Michael, σ' ευχαριστώ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο Γλέντι το Σάββατο 27 Ιουνίου του 2009. Δύο μέρες μετά τον θάνατο του Michael Jackson. Είναι το 1ο κείμενο που έγραψα ποτέ στο blog μας.

"Σημασία δεν έχει πόσες ανάσες θα πάρεις

αλλά πόσες ανάσες θα κόψεις"

Το πρωί ξύπνησα με τη φωνή της κοπέλας μου να μου λέει δυνατά και κοφτά μία μόνο φράση: "πέθανε ο Michael Jackson!". Το τι ένιωσα ήταν κάτι πολύ περίεργο. Νομίζω η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το περάσω σαν να μην έγινε. Είπα ότι θα ξαναπέσω για ύπνο... Η ψευδαίσθηση μου κράτησε περίπου 2 λεπτά. Αυτά τα δύο λεπτά είχα στο μυαλό μου στη διαπασών το beat του Michael. Μια άκρως μελαγχολική μέρα μόλις ξεκινούσε, μια μέρα που σηματοδοτούσε ένα δυνατό πλήγμα στην παιδική μου ηλικία, μια μέρα που θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.

Από μικρός, και εξαιτίας της ξαδέρφης μου που με "μύησε", ο Michael ήταν για μένα, και είναι ακόμα, ο μουσικός θρύλος που θαύμαζα σαν κάτι το εξωπραγματικό. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του να σκεφτεί ότι αυτός ο άνθρωπος έφυγε.

Σαν καλλιτέχνης είχε τα πάντα. Η φωνή του μοναδική: ποιος θα ακούσει τραγούδι του Michael και δεν θα καταλάβει τη φωνή του; Κίνηση, επίσης, μοναδική: δε νομίζω ότι θα μπορούσα να χαζεύω κάποιον άλλον επί ώρες να κινείται. Ξεχωριστός χορός που σε παρασέρνει, τον θαυμάζεις.

Όμως, το ταλέντο ενός καλλιτέχνη φαίνεται στη μουσική που γράφει. Τα τραγούδια του ξεχωριστά και αγγίζουν ολόκληρο τον κόσμο. Ποιος δεν έχει κουνήσει έστω λίγο το πόδι του στο "Beat it"; Ποιος θα ακούσει το "Strangers in Moscow" και δεν θα του δώσει σημασία; Τέλος, ένας βασιλιάς της Pop πρέπει να είναι και performer. Και ο Michael ήταν ο απόλυτος showman. Με ποιανού Pop τραγουδιστή μπορεί να συγκριθεί μία συναυλία του Jackson;

Τη φωνή του την καταλαβαίνεις αμέσως, όταν δεις άλλους να κάνουν κινήσεις του αντιλαμβάνεσαι ότι είναι του Michael, δεν χρειάζεται να ακούσεις τη φωνή του για να καταλάβεις ότι είναι δικό του όταν μπαίνει τραγούδι του, δεν χρειάζεται να δεις ποιος είναι πάνω στη σκηνή, αρκεί να δεις τον κόσμο από κάτω για να καταλάβεις μία συναυλία του: αυτό σημαίνει μουσική, αυτό σημαίνει ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία: δημιουργία είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το ξεχωριστό και δεν υπήρχε ούτε ένα στοιχείο που να μην ήταν μοναδικό σ' αυτόν τον καλλιτέχνη.

Αλλά η ανθρώπινη φύση δεν αντέχει τόσο ταλέντο. Όταν ένας άνθρωπος έχει τόσο ταλέντο είναι καταδικασμένος, είναι καταραμένος. Είναι καταδικασμένος να μην αντέξει το ταλέντο του και τη θεϊκή λατρεία που θα δεχτεί. Είναι σαν ένα λάθος της φύσης. Η φύση μπορεί να δημιουργήσει τέτοια ταλέντα, αλλά δεν έχει προβλέψει αν ο οργανισμός τους και η ψυχή τους μπορούν να το αντέξουν. Γι' αυτό και αυτοί οι άνθρωποι μας χαρίζουν απίστευτα και πρωτόγονα συναισθήματα όσο προλαβαίνουν... Γιατί το δικό τους τέλος έρχεται πάντα νωρίτερα.

Και πάντα μένουμε με το γιατί. Γιατί να μην ανέβει στη σκηνή του Λονδίνου ο Michael και να χαρίσει απλόχερα μαγεία σε εκατομμύρια κόσμου ξανά; Αφού είπε "See you in July", γιατί; Γιατί αυτή είναι η μοίρα αυτών των ανθρώπων όσο και αν δεν θέλουμε να τη βλέπουμε κατάματα. Οι περισσότεροι από μας θα είχαμε συζητήσει στο παρελθόν πόσο μεγάλη είναι η πιθανότητα ο Michael να φύγει πρόωρα από τη ζωή. Όπως ακριβώς θα το συζήταγαν και οι άνθρωποι που έβλεπαν τον Elvis να τραγουδάει το "Unchained melody" στην τελευταία συναυλία της ζωής του.

Ο Michael Jackson θα είναι πάντα για μένα κάτι το ανώτερο: αυτό για μένα ορίζεται με τα εξής κριτήρια: (1) το συναίσθημα του να τον βλέπω είναι ένα συναίσθημα από μόνο του, δεν έχει άλλο όνομα, και (2) όσο και να διαβάζω ότι πέθανε είναι και θα είναι τόσο ζωντανός στα μάτια μου. Είναι τόσο άδικο άνθρωποι που χαρίζουν τόση χαρά να μην είναι οι ίδιοι ευτυχισμένοι. Εμείς ευχαριστούμε για όλα...

by Dominic