Αποχαιρετάμε τον Ιούλιο, το μόνο θερινό που γνήσια έχει 31 ημέρες. Κι απποχαιρετάμε σιγά σιγά τους αγαπημένους δρόμους και σημεία της ταλαίπωρης, σαν εργαζόμενης σ'ένα καμίνι Αθήνας, συνήθως κοντά σε πεζοδρόμους, πλατείες και παρκάκια με τα τζιτζίκια να δουλεύουν άοκνα κι αυτά (παρά τις κακόβουλες αισώπειες δια-δόσεις) υπέρ του έρωτα. Ποιος σημαίνει αυτά τα σημεία; Εγώ, συστοιχότερο του αντικειμένου πάντοτε το υποκείμενο. Μόλις βαρβάρισα, τώρα ξανά, αλλά είναι Ιούλιος και νομιμοποιείσαι να φοράς στο κέντρο της πόλης ακόμη και παλιά, φθαρμένα από τον ήλιο και τα ''ντους'' δερμάτινα σανδάλια που γλιστράνε. Και που σε κάνουν να φλερτάρεις επικίνδυνα μ'ένα πέσιμο ακριβώς πάνω στο σώμα αυτής της πόλης, σπασμένα σαν εκ προθέσεως μωσαϊκά που ήθελαν να κάνουν πεζοδρόμιο κάποτε και φτερωτούς, καφκικούς ανθρώπους με τσιτωμένες από τα νεύρα κεραίες. Ευτυχώς δεν πέφτεις.Τα τζιτζίκια τραγουδάνε, ο κόσμος στον πεζόδρομο πλάι στο σινεμά μεθοκοπάει και τραγουδάει κι αυτός. Κάλεσμα, αγκάλισμα, απώθηση. Μονότονη και τόσο τηλεοπτική, αργόσυρτη επανάληψη με τον ήλιο ν'αφαιρεί τις εδώ κι εκεί υποψίες χυμού... Θα ήσουν ευτυχής μ'ένα καρπούζι, άρα μαθηματικά αποδεικνύεται πως ο άκριτος αντικομφορμισμός -εξίσου με το μεγαλομανή εστετισμό ή τον άμετρο/μετροπαθή μικροαστισμό- είναι μια μπαρούφα. Και διπλώνεις το σώμα σου άτεχνα, κοπιωδώς για ν'αποφύγεις τον ήλιο. Το αγκάλιασμα το τόσο σφιχτό, ζωντανό και φωτεινό είναι τελικά ο αένααα υφέρπων λόγος της απώθησης...Πόσο πρόχειρα κι επιφανεικά είναι αυτά τα συμπεράσματα, θυμοσοφίες αυριανού πάγκου της λαϊκής πάνω από το σπίτι: θα με ξυπνήσουν νωρίς, σκέφτεσαι και χαμογελάς. Η επιφάνεια πάει πάντως με το καλοκαίρι -κυανοπράσινη ή σκούρα μπλε, φύσει μητρικός μηχανισμός απώθησης της ηλιακής έκρηξης των ουρανών. Ίσως ξυπνήσεις τελικά πριν από αυτούς, να δεις τον ήλιο πάνω από μπαλκόνια και ταράτσες, πόσο όμορφη μοιάζει η πόλη των ανθρώπων υποταγμένη στα κέφια του ήλιου και του φεγγαριού, που μοιάζει τώρα με φτηνή ψωνισμένη από την Πάρο χάντρα...Δεν είναι για αναλύσεις τα θερινά μεσημέρια, θα'ταν καλύτερη και αναμφίβολα πνευματικά πιο σκόπιμη και πλήρης χυμών μια σιέστα. Αλλά ήπιες καφέ διπλό και κοκακόλες, με λεμόνι, χαμογελώντας στα αγγελικά πρόσωπα των μουσικών και των νεανίδων ζητιάνων προ ολίγου, κάτσε και γράψε λοιπόν κι ας μοιάζει αυτό με προεφηβικό ημερολόγιο -ή μάλλον, κυρίως γι'αυτό. Ή μάλλον, κυρίως για την αυταπάτη πως μπορεί όντως να μοιάζει με προεφηβικό ημερολόγιο οτιδήποτε γράφεις ή ζεις.Τον τελευταίο καιρό όλα μοιάζουν έντονα. Που πήγαν τα παστέλ που σου'ταξαν οι ιμπρεσιονιστές ή οι ροκοκό ζωγράφοι; Άνθρωποι πάνε κι έρχονται, φτηνές βαλίτσες κι ακριβές αναμνήσεις -ή το ανάποδο. Ή το ανάποδο, όπως πάντα.. Αλλά είναι (έστω ακόμη, έστω και μετά βίας )Ιούλιος. Και είσαι ελεύθερος να πατήσεις pause -τι όμορφο, βάρβαρα Καλοκαιρινό ¨Ηχο έχει αυτή η λέξη... Και τα σουβενίρ πληθαίνουν, κάθε καλοκαίρι πάνε κι έρχονται βαλίτσες. Όλη η ζωή γίνεται άκαιρη, σαν πρόωρο ξινό σταφύλι. Και γι'αυτό τόσο πολύτιμη, τόσο βιομηχανικά εξατομικευμένη ή και χειροποίητα απρόσωπη. Θα πέσω για ύπνο τελικά, κανένα μισάωρο, αν τα καταφέρω. Μετά θα φάω κανένα φρούτο, να διυλίσω χυμούς... Πριν ξυπνήσω θα έχει έρθει ο Αύγουστος -το καλό που του θέλω. Κι όλα θα πάρουν διάσταση και χρώματα ελεύσινια πριν το φθινόπωρο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου