Σε λίγες ώρες θα ξεκινήσουμε για το νησί, δεν έχει σημασία για ποιο. Κόσμος πολύς, τον Αύγουστο κορυφώνονται τα ''μπάνια του λαού''. Από τις ισχυρότερες νεοελληνικές συλλογικότητες ο παραθερισμός, οι καλοκαιρινές διακοπές σε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, πολλαπλασιαζόμενα τα τελευταία χρόνια εξοχικά, ξενώνες. Η παράδοση ήταν με τον Αύγουστο: τότε εκοιμήθη κατά τας γραφάς η Θεοτόκος, μοιραία μέσα από το προσκύνημά της ξεπήδησε η μαζικότερη έξοδος, κάτι σαν προσκύνημα. Προσκύνημα που μετεξελήχθηκε σε ευκαιρία των ανθρώπων για άδεια, της πόλης για άδειασμα, των νησιών για τουρισμό.Είναι αλλιώς τον Αύγουστο, φυσάει περισσότερο από τον Ιούλιο αλλά δεν έχεια ξεκινήσει να βρέχει όπως το Σεπτέμβριο. Σημαίνοντα και σημαινόμενα μιας χρονικής -τελικά και χωροταξικής για τον πολύ κόσμο- τοποθέτησης, η Γυναίκα-φύση που φεύγει στο απόγειο του ήλιου-λέοντα σαν τη σελήνη που έχει κορυφωθεί με την εντονότερη μεγαλοπρέπεια του χρόνου την περίοδο που φυσά το αεράκι, για να ξαναγεννηθεί τον επόμενο μήνα, μαζί με τα σταφύλια και τις βροχές, μαζί με τις εργασίες της γης. Από μιας άποψης όντως φαίνεται αναχρονιστικά (και παγανιστικά) εναργής ο συμβολισμός, αν όμως το δεις σωστά ξέρεις πως είναι απλώς αναζωγονητικά νοσταλγικός.Γι'αυτό δεν είναι ανάγκη να πας στη λειτουργία για να πεις πως τον ένιωσες, της αρκεί η φυγή. Μπορείς να απομονωθείς ακόμη και τον Αύγουστο, ακόμη και σε νησί. Να μείνεις εκεί που είσαι και να κοιτάς αυτό που έχεις γύρω σου: το φεγγάρι να γεμίζει και να μικραίνει, ουράνια μήτρα που εξουσιάζει την παλίρροια (άλλωστε δε χρειάζεται να είναι κανείς προσωκρατικός για να δει πως το νερό δεν είναι παρά υγρό, εφαρμοσμένο φως), τον ήλιο ν'ανατέλλει και να δύει πάνω από τους αλμυρούς καθρέφτες (δε χρειάζεται να είναι κανείς πλατωνικός για να ξέρει από είδωλα).Δεν είναι ανάγκη να πας σε μια ταβέρνα για να φας και να γιορτάσεις, περσινό ή και παλιότερο κρασί να υπάρχει και θα θυμάσαι πως ξανάρχεται η γέννηση, δεν είναι ανάγκη να νηστέψεις για να πενθήσεις γιατί φτάνει το είναι σου, η μνήμη για να τα φέρνεις και να τα αρωματίζεις όλα με πένθιμο αγιόκλημα, μόνη υπόκρουση το κύμα που υπενθυμίζει πως δεν υπάρχεις παρά μόνον στο παρελθόν.Δεν είναι ανάγκη να κολυμπήσεις για να δροσιστείς, η σκια ενός άσπρου κτίσματος ή καλύτερα ενός δέντρου να υπάρχει, δροσίζεσαι. Δεν είναι ανάγκη να χτίσεις κάστρα όπως παιδί, μπορείς να βρεις λίγα κοχύλια, τόσο πολύτιμα που σύντομα έπαψαν να χρησιμοποιούνται ως νόμισμα. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις εφημερίδα για να μάθεις τι συμβαίνει, φτάνει να κοιτάς τον ουρανό. Ούτε και να σου πουν καλημέρα, στην ψιθυρίζει ο άνεμος. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις Ελύτη, ο ήλιος κι η θάλασσα απαγγέλλουν τους στίχους.Πολλά από αυτά θα τα κάνεις βέβαια, κι ας μην είναι ανάγκη. Αλλά γιατί απλώς είναι, χωρίς συμπλήρωμα. Δεν είναι ανάγκη να φύγεις άλλωστε, είσαι ήδη αλλού...
fovero...
ΑπάντησηΔιαγραφή