Ως συνήθως, τον Τύπο απησχόλησαν κυρίως τα παραπολιτικά κουτσομπολιά του συνεδρίου που έλαβε χώρα σε κεντρικό ξενοδοχείο. Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά έχω αρχίσει να κουράζομαι από τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για τη χ ή ψ συνάντηση μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών και Πολιτισμού, Ντόρας Μπακογιάννη και Αντώνη Σαμαρά αντιστοίχως -όσο ζουμί κι αν είχε στην αρχή η υπόθεση, στέγνωσε από την πληθώρα των δημοσιευμάτων. Αδιάφορο για το ποιος ανέβαινε τις σκάλες την ώρα που ο άλλος κατέβαινε και τι αυτό τάχα ''συμβολίζει'', ούτε τους παροικούντες το Ινστιτούτο Κ. Καραμανλής δεν απασχολεί πλέον...Ας ασχοληθούμε λοιπόν με την ουσία όσων δήλωσαν (και όσων παρέλειψαν να δηλώσουν) οι τρεις υπουργοί της κυβερνήσεως που ανέβηκαν στο βήμα του συνεδρίου της γνωστής εφημερίδας, ξεκινώντας από τον καθ'ύλην αρμόδιο υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών. Δεσμευμένος από τον προεκλογικό χαρακτήρα της περιόδου, ο κ. Παπαθανασίου κράτησε για άλλη μια φορά τα χαρτιά του κλειστά. Κατανοητή η στάση του και σεβαστή, να ομιλήσει κυρίως για τη φοροδιαφυγή που αποτελεί ''εθνική ντροπή και κλοπή''. Κρίνεται βεβαίως, καθώς ό,τι λέγεται στον Economist κακά τα ψέματα έχει αντίκτυπο στη στάση των διεθνών επενδυτών έναντι της χώρας. Στους οποίους, σε κομματική γραμμή υπέρ της συλλογής ψήφων, δεν είπε τίποτε πέραν του αυτονόητου πως ''η φοροδιαφυγή είναι κλοπή'' (που και πάλι μόνον την αξιοπιστία μας περί της αποτελεσματικότητας του κράτους μειώνει όταν λέγεται σε ένα διεθνές forum), τίποτε για το τι σκοπεύει να πράξει ώστε να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό χάος (κάτι που θα κριθεί και στην κάλπη, όσα παπαγαλάκια και να πετάξουν στις οθόνες μας).Να μην μπει στα χωράφια του και να εμφανιστεί συνεπής επέλεξε η υπουργός των Εξωτερικών, η οποία έκανε λόγο για την επενδυτική παρουσία των Ελλήνων επιχειρηματιών στα Βαλκάνια. Ευφυές και αρκετά ταιριαστό με το ρόλο της το να κλείσει το μάτι και να πει ''αγοράστε μετοχές στην Ελλάδα, αγοράζετε σε όλην την περιοχή''/''επενδύστε εδώ και θα επεκταθείτε και στη Βουλγαρία''. Αναρωτιέμαι όμως τι προσέθεσε σε σχέση με πέρυσι -και τότε Έλληνες επιχειρηματίες είχαν επενδύσεις στα Βαλκάνια. Υπουργός Εξωτερικών είναι η γυναίκα βεβαίως, αυτό έπρεπε να πει (εξ ου και προσέθεσε τους όρους της Ελλάδας για την ένταξη στην ΕΕ της ΠΓΔΜ και της Τουρκίας). Αποκαλύπτει εντούτοις στους ακροατές την αδράνεια του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, που οδηγεί στο ''κάθε πέρσι και καλύτερα'', στην απλή υπεράσπιση των κεκτημένων (τα οποία είναι ζήτημα κατά πόσον υπερασπίζεται βεβαίως, ή αν απλώς τα επικαλείται στους ξένους).Περισσότερο εσωτερικής (ιδεολογικής) κατανάλωσης μπορεί να χαρακτηριστεί η ομιλία του υπουργού Πολιτισμού. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να εκφράσει τη ''λαϊκή δεξιά'' (μεθυσμένος από το θόρυβο του ''Αντώνη μην την αφήνεις μόνη'' άραγε;), αναγγέλοντας το τέλος της ιδεολογίας της αυτορρύθμισης που, κατά την άποψή του, έφτασε. Δυστυχώς βέβαια δεν είχε αντιπρόταση -πόση και ποια ρύθμιση χρειάζεται; Προ των ευρωεκλογών, ακούστηκε λίγο σαν ηχώ του Γ. Παπανδρέου με μόνη διαφορά ότι δε μίλησε για ''βαρβαρότητα''. Βραχυπρόθεσμα αυτό μπορεί να αποβεί υπέρ του, προκαλώντας τα αντανακλαστικά του αντιφελεύθερου μετώπου πολλών εντός της ΝΔ. Εάν όμως επικρατήσει, ποια ακριβώς θα είναι η διαφορά του κόμματος από το ΠΑΣΟΚ; Καμία, εμπρός πίσω στην εποχή Έβερτ δηλαδή... Ο ίδιος ίσως τρόμαζε αν άκουγε πως τα πατριωτικά συνθήματα του '92 πλέον αφορούν το 5% του κ. Καρατζαφέρη, ας μιλούσε τουλάχιστον για την Ευρώπη ο άνθρωπος (κάτι καραμανλικό και άρα συσπειρωτικό), ας υιοθετούσε (γιατί να επινοήσει είναι φοβούμαι δύσκολο) τις θέσεις του κ. Αλ.Παπαδόπουλου που και φιλολαϊκές ακούγονται και ορθολογικές είναι (αλλά δεν υιοθετούνται από τον κυρίαρχο εντός του ΠΑΣΟΚ παπανδρεϊσμό). Οι καμπάνιες προς στήριξιν ΜΜΕ και το προσωπικό χάρισμα δεν μονοπωλούνται από κανέναν, γιατί άραγε οι καραμανλικοί να δώσουν σε κείνον το χρίσμα και όχι στον κ. Αβραμόπουλο; Αυτά στο εσωκομματικό πεδίο, προσπερνώντας τα εκατέρωθεν χαμόγελα και τα ανεβοκατεβάσματα στις σκάλες... Όσον αφορά την κυβέρνηση και την παράταξη εν συνόλω, μάλλον κακό της έκανε δεσμεύοντάς την να μην προχωρήσει σε αποκρατικοποίησεις και ''αντιλαϊκά μέτρα'' (αν ήμουν το ΠΑΣΟΚ, θα κρατούσα το λόγο του στο πρώτο συρτάρι για να τον εμφανίσω στις 8 Ιουνίου). Και πάντως δεν έκανε αυτό για το οποίο τον είχαν καλέσει (γιατί για το προσωπικό πολιτικό του μανιφέστο, ο Economist και οι λοιποί συνδαιτημόνες φοβάμαι πως ήταν μάλλον αδιάφοροι): να πείσει κάποιον να επενδύσει στον Πολιτισμό, που όντως θα μπορούσε να φέρνει πολλά χρήματα. Αν υπουργός ήταν κάποιος άλλος όμως, πχ ο κύριος Μάνος που στο πρόγραμμα της Δράσης διατυπώνει καίρια και ορθολογικά μέτρα ώστε να στηριχτούμε εκεί. Αν είχαμε βιομηχανία, δε θα καλούσαν τον κ. Σαμαρά αλλά τον υπουργό βιομηχανίας -ένα από τα λίγα που διαθέτουμε είναι ο Πολιτισμός. Η πολιτιστική πολιτική φοβάμαι όχι... Σημαντικές οι ευρωεκλογές αδιαμφισβήτητα, σημαντικές για τους υπουργούς και οι εσωκομματικές διαμάχες. Σημαντικότερο όμως μακράν το δημοσιονομικό αδιέξοδο, αν δε λύσουν αυτό να δω τι θα τις κάνουν τις καρέκλες. Αν δε λύσουν αυτό, να δω πόσο θα τις κρατήσουν... Να ΄με πείσουν να τους ψηφίσω πάντως όλο και πιο μακρινό φαντάζει...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου