Βραδι(υ)νοί συνειρμοί

Για κάποιους το "αρλουμπίζειν" εστί φιλοσοφείν. Για άλλους, ισχύει το αντίστροφο.
Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω στο Γλέντι ποίημά μου και η αλήθεια είναι, πρός στιγμήν διστάζω. Ξέρετε, η ποίηση είναι μέρος του εαυτού μας. Κάθε φορά, λοιπόν, που κάποιος δημοσιεύει ένα ποίημα, βγάζει λίγο από τα εσώψυχά του.
(Και μετά κατηγορώ το facebook....)
Προχωρώ "στο ψητό" λοιπόν και με αυτό τον τρόπο σάς καληνυχτώ.
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Η φύσις δε χρειάζεται την ποίηση.
Η φύσις είναι η ίδια η ποίησίς.
Είναι ο ζωγράφος και όχι ο καμβάς,
ανεξαρτήτως θεϊκής ή μή υποστάσεως.
Η θάλασσα δεν έχει ανάγκη να πιστέψη,
η γης, αυτή την έχουν ήδη στέψει.
Τη χρίσανε βασίλισσα οι πέτρες του βουνού,
η μυρωδιά της ρίγανης και του θυμαριού
που άγρια ξεφυτρώσανε ανάμεσα στις μνήμες των μαρμάρων.
Η φύσις δε χρειάζεται την ποίηση.
Η ποίησις χρειάζεται τη φύση.
Η αγωνία, η ομορφιά και το συναίσθημα
ο αγέρας που σου μιλάει στο αυτί.
Κι εμείς, οι ανόητοι οι άνθρωποι, άλλωτε αδυνατούμε να τον ακούσουμε
δια τούτο και προσπαθούμε να μεταφράσουμε το αγέρι σε απλό μέσο μετάδοσης ήχου και παλλόμενων κυμάτων...

Ο λαμπρός Αυγερινός δεν έχει διακόπτες.
Δεν έχει μετρητές κατανάλωσης.
Δεν κάνει οικονομία στο ρεύμα.
Ούτε συζητά περί οικονομικής κρίσεως
διαβάζοντας ενημερωτικές φυλλάδες.
Οι έγνοιες των ανθρώπων ουδαμώς τον απασχολούν
Εκείνος έχει τις δικές του.
Προσπαθεί να καταξιωθεί στο ουράνιο στερέωμα
συνθέτοντας κι'αυτό.
Πολλοί οι άνθρωποι που το κοιτούν,
πρός στιγμήν ίσως μαγεύονται
αλλά λίγο αργότερα θα θυμηθούν πώς στην τηλεόραση,
τώρα θα παίζονται οι ειδήσεις.
Τώρα θα παίζεται το άυριο.
Ο Αυγερινός δεν καταλαβαίνει.
Ούτε αυτός, ούτε τα υπόλοιπα αστέρια.
Μονάχα λάμπει, λάμπει όλο και περισσότερο.
Και κοιτά επίμονα τον κύριο στο μπαλκόνι και την κυρία στο παράθυρο.
Κοιτά το παιδί στην αυλή και καρτερεί ένα χαμόγελό του.
Μα σαν περνούν τα χρόνια χάνεται ο κύριος στο μπαλκόνι, η κυρία στο παράθυρο, οι αυλές μετακομίζουν "εντός" και το παιδί φεύγει.
Τ΄άστρα τότε δακρύζουν,
σε μια τελευταία τους προσπάθεια επανασύνδεσης
βγάζουν όλη τους τη λαμπρότητα και εκρήγνυνται.
Κάποιοι αστρονόμοι αυτό το ονόμασαν "υπερκαινοφανή"
ή supernova.
Είναι σπάνιο φαινόμενο πρός παρατήρηση, λένε.
Έτσι ψάχνουν μανιωδώς τις συντεταγμένες νέων ετοιμοθάνατων αστέρων
και νέων χαμένων ποιητών...

Στο βουνό έχει νυχτώσει για τα καλά.
Ο γρύλλος έπιασε δουλειά, πλέκει δικό του ύμνο.
Να δω εγω πώς θα κατέβω από το ύψωμα που κάθομαι.
Άουτς, ένα αγκάθι με τρύπησε στο πόδι.
Νομίζω ότι μάτωσα και λίγο.
Τώρα κατάλαβα γιατί πονούσε ο Χριστός.
Κείνο το αόρατο, κείνο το σκοτεινό,
κείνο το ξεχασμένο αγκάθι
πρέπει να ήσαν...

by Nausika