"Αν θέλεις να ξέρεις την απάντηση στην ερώτηση "είμαι ευτυχισμένος;", τότε πρέπει να σκεφτείς την τελευταία μέρα που έκανες ένα τυπικό πρόγραμμα. Μία τυπική Κυριακή για παράδειγμα. Μία Κυριακή που ξύπνησες στο σπίτι σου, αντίκρισες τα πρόσωπα που ζουν μαζί σου, φάγατε μαζί και κάνατε ό,τι συνηθίζετε να κάνετε εκείνη τη μέρα. Αν στο τέλος της μέρας νιώθεις χαρούμενος, πάει να πει ότι είσαι ευτυχισμένος. Γιατί την ευτυχία πάνω απ' όλα τη βρίσκεις στους ανθρώπους, όχι στις ιστορίες γύρω απ' αυτούς. Οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία σημαντική, όχι το ανάποδο.
Σκεφτείτε ας πούμε την καλύτερη σχέση της ζωής σας και τη χειρότερη σχέση της ζωής σας. Και σκεφτείτε την ωραιότερη εμπειρία της καλύτερης σχέσης να τη ζείτε μαζί με τη χειρότερη σχέση. Θα ήταν το ίδιο ξεχωριστή;"
Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά (Στίχοι: Χρήστος Γιαννακόπουλος,
Μουσική: Γιάννης Κυπαρίσσης, Εκτέλεση: Σοφία Βέμπο)
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που έγραψε σ' ένα τετράδιο πριν ξαπλώσει. Εκεί έγραφε τις σκέψεις του. Σήμερα το έκανε με τον υπολογιστή του να παίζει ξανά και ξανά το τραγούδι "Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά" της Σοφίας Βέμπο.
Αυτό το τραγούδι μπορεί να σου προκαλέσει δύο συναισθήματα. Ευτυχία ή νοσταλγία. Ο πρωταγωνιστής μας ξάπλωσε και ονειρεύτηκε. Ονειρεύτηκε το Κυριακάτικο ξύπνημα. Η κοπέλα του τον ξυπνάει με μία ζεστή αγκαλιά. Τον φιλάει. Του ψιθυρίζει ότι τον αγαπάει.
Μαζί πάνε βόλτα φορώντας ρούχα αθλητικά. Η κοπέλα είναι άβαφη και πανέμορφη στα μάτια του. Αυτός έχει ακόμα τσίμπλες στα μάτια. Τρώνε μαζί κάπου απλά. Πίνουν μαζί ρετσίνα, ίσα-ίσα μέχρι να ζαλιστούν. Γυρίζουν, βάζουν το τραγούδι της Βέμπο να παίζει και χορεύουν με βήματα χαζά και πρόσωπα χαμογελαστά.
Όταν το όνειρο τελείωσε, αυτός ξύπνησε. Ήταν πρωί. Τι θα γινόταν αν δεν την είχε δεδομένη; Τι θα γινόταν αν δεν ξεσπούσε πάνω της; Τι θα γινόταν αν δεν έψαχνε την ευτυχία σε εφήμερες εμπειρίες αλλά σε ανθρώπους;
Σηκώθηκε ζαλισμένος γιατί χθες ήπιε για να πετύχει αυτόν το ύπνο, αυτό το όνειρο. Ο υπολογιστής του έπαιζε ακόμα το τραγούδι της Βέμπο. Η πραγματικότητα το έκανε στ' αυτιά του εφιαλτικό.
Το έκλεισε απότομα. Σιωπή.
Υ.Γ: Πάντα με άγγιζε η μουσική παραπάνω από τον στίχο. Γι' αυτό στα 10 αυτά κεφάλαια έσπρωξα τον εαυτόν μου να... ακούσει καλύτερα. Και μετά προσπάθησα να βρω πρωταγωνιστές και ιστορίες. Για 10 Στιχομένες Δευτέρες.
by Dominic
εξαιρετικο Ντομ !
ΑπάντησηΔιαγραφή