Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Και η ευτυχία του ανθρώπου;


Επηρεασμένος από την είδηση του θανάτου του Philip Seymour Hoffman, θέλησα να γράψω μερικές σκέψεις μου για την ευτυχία του ανθρώπου και περισσότερο για την ευτυχία της ψυχής του. Η συγκεκριμένη περίπτωση εξαιρετικού ηθοποιού, με αναγνωρισμένες αξιώσεις, με αποδοχή από το κοινό και - προφανώς - καλής οικονομικής επιφάνειας, ήταν άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που "έφυγε" εξαιτίας των ναρκωτικών. Αδυνατούσε να νιώσει χαρά. Αδυνατούσε να προσαρμοστεί. Και έβρισκε διέξοδο, δυστυχώς, στις ουσίες.

Γιατί;

Γιατί ο άνθρωπος τελικά με ό,τι και να του προσφέρεται - είτε από τη φύση του είτε επίκτητα - αδυνατεί να νιώσει χαρά ή ικανοποίηση;

Δε νιώθει ευχαριστημένος, ευτυχισμένος...

Η ανάγκη του για το ανικανοποίητο τον πάει πίσω; Τον αναγκάζει να μένει στάσιμος τελικά, όσο κι αν φαίνεται ότι προχωράει...

Τι θέλει τελικά ο άνθρωπος για να νιώσει ευτυχισμένος, για να ευφρανθεί η ψυχή του;

Μήπως θα έπρεπε να σταθούμε λίγο πίσω και να δούμε με τι τελικά μπορούμε να νιώσουμε χαρούμενοι;

Να δούμε τι πραγματικά θέλουμε και να μην οδηγούμαστε σε δρόμους περίεργους που φέρνουν μόνο μια χαρά εξαρτημένη...



by liuq

1 σχόλιο:

  1. Πολύ ωραίο κείμενο liuq. Μερικές φορές τη δυστυχία τη φέρνει η απώλεια. Αν χάσεις π.χ. τον μεγάλο σου έρωτα, αν χάσεις τα νιάτα σου, αν χάσεις έναν φίλο. Και το κακό είναι ότι αν είσαι πεπεισμένος ότι εκεί βρισκόταν η ευτυχία για σένα, είναι δύσκολο να προχωρήσεις μετά. Ο Hoffman φαινόταν ότι ήταν ένας άνθρωπος με θλίψη και - όπως γίνεται συνήθως - αυτό τον βοήθησε να είναι μαγικός στον τομέα της δουλειάς του. Φαίνεται ότι η δημιουργικότητα είναι η παρηγοριά που δίνει η φύση στον θλιμμένο άνθρωπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή