"Ο Elvis έφυγε". Συνέντευξη με την ηθοποιό Νίοβη Ευγενία Κλάρα

(photo by Μαρία Ειρήνη Μοσχονά)

Τη Νιόβη την γνώρισα στο λύκειο μέσω κοινών γνωστών. Η εντύπωση που μου έκανε εξ αρχής ήταν πως επρόκειτο για ένα ταλαντούχο άτομο με προσωπικότητα, πάθος και σπιρτάδα. Ό, τι πρέπει δηλαδή για ηθοποιός. Δεν κάναμε πότε στενή παρέα λόγω του ότι πηγαίναμε σε διαφορετικά σχολεία και έτσι χαθήκαμε με το πέρασμα των χρόνων. Όταν, όμως, μου ήρθε η πρόσκληση για την παράσταση στην οποία θα έπαιζε, η απόφασή μου να πάω ήταν άμεση.

Πρώτα - πρώτα, θεωρώ πως πρέπει να στηρίζονται οι προσπάθειες των νέων (καλλιτεχνών ή μη). Ύστερα, η υπόθεση του έργου φάνταζε τόσο οικεία και τόσο έξυπνα δομημένη που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Στην πρεμιέρα, το θέατρο ήταν κατάμεστο και στο τέλος ηθοποιοί, σενάριο και σκηνοθεσία αντάμειψαν και ενθουσίασαν τους πάντες, αφού το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο και συνεχές. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, που φαίνεται πως έχει στηθεί με κόπο και μεράκι. Έτσι, λοιπόν, ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω από την ηθοποιό - πια - Νιόβη να μου παραχωρήσει την παρακάτω συνέντευξη και εκείνη δέχτηκε με μεγάλη χαρά.



Δ.Κ: Πώς προέκυψε ο τίτλος του έργου; Φαντάζομαι ότι προέρχεται από το Εlvis has left the building, αλλά γιατί αυτός ο τίτλος;

Ν.Ε.Κ: Ο τίτλος του έργου όντως προέκυψε από τη φράση "Elvis has left the building". Στη δική μας περίπτωση, ο Έλβις σηματοδοτεί το party και το "Ο Elvis έφυγε" σημαίνει πως το party τελείωσε.

Δ.Κ: Το έργο πραγματεύεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς κυρίως νέων ατόμων: μοναξιά, έρωτας, σχέσεις, ναρκισσισμός κ.α. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος των νέων σήμερα και για ποιον λόγο;

Ν.Ε.Κ: Το έργο κατά βάση αναφέρεται στον έρωτα και σε ό, τι έχει να κάνει με αυτό το συναίσθημα, όπως είναι η μοναξιά, η συντροφικότητα, η ομορφιά, η αποδοχή και η απόρριψη. Νομίζω πως οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, αυτό που κυνηγούν πάνω από όλα στη ζωή τους, είναι να νιώσουν και να δώσουν έρωτα. Θεωρώ πως ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη της ζωή και χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει νόημα σε τίποτα άλλο. Την πρώτη φορά που διάβασα το έργο, βρέθηκα μπροστά σε ένα κείμενο που ανακαλύπτει τις διαδικασίες που περνάμε για να κατακτήσουμε αυτό το συναίσθημα (αν το κατακτάμε ποτέ). Νομίζω πως ο φόβος των νέων ανθρώπων εστιάζεται έντονα στην μοναξιά, είτε την ερωτική, είτε την φιλική, και στο να μην μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Το ξέρω πως είναι κοινότυπο αυτό που λέω, αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένη πως αν δοθεί χώρος σε όλους τους νέους ανθρώπους να αναπτύξουν τις ιδέες τους και να εκτονώσουν την δημιουργικότητα τους, τα προβλήματα μας θα ήταν πολύ λιγότερα.

Δ.Κ: Γιατί η υπόθεση διαδραματίζεται σε party; Σε ένα party θεωρητικά πας για να περάσεις καλά ενώ μέσα στο έργο βλέπουμε ότι οι πρωταγωνιστές μπαίνουν σε διαδικασία να σκεφτούν πολλά πράγματα που αφορούν στην ζωή τους. Έχει το party κάποια σημασιολογική ερμηνεία;

Ν.Ε.Κ: Είναι ακριβώς αυτό που λες. Στο party θεωρητικά περνάς καλά, γνωρίζεις κόσμο και διασκεδάζεις. Ωστόσο, όλοι ανεξαιρέτως έχουμε υπάρξει σε χώρους ή σε παρέες όπου τελικά η παρουσία μας εκεί μας κάνει να νιώθουμε ακόμα πιο μόνοι. Οπότε, ναι, το party έχει σημασιολογική σημασία για το έργο, καθώς αυτές οι σκέψεις δεν θα είχαν το ίδιο βάρος αν γίνονταν από τους πρωταγωνιστές, παραδείγματος χάριν, στην ηρεμία του σπιτιού τους. Η έμφαση στη μοναξιά εντείνεται όταν οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε ένα χώρο, όπου δυνητικά θα μπορούσαν να αναστρέψουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα και να περάσουν ευχάριστα, αλλά εν τέλει επιλέγουν να συνυπάρχουν (σωματικά) με άλλους σε ένα party και παράλληλα να κλείνονται στον δικό τους μικρόκοσμο. Με αυτόν τον τρόπο, φανερώνεται στον θεατή ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο απογυμνώνει τους πρωταγωνιστές και τους αναγκάζει να δείξουν την αλήθεια τους. Η αλήθεια αυτή είναι η σκέψη τους. Το ψέμα τους είναι η συμπεριφορά που επιλέγουν να ακολουθήσουν, για να καλύψουν και να κρύψουν το αληθινό συναίσθημα τους.

Δ.Κ: Η ηρωίδα που υποδύεσαι είναι μια κοπέλα που θέλει να αρέσει στους άλλους. Ζει για την εικόνα της. Απογοητεύεται όταν περνά απαρατήρητη. Πόσο σημαντικό είναι τελικά να αρέσουμε στους άλλους; Μέχρι πού πιστεύεις θα μπορούσε να φτάσει κανείς για γίνει αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο;

Ν.Ε.Κ: Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι ερωτευμένη με την εικόνα της. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για εκείνη, αν περνάει απαρατήρητη. Πλάθει ιστορίες για τη ζωή της, σαν να ήταν μια star του σινεμά. Όλες οι κινήσεις της είναι προσεγμένες, σαν να την παρακολουθεί πάντα κάποιος "ενδιαφερόμενος", σαν να την ακολουθεί πάντοτε μια κάμερα "για να καταγράψει τις υψηλές της καταπτώσεις". Εδώ, λοιπόν, γίνεται λόγος για έναν άλλον έρωτα, τον έρωτα που τρέφει κάποιος για τον ίδιο του τον εαυτό, που μερικές φορές είναι τόσο μεγάλος, που δεν μπορεί να αναπτύξει συναισθήματα για κανένα άλλο άτομο και τελικά καταλήγει να είναι ο πιο μοναχικός άνθρωπος. Αυτή είναι η ηρωίδα μου. Όσο για το που θα έφτανε κάποιος για να γίνει αποδεκτός από το κοινωνικό σύνολο, δεν μπορώ να απαντήσω με ακρίβεια καθώς ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Όμως, είναι αυτονόητο πως πρέπει να μπαίνουν όρια σε αυτό το κυνηγητό της αποδοχής, γιατί πολλές φορές γινόμαστε αποδεκτοί χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, ή νιώθουμε απόρριψη από άτομα που φοβούνται να μας ανακαλύψουν. Παρόλα αυτά θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να προκαλούν το ενδιαφέρον στο "κοινό στο οποίο θέλουν να απευθυνθούν". Όλοι μας θέλουμε να νιώθουμε πως είμαστε αποδεκτοί από τον περίγυρο μας. Παρατηρήσαμε πως υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από τους θεατές, στην φράση "τελικά δεν ξέρει να σε εκτιμήσει η εποχή σου". Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι το κοινό αντιδρά σε αυτήν τη φράση. Βαθιά μέσα μας, όλοι θέλουμε να μας εκτιμήσει η εποχή μας, να αφήσουμε το στίγμα μας και τη μοναδικότητα μας, για να απαλύνουμε τον πόνο του ότι κάποτε δεν θα υπάρχουμε.

Δ.Κ: Ήθελες από μικρή να γίνεις ηθοποιός; Πώς το αποφάσισες και γιατί; Τι καινούργιο πιστεύεις ότι έχεις να δώσεις στο κοινό;

Ν.Ε.Κ: Όχι, δεν ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός. Ψήγματα σκέψης για να σπουδάσω υποκριτική ήρθαν στο Λύκειο, όπου στο Αρσάκειο είχαμε την ευκαιρία να ανεβάζουμε παραστάσεις, έστω και σε επίπεδο γιορτών. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα συνειδητά στη σκηνή. Γοητεύτηκα από αυτό και με συνεπήρε η αίσθηση της "τύφλωσης" που σου προκαλούν τα φώτα και δεν βλέπεις πια κανέναν εκείνη την στιγμή και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Μετά το σχολείο, πέρασα στη Φιλοσοφική και αποφάσισα παράλληλα να πάω στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη. Εκεί, λοιπόν, ήρθε η πλήρης συνειδητοποίηση ότι αυτό θέλω να το κάνω για μια ζωή. Όλη η μαγεία έγκειται στο γεγονός ότι μπορώ να "γευτώ" τόσες πολλές και διαφορετικές ζωές. Πέρα από την απέραντη όρεξη μου για δουλειά και την πλήρη αφοσίωση μου σε αυτήν τη τέχνη, το τι έχω να δώσω θα το κρίνουν οι άνθρωποι του χώρου και το κοινό που θα έρθει να με δει σε αυτήν την πρώτη μου δουλειά.

* Από 22 Ιανουαρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15.

Για 8 παραστάσεις.

Θέατρο Αργώ - Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο.

Στάση Μετρό Μεταξουργείο.

Τηλ. κρατήσεων: 210 5201684.

Κατά τη διάρκεια ενός party σε σπίτι, γνωρίζουμε πέντε από τους παρευρισκομένους μέσα από ένα ηθογραφικό κείμενο, όπου ενώνονται πραγματικότητες, διασκέδαση και συνειδητοποίηση. Ο καθένας με τις δικές του ανησυχίες και κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις της ενήλικης ζωής, βιώνει άγρια την εποχή του. Οι ήρωες ξεγυμνώνονται σε ένα party που δεν πρέπει και δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ. Εκεί που συμβαίνουν τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα.

Ερμηνεύουν:

Χριστίνα Θεοδώρου

Νιόβη Ευγενία Κλάρα

Κέλλυ Σπάνθη

Κωνσταντίνος Συμσιρής

Νίκος Χανιωτάκης

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Χριστίνα Θεοδώρου

Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα

Σκηνoγραφία: Αναστασία Σπάνθη

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζέτα Λαζάρου

Αφίσα: Μαρία Τζάκη

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ / 6 ευρώ (μειωμένο)

Διάρκεια παράστασης: 60'

Δ.Κ: Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να πετύχει κάποιος ως ηθοποιός; Τι εμπόδια υπάρχουν; Εσύ αντιμετώπισες κανένα;

Ν.Ε.Κ: Το να πετύχει κάποιος ως ηθοποιός σήμερα θεωρώ πως είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να θέσει κάποιος στον εαυτό του. Όπως βέβαια και σε όλους τους καλλιτεχνικούς χώρους, οι δυσκολίες είναι αμέτρητες και η δουλειά που πρέπει να κάνεις με τον εαυτό σου απίστευτη. Η απόρριψη που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι τεράστια και μάλιστα δεν είναι μια απόρριψη που αφορά το σχέδιο που έφτιαξες, παραδείγματος χάριν, ή για έναν ήχο που δημιούργησες, αλλά δέχεται απόρριψη το ίδιο σου το κορμί, το πρόσωπο σου, η φωνή σου, ο τρόπος που περπατάς... Όπως καταλαβαίνεις, όλη αυτή η διαδικασία είναι πολύ σκληρή και πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου για να διορθώσεις ό, τι χρειάζεται, να τον "ανακατασκευάσεις" και να τον επαναπροσδιορίσεις και, φυσικά, από εκεί και πέρα, αφού έχεις δουλέψει αυτό το κομμάτι, να είσαι συνειδητοποιημένος πως και πάλι θα απορριφθείς άπειρες φορές. Φυσικά, υπάρχουν και τα πιο απτά προβλήματα, όπως το ότι κάθε χρόνο αποφοιτούν άπειροι κυριολεκτικά νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί και ελάχιστες δουλειές για να απορροφηθούν. Εγώ, προς το παρόν, δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα εμπόδιο, γιατί πολύ απλά δεν έχω εκτεθεί σχεδόν καθόλου. Το καλοκαίρι τελείωσα τη δραματική και αμέσως βρήκα αυτήν τη δουλειά. Αλλά είμαι σίγουρη πως όταν θα αρχίσω να πηγαίνω σε ακροάσεις, θα αντιμετωπίσω πάρα πολλά εμπόδια όπως τα παραπάνω που ανέφερα.

Δ.Κ: Ηθοποιός σημαίνει φως είχε πει ο Χορν. Ισχύει αυτό σήμερα; Πώς βλέπεις τους ηθοποιούς που επικρατούν στη δημοσιότητα; Έχεις κάποιον ως πρότυπο;

Ν.Ε.Κ: Φυσικά και ισχύει αυτό σήμερα και πάντα θα ισχύει. Ηθοποιός σημαίνει φως, γιατί μέσα από τον ηθοποιό (και το θέατρο γενικότερα) φωτίζονται πτυχές της ζωής, οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν σε επαφή με διάφορες καταστάσεις και είδη ανθρώπων, που ίσως να μην είχαν ποτέ την ευκαιρία να συναντήσουν. Πρότυπο δεν έχω, με την κλασσική έννοια, γιατί νομίζω πως, αν είχα, θα δεσμευόμουν από την πορεία αυτού του προτύπου και δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Υπερβολικό; Μπορεί. Αλλά έτσι σκέφτομαι για να νιώθω πιο ελεύθερη. Πάντως, αν θα είχα κάποιον ως πρότυπο, θα διάλεγα τον Σερβετάλη. Τον θεωρώ πραγματικά έναν εξαιρετικό ηθοποιό, έχω δει όλες τις δουλειές του στο θέατρο και πραγματικά η πορεία του είναι εκπληκτική.

Δ.Κ: Όλο το έργο έχει δημιουργηθεί από νέα άτομα. Σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, ερμηνεία. Πως ξεκίνησε όλο αυτό; Πόσο εύκολο ήταν;

Ν.Ε.Κ: Ναι, όλο το έργο έχει δημιουργηθεί από νέα παιδιά. Αυτό ξεκίνησε αρχικά με το ότι η Χριστίνα Θεοδώρου έγραψε το κείμενο. Έπειτα δημιουργήθηκε η ομάδα, στην οποία υπήρχαν ήδη η Χριστίνα, η Κέλλυ Σπάνθη και ο Κωνσταντίνος Συμσιρής. Έπειτα μπήκαμε στην ομάδα ο Νίκος Χανιωτάκης και εγώ. Εμένα με πρότεινε η Κέλλυ για τον ρόλο. Οπότε αυτήν τη μοναδική εμπειρία που ζω, την χρωστάω πρώτα από όλα στην Κέλλυ, γιατί χωρίς τη βοήθεια της δεν θα είχα γνωρίσει την Χριστίνα και φυσικά στην Χριστίνα που μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο και το δημιούργημά της. Βεβαίως, πέρα από εμάς τους πέντε, βοήθησαν και άλλοι νέοι άνθρωποι στο να πάρει μορφή όλη αυτή η προσπάθεια, όπως η Ζέτα Λαζάρου που ανέλαβε τον ρόλο βοηθού σκηνοθέτη και ήταν τόσο ικανή σε αυτό το κομμάτι, η Αναστασία Σπάνθη που έφτιαξε το υπέροχο σκηνικό μας, η Μαρία Τζάκη που έφτιαξε όλο το γραφιστικό κομμάτι και ο Γιώργος Χαριτάκης που έβγαλε κάποιες από τις φωτογραφίες μας. Εύκολο δεν ήταν σε καμία περίπτωση, καθώς κληθήκαμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Αυτό σημαίνει πως όλοι δώσαμε την ψυχή μας και ο καθένας συνείσφερε εκεί που μπορούσε. Το γεγονός, όμως, ότι τα κάναμε όλα μόνοι μας, μας δίδαξε πολλά πράγματα, δουλεύαμε μέχρι τις 3 και 4 το βράδυ, για κάτι που πραγματικά αγαπήσαμε και που θέλαμε να γίνει πραγματικότητα.

Δ.Κ: Για ποιον λόγο θα πρότεινες σε κάποιον που είναι διστακτικός να έρθει να παρακολουθήσει το έργο; Τι έχει να δώσει στον θεατή;

Ν.Ε.Κ: Πρώτα από όλα για το κείμενο. Είναι ένα κράμα γραφής μεταξύ του Rodrigo Garcia, του Marquis de Sade, τουVladimir Mayakovsky και της Μαργαρίτας Καραπάνου. Ο κάθε νέος που έχει περάσει αυτά τα υπέροχα και άλλες φορές άσκοπα βράδια, θα ταυτιστεί πλήρως με πολλά σημεία του κειμένου. Έπειτα, για τους ηθοποιούς. Είμαστε πέντε, πολύ διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες ηθοποιών, που ενώσαμε τις δυνάμεις μας και προσφέρουμε κάτι πολύπλευρο και πολυεπίπεδο. Η σκηνοθετική άποψη της Χριστίνας είναι πολύ έξυπνη και - από ό, τι έχω δει - αρέσει πάρα πολύ στον κόσμο, το γεγονός δηλαδή ότι, στα μέρη των μονολόγων, το ένα άτομο παίζει και το άλλο μιλάει, αποτελώντας την σκέψη αυτού που παίζει. Επίσης, θεωρώ πως και για τους πιο μεγάλους είναι ικανό να τους συνεπάρει το κείμενο, γυρνώντας τους πίσω στον χρόνο ή κατανοώντας αυτές τις αέναες νύχτες των παιδιών τους.

Δ.Κ: Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Ν.Ε.Κ: Να σου πω την αλήθεια, τα επόμενα σχέδια μου δεν τα έχω καθορίσει ακόμα. Φέτος, θα πάρω το πτυχίο μου στη Φιλοσοφία. Καιρό τώρα φλερτάρω με την ιδέα της δραματοθεραπείας σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Αγγλία. Αλλά όλα αυτά θα δείξουν. Προς το παρόν, απολαμβάνω αυτό το υπέροχο ταξίδι...

by Danai