Εχθές κοιμήθηκα με τη μαμά και τον μπαμπά !

Γράφω το παρακάτω κείμενο ακούγοντας το σημερινό τραγούδι της ημέρας στο Γλέντι, το "Use Somebody" στην ακουστική version της Pixie Lott.

Εχθές πήρα μία πρώτη γεύση από το τι μας περιμένει σε δύο χρόνια! Το 2012 είναι η χρονιά την οποία διάφορες θρησκευτικές ομάδες τη θεωρούν ως τη χρονιά της συντέλειας του κόσμου! Ε, λοιπόν, χθες έστω και για λίγο πίστεψα ότι αυτοί οι άνθρωποι πέσανε δύο χρόνια έξω...

Έχω πέσει, λοιπόν, για ύπνο και με ξυπνάει μία βροντή. Η βροντή πρέπει να ήταν από τις πιο ηχηρές βροντές που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και ενώ προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου, έρχεται και άλλη βροντή. Χωρίς να πολυλογώ, οι βροντές διαδέχονταν η μία την άλλη με συχνότητα πέντε δευτερολέπτων! Και ο ήχος δεν είχε καμμία διαφορά με ό,τι έβλεπα στην τηλεόραση όταν ο Αμερικάνικος στρατός έκανε επίθεση στο Ιρακ.

Μπορεί να είμαι 23 χρονών αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σηκωθώ από το κρεβατάκι μου και να κατευθυνθώ προς το κρεβάτι των γονιών μου! Και πριν με κατακρίνετε σας ρωτώ: με ποιόν θα θέλατε να περάσετε τις τελευταίες σας στιγμές; Να χαλάει ο κόσμος και εγώ να είμαι μόνος μου;

Πηγαίνω, λοιπόν, στο δωμάτιο των γονιών μου εν μέσω βροντών και αστραπών. Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν ξέσπασε πόλεμος από την, τσαντισμένη για τον αποκλεισμό της από τη Γκάνα, Αμερική εναντίον της Ελλάδας, πέρασα στο δεύτερο σενάριο. Κάτι δεν πάει καλά με τη φύση. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό! Επαναλαμβάνω ότι, χωρίς υπερβολή, η εναλλαγή βροντής και αστραπής γινόταν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και η μία βροντή ήταν πιο δυνατή από την άλλη. Σκεφτόμουν "λες να είναι έτσι όταν συμβαίνει τσουνάμι; λες να δω από το παράθυρο ένα πελώριο κύμα να κατευθύνεται κατά πάνω μας;"

Η χθεσινή βραδιά δεν ήταν τελικά τίποτα παραπάνω από μία καταιγίδα. Η πιο δυνατή καταιγίδα της ζωής μου με διαφορά τεραστίων διαστάσεων από τη δεύτερη. Στο δωμάτιο των γονιών μου κοιμούνται τα τέσσερα από τα πέντε σκυλιά που έχουμε. Ο παλιότερος, ο Αλέκος, είχε ανοίξει μόνος του τη ντουλάπα των γονιών μου και είχε μπει μέσα. Είχε καταφέρει και την είχε κλείσει κιόλας! Περιμένε υπομονετικά... Η Άνιμα, η μικρότερη σκυλίτσα, είχε φτάσει τους παλμούς της στο κόκκινο. Λαχανιασμένη και με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά καθόταν δίπλα στο κεφάλι μου και προσπαθούσε να ηρεμήσει. Η ήρεμη δύναμη που λέγεται Μπούμπα δεν φαίνεται να ανησυχούσε και πολύ. Αντιθέτως, ο Εργοτέλης (όχι και το πιο θαρραλέο σκυλί) πρέπει να είχε χαθεί κάτω από το κρεβάτι...

Ελπίζοντας να ξημερώσει η μέρα, να μη σκάσει κάποια αστραπή μέσα στο σπίτι, να μη σβήσει ο ήλιος, να μην σηκωθεί κατά πάνω μας το πελώριο κύμα, έκλεισα τα μάτια και κατάφερα να κοιμηθώ. Ξύπνησα και όλα ήταν καλά. Να μία ιστορία που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή...

by Dominic