Ενταφιασμός μέσα στα μάτια της κι οδύνη.
Τα μάτια πίσω απ' τ' αραχνοΰφαντο μαύρο της πέπλο.
Σχισμή-σχισμή, παλεύει το βλέμμα της να ξεπροβάλει,
κι όλο δειλά-δειλά ξανά τρυπώνει μέσα.
Ενταφιασμός μες την ψυχή της και φοβέρα.
Την ψυχή κάτω απ' το δέρμα όλο πληγές.
Πληγές που χάραζε χρόνια ολόκληρα,
μην τυχόν και ακουστεί,
μην τυχόν και ουρλιάξει ξαφνικά και τους τρομάξει.
- Ποιους να τρομάξει;
- Τους άλλους φυσικά. Πάντα τους άλλους!
- Ποιους άλλους; Μου λες;
Κανένας δε θα σου σταθεί,
δε θα σε καταλάβουν!
Είναι ψυχροί και παγεροί οι άνθρωποι εδώ πέρα.
Η καρδιά τους πέτρα κι οι λέξεις τους χολή για σένα.
- Τρέξε μακριά!
Άνοιξ' το βλέμμα!
Σκίσε τα ρούχα και τα σωθικά σου αν χρειαστεί
και ψάξε σώμα να κρυφτείς.
Όχι εδώ, κάπου αλλού ψυχή μου,
εκεί όπου τα βλέμματα δε στάζουνε χολέρα.
Εκεί όπου ο κόσμος τους δε θα 'ναι φυλακή.
Κι όταν βρεθείς εκεί, κάνε τον κόσμο, κόσμο σου.
Ύψωσε το κεφάλι σου, πάτα στα πόδια σου γερά και γέλα!
Της Κατερίνας Π.
Αυτό το κείμενο σου, Κατερίνα, με άγγιξε πολύ. Για την υπέροχη περιγραφή της ψυχής που μαζεύει και μαζεύει πριν εκραγεί (πληγές που χάραζε χρόνια ολόκληρα, μην τυχόν και ακουστεί, μην τυχόν και ουρλιάξει ξαφνικά και τους τρομάξει). Και για την περιγραφή της "νίκης" όπως ακριβώς την έχω και εγώ στο μυαλό μου: με το γέλιο. Μπράβο και πάλι, Κατερίνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'αρέσουν κάθε φορά τα σχόλια που αναρτείς απο κάτω Δομήνικε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω πολύ και πάλι!! Στη σελίδα μπράβο!
Πολύ δυνατό! Αν επέλεγα τι μου άρεσε περισσότερο θα έλεγα κι εγώ τη περιγραφή που λέει και ο Δομήνικος της ψυχής που τα μαζεύει όλα μέσα της. Για μένα οι "άλλοι" δεν είναι το πρόβλημα. Η αξία που δίνουμε σε αυτούς είναι. Μπράβο σου Κατερίνα. Θέλουμε ακόμα περισσότερα από σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήpolu gluko keimeno katerina makari na mporousa na grapsw kai gw se afto to ufos
ΑπάντησηΔιαγραφή