Το πολιτικό μας σύστημα -καμίας πτέρυγας εξαιρουμένης- έχει μια σχέση μίσους-πάθους με τη λέξη διαπλοκή. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν κατά περιόδους ή και μονίμως (όπως ο ιδιοκτήτης του ΤΗΛΕΑΣΤΥ κ. Γ.Καρατζαφέρης...) στον πολιτικό τους λόγο τον πόλεμο που δέχονται (όλοι ανεξαιρέτως) από τα συμφέροντα, με πρώτο απ'όλους τον πρωθυπουργό που στη γνωστή ταβέρνα του Μοναστηρακίου εξαπέλυσε ρητορική επίθεση κατά των νταβατζήδων (η μυρωδιά του τζατζικιού στην ανάσα του θα ήταν πάντως αποτελεσματικότερο όπλο από τον τραγελαφικό νόμο περί βασικού μετόχου, ο οποίος οδηγήθηκε ως τάχιστα στο φυσικό του προορισμό, τον κάλαθο των αχρήστων). Ο κ. Παπανδρέου πάλι άρχισε να ανακαλύπτει τα συμφέροντα όταν συγκροτήματα του Τύπου φάνηκαν να υποστηρίζουν τον κ. Βενιζέλο κατά την εσωκομματική αναμέτρηση (ως τότε τα παιδιά ήταν αθώα). Η κυρία Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας πάλι βλέπουν στα media έναν υπηρέτη του καπιταλισμού και του δικομματισμού (που στο νου τους μάλλον ταυτίζονται) και κάνουν ό,τι μπορούν για να ελέγξουν τα επίσημα κομματικά τους έντυπα, σκοτώνοντας στην ουσία κάθε αποκλίνουσα από τη γραμμή φωνή και μειώνοντας τη θνήσκουσα ούτως ή άλλως επιρροή τους στην κοινωνία.Σε καμία άλλη χώρα του λεγόμενου δυτικού κόσμου δεν παρατηρείται τέτοια απέχθεια της πρώτης προς την τέταρτη εξουσία. Δεν είναι πως οι Ευρωπαίοι εκδότες είναι πιο αθώοι από τους δικούς μας, όλοι αγαπούν την εξουσία. Είναι πως εκεί υφίστανται ουσιαστικά θεσμοί ελέγχου, που αποτρέπουν ακριβώς την εμφάνιση ''εξωθεσμικών κέντρων''. Λέγε με Άνω Βουλή.Κατά την εμφάνιση του κοινοβουλευτισμού, ιστορικά πρώτη αρμοδιότητα των κοινοβουλίων υπήρξε η ελεγκτική -αρχικά έναντι του Στέμματος και κατόπιν έναντι των κυβερνήσεων. Οι φορολογούμενοι δια των αντιπροσώπων τους είχαν δικαίωμα να ξέρουν και να κρίνουν που πηγαίνουν τα λεφτά, ποιες πολιτικές ασκούνται και πως. Κατόπιν ήρθε η νομοθετική αρμοδιότητα και η επιλογή από το ίδιο το Κοινοβούλιο της κυβέρνησης, που έδωσε δημοκρατική νομιμοποίηση στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Παράλληλα όμως ενισχύονταν οι μηχανισμοί ελέγχου του ίδιου, ώστε να λειτουργεί όντως ορθά και δημοκρατικά. Η Γερουσία, η Βουλή των Λόρδων, το δεύτερο σώμα εν γένει είναι ένας θεσμός αριστοκρατικής φαινομενικά έμπνευσης, καθώς περιορίζει το θεωρητικά παντοδύναμο Κοινοβούλιο και τα μέλη της δεν αντιπροσωπεύουν το λαό εξίσου ευθέως με το πρώτο σώμα (ή, στη Μεγάλη Βρετανία πχ, καθόλου).Εδώ δε γνωρίσαμε φεουδαρχία, παρά στα Επτάνησα. Αντιθέτως, γνωρίσαμε την παρέμβαση των Ανακτόρων, του στρατού, έστω των ανταρτών στα πολιτικά δρώμενα, οπότε μέλημα ήταν η ενίσχυση της δημοκρατικά νομιμοποιημένης κυβέρνησης παρά ο έλεγχος της πιθανής της αυθαιρεσίας. Η Άνω Βουλή θεωρήθηκε θεσμός ξένος και ξεπερασμένος από τον συνταγματικό νομοθέτη, πολύ ατυχώς κατά την άποψή μου.Ευρισκόμενοι στο 2009, μπορούμε να αναρωτηθούμε: μας είναι πραγματικά άχρηστος ένας τέτοιος θεσμός; Θα μπορούσε να προσφέρει, και τι; Η πρότασή μου είναι η εξής: σύσταση δεύτερου σώματος αποτελούμενου από 50 ή 100 εκπροσώπους, εκλεγόμενους σε μονοεδρικές ή διεδρικές περιφέρειες συμπίπτουσες με τα όρια των νομών της χώρας και με μακρά θητεία, ανεξάρτητη από αυτήν των μελών της ''κάτω Βουλής''. Ανάθεση στο δεύτερο αυτό σώμα των δικαστικών αρμοδιοτήτων για τα μέλη της Κάτω Βουλής και της κυβέρνησης, με τις οποίες δε θα διέπεται από σχέση εξάρτησης καθότι δε θα συμμετέχει στην υπερψήφιση ή καταψήφιση της εκάστοτε κυβέρνησης. Ανάθεση επίσης του διακιώματος σύστασης εξεταστικών ή προανακρτικών επιτροπών, ερωτήσεων και επερωτήσεων προς υπουργούς ή την κυβέρνηση συνολικά, καθώς και συμβουλευτικών αρμοδιοτήτων στην επεξεργασία νομοσχεδίων και προτάσεων νόμου, καθώς και του προϋπολογισμού.Έτσι τα περί σκανδάλων στοιχεία δε θα βρίσκονται στη διάθεση αποκλειστικά των μέσων ενημέρωσης. Οι ύποπτες τροπολογίες που κατατίθενται όψιμα λίγο προ της ψηφίσεώς τους και υπόκεινται σε μηδαμινή ή και καθόλου συζήτηση θα ελέγχονται και θα αποκαλύπτονται. Μέσα στα ίδια τα κόμματα θα υπάρχουν φωνές που δε θα φοβούνται τη διαγραφή αν αποκλίνουν από τη γραμμή της ηγεσίας, ούτε το στίγμα του προδότη που ρίχνει την κυβέρνησή του. Οι κρίνοντες θα πάψουν να ταυτίζονται με τους κρινόμενους θεσμικά, αυτομάτως λοιπόν θα πάψουν και τα ΜΜΕ να αποτελούν μοναδικό κριτή που μπορεί να ανεβοκατεβάσει υποργούς ανάλογα πράγματι με το συμφέρον του (γιατί εφ'όσον τα πάνε καλά μπορόύν κάλλιστα να συγκαλύψουν τις όποιες ατασθαλείες ή κενά της πολιτικής του).Φυσικά έχω συναίσθηση πως κάτι τέτοιες προτάσεις πέφτουν στο κενό, διότι ακριβώς ποτέ τα ΜΜΕ δε θα τις έθεταν στην agenda για προφανείς λόγους. Αλλά και οι ίδιες οι κυβερνήσεις, ποτέ δε θα εκδήλωναν την πολιτική βούληση να δημιουργήσουν έναν πόλο εξουσίας ανεξάρτητο από εκείνες. Οι πόρνες άλλωστε σπανίως στρέφονται κατά των νταβατζήδων τους, μόνο όταν πάψουν να τους φέρνουν πελάτες. Άλλο νατβατζής όμως και άλλο θεσμοθετημένος έλεγχος υγιεινής. Που είναι απαραίτητος για τη δημόσια υγεία, ιδίως σε καιρούς που τα αφροδίσια (αυθαιρεσία, διαφθορά) είναι σε έξαρση...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου