζητήσουν είναι βέβαιο ότι θα συμφωνήσουν σε κάποια βασικά θέματα, αλλά θα διαφωνήσουν σε όλα σχεδόν τα επιμέρους (που πολλές φορές είναι και ουσιώδη).

Πόσο όμως αφοριστικός και αντιδραστικός μπορεί να είσαι σε ένα κίνημα που καταφέρνει να συσπειρώσει και να κατεβάσει στους δρόμους μία ολόκληρη γενιά, που κάποιοι έσπευσαν βιαστικά να χαρακτηρίσουν ''απολιτίκ'' επειδή δεν εκφράζεται μέσα από τις παρούσες πολιτικές δυνάμεις;

Είναι η ίδια νέα γενιά που πριν από δύο χρόνια προτίμησε να πάει για μπάνιο αντί να ψηφίσει στις Ευρωεκλογές και τότε χλευάστηκε έντονα για την επιλογή της.

Είναι οι ίδιοι μεσήλικες που διαπιστώνοντας τη χρεωκοπία ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση καταλήγοντας σταθερά στη λύση του ''μη χείρον βέλτιστον''. Και όπως αποδεικνύεται είναι πολλοί. Είναι πάρα πολλοί.

Πεπεισμένος ότι δεν θα υπάρξει ''ευρωπαϊκό καλοκαίρι'' μετά την ''αραβική άνοιξη'' εμφανίστηκε ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Αλέν Ζιπέ, ισχυριζόμενος ότι ''υπάρχει μία μεγάλη διαφορά κι αυτή είναι η Δημοκρατία. Εμείς την έχουμε, οι Άραβες δεν την έχουν, μάχονται για να την αποκτήσουν''.

Σε ποια ακριβώς δημοκρατία αναφέρεται ο κύριος Ζιπέ; Πόσο αληθινά δημοκρατικό είναι ένα σύστημα που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) δεν υιοθετεί στην εκλογική διαδικασία την απλή αναλογική, αγνοεί επιδεικτικά το ποσοστό της αποχής που κυμαίνεται από 35% μέχρι 60% κάποιες φορές και δεν μετράει τα ''λευκά'' και τα ''άκυρα'' ως ψήφους διαμαρτυρίας (αντιθέτως στην χώρα μας τα συμψηφίζει στο ποσοστό του πρώτου κόμματος!);

Είναι δημοκρατικό ένα σύστημα που το πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με ποσοστό μικρότερο αυτού της αποχής και σε καμία περίπτωση με ένα ποσοστό που συνεπάγεται απόλυτη πλειοψηφία;

Είναι σαφές ότι μιλάμε για ένα ''πτωχευμένο'' μοντέλο δημοκρατίας. Και όσο προσεκτικός κι αν θες να είσαι με τις λέξεις, διότι κανείς μας δεν θέλει δημοκρατικές εκτροπές, ούτε ''εθνικούς σωτήρες'' που θα μας οδηγήσουν σε περίεργες περιπέτειες, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων προσέρχεται στις κάλπες χωρίς να έχει ουσιαστικές επιλογές.

Πρέπει επίσης να εθελοτυφλείς για να μη διακρίνεις το ''πτωχευμένο'' αυτό μοντέλο δημοκρατίας μέσα από τη στάση των media και των πολιτικών κομμάτων απέναντι στο ''Κίνημα των Αγανακτισμένων''.

Με εξαίρεση το διαδίκτυο που εκφράζει μία νέα, δυναμική γενιά με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις περασμένες, και το οποίο μοιάζει να πρωταγωνιστεί στην ''κάλυψη'' των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια προσπαθούν συντονισμένα υποβαθμίσουν το θέμα, ενώ οι εφημερίδες έχουν επιστρατεύσει διάφορους διακεκριμένους αρθρογράφους τους για να καταδείξουν το σαθρό υπόβαθρο αυτών των συγκεντρώσεων.

Μόνο που υπογραφή των συγκεκριμένων καταξιωμένων δημοσιογράφων - αρθρογράφων μοιάζει στο συγκεκριμένο ζήτημα να προβάλλει ως το συγκριτικό τους μειονέκτημα, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Όσον αφορά τη στάση των πολιτικών κομμάτων είναι σα να βρίσκονται σε ένα δικό τους, παράλληλο σύμπαν. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα στην Πλατεία Συντάγματος. Σιωπούν.

Αν υπάρχει πρωταρχικά ένα κέρδος μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις είναι ότι κατέδειξαν με τον πιο έντονο τρόπο τη λειτουργία ενός συστήματος, που δημιουργεί - δεν ακολουθεί - την ''επικαιρότητα''.

Εάν όλοι αυτοί που αρθρογραφούν μανιωδώς και με περίτεχνο λόγο (διάβασα και κάτι αναφορές σε ''μεταμοντερνισμούς'' και ''νεωτερικότητες'' και μου ξύπνησαν οι μνήμες του Παντείου!) κατά των Αγανακτισμένων, ήθελαν πραγματικά μία αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, δε θα κρατούσαν αυτή την αφοριστική στάση.

Θα συμμετείχαν προκειμένου να βοηθήσουν την οργάνωση του κινήματος με πιο σαφή πολιτικά και πολιτισμικά (και αυτό σημειώστε το!) χαρακτηριστικά.

Όχι να έρθουν και να ''καπελώσουν'', αλλά να βοηθήσουν στη δημιουργία συγκροτημένου ρεύματος, που θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει κάπου.

Το ζήτημα είναι, το θέλουν;

πηγή: nooz.gr