Ας ξεκινήσουμε από το εξής. Περισσότερες από 100 χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν από Σοβιετικούς όταν οι συμμαχικές δυνάμεις μπήκαν στο Βερολίνο την περίοδο 1944-1945. Επιλέγω αυτόν τον πρόλογο για να ξεκινήσω το photo-story της επίσκεψης μου στο Auschwitz έτσι ώστε αυτή η ανάρτηση να σας προκαλέσει τα σωστά συναισθήματα: ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο. Όχι ο Γερμανός, όχι ο Ρώσος, όχι ο Τούρκος, όχι ο Έλληνας. Ο άνθρωπος.
Arbeit macht frei
Στην είσοδο του Auschwitz η επιγραφή γράφει: Arbeit macht frei. Η μετάφραση αυτής της επιγραφής είναι: Η δουλειά θα σε απελευθερώσει. Ο σκοπός των Ναζί ήταν οι άνθρωποι να νομίζουν ότι βρισκόντουσαν εκεί για να δουλέψουν. Ο μέσος όρος ζωής κάποιου που έφτανε στο Auschwitz ήταν 45 λεπτά. Εκεί έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι.
Το τρένο
Στοιβαγμένοι σε τρένα, όπως αυτό της φωτογραφίας, έφταναν οι άνθρωποι στο Auschwitz. Με το που κατέβαιναν, τους έλεγαν να αφήσουν όλα τους τα αντικείμενα (κουβαλούσαν μαζί τους ό,τι πιο πολύτιμο είχαν γιατί νόμιζαν ότι θα έκαναν εκεί ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους) και ύστερα ένας γιατρός των SS δημιουργούσε δύο ομάδες. Στην μία ομάδα πήγαιναν όσοι άνδρες ήταν υγιείς και δυνατοί και λίγες γυναίκες που θα τις χρησιμοποιούσαν για κάποια δουλειά. Η συντριπτική πλειοψηφία πήγαινε στην άλλη ομάδα. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι και αδύναμοι άνδρες μέσα σε 45 λεπτά θα πέθαιναν από πνιγμό.
Ρούχα και προσωπικά αντικείμενα
Δεν υπήρχε κάτι το οποίο οι Ναζί να μην το χρησιμοποιούσαν. Από τα προσωπικά αντικείμενα και τα ρούχα μέχρι τα σώματα των ανθρώπων που σκότωναν στο Auschwitz. Πρώτα άφηναν έξω από το τρένο τα προσωπικά τους αντικείμενα, όπως τις βαλίτσες τους.
Στη συνέχεια τους οδηγούσαν στο Crematorium. Οι άνθρωποι που έφταναν εξαθλιωμένοι στο Auschwitz είχαν ανάγκη να κάνουν ένα μπάνιο. Αυτή ήταν η υπόσχεση των Ναζί. Όταν οι άνθρωποι έμπαιναν στο Crematorium, τους έλεγαν στην πρώτη αίθουσα να γδυθούν και να βάλουν προσεκτικά μαζί τα ρούχα τους για να τα βρουν όταν θα βγουν έξω. Στη φωτογραφία πάνω βλέπουμε παπουτσάκια μικρών παιδιών. Στη συνέχεια τους οδηγούσαν στη δεύτερη αίθουσα.
Crematorium
Στη δεύτερη αίθουσα, ένα πάρα πολύ μικρό δωμάτιο, στοίβαζαν γυμνούς περίπου 2 χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών. Το μόνο που υπήρχε στην οροφή ήταν 2-3 τρύπες. Από εκεί τους δηλητηρίαζαν, πετώντας ένα υλικό που εξατμιζόταν στην αίθουσα. Σκότωνε τους πάντες από πνιγμό μέσα σε μισή ώρα.
Στη συνέχεια, στην τρίτη αίθουσα υπήρχαν κρατούμενοι που έπρεπε να πάρουν τα πτώματα, να τους κουρέψουν τα μαλλιά, να τους βγάλουν - αν είχαν - κάποιο χρυσό δόντι και να τους βάλουν σε φούρνους ώστε να γίνουν στάχτη.
Τα πάντα ανακυκλώνονταν από τους Ναζί. Τα δόντια γίνονταν σκεύη, τα μαλλιά γίνονταν μοκέτες, η στάχτη των ανθρώπων γινόταν λίπασμα για το έδαφος του Auschwitz.
Η ζωή των κρατουμένων
Όσοι δεν πέθαιναν μέσα σε 45 λεπτά από την άφιξη τους, ήταν δούλοι των Ναζί υπό τις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Μία μέθοδος σωφρονισμού ήταν 4 άνθρωποι να βρεθούν σ' ένα χτισμένο δωμάτιο με διαστάσεις που δεν τους επέτρεπαν να είναι καθιστοί για 5 συνεχόμενα βράδια. Δεν έβγαιναν ζωντανοί όλοι από αυτήν τη διαδικασία.
Δούλευαν άπειρες ώρες, έτρωγαν ελάχιστα, φορούσαν λεπτές ασπρόμαυρες στολές (όπως αυτές των φυλακισμένων) και κοιμόντουσαν χωρίς θέρμανση σε δωμάτια όπως αυτό στην πάνω φωτογραφία.
Τρία επίπεδα είχε το "κρεβάτι". Σε κάθε ξύλινο επίπεδο κοιμόντουσαν μαζί περίπου 8 άτομα. Η κακομεταχείριση προκαλούσε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στους ανθρώπους διάρροια. Η τουαλέτα δεν επιτρεπόταν παρά μόνο για ελάχιστα λεπτά μέσα σε μία μέρα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που γλίτωσαν τον θάνατο στα πρώτα 45 λεπτά της άφιξης τους στο Auschwitz, πέθαναν μέσα εκεί εξαθλιωμένοι.
Rudolf Hess
Κάθε μέρα γινόντουσαν εκτελέσεις στις οποίες έστηναν ανθρώπους σ' έναν τοίχο και τους πυροβολούσαν. Υπήρχαν κρεμάλες στις οποίες κρεμούσαν ανθρώπους και έβαζαν τους υπόλοιπους κρατούμενους να τους κοιτάνε για ώρες. Υπάρχει μία αίθουσα στο Auschwitz που μπορείς να δεις τόνους από μαλλιά ανθρώπων που τους τα αφαίρεσαν αφού τους έπνιξαν. Ο γνωστότερος διοικητής των Ναζί που διοικούσε ώστε να γίνονται όλα τα παραπάνω ήταν ο Rudolf Hess.
Ο Rudolf Hess απαγχονίστηκε το 1947 στην κρεμάλα που χτίστηκε γι' αυτόν τον σκοπό και την οποία βλέπετε στην πάνω φωτογραφία. Η τοποθεσία της είναι δίπλα στο Crematorium του Auschwitz. Το σπίτι του το είχε χτίσει ακριβώς έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Επίλογος
Μερικές σκέψεις. Αυτήν την επίσκεψη δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Ένιωθα ότι βρίσκομαι στο χειρότερο μέρος του κόσμου. Κι αυτή η ενέργεια με διαπερνούσε κάθε δευτερόλεπτο εκεί. Ήταν, όμως, ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους με τον χειρότερο τρόπο. Οι Ναζί ήθελαν να τους αφαιρέσουν κάθε ανθρώπινη υπόσταση. Ήταν, όμως, άνθρωποι. Με πρόσωπο, με συναισθήματα, με όνειρα.
Ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο. Συνήθως σε τέτοια μέρη συμβαίνουν ιστορίες όπως αυτή του Maximilian Kolbe που επέλεξε να πεθάνει στη θέση ενός άλλου κρατουμένου που δεν γνώριζε.
Τέλος, στις εκλογές του 2009, η Χρυσή Αυγή είχε 19.624 ψηφοφόρους. Σ' αυτές του 2012 είχε 425.990. Η σκέψη μου όταν βρισκόμουν εκεί ήταν ότι αν με έναν μαγικό τρόπο μπορούσαν να επισκεφθούν αυτοί οι άνθρωποι το Auschwitz, τότε το ποσοστό θα επέστρεφε στα νούμερα του 2009. Είναι ο πιο απτός και εύκολος τρόπος να δεις τι μπορεί να προκαλέσει ο φασισμός.
Μαγικά, όμως, δεν υπάρχουν. Γι' αυτό και φοβάμαι την επιγραφή που υπάρχει στην πρώτη αίθουσα του μουσείου του Auschwitz: όσο δεν μαθαίνουμε την ιστορία, αυτή θα επαναλαμβάνεται.
