Post-it note No16
Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και μου έτυχε χθες. Έχω το συνήθειο, όταν περπατάω σε δημόσιο χώρο με το mp3 στ' αυτιά μου, να τραγουδάω. Κι αν έχω ενθουσιαστεί με το τραγούδι, συνήθως δεν το κάνω και με τον πιο διακριτικό τρόπο. Το τραγούδι που άκουγα χθες ήταν αυτό...
Είναι αυτό το τραγούδι για να σιγοψιθυριστεί απλά; Μάλλον όχι! Περπατούσα, λοιπόν, στην Κηφισίας - από το ύψος της Παραδείσου προς το δαχτυλίδι (μία απόσταση 5 λεπτών) - και... συνόδευα τον James Morrison.
Πέντε μέτρα μπροστά μου περπατούσε μία κυρία. Την είδα να γυρίζει, να με κοιτάει, να γυρίζει μπροστά της και ν' αρχίζει να τρέχει! Το αυτοκίνητο της ήταν 10 μέτρα παρακάτω. Μπήκε τρέχοντας στο αυτοκίνητο της, ικανοποιημένη - λογικά - που απέφυγε τον... κίνδυνο (εμένα).
Το ερώτημα που είχα μετά ήταν αν η πράξη ή η φωνή αυτή καθ' αυτή ήταν η αιτία του τρόμου...
Υ.Γ: Στο αμάξι είναι που το ξεφτιλίζω αλλά εκεί νομίζω... δεν είμαι μόνος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ 2: Ε, Λούη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω. Είναι ευρέως αποδεκτό πως το κάθε αυτοκίνητο έχει την ιδιότητα του προσωπικού στούντιου ηχογράφησης. Εκεί ο καθένας πιάνει όσες οκτάβες θέλει, όπως τις θέλει και με όση διάρκεια θέλει (βλέπε: μέχρι να μην υπάρχει λαλιά). Εκεί η ξεφτίλα είναι μόνιμος κάτοικος και εκεί βγαίνουν τα αχαλίνωτα πάθη του κάθε "καλλιτέχνη" οδηγού. Πάθη που μένουν ΑΙΩΝΙΑ μυστικά, ακόμα και σε καταστάσεις βασανιστηρίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπρός λοιπόν καταπιεσμένα ταλέντα ξεδιπλώστε την Εφη Θώδη που έχετε μέσα σας!!!
χαχαχαχα! Με... κέρδισες (πάλι) με το σχόλιο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήεκπληκτική και η επιλογή φωτογραφίας, φτυστή εσύ
mipws tin egrafe kaneis kai etrexe na prolavei ??? gt i fwni su ws gnwston einai aggeliki ...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα! Μπορεί να ήταν διαόλου κάλτσα!
ΑπάντησηΔιαγραφή