"Μάγοι και Πουκάμισα (part1)" by dAre

I dreamt I was dead... I tried to wake up but I couldn't... You were there, you glanced at me...

Πατήστε play για να ακούσετε τη μουσική που έχω επιλέξει, αν θέλετε...

Ξεκινάμε και προβλέπουμε... Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα πριν δώσουμε ελάχιστο χρόνο να διαψεύσουμε τον εαυτό μας. Εμείς τα ξέρουμε όλα πάντα από την αρχή! Έτσι είναι οι άνθρωποι ή έτσι έγιναν;

ΚΑΙ ΕΣΥ;

But still I couldn't move. I am sure now, I wasn't dead...
Θα ξεκινήσω να λέω την ιστορία και τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

Μιας ιστορίας που ξεκινάει κάπως έτσι:

Οδός Πλουτάρχου, Σάββατο, ώρα 23:10

Τόσα μικρά πράγματα που μόνα τους δε λένε τίποτα, δε σημαίνουν τίποτα, τόσες μικρές επιλογές που προσεγγίζουν και κρίνουν την ευτυχία πολλών ανθρώπων. Θα είναι όμως οι σωστές;

Δύο φίλοι ανεβαίνουν μια ανηφόρα με άπειρα σκαλιά και συζητάνε:

"Ξέρεις ότι δεν είμαι καλά τον τελευταίο καιρό αλλά προσπαθώ, προσπαθώ πολύ να καταλάβω γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα όμως δεν τα έχω καταφέρει. Γιατί ο χωρισμός είναι κάτι που πονάει τόσο πολύ; Μήπως είναι το αντίτιμο μιας ευτυχισμένης σχέσης; Μα τότε γιατί προσπαθείς μέσα στη σχέση; Ό,τι και να γίνει στο τέλος θα στεναχωρηθώ; Μπορώ να το αποφύγω; Θέλω όμως; Θέλω να μην ξανά-ερωτευτώ ποτέ; Να μην ονειρευτώ ότι τα έχω όλα και, αν όχι όλα, αυτά που αρκούν για να ζήσεις 1000 χρόνια... Υπάρχει τελικά το ευτυχισμένο παραμύθι; Εσύ έχεις σταματήσει να το ονειρεύεσαι;"

I was thinking silently...

"Θα ήθελα να σου πω κάτι που θα σε ηρεμήσει αλλά δεν μπορώ. Εγώ σταμάτησα να ονειρεύομαι, συγγνώμη, πες μου τι σκέφτεσαι, τι έγινε από την αρχή."

Έχοντας δρόμο οι δύο φίλοι συνέχισαν να συζητάνε, ο ένας ανοιγόταν στον άλλο χωρίς να έχουν κάποια σημαντική εξέλιξη να πουν, τα είπαν όλα. Όλα που λέγανε ξανά και ξανά χρόνια τώρα αλλά σήμερα ήταν τα ίδια - διαφορετικά πράγματα.

"Πες μου ξανά την ιστορία με το πουκάμισο. Εκεί ξεκίνησαν όλα, εκεί θέλω να εστιάσουμε..."

"Ένα πρωινό κοιτούσα στην βιτρίνα ενός μαγαζιού, ένα κόκκινο ριγέ πουκάμισο. Το ήθελα σαν τρελός. Μπήκα μέσα και το ακούμπησα - ήταν τόσο απαλό. Έμοιαζε ιδανικό, αν το αγόραζα θα ήμουν χαρούμενος, αυτό σκεφτόμουνα. Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα. Έτσι ήθελα να ελπίζω. Ήταν πολύ ωραίο. Όμως δεν ήθελα και να ξοδευτώ. Κάτι μου λένε για μια οικονομική κρίση και με έχουν φοβίσει. Μου είπανε ότι τα όνειρα μου δεν θα μπορέσω να τα ζήσω. Μου είπανε να γίνω σκληρός, με μάθανε να είμαι σκληρός για να επιβιώνω. Μου είπανε να δουλεύω σκληρά, με μάθανε να δουλεύω σκληρά για να επιβιώνω. Μου δείξανε ότι δεν μετράω σαν άνθρωπος αλλά σαν αριθμός. Τώρα βλέπω εγώ τον υπόλοιπο κόσμο σαν στατιστική. Με μπερδεύουν, με αγχώνουν, με φοβίζουν, με αλλάζουν και δεν μου αρέσει. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τον εαυτό μου και τα όρια μου. Θα έπρεπε; Δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και που να υπολογίζεις, απλά σπρώχνεις τις αποφάσεις για πιο μετά... γιατί φοβάσαι να μην κάνεις το λάθος. Στην ηλικία μας δεν έπρεπε να φοβόμαστε τόσο πολύ.

I was trying to perceive myself.

Ξανακοίταξα το πουκάμισο θα το θυμάμαι, κάποια μέρα θα περάσω και θα το πάρω είπα μέσα σου."

Όταν κάτι είναι πολύ δύσκολο, όταν κάτι είναι πολύ στενάχωρο, επιλέγουμε να μη μιλάμε για αυτό - να μην το σκεφτόμαστε.

Φεύγοντας από το κατάστημα είχα μια αίσθηση ότι κάτι συνταρακτικό θα γινόταν σήμερα. Είχα δει και κάτι περίεργα όνειρα και ήμουνα λίγο αγχωμένος. Περπατώντας, είχα φτάσει στο ύψος της πλατείας, υπήρχε πολύ κόσμος, περίμενα για να περάσω απέναντι και τότε το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου. Σε είχα ξαναδεί αλλά δεν είχα τολμήσει να σου μιλήσω. Αισθανόμουνα πολύ δειλός - κοτάρα. Δεν ήξερα τι να κάνω, ανάμεσα μας ένα αμάξι που μόλις έφευγε και άνοιγε το χώρο. 10 μέτρα απόσταση, ελεύθερη απόσταση. Σήκωσες το βλέμμα σου...

ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ - ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ - ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ

Πέρασαν κάποια χρόνια (τελικά περνάνε γρήγορα ή αργά;), όλοι μίλαγαν αλλά κανείς δεν το ανέφερε. Όλοι το σκεφτόμασταν χαμηλόφωνα μέσα μας. (Τόσο δυνατά που ήταν σαν να ζούσαμε στα ψέματα. Στα όνειρα και στις σκέψεις μας, σε λίγες ώρες της ημέρας και πολλές φορές σε λίγα λεπτά της). (Γιατί; Τι φοβόμασταν τόσο;)

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΑΣ

Είναι ίσως η άμυνα του οργανισμού για να σου πει τέρμα ως εδώ, δεν αντέχεις άλλο, προχώρα και σκάσε. Αγνοείς την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον την εκλαμβάνεις ως μια τυχαία συγκυρία και επικεντρώνεσαι μόνο στην υπεράσπιση της θέσης σου. Της θέσης που σε κάνει να είσαι καλά. "Αν εσύ θες να λες αυτό στον εαυτό σου για να είσαι καλά κάν'το, αλλά ξέρεις ότι δεν είναι η αλήθεια, εγώ ξέρω ότι το ξέρεις". Κάποια στιγμή όλοι πρέπει να παραδεχτούμε πως κάπου κάναμε λάθος, πως τα υπολογίσαμε διαφορετικά, πως εμπιστευτήκαμε και ξεχάσαμε να προφυλαχτούμε, πως προσπαθήσαμε με όλες τις δυνάμεις μας αλλά στο τέλος χάσαμε. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη. Δεν είναι κακό να προσπαθείς.

Το μόνο κακό στην ήττα είναι ότι ήθελες να κερδίσεις πολύ. Αν όχι, δεν έχασες πραγματικά.

I can see opportunities and chances when others can't...

Οι ζωές μας είναι γεμάτες επιλογές, μοιραία κάποιες θα είναι λάθος - σε κάποιες θα μάθουμε, άλλες θα τις ξανακάνουμε, όμως είναι κάποιες που δε θα τις ξεχάσουμε ποτέ.

Είναι κάποιες που θα τις κουβαλάμε δίπλα μας.

Σαν Φαντάσματα;

Πιστεύεις στα φαντάσματα;

Πιστεύω περισσότερο στα φαντάσματα που δημιουργούμε κάθε μέρα που περνάει... Άλλα εξαφανίζονται και άλλα σε τρομοκρατούν μέχρι να τα αντιμετωπίσεις. Μέχρι να βρεις την μηχανή των Ghostbusters να τα ρουφήξεις και να τα στείλεις σε κάποιο άλλο κόσμο.

Όμως υπάρχει και η λύση των μάγων.

Για να επιστρέψω όμως στην ιστορία...

(σ.σ. Ξέρω ότι το τραγούδι δεν έχει τελειώσει - έχεις δύο επιλογές: να το σταματήσεις και να πας στο επόμενο ή να συνεχίσεις να το ακούς και να σκέφτεσαι αυτό που θες εσύ).

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.

by dAre

Tweet