Και θα τελειώσουμε σήμερα το ραδιοφωνικό μας ταξίδι λίγο διαφορετικά. Το τρίωρο που μας πέρασε, αφιερώσατε υπέροχα τραγούδια. Το τελευταίο κομμάτι θα μου επιτρέψετε, όμως, να το αφιερώσω εγώ. Πάμε, λοιπόν, ν' ακούσουμε Νατάσσα Μποφίλιου...
Η πρώτη μου απώλεια ήταν το νησί μου. Ένα σπίτι γεμάτο με τους παιχνιδιάρικους και όλο αγάπη πίνακες που έφτιαχνε ο πατέρας μου. Θάλασσα, ήλιος και τζιτζίκια. Κουστούμια από χαρτόνια. Μπάνιο με τρυφερό ζεστό νερό από την κατσαρόλα.
Επόμενη απώλεια μου ήταν ο θείος μου. Θυμάμαι την απορία του για το πως λειτουργούσε το FIFA στο Sega. "Τώρα αυτοί πως κουνιούνται; Καρούλια έχουν;". Και όταν κάναμε τον... Daniel son μας φώναζε: "Karate Kid!".
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει (Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος,
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης, Εκτέλεση: Νατάσσα Μποφίλιου)
Ύστερα, ήταν το σχολικό μου λεωφορείο. Κατέβηκα απ' αυτό μια μέρα για τελευταία φορά. Αυτό πήρε τη στροφή δεξιά και χάθηκε. Μέσα στο λεωφορείο άφησα έναν μαθητή. Γιατί αυτός που κατέβηκε δεν ήταν πλέον μαθητής.
Σ' ένα λεωφορείο άφησα έναν μαθητή, σ' ένα αεροδρόμιο άφησα έναν φοιτητή... Σκούπισα το στόμα μου απ' την πίτσα, τον ιδρώτα απ' τη ρακέτα μου, τα δάκρυα απ' τα μάτια μου... Όταν κατέβηκα απ' το αεροπλάνο δεν ήμουν πλέον φοιτητής.
Κάπου εκεί νομίζω ότι έχασα και το αγαπημένο μου παιχνίδι με χαρτιά. Το Κουμ Καν. Πόσα γατοκέφαλα να πέρασαν άραγε απ' τα χέρια μου; Τα χέρια των αδερφών μου, της μαμάς μου, της γιαγιάς μου;
Και τα χρόνια περνάνε ώσπου κάτι τελειώνει... Έχασα την εκπομπή μου. Έχασα έναν ναό. Έχασα ένα σβουριχτό φιλί. Έχασα τα μεγάλα καλοκαίρια. Έχασα το στρώμα στο πάτωμα. Έχασα εκατοντάδες πράγματα και θα χάσω - αν είμαι τυχερός - εκατοντάδες ακόμα...
Μάθαμε να ξεχνάμε και να προχωράμε. Και όσο η καρδιά μας ψηλώνει, τόσο πιο εύκολα το κάνουμε. Πόσο πιο εύκολο είναι να ξεπεράσεις ό,τι ακολουθήσει τον πρώτο σου μεγάλο έρωτα, ας πούμε;
Δεν ξέρω, για να πω την αλήθεια, αν η καρδιά ψηλώνει ή αν γύρω απ' την καρδιά μας χτίζουμε όλο και ψηλότερα οχυρά.
Θα κλείσω την εκπομπή μ' αυτήν τη σκέψη, θα σας προτρέψω να σκεφτείτε τις δικές σας απώλειες και θα σας πω και κάτι ακόμα: εκτιμήστε τις απώλειες σας πριν γίνουν τέτοιες. Καλή συνέχεια...
Υ.Γ: Πάντα με άγγιζε η μουσική παραπάνω από τον στίχο. Γι' αυτό στα 10 αυτά κεφάλαια έσπρωξα τον εαυτόν μου να... ακούσει καλύτερα. Και μετά προσπάθησα να βρω πρωταγωνιστές και ιστορίες. Για 10 Στιχομένες Δευτέρες.
8/10: Στιχομένη Δευτέρα - Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά
9/10: Στιχομένη Δευτέρα - Elephant Gun
10/10: Στιχομένη Δευτέρα - Φτάνει που κλαίμε
9/10: Στιχομένη Δευτέρα - Elephant Gun
10/10: Στιχομένη Δευτέρα - Φτάνει που κλαίμε
by Dominic
Εξαιρετικό !! Τα περισσότερα που περιγράφεις είναι κοινά βιώματα. Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει, αφήνοντας εμπειρίες και καταστάσεις στο παρελθόν για πάντα, αλλά πάντα τις κουβαλάς μεσα στην ψυχή σου ... Ειναι κάτι σαν τα τραγούδια των ''Λεόντων'' :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ1. Το γατοκεφαλο είναι ορολογία Κουν Καν, στην ξερή τα μεγάλα χαρτιά είναι συνήθως καλά και γι αυτό δεν χαρακτηρίζονται ως γατοκέφαλα
ΥΓ2. Αυτό το αίσθημα που περιγράφεις, έχει απασχολήσει και τον Καβάφη στο ποίημα του ''Κεριά'' με λίγο πιο απαισιόδοξη μορφή
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Το ΥΓ1 προκάλεσε αλλαγή στο κείμενο! χαχαχα! :) Προσπαθώ να γράψω ένα comment για τα "Κεριά" του Καβάφη και όλο το σβήνω και το ξαναγράφω. Κι αυτό γιατί δεν βρίσκω τον τρόπο να περιγράψω το πόσο με ενθουσιάζει η ακρίβεια που καταφέρνει ο Καβάφης στο να περιγράψει αυτό το συναίσθημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαντως θα ηταν πολυ σουρεαλιστικο στα τραγουδια που ανεβάζεις να ακουγεται το ''Ακούτε Glenti FM'' ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έχω να πω πως τα τραγούδια σου είναι πολύ ξεχωριστά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το σημερινό είναι πραγματικά εξαιρετικό!
Το ετοιμάζω και εγώ για κάτι διαφορετικό! και σε κάποια σημεία είναι ανατριχιαστικό πόσο μπορεί να σε ακουμπήσει! Πολλά μπράβο για την επιλογή!
Μακάρι να μπορούσαμε να παγώνουμε τον χρόνο ή να επιστρέφουμε κάποιες φορές. Γιατί όσο και να ζεις με την καρδιά σου κάποια πράγματα δεν θέλεις να τελειώσουν ποτέ! Ποτέ δε θα σε γεμίσουν αρκετά για να προχωρήσεις!
Νομίζω η μαγεία είναι να καταλάβεις ότι σταμάτησες να είσαι μαθητής, φοιτητής και να επιδιώξεις να "χάσεις" όσα πιο πολλά μπορείς. Γιατί ότι μένει μετά είναι αυτό που δεν θα χάσεις ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε σχηματίσει τους χαρακτήρες μας, τις απόψεις μας, τα πιστεύω μας με όλα αυτά που χάσαμε και έχουμε χάρτες τις αναμνήσεις μας και στηρίγματα τους ανθρώπους που κερδίσαμε από αυτά μας τα ταξίδια.
Συνεχίζεις να μας μιλάς με πολύ ξεχωριστό τρόπο Dom. Μπράβο.
Σ' ένα λεωφορείο άφησα έναν μαθητή, σ' ένα αεροδρόμιο άφησα έναν φοιτητή...
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο αληθινό και πόσο στενάχωρο.