Όμως, φέτος, αν εξαιρέσουμε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, που έκανε με το παραπάνω το χρέος του, φέρνοντας - όπως κάθε μονή χρονιά - την κούπα από την Βαρκελώνη, ό,τι άλλο και να θυμηθείς, η άμεση αντίδραση σου είναι να κάνεις ότι και ο φίλος μας στην φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο.
Και αν θα πρέπει να μιλήσουμε για συναισθήματα. τότε αυτό που διαπερνά από άκρο σε άκρο αυτήν τη χώρα - που ο θεός την έφτιαξε για να κατοικείται από χαμογελαστούς ανθρώπους - είναι η απογοήτευση και η κατάθλιψη, καθώς και η προσπάθεια όλων μας να ζήσουμε, έστω και για λίγο, όπως ζούσαμε. Έστω και για λίγο.
Πραγματικά, ήταν η χρονιά της απογοήτευσης και κάτι ακόμα χειρότερο: η χρονιά που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε ζόμπι που αποδέχθηκαν την μοίρα τους.
Παλαιότερα, ακόμα και σε πολύ δύσκολες εποχές εποχές κατοχής, εμφυλίων και δικτατορίας, είχες κάτι να ελπίζεις. Άνοιγες για λίγο το βράδυ το ραδιόφωνο σου, εκείνο της TELEFUNKEN που το έκρυβες κάτω από το κρεβάτι τη μέρα, και άκουγες ΒΒC και DEUTSCHE WELLE, άντε και ΡΑΔΙΟ ΜΟΣΧΑ για τους πωρωμένους.
Τώρα, τι δυνατότητα έχεις; Κάθεσαι σαν το φυτό στον καναπέ σου και, αφού πάρεις τα αντικαταθλιπτικά σου, ακούς την Κα Τρέμη να σου λέει "και πρώτα να δούμε το ρεπορτάζ" και μετά αρχίζει με φόρους, νέους φόρους, νέους φόρους...
Δυστυχώς, γίναμε ζόμπι και μη που πείτε ότι φταίει η καταστολή του - παιδιού του Πολυτεχνείου - Παπουτσή και οι γνωστοί - άγνωστοι που σταμάτησαν τις μεγάλες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων. Στα Δεκεμβριανά δεν είχαμε δακρυγόνα αλλά, ενω τα αγγλικά τανκς σκορπούσαν τον θάνατο, οι διαδηλώσεις θέριευαν. Αλλά τότε έλπιζαν σε κάτι.
Τώρα πια δεν ελπίζουμε σε τίποτα. Ούτε καν στην Ουτοπία.
Τότε δεν ντρέπονταν να αποκαλούν τον Τσολάκογλου γκαουλάιτερ και τον (Μίμη) τον Ιωαννίδη σκύλο της ΕΣΑ. Τώρα ονομάζουμε εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Γερμανό Χόρστ Ραιχενπάχ και Πρωθυπουργό τον εκπρόσωπο της Goldman sachs.
Τότε είχαμε το θάρρος να Τραγουδάμε: Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, τώρα βλέπουμε τα σόου με τις πέντε αδελφές και σιωπούμε γιατί δεν έχουμε ούτε τραγούδια σαν εκείνα να πούμε αλλά ούτε και δημιουργούς να γράψουν τέτοια τραγούδια. Τι να σου κάνει ο Μίκης μονάχος του αφού πνευματική ηγεσία δεν υπάρχει - αν υπήρχε ποτέ - να αντιδράσει;
Μας στέρησαν την ελπίδα όχι μόνο αυτοί που αυτή είναι οι δουλειά τους - οι Τραπεζίτες και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι τους - αλλά και αυτοί που πίστευαν στην Ουτοπία και τώρα μας τα έχουν πρήξει με τη Λαϊκή Οικογένεια που θα πρέπει να ξυπνήσει αύριο και να παίρνει τουλάχιστον 1.500 Ευρώ. Πως; Δεν ξέρουν.
Παλιά μας έλεγαν "παιδιά σηκωθείτε να βγείτε στους δρόμους, γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους", τώρα τίποτα - μιας και την λαϊκή εκπροσώπηση έχουν αναλάβει οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Και το 2011 προχωρούσε και ήρθε το καλοκαίρι και οι μόνοι που απολαύσανε τις διακοπές ήτανε οι Κυβερνήτες μας, που δεν άφησαν νησί για νησί, και μετά τον Δεκαπενταύγουστο ανακάλυψαν ότι, αν δεν πάρουμε τη δόση, δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν τους Δημόσιους Υπαλλήλους και τους Συνταξιούχους. Και άντε πάλι για τρεις μήνες η Κα Τρέμη να μας ζαλίζει με πρώτο ρεπορτάζ τη δόση σε απευθείας σύνδεση με την Ουάσιγκτον.
Και το 2011 προχωρούσε και μαζί πύκνωναν οι γραμμές: 1.000.000 ζόμπι ανέργων και άλλου 1.000.000 ζόμπι συνταξιούχων που πρέπει να ζήσουν με 500 Ευρώ και αλλού 1.000.000 ζόμπι νέων ανθρώπων που δεν θα μπουν στην αγορά εργασίας.
Χοντρή κουβέντα να παρομοιάζεις κάποιον με ζόμπι, αλλά πως αισθάνεται ένας άνεργος, που έχει όλες τις γνώσεις και τις δεξιότητες για να δουλέψει, αλλά δεν βρίσκει δουλειά; Πως νιώθει ένας συνταξιούχος που πλήρωνε 500 Ευρώ τον μήνα για 35 χρόνια για να απολαύσει μια σύνταξη τα 5-10 χρόνια που του απομένουν; Ζόμπι.
Και μη περιμένετε αυτό να το καταλάβουν όλοι οι χοντρομαλάκες που μας κυβερνούν. Ποτέ δεν δούλεψαν στη ζωή τους για να ξέρουν τι σημαίνει δουλειά. Απλά, εμφανίστηκε μια καλή νεράιδα όταν ήταν μικροί στο χωριό τους στας Σέρρας και τους είπε: "Εσύ αγόρι μου είσαι προορισμένος να κυβερνήσεις τους ηλίθιους που κατοικούν σε αυτήν την όμορφη χώρα". Και δεν την απογοήτευσαν.
Και το πιο παράξενο, τους τελευταίους μήνες του 2011, είναι ότι παρουσιάζουν τα συμπτώματα των ηρώων του, πασίγνωστου βιβλίου του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, "Dr Τζέκιλ και Mr Χάιντ". Εμφανίζονται τώρα ως Dr Τζέκιλ και κατηγορούν τον εαυτόν τους και ως Mr Χάιντ για αποφάσεις των κυβερνήσεων που συμμετείχαν. Λες και δεν συμμετείχαν με υπουργικούς θώκους στις κυβερνήσεις που κατηγορούν. Λες και δεν βγαίναν στην Κα Τρέμη να υπερασπισθούν αυτές τις αποφάσεις που τώρα κατηγορούν.
Δυστυχώς είμαστε μια χώρα που μας μετέτρεψε σε ζόμπι και που ακόμα και μια ομάδα ανθρώπων της προκοπής ή ακόμα και αμφιλεγόμενης προκοπής - σαν και τον κουμπάρο μας τον Ταγίπ - δεν έχουμε, να σκορπίσει όλους αυτούς που μας κυβερνάνε και να αλλάξει το σκηνικό έστω και για λόγους αλλαγής και όχι ουσίας.
Το 2011 μάθαμε ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στην καπιταλιστική Γουόλ Στριτ και την Κομουνιστική Σαγκάη, ότι την ελπίδα από την Αραβική Άνοιξη μπορούν να τη φορέσουν φερετζέ οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και ότι, αν το παραγαμήσεις παριστάνοντας τον Τρελό Τύραννο ή τον Ελευθερωτή (όπως το βλέπεις), μπορεί να έχεις το τέλος του Μπιν Λάντεν και του Καντάφι.
Το 2011 ήταν πράγματι η χρονιά των ζόμπι, όχι μόνο στο Χόλιγουντ που δημιούργησε τον Πόλεμο των Ζόμπι - αλλά και το τιτάνιο. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα. Σε μια χώρα που αδυνατεί να επαναστατήσει ακόμα και εναντίον του εαυτού της.
Θέλουν να μας κάνουν όλους σαν αυτούς τους ηλίθιους κακομοίρηδες της Πιον Γιανγκ. Να κατεβαίνουμε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και να τραβάμε τα μαλλιά μας σαν την Ελένη την Λουκά και να κλαίμε και να χτυπιόμαστε που χάσαμε τον μεγάλο ηγέτη. "Και τι θα κάνουμε τώρα χωρίς τον ΓΑΠ" και να λέμε και κανένα "άξιος" στον Εφραίμ.
Άι στο διάολο 2011 και εσύ 2012 πρόσεξε: αν έρχεσαι να μας κάνεις τα ίδια, να μην έρθεις καθόλου. Προτιμώ να πάμε απευθείας στο 2013: άλλωστε, ως γνωστόν, ουδέποτε ο Παναθηναϊκός κέρδισε Ευρωπαϊκό κύπελλο στο μπάσκετ μια ζυγή και δίσεκτη χρονιά. Τι έχουμε, λοιπόν, να περιμένουμε;
by G. J. White
υπόκλιση στον απολαυστικό απολογισμό... υπόκλιση και στην Πανάθα... είναι παγκόσμια αποδεκτό πως το 2011 ήταν μια - τουλάχιστον - περίεργη χρονιά γεμάτη μαζεμένα άσχημα γεγονότα και ανακατατάξεις... ας κρατήσουμε λοιπόν την μεγάλη Πανάθα - και λίγο τον ΑΠΟΕΛ - και ας κοιτάξουμε μπροστά στο 2012 που ξημερώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήένα πολύ ωραίο κλείσιμο της χρονιάς από τον κύριο White. υπάρχουν, βέβαια, πράγματα στα οποία συμφωνώ και πράγματα στα οποία διαφωνώ. για παράδειγμα, από τη στιγμή που είναι δεδομένο ότι η δική μου γενιά θα περάσει πάρα πολύ δύσκολα επειδή οι προηγούμενες γενιές τα κάνανε σκατά, δεν μπορώ να κοιτάζω με την ίδια νοσταλγία και με τον ίδιο θαυμασμό τα κατορθώματα τους. είναι λυπηρό, αλλά οι επαναστάτες του τότε γίναν έπειτα οι τεχνοκράτες του σήμερα. επίσης, τη χρονιά που σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα ο λαός έδωσε βροντερό παρών στους δρόμους, δεν μπορώ να δεχτώ για τη δική μου γενιά τον όρο "ζόμπι". επειδή, όμως, γνωρίζω που το πάει ο κύριος White με τον όρο "ζόμπι", αναμένω τον απολογισμό του 2012! επίσης, συμφωνώ ότι προτιμούμε τις μονές χρονιές γιατό μόνο τότε παίρνει η τριφυλλάρα Ευρωπαϊκά !!! ΟΜΩΣ: ζυγή ήταν η χρονιά που πήρε η Εθνική το Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο! VAMOS :)
ΑπάντησηΔιαγραφή