Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λαμβάνοντας χώρα την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Το Δεκέμβριο είχαμε το κουρέλιασμα του Συντάγματος από όργανο της τάξης (της ποιας;) που είτε από ατύχημα είτε εσκεμμένα έβαλε κατά 16χρονου πλήττοντάς τον θανάσιμα, τώρα και πάλι από όργανο της τάξεως που έσκισε και ποδοπάτησε σελίδα του Κορανίου. Μη συγκρίσιμα τα δύο περιστατικά, η αφαίρεση δηλαδή μιας ζωής και η βεβήλωση ενός ιερού για πολλούς συνανθρώπους μας κειμένου, ενδεικτικά όμως αμφότερα του τρόπου με τον οποίο πολλοί αστυνομικοί αντιλαμβάνονται τον όρο ''τάξη'' (που, όπως λέει κι ο ποιητής, ανθρωπινό κρέας μυρίζει...).Οι αστυνομικοί είναι εδώ για να μας προστατεύουν από το έγκλημα. Για να υπηρετούν και να περιφρουρούν το Σύνταγμα. Πολλοί εξ αυτών έχουν ευτυχώς συναίσθηση του καθήκοντός τους και είναι πράγματι λειτουργοί του. Δεν είναι λίγοι όμως, δυστυχώς, εκείνοι που βλέπουν το καθήκον και τη νομιμότητα μόνο ως υποχρέωση των άλλων και ως μέσον για να ασκούν οι ίδιοι εξουσία. Διαρκώς επίκαιρο το πλατωνικό ερώτημα: ποιος θα φυλάει τους φύλακες;Να πει κανείς ότι τουλάχιστον έφερναν αποτέλεσμα και η νομιμότητα επικρατούσε στο κέντρο της πόλης, θα μπορούσαμε ίσως να καταπιούμε μια-δυο μεμονωμένες περιπτώσεις υπερβάλλοντος ζήλου των οργάνων κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους. Φυσικά και πάλι θα ήταν ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΑ περιστατικά αφαίρεσης ζωής ή προσβολής του θείου -όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται, κι όχι απαραίτητα όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι οι αστυνομικοί, ουκ ολίγοι εκ των οποίων βρίσκονται στην εποχή του ''Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών''. Ιδίως όμως εφ'όσον αποδεδειγμένα το κράτος είναι ανεπαρκές στην περιφρούρηση της νομιμότητας, αποτελεί τουλάχιστον ύβρι και θράσος η καταπάτησή της από το ίδιο και τα όργανά του. Όπως προαναφέρθηκε, τα δύο περιστατικά είναι μη συγκρίσιμα (αν και αυτό είναι και υποκειμενικό: νομικά το συνταγματικό δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής είναι ισότιμο -κι αυτό όχι τυχαία, μιας και τα δικαιώματα αλληλοεξαρτώνται και δίνουν νόημα το ένα στο άλλλο- με εκείνο της θρησκευτικής ελευθερίας, ενώ για ανθρώπους άλλης κουλτούρας όπως οι μουσουλμάνοι έν προκειμένω είναι πολύ πιο βαρύ αμάρτημα η βλασφημία). Και αφού το κράτος είναι ανεπαρκές, το κράτος πρέπει να πληρώσει.Θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατία. Στις δημοκρατίες λοιπόν δεν υπάρχουν αδιέξοδα και το ερώτημα ''ποιος θα φυλάει τους φύλακες'' έχει απάντηση σαφώς ορισμένη: ο φέρων την πολιτική ευθύνη. Εν προκειμένω ο υπεύθυνος έναντι όλων μας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, (αν)αρμόδιος για τη δημόσια τάξη υφυπουργός. Ο οποίος ασχολείται περισσότερο με την έριδα που έχει με τον πολιτικό του προϊστάμενο, με το πως θα αποτελέσει παράγοντα της δελφινομαχίας (κατά τα άλλα πιστός καραμανλικός...), με το πως θα ελέγξει το σώμα... Συν τοις άλλοις, και μόνο η ένοχη σιωπή του για την παράλειψη επέμβασης της αστυνομίας σε επίθεση της χρυσής αυγής κατά μεταναστών (για να το πούμε ευγενικά...) και η ένοχη σιωπή του τώρα δημιουργεί ύποπτους συνειρμούς -το λιγότερο θα ήταν μία συγγνώμη και η προσωρινή παύση του αστυνομικού ωσότου τελείωσει η διενεργούμενη ''έρευνα'', η οποία πολύ αμφιβάλλω αν θα φέρει κάποιο αποτέλεσμα ή ως συνήθως θα κουκουλώσει την υπόθεση...Συν τοις άλλοις, η σιωπή αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την ίδια την τάξη. Αν οι χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες τους οποίους η κοινωνία μας στην καλύτερη περίπτωση αγνοεί, στη χειρότερη ποδοπατεί αρχίσουν να θεωρούν την αστυνομία ως εχθρό, ανοίγει ο ασκός του αιόλου για τη συμμαχία τους με όσους πιστεύουν το ίδιο, από ταξικούς επαναστάτες ως και νονούς της νύχτας. Μετά το κουκούλωμα της υπόιθεσης των παρακολουθήσεων εταιρείας κινητής τηλεφωνίας κατά της κυβέρνησης που στάθηκε αιτία για την πρώτη απομάκρυνση του κ. Μαρκογιαννάκη, η λαμπρή πολιτική του ιστορία αποκτά μια νέα σελίδα... Που θα κριθεί και ως πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής. Αφού ο ίδιος δεν έχει την ευθιξία, εφ'όσον αποδεδειγμένα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τη δημόσια τάξη, να παραιτηθεί, δε θα έπρεπε να την επιδείξει ο πρωθυπουργός και να τον παύσει;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου