Τα ΣΠΙΤΙΑ με τις ΚΑΡΕΚΛΕΣ

Πατήστε play για να ακούσετε τη μουσική που έχω επιλέξει, αν θέλετε... το έχετε ξανακούσει.

Συγνώμη να παραγγείλουμε; 

Σε Ακούω...
Ή μάλλον ξέρω...
Mια σαλάτα χωρίς κρεμμύδι, μια πατάτες - πατατένιες, κρασάκι και τα άλλα ανάλογα με την όρεξη... Να υποθέσω ψαρονέφρι με ντομάτα και πίτες;
ΟΧΙ...

29 ΣΕΠΤ.

Ανοίγω τις κουρτίνες και το δωμάτιο μου γεμίζει πάλι αυτό το ήρεμο φως, ήρεμο και ζεστό.
Νομίζω πως το φως μου μιλάει και με προετοιμάζει. Δεν χρειάζεται να σκεφτώ, νιώθω το φως και αντιλαμβάνομαι την μέρα μου πια.

Άλλη μια μέρα έχει ξεκινήσει σε όλο τον κόσμο! Ένα ήρεμο φως μόνο στην κρεβατοκάμαρα μου.
Το νιώθω όπως και εσύ ότι το φως έξω από το σπίτι δεν είναι ίδιο. Το αντέχεις, για αυτό συνεχίζεις. Ξυπνάς χωρίς να το καταλάβεις είσαι έξω! Έτοιμος; Μάλλον.

Πόσες ιστορίες θα είναι σήμερα ήρεμες; Ευχάριστες; Και πόσες τρομακτικές, άσχημες και τελευταίες; Ποιος ξέρει; Δεν αντέχεται η πολλή σκέψη σε κάποιες στιγμές.
Σκέψου κάτι απλό. Το μεσημέρι τι θα φάω; Αχ ωραία θα ήταν να πάω ένα τριήμερο στο βουνό. Έβαλε και κρύο θα έχει και χιόνια.

Και σε διακόπτει φυσικά η σκέψη σου, και αν σήμερα ήταν η δικιά μου;
Τη σκέψη σου διακόπτει ένα τραγούδι. ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ... ΩΣΠΟΥ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ... (ακούγεται στο ραδιόφωνο)

Όταν η σκέψη σου βρει τον χρόνο... θα σε ρωτήσει. Πάντα έτσι γίνεται, δεν γλιτώνεις...

Ξέρουν όλοι; Όλοι αυτοί πως περνάς; Ε;
Και τι κάνουν;
Κάνουν ό,τι μπορούν...

Και έτσι ξεκινάει ο διάλογος.

Που είναι οι όλοι;
Μην το κάνεις θέμα δεν θα γίνει σήμερα. Συγκεντρώσου.
Εσύ λες ότι ξέρουν τι ρόλο παίζουν στην ζωή σου; Μας;
Ξέρουν ;;;
Ναι --- Μάλλον.
Ελπίζω τουλάχιστον.
Συγκεντρώσου λέμε όχι σήμερα.

Ίσως σύντομα.

Έρχεται το απόγευμα. Επιστρέφουμε.
Η ώρα της βόλτας.

Μου αρέσει όταν πηγαίνω το βράδυ βόλτα το αγαπημένο μου σκυλί, να κοιτάω μέσα στα σπίτια, ειδικά στις πολυκατοικίες! Δεν με ενδιαφέρει να βλέπω πρόσωπα ούτε καν να είναι οι κουρτίνες τους ανοιχτές, αλλά θέλω να βλέπω φωτισμένα σπίτια.
Με ρίχνει πολύ ένα σκοτεινό σπίτι!

Η βόλτα με χαλαρώνει από μια μέρα δύσκολη και επαναλαμβανόμενη. Είναι ίσως το πιο απροστάτευτο και απρόβλεπτο πράγμα στη μέρα μου. Χαζό ίσως να το βλέπω έτσι.

Σκέφτομαι λοιπόν πως μέσα στα σπίτια υπάρχουν τα παιδιά που τώρα διαβάζουν που ακόμα δεν έχουν δει τον κόσμο όπως εμείς. Που θέλουν να τον αλλάξουν όπως κάποτε ήθελα και εγώ. Που σύντομα θα είναι σαν και μένα.

Τι θα μπορούσα όμως να τους δώσω, τι να τους γράψω για να τους σώσω από κάτι που θα τους συμβεί. Τι θα ήθελα εγώ να τους πω; Να τους πω ποιος είμαι;

"Όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε σχέση με το σύμπαν, πάντα κάτι μέσα σου σού θυμίζει ή σε πληροφορεί ότι υπάρχουν μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα για να σε απασχολούν."
Ωραία μπούρδα!

Μέσα σε ένα λεπτό θα το ξεχάσουν.

Δεν έχω βρει την απάντηση. Αυτό με ενοχλεί!

"Αν στη ζωή μας επαναπαυόμαστε σε πράγματα που απλά καταφέρνουμε και δεν βάζουμε περαιτέρω δυσκολότερους στόχους θα καταλήξουμε δυστυχισμένοι."

Ναι κάτι μας είπες τώρα... Είδαμε και σένα.

Αν είχες την δυνατότητα να πεις σε κάποιον που δεν σε γνωρίζει ένα πράγμα ποιο θα επέλεγες;

"Η ευτυχία εξαρτάται από εμάς τους ίδιους". Αριστοτέλης.

Ναι γράψε και βιβλίο με ανέκδοτα.

Ένα βλέμμα, αν μπορούσα να παγώσω το βλέμμα που ήθελα για τον καθένα σας δε θα χρειαζόταν να πω κάτι. Οι λέξεις δε με γεμίζουν, δεν φτάνουν. Θα καταλάβαιναν λες;
Έχω αυτές τις εικόνες που δεν μπορώ να τις περιγράψω, τις φυλάω. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα κάνουμε σε όλη μας τη ζωή.

Η βόλτα τελειώνει απότομα.
ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ

Πατήστε play για να ακούσετε το τραγούδι που μου γεμίζει το κείμενο, αν θέλετε...

Η βραδιά κοντεύει να τελειώσει, ήταν λίγο διαφορετικά αλλά ωραία! Υπήρχαν χιλιάδες σκέψεις που δεν ειπώθηκαν και δεν θα ειπωθούν ποτέ.

Οι καρέκλες αν είναι ξύλινες θα μπορέσω και να προσθέσω;

ΝνννΑΙ. Πόσες θες;

Θέλω να βάλω κάποιες, δεν διαλέγω μόνο εγώ. Διάλεξε καλά γιατί δεν είναι εύκολο να ταιριάξουν.

Άκου μεγάλωσα, βαρέθηκα να κάθομαι όρθιος και να γυρνάω, θέλω να βάλω τις καρέκλες και να κάτσουν όλοι άνετα και ωραία.

Αυτό που λες δεν εξαρτάται από μένα. Γούστα είναι;

Πόσο κάνουν; Θα μου πεις επιτέλους...

Μα καλά δεν ξέρεις. Κάτσε να σου πω αλλά για πες μου έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα των τεσσάρων;

Κοίτα εγώ... ΌΧΙ, δεν φτάνουν. Ξέρεις γιατί δεν φτάνουν; Γιατί δεν καθόμουνα σε μια καρέκλα. Εσύ κάποιες μου τις πήρες. Δεν τις αντικατέστησες όλες. Περιμένω να καταλάβω το γιατί; ΤΙ ΜΕΛΛΟΝ; Δε στο ζήτησα έτσι. Δεν αλλάζουν όλες. Κάθε καρέκλα έχει και την δική του μαγεία...

Ηρέμησε, καλά τι περίμενες;
Δεν τελείωσα.

Αυτό δεν θα έχει ποτέ τέλος.
Όχι σε μας δεν θα το αφήσουμε ξέρεις γιατί; Όταν βάλαμε τις πρώτες το υποσχεθήκαμε.

ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν χρειάστηκε να το πούμε.

Του το κρατάω αυτού του κόσμου. Με άλλαξε. Μας άλλαξε. Μας έφτιαξε για να μας διαλύσει. Και εμείς πρέπει να προχωρήσουμε. Είναι τόσο άδικο, τόσες φορές. Σε αυτόν τον κόσμο δεν σου ανήκει ο εαυτός σου, ελπίζεις ότι θα είσαι... αλλά υπάρχουν και αυτές οι μέρες που δεν ξέρεις, τότε καλό είναι να σε βγάζει ο δρόμος...

Που να σε βγάζει;

Αυτό θα τους έλεγα. Θα υπάρξουν καλές μέρες αλλά και άσχημες. Τότε να βρείτε τον δρόμο...

Κρίμα που δεν θα τους το πεις. Που δεν μπορείς.

Πρέπει να τους το πεις. Πρέπει να βοηθήσεις να βρουν τον δρόμο.

Όμως δεν υπάρχει το τέλειο. Κάτι έμοιαζε ότι θα στραβώσει, αυτό το συναίσθημα που πάνε όλα τόσο καλά και λες - δεν γίνεται - κάτι θα χαλάσει. Και τώρα ΣΚΟΤΑΔΙ, προς το παρόν.

Τα ΣΠΙΤΙΑ με τις ΚΑΡΕΚΛΕΣ κεφάλαιο 16

dAre