Κάθε χρόνο, την 17η Νοέμβρη την υποδέχομαι με λύπη και μελαγχολία. Ίσως θυμάμαι τα συναισθήματα που είχα στην πρώτη επέτειο (αυτή είναι η σωστή λέξη και όχι "σχολική γιορτή" και "ευκαιρία για κοπάνα" που έμαθαν οι επίγονοι μας).
Η πρώτη επέτειος δεν έγινε στις 17 του Νοέμβρη του 1974, ημέρα Κυριακή, αλλά μια βδομάδα αργότερα, διότι εκείνη η ημέρα επιλέχτηκε από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κ. Καραμανλή να γίνουν εκλογές. Εκλογές θα πείτε, τι πιο συμβολικό την ημέρα του Πολυτεχνείου; Εκλογές όμως που λαός δεν ψήφισε ελεύθερα αλλά, κάτω από το διχαστικό ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Ή ΤΑΝΚΣ του μεγάλου μας μουσικού Μίκη Θεοδωράκη, επέλεξε το μη χείρον.
Έτσι, λοιπόν, κύλησε η πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου, με παρουσία ενός εκατομμυρίου κόσμου στη διαδήλωση και τον Καραμανλή να κερδίζει τις εκλογές με 55%.
Από τότε κάθε χρονιά αυτή η επέτειος ξεφτίζει, γίνεται γιορτή, κι αυτό που με πειράζει είναι ότι όλοι προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν και να κερδίσουν απ' αυτήν, δημιουργώντας τους ήρωες του Πολυτεχνείου και την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου.
Μια φορά στην Κύπρο, ο φίλος μου ο Μουχτάρης, (Δήμαρχος) από τους Αγίους της Τριμηθιάς, μου έδειχνε μια παρέα συντοπίτες του που ήταν συνταξιούχοι της Εθνικής Αντίστασης. "Τι κάνανε;" τον ρώτησα, περιμένοντας να ακούσω ιστορίες ανάλογες με τα κατορθώματα του Καραολή και του Δημητρίου. "Να, τότε στα γεγονότα πέρασε από το χωριό μας ένα Αγγλικό Τζιπ και του πετάξανε από μακριά πέτρες".
Έτσι πολλοί προσπάθησαν να καπηλευτούν το Πολυτεχνείο, ερίζοντας ότι αυτοί το δημιούργησαν, ξεχνώντας ότι ένα ψέμα στο Χημείο που είπε ο Γιώργος ο Γαβριήλ με τον Τάσο τον Τέλογλου (ναι, τον δημοσιογράφο), "παιδιά, πάμε στο Πολυτεχνείο γιατί οι μπάτσοι σκοτώνουν τα αδέλφια μας", και ας μην υπήρχε ψυχή στο Πολυτεχνείο, οδήγησε την πρώτη ομάδα κατάληψης και ευτυχώς μετά από λίγο εμφανίστηκαν οι μπάτσοι και φάγανε τα πρώτα νεράντζια γιατί αλλιώς δεν ξέρω τι θα γινότανε.
Με όλα αυτά δεν θέλω να μειώσω το Πολυτεχνείο, ο καθένας εκείνη τη στιγμή προσέφερε ότι μπορούσε, ποθώντας κυρίως το τρίτο συνθετικό του συνθήματος του Πολυτεχνείου, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, και δεν σκεφτόταν πως θα το εκμεταλλευτεί αργότερα.
Έτσι, ο καιρός πέρασε και στα σχολεία μιλούν στα παιδιά για τους γονείς τους σαν κάτι μυθικούς ήρωες, όπως μιλάγανε οι δάσκαλοι για τους δικούς μας γονείς, τους ήρωες της Αλβανίας και αυτοί οι ήρωες κάνανε ότι ήταν δυνατόν για να εκμεταλλευτούν αυτήν την συμμετοχή τους, αν ποτέ συμμετείχαν.
Έτσι δημιουργήθηκε η γενιά του Πολυτεχνείου με τη λογική του γιατρού που έφτασε στα 35 του και, αφού πέρασε χρόνια στα πανεπιστήμια και στις ειδικεύσεις χωρίς να βγάλει φράγκο, τώρα θα πρέπει να τα κονομήσει με κάθε τρόπο.
Έτσι οι αγωνιστές γίνανε φοιτητοπατέρες, κομματικά στελέχη, υπουργοί, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, στελέχη, Ευρωπαίοι Επίτροποι, Υπουργοί.
Και όλοι, μικροί και μεγάλοι, έμαθαν να συναλλάσσονται πουλώντας την ψήφο τους, επιλέγοντας Κυβερνήσεις σαν τα μούτρα τους και που οι Κυβερνήσεις φρόντιζαν να κάνουν σαν τα μούτρα τους τους κυβερνώμενους.
Έτσι, δεν μου έκανε καμιά εντύπωση που κατηγορούν ότι διέπραξε έγκλημα καθοσιώσεως ο, κατά τα άλλα ανεπαρκής ως πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, επειδή ζήτησε ο λαός να πάρει θέση, οποιαδήποτε θέση, στα πλαίσια ενός Δημοψηφίσματος.
Το δικαίωμα της ψήφου, της ελεύθερης επιλογής, αυτό που στο Πολυτεχνείο το ονόμαζαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, το έχουν τώρα μόνο οι αγορές.
Και γελάω που κάθε φορά που υπάρχει η επέτειος του Πολυτεχνείο γιατί ένας καλός μου φίλος φοβάται ότι θα δημοσιοποιηθεί η φωτογραφία της πρώτης επετείου, θα γίνει ρεζίλι να τον δουν να κρατά την σημαία του Πολυτεχνείου μαζί με κάποιους που ο ένας εξελίχθη σε πρωτοπαλίκαρο του Τροχανά, ο δεύτερος σε λαμόγιο επιχειρηματία και ο Τρίτος σε Υπουργό Δημόσιας Τάξεως, όπως λέγαμε τότε τον Υπουργό Προστασίας του πολίτη.
Γελάω που ντρέπεται και του λέω να μην φοβάται, κανένας δεν θα τον αναγνωρίσει, να πάει να κοιταχτεί σε κανένα καθρέφτη, μιας και σε τίποτα δεν μοιάζει πια μ' αυτόν που κρατάει την σημαία στην μαυρόασπρη φωτογραφία.
by G. J. White
κύριε White έχετε καθήκον να λέτε αυτές τις ιστορίες για να τις μαθαίνουμε κι εμείς κι όλη η νέα γενιά. για αυτό και σας ευχαριστούμε που δηλώνετε παρών με τους προβληματισμούς σας στην πιο επίκαιρη από ποτέ επέτειο του έπους του Πολυτεχνείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαρχικά, δεν πιστεύω ότι είναι ευκαιρία για κοπάνα για τη νέα γενιά. το πολυτεχνείο, το πιστεύω, ότι εμπνέει τους νέους ανθρώπους που πολιτικά και κοινωνικά θα αποδεχτούν ανώτεροι από τη γενιά του πολυτεχνείου σε βάθος χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο για εκμετάλλευση της επετείου από πάρα πολλά δημόσια πρόσωπα. δυστυχώς πάντα έτσι γίνεται από μικροπρεπείς ανθρώπους, για οποιοδήποτε ανάλογο γεγονός...
επίσης βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία του φίλου σου του Μουχτάρη. αυτό είναι πραγματικά απαράδεκτο, γιατί σπιλώνει τις κατακτήσεις των πραγματικών ηρώων... η μεγαλύτερη όμως κατάρα γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι ξέρουν και οι ίδιοι ότι ποτέ δεν υπήρξαν ήρωες...
αυτό που έγινε εκείνη τη μέρα ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ και δεν πρέπει να μειώνεται, όποια κι αν ήταν η αφορμή. αλλά το γεγονός ότι εκείνη η γενιά είναι αυτή που ύστερα έγινε όλα αυτά που έγραψες, και μας οδήγησε στην κοινωνική και οικονομική καταστροφή, είναι, δυστυχώς, κι αυτό γεγονός...
ισχύει ότι τώρα οι αγορές είναι οι μόνες που έχουν αυτό που λέγεται ελευθερία και σίγουρα όχι οι λαοί. βέβαια και το δημοψήφισμα, πολυνομοσχέδιο ή καταστροφή δεν διαφέρει και πολύ από εκείνο του Καραμανλή ή τανκς.
στην ελευθερία, ο λαός αποφασίζει τα θέλω του, τον τρόπο που θέλει να ζήσει και όχι τον τρόπο που θέλει να πεθάνει.
πολύ ενδιαφέρον κείμενο κύριε White!