"Πέθανε ο Μητροπάνος;" by Dominic

Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, αυτό που ήθελα να ψάξω είναι την ακριβή χρονολογία που βγήκε η Ρόζα. Η Ρόζα, λοιπόν, βγήκε το 1996. Όταν εγώ ήμουν 10 χρονών. Είναι δυνατόν; Ήμουν μόλις 10 χρονών και αυτό το τραγούδι με ανατρίχιαζε από τότε. Μου σήκωνε τη ψυχή, χωρίς να ξέρω τότε ούτε καν την αξία που έχει αυτή η ανάταση.

Αυτός είναι για μένα ο Μητροπάνος. Ο μόνος τραγουδιστής που - για κάποιο λόγο - η φωνή του μπορούσε να συνταράξει ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ήταν 22 Σεπτεμβρίου του 2008 όταν είχε διοργανωθεί μία συναυλία για το περιβάλλον στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν γεμάτο. Ένας από τους τραγουδιστές που βγήκαν να τραγουδήσουν ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος. Όταν ανέβηκε στη σκηνή, όλοι - κυρίως παιδιά της δικής μας γενιάς - του επιφύλαξαν μία υποδοχή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή που έχουν θρύλοι της Rock στο εξωτερικό. Τραγούδησε τη Ρόζα και όλοι ούρλιαζαν τους στίχους. 65.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, και τραγουδούσαν ένα ζεϊμπέκικο. Δεν το τραγουδούσαν απλά, το αισθανόντουσαν στην ανάσα τους που είχε πνιγεί από τη συγκίνηση.

Πολλοί έγραψαν ότι την Τρίτη η ιστορία έγινε σιωπή. Σωπαίνουν αυτές οι φωνές, αυτές οι ψυχές; Ποτέ. Εμένα πάντα θα με κάνει να βουρκώνω, πάντα θα με κάνει να αισθάνομαι δίχως μέτρο.

Κάτι που θα ήθελα να γράψω ακόμα είναι να μην κακίζετε αυτούς που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένα μέσο δημόσιας έκφρασης στη δική μας γενιά. Όταν φεύγει ένας από τους τελευταίους συγγενείς μας που δεν είναι συγγενής μας, νιώθουμε ένα κενό που προσπαθούμε να το ηρεμήσουμε με την παρακαταθήκη του που δεν σβήνει ποτέ. Και η δημόσια έκφραση αυτού του συναισθήματος είναι ύψιστη τιμή.

Όμως, τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν όπως τα σχολεία. Πάντα υπάρχουν αυτοί που θα απαξιώσουν τη συμπεριφορά του κοινωνικού συνόλου στο οποίο βρίσκονται, μόνο και μόνο για να κάνουν τη διαφορά. Δεν πειράζει... Όταν είστε μαζί σ' έναν χώρο και από τα ηχεία ακουστεί ένα τραγούδι του Μητροπάνου, χωρίς να το καταλάβουν, απλώς κοιτάξτε τα πόδια τους...

Δεν ήμουν ποτέ καλός στο να χορεύω ζεϊμπέκικο. Μ' έμαθες όμως να το νιώθω με όλη μου τη ψυχή. Σ' ευχαριστώ συγγενή μου που δεν είσαι συγγενής μου, φίλε μου που δεν είσαι φίλος μου. Θα σ' έχω μέσα μου σ' όλη μου τη ζωή.

Ο dAre έγραψε για τη στιγμιαία τελειότητα της δημιουργίας. Το Ηρώδειο γεμάτο. Τραγουδάς τη Ρόζα. Και για 40 δευτερόλεπτα σταματάς να τραγουδάς και χορεύεις. Και όλοι χτυπούν τα χέρια τους δυνατά και αληθινά.

Πέθανε ο Μητροπάνος; Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί...

by Dominic