Ισλανδία η χώρα της φωτιάς

Το όνομα Ισλανδία προέρχεται από τα αγγλικά ice (πάγος) και land (χώρα) και κυριολεκτικά σημαίνει «η χώρα του πάγου». Όποιος έχει πάει όμως σε αυτήν την μικρή νησιωτική χώρα που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον αρκτικό κύκλο δεν θα αργήσει να διαπιστώσει ότι η Ισλανδία περισσότερο από χώρα του πάγου είναι η χώρα της φωτιάς.
Η αίσθηση που έχει κάποιος όταν φτάνει με το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Κεφλάβικ είναι ότι έφτασε στην κόλαση. Καθώς το αεροπλάνο προσεγγίζει το αεροδρόμιο, αυτό που αντικρίζει ο επιβάτης από το παράθυρο είναι μια επίπεδη μαύρη επιφάνεια πάνω στην οποία δεν υπάρχει το παραμικρό πράσινο και το παραμικρό ύψωμα και από την οποία κάθε τόσο βγαίνουν υδρατμοί οι οποίοι ανεβαίνουν προς τα πάνω.

Η Ισλανδία είναι ένα νησί το οποίο γεννήθηκε μέσα από την φωτιά γιατί είναι ηφαιστειογενές. Η εικόνα της μαύρης λάβας και της πέτρας είναι κυρίαρχη σε όλο το νησί. Η φωτιά όμως από την οποία βγήκε η Ισλανδία δημιουργεί και άλλα εντυπωσιακά φαινόμενα, όπως το φαινόμενο των γκέιζερ, ζεστών υδρατμών που ξεπετάγονται με δύναμη από το έδαφος ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Τα ζεστά νερά είναι ένα ακόμα πολύ χαρακτηριστικό σημείο της Ισλανδίας. Λόγω της παρουσίας ενός πολύ θερμού υπέδαφους, σε όλη την χώρα υπάρχει πάρα πολύ ζεστό νερό. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ στις περισσότερες χώρες του κόσμου η φυσική κατάσταση του νερού είναι κρύα και πρέπει να βρεθούν διάφοιροι τρόποι για να ζεσταθεί, στην Ισλανδία, σε πολλές περιπτώσεις, η φυσική κατάσταση του νερού είναι ζεστή. Γι’ αυτό και μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των Ισλανδών είναι το θερμό μπάνιο σε εξωτερικές πισίνες παρά το πολύ κρύο που επικρατεί στην εξωτερική ατμόσφαιρα.

Γενικά το φυσικό τοπίο των Ισλανδών είναι ασυνήθιστο και εντυπωσιακό. Η Ισλανδία έχει ορισμένους από τους πιο εντυπωσιακούς και μεγάλους καταρράκτες του κόσμου. Επίσης, η λιθοσφαιρική πλάκα της Αμερικής συναντάται με την λιθοσφαιρική πλάκα της Ευρώπης πάνω στην Ισλανδία. Οι λιθοσφαιρικές πλάκες απομακρύνονται μεταξύ τους λίγα εκατοστά κάθε χρόνο και το σημείο στο οποίο υπάρχει αυτό το ρήγμα δημιουργεί ένα εντυπωσιακό τοπίο. Στην κρύα θάλασσα της Ισλανδίας κάτω από τον γκρίζο ουρανό της χώρας υπάρχουν πολλά δελφίνια και πολλές φάλαινες (δυστυχώς οι φάλαινες δεν υπάρχουν μόνο στις θάλασσες αλλά και στα πιάτα των Ισλανδών καθώς αποτελούν ένα χαρακτηριστικό έδεσμα της χώρας) καθώς και λογιών λογιών παράξενα πουλιά. Στην γη της Ισλανδίας μπορεί να δει κάνεις μια ράτσα μικρόσωμων αλόγων την οποία έφεραν οι πρώτοι άποικοι από την Σκανδιναβία το 800 μ.Χ. και η οποία έμεινε αναλλοίωτη από τότε εξαιτίας της απομονωμένης γεωγραφικής θέσης του νησιού.

Στην Ισλανδία τον χειμώνα ο ήλιος δεν ανατέλλει σχεδόν καθόλου ενώ το καλοκαίρι δεν δύει σχεδόν ποτέ και έτσι, εγώ που πήγα Μάιο, στις 12 ώρα τα μεσάνυχτα είχα την αίσθηση ότι ήταν 6 ώρα το απόγευμα. Τον χειμώνα, πολλές φορές, είναι φανερά τα λεγόμενα "φώτα του βορρά"

Οι Ισλανδοί είναι άνθρωποι ζεστοί και φιλόξενοι. Είναι πρόθυμοι να σε φιλοξενήσουν στο σπίτι σου, ήρεμοι και ειρηνικοί ακριβώς όπως το τοπίο τους.

Για το τέλος άφησα την πιο σουρεάλ σκηνή του τακιδιού μου εκεί. Πόσο πιθανόν είναι κάποιος σε αυτό το μακρινό και απομωνωμένο νησί κάτω από τον αρκτικό κύκλο να μπει σε ένα μαγαζί για να φάει και να ακούσει την μουσική της Χριστίνας Μαραγκόζη; Και όμως είναι.