Γράφω αυτό το κείμενο γιατί παρατήρησα ότι το προηγούμενο κείμενό μου (Αντίο...) προκάλεσε διφορούμενα σχόλια και έντονες συζητήσεις. Αρχικά, ήθελα να το προσθέσω ως σχόλιο αλλά νομίζω ότι σαν κείμενο θα μπορέσω να γίνω κατανοητή καλύτερα...
Ναι, Dominic, είναι δύσκολο να γράφεις ένα κείμενο για έναν άνθρωπο που μόλις αφαίρεσε τόσες ανθρώπινες ζωές. Πάντα, όμως, μου άρεσε να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου και νομίζω ότι όσα είπα ήταν πράγματα που έπρεπε να ειπωθούν, που ήθελα να ακουστούν...
Δεν πιστεύω ότι ο Adam ήταν ο αιμοσταγής δολοφόνος που παρουσιάζουν κάποια δίκτυα. Πως μπορεί ένας άνθρωπος ευτυχισμένος, ήρεμος, υγιής να προκαλέσει τέτοιο κακό; Ο δολοφόνος δεν είναι ποτέ ένας υγιής άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος δυστυχισμένος, μόνος ή σκληρός και απάνθρωπος...
Ας μη ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο Adam αυτοκτόνησε... Αφαίρεσε και τη δικιά του ζωή...
Δεν μπορώ να πω ότι τον θεωρώ τελείως αθώο. Δεν κατηγορώ, όμως, μόνο αυτόν.
Κατηγορώ όσους τον έθεσαν στο περιθώριο.
Κατηγορώ όσους δεν τον άκουσαν.
Κατηγορώ όσους ήταν κοντά του και δεν ήξεραν τι γινόταν μέσα του.
Κατηγορώ όσους τον αγνόησαν.
Κατηγορώ όσους δεν ήταν δίπλα του.
Κατηγορώ αυτούς που του φύτεψαν στο μυαλό όνειρα βίας.
Κατηγορώ αυτούς που του έμαθαν να φοβάται οτιδήποτε ξένο.
Κατηγορώ την Αμερική που τρομοκρατεί κάθε μέρα τους πολίτες της, την ίδια ώρα που στον Καναδά κοιμούνται με ανοιχτές πόρτες !!!
Κατηγορώ την Αμερική που χωρίζει τους ανθρώπους σε νικητές και ηττημένους, που υποστηρίζει μόνο τους νικητές και περιθωριοποιεί τους ηττημένους.
Σκέφτομαι όλους τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, το φως τους... Δεν μπορώ, όμως, και να μη σκέφτομαι τον πατέρα του Adam που θα ζήσει μια ζωή στιγματισμένος από την κοινωνία, γεμάτος πόνο και τύψεις που δεν ήταν δίπλα στον γιο του όταν αυτός τον χρειαζόταν και με τον τρόπο του τον οδήγησε και αυτός στο έγκλημα που διέπραξε.
Ναι, Μαρία, ο Adam διέπραξε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Αφαίρεσε τρυφερές ανθρώπινες ζωές. Όμως κάποιος πολύ πιο πριν είχε ήδη αφαιρέσει την ανθρώπινη (και το τονίζω την ανθρώπινη) ζωή του Adam. Δεν μπορώ να μην κατηγορώ αυτούς που, αντί να του δώσουν κουράγιο, να του δώσουν βοήθεια, του έβαλαν το όπλο στο χέρι και τον έμαθαν ότι με αυτό μπορεί να υπερασπίζεται το δίκιο του.
Ο Adam αυτοκτόνησε...
Για μένα αυτός είναι ο πιο τραγικός από όλους τους θανάτους.
Δεν λυπάμαι τον Adam. Δεν τον λυπάμαι γιατί αυτό θα σήμαινε ότι τον θεωρώ κατώτερο από εμένα, τον αποξενώνω από εμένα. Όμως αυτό ακριβώς, η αποξένωση, οδήγησε τον Adam στο έγκλημα. Το πρόβλημα διαιωνίζεται χωρίς να πλησιάζουμε την λύση... Ας καταλάβουμε κάποτε ότι ο χαμένος, ο ηττημένος, ο διαφορετικός δεν παύει να είναι κομμάτι της κοινωνίας και ότι η λύση δεν είναι να τον αποξενώνουμε και να τον αποβάλλουμε αλλά να τον ακούσουμε, να τον βοηθήσουμε και να τον κάνουμε και πάλι δικό μας...
Υ.Γ: Το κείμενό μου αυτό ήταν λίγο βαρύ και ίσως κάποιοι να το βρήκατε και βαρετό...
Δεν είναι το στυλ που συνήθως γράφω... Υπόσχομαι να επιστρέψω με κάτι καλύτερο που να μας προβληματίσει εξίσου...
(το κείμενο με το οποίο άνοιξε η συζήτηση για το συμβάν στο Connecticut)
by Angie
Συμφωνώ με όλα όσα λέει το κείμενο σου Angie. Και η τελευταία παράγραφος σου συνεχίζει τον προβληματισμό στο comment του Λούη στο άρθρο σου. Γενικά, είναι η μεγαλύτερη μορφή ζωντάνιας ενός κειμένου το να γεννάει διάλογο. Μόνο έτσι μπορεί να έρθει η βελτίωση της κοινωνίας. Επειδή δεν ξέρω αν τα βλέπεις, μπορείς να δείς εδώ τα comments που είχε το κείμενο σου και στο facebook.
ΑπάντησηΔιαγραφή